Helaas voor de organisatie was er niet zo veel animo voor de MTB tocht en zo stonden we met zessen klaar op onze huurfietsjes. Uitgewoonde Giant Rincon’s met een Alivio groepje. Geen technisch hoogstandje dus maar voor een easy rondje net voldoende.
Na dat iedereen goed op de fiets gezet was vertrokken we, de camping af, over de rivier en dan de velden in. Grove kiezelstenen paden brachten ons naar een bos waar we een klein klimmetje voorgeschoteld kregen. Ik trapte netjes omhoog, mistte wel mijn spd pedalen waardoor je voet nog al eens weg glijd. Maar boven gekomen mistte ik vooral lucht! Hmm, de longen moesten weer even aan de inspanning wennen. Na een afdelinkje welke weer bij de rivier eindigde besloten een vader en zijn 11 jarige dochter om toch maar om te keren. Het was voor haar net iets te hoog gegrepen. Jammer. Nu waren we nog met z’n vieren over. Ik en drie man van de organisatie. Het tempo ging omhoog toen we stopte na een beklimming en een snelle afdaling vertelde Kees de “reisleider” dat hij normaal 3x moet stoppen op de klim om de groep niet te veel uit elkaar te laten vallen.
We maakten het rondje af en na een klein uurtje waren we weer terug op de camping. “Nog een keer, nog een keer”; riep ik want op de eerste beklimming na ging alles moeiteloos. Reisleider Kees had geen tijd of zin meer maar ik mocht wel alleen nogmaals het rondje fietsen. Ik kreeg een kaart en instructies mee van kamp-manager Marcel. Maar op het laatste moment besloot hij mee te fietsen om me een mooie klim te laten zien. Hij zelf was nooit boven gekomen vanwege de toen slechte begaanbaarheid van het pad, maar nu was het al weken droog en alle modderstromen opgedroogd.
De klim begon wel redelijk, niet te steil met flink veel losse stenen als ondergrond, maar hoe hoger we kwamen des te steiler en groter de stenen werden. Ik moest afstappen om de versnelling voor op het kleinste blad te krijgen en met wat kunst en vlieg werk kon ik weer verder omhoog trappen. Tot dat het echt zo steil werd dat we allebei moesten lopen. Ook mijn ademhaling zat zo hoog dat als het iets minder steil was ik toch niet verder had kunnen fietsen. Nog een puntje van aandacht dus, de conditie.
Na op de minder steile stukken nog even getrapt te kunnen hebben kwamen we beide lopend op de top. Hier was een barretje en had men een mooi uitzicht over de vallei. 715 meter stond er op het bordje. Na van het uitzicht genoten te hebben begon de afdaling. Ik was even bang dat dit toch te veel zou zijn voor mijn “broze” lichaam maar pols en schouder verwerkte het gebonk naar beneden wonderwel probleemloos. Gewoon niet te hard en goed om de grootste rotsen en stenen heen sturen. Beneden moest ik zelfs op Marcel wachten. Ben het dalen dus nog niet helemaal verleerd.
We wilde nu weer terug naar de camping fietsen maar toen ik terug schakelde voor een klein bultje bleek dat de versnellingskabel van de achter-derailleur gebroken te zijn. Dan alleen maar voor schakelen. Helaas werkte dat ook niet want dan staat de ketting zo dwars op de tandwielen dat ie er over heen schiet. Gereedschap setje bracht uitkomst. Eindpunt van de derailleur afgesteld zodat de ketting achter niet meer op het kleinste blad lag om zodoende probleemloos terug naar de camping te kunnen fietsen.
Hier kreeg ik van Marcel te horen dat ik niet voor de huur van de fiets hoefde te betalen omdat ie halverwege stuk ging. Mazzel, want ondanks de pech had ik toch lekker gefietst, zo’n eerste rondje op de MTB.
25 km en 600 hoogtemeters.
