Zo maar een kruispunt in de polder

Je vraagt je weleens af wat doen al die wielrenners daar op die kruising midden in de Schermerpolder?

Vaak zie je op woensdagavond daar zo’n 20 man/vrouw volledig in, meestal dezelfde, wielerkleding staan. En na een praatje van wat ik denk de leider is, vertrekken ze allemaal in groepjes verschillende kanten op. Even later komen ze weer bij elkaar op de kruising en de vliegen de andere kant op. Wat zou daar de bedoeling van zijn?

Zo zag ik nu een treintje van drie renners waarvan er eerst 1 wagonnetje ontkoppeld en even later nog 1. Het locomotiefje zag ik daarna alleen alle 3 de kanten op stomen. Wat zou er gebeurt zijn?

Na een klein uurtje verzamelen ze weer en rijden dan met z’n alle de andere kant op dan waar ze vanavond vandaan van kwamen.

Het is weer rustig op de kruising.


Ook benieuwd wat die wielrenners elke woensdagavond op die kruising doen, wordt dan lid van fietsgroep Uitgeest, of train een keertje vrijblijvend mee. Om 19:00 uur vertrekken we vanaf de ijsbaan in Uitgeest. Opgeven bij de trainer.

__________________________________________________________
Trainer Leo van der Meij gaat woensdag 5 juni minimaal 3x de Alpe d’Huez op, en zamelt geld in om de ziekte Kanker te bestrijden.
zie ook: www.ijsclubuitgeest.nl
Je kunt Leo nog sponsoren.

Fietsgroep training

Woensdagavond was voor mij de eerste fietsgroep training dit jaar. En precies vanavond was trainer Leo er niet. Hij vierde zijn geboortedag en ging uit eten. Als nog gefeliciteerd Leo.
Kees nam de honneurs waar maar dat is hem wel toevertrouwd. De groep was vanavond niet zo heel groot, vanwege het twijfelachtige weer? Een man/vrouw of 16.

Snel naar Castricum aan Zee waar we begonnen met een “klim”training. 5x het duin op richting strand, omkeren en dan op het grote blad terug. Licht beginnen en elke keer een tandje zwaarder omhoog, soepel dus niet op de macht.

Toen de van Oldenborghweg op en in 3 of 4 tallen twee maal het rondje bij Bakkum draaien. Kop over kop. Samen met Robin, René L. en Benno lag het 70% tempo toch wel angstig hoog. Ik voelde mijn benen de volgende ochtend nog steeds...

Hierna werd dit mooie kop over kop treintje uitgerangeerd en mochten we van invaltrainer Kees nog even de 3 heuveltjes van Egmond op. Altijd fijn om het zuur in je benen te voelen branden.

Helaas begon de zon al langzaam in de zee te zakken dus meer dan 1 maal heen en weer zat er niet in, snel en groupe naar huis. We hadden nog even voorgesteld om langs het huis van Leo te rijden om hem vanaf de straat toe te zingen, maar volgens Kees was Leo nog niet thuis.

Terug in Uitgeest stond de teller toch weer op 47 kilometertjes. Bedankt Kees.

Klik hier voor het rondje.

Rabo Cycle Tour Amsterdam

De Rabo Cycle Tour stond deze week ook nog in de agenda. Met al bijna 300 km in de benen begon ik afgelopen zondag aan de 3e toertocht deze week. Samen met Jo vanuit Muiderberg, via Muiden om haar broer op te halen, op de fiets naar de Jaap Edenbaan. Daar kregen we een stuurbordje en met een rondje om de gesmolten ijsbaan begon de toertocht van 100 km door het Groene Hart.

Voordat we van huis vertrokken regende het nog even flink maar dat was de laatste bui deze zondag. Dus de weg was nog wel nat zodat als je kop nam de volgers in je wiel lekker nat kon spatteren.

Le Champion had weer een mooie tocht uitgestippeld. Nu eens niet lange rechte asfaltstroken door de polder maar juist leuk slingerend langs de vele stroompjes en riviertjes van het Groene Hart.
Wel goed opletten met inhalen maar omdat het niet zo druk was ging dat prima.
Langs de Gaasp, de Gein, de Meije, de Kromme Mijdrecht en op de terugweg langs de Amstel.
De mooiste plekjes en wat een rust!

De smalle fietspaden die we ook af en toe moesten berijden hadden wel als nadeel dat je goed moest opletten. Doordat je niet kon inhalen werd de groep steeds groter en een klein stuurfoutje van een rijder voor ons werd afgestraft met een valpartij. Drie man duikelde over elkaar, waaronder ook Jo haar broer Martin. Hij kwam er met een pijnlijke hand nog goed van af maar 1 van de andere brokkenpiloten brak ws. zijn sleutelbeen of zo iets en was gelijk klaar met fietsen.

De organisatie had het Rode Kruis ingehuurd om te helpen bij eventuele ongelukjes en deze waren na een belletje snel ter plekke, zodat wij deze ongelukkige fietser een snelle genezing konden toe wensen en weer verder konden. De pijn in de hand van Martin trok er gelukkig snel uit en na het rechtzetten van zijn rem handle konden we onze weg vervolgen.

De wind was aardig aangetrokken en nu we de zuigende werking van het peloton kwijt waren merkte we dat pas echt. Gelukkig kregen we wat versnaperingen op de 2 gezellig ingerichte en muzikaal aangeklede verzorgingsplaatsen om verbruikte calorieën weer aan te vullen.

Met de wind in de rug was het goed koersen, zo langs de kade van de Amstel en kwam de hoogbouw van onze hoofdstad weer snel in beeld. Na een ereronde om de Jaap Eden ijsbaan waren we op het einde van onze tocht. We kregen een medaille, een flesje AA, een goodie-bag, een stukje kruiden kaas en alle dames tulpen uit Amsterdam. Het was ten slotte Moederdag.

Omdat ook wij nog een bezoek moesten brengen aan onze moeders fietsten we snel via IJburg terug naar Muiderberg.
Lekker gefietst met een gemiddelde van 29 km/uur. Dus moe zijn mag best hoor Jo. ;-)

Race + 140 km
klik voor de route.

KlimClassic

Traditiegetrouw begeven wij ons op Hemelvaartsdag naar Maastricht voor de KlimClassic, voorheen de Steven Rooks Classic en trotseren hier de vele beklimmingen die de organisatie ons voor de wielen gooit.

Dit jaar gingen enkel Kees en ik de beproeving aan. Overige Uitgeesters hadden een goed (of minder goed) excuus om niet mee te gaan. De weersverwachtingen waren goed, droog met af en toe een zonnetje maar onderweg naar Maastricht bleef het flink regenen.

Echter aangekomen in Maastricht was het droog en nadat we het startschot hoorde klinken, gingen ook wij ons omkleden en op weg (zonder regenjasje!).

Na de start moet je gelijk met een viaductje de A2 en het spoor over, en in de bocht na de afdaling lag gelijk al de eerste renner op de grond. Een waarschuwing om me er op te wijzen dat het natte asfalt in de bochten verraderlijk glad kan zijn?
Want dit was na mijn ongeval van vorig jaar de eerste tocht in de “bergen” en ik ging de eerste afdalingen dan ook met knikkende knieën en een slepende achterrem naar beneden. Als ik op de MTB rijd heb ik hier helemaal geen last van en duik dan gewoon de meest technische afdaling in, maar op die dunne bandjes en met die iele remmetjes ben ik “iets” voorzichtiger. Al ging ik volgens Kees later op de dag toch wat sneller berg af.

De organisatie had wederom de mooiste beklimmingen van de Belgische Voerstreek opgezocht en veel al ging het asfalt omhoog of naar beneden. Dat het ook crisis is in Wallonië was wel te merken aan de kwaliteit van dit asfalt. ’s Winters heeft het natuurlijk veel te lijden maar volgens mij zijn de toch al schaarse Belgische stratenmakers nu allemaal naar huis gestuurd met als gevolg dat de gaten in de weg alleen maar groter worden. Het stuur dus goed vast houden.
Het nieuw ontworpen “verkeersbord” stond nergens ten overvloede in de berm.

Eén maal kwam ik onverwacht ook op een strook bijzonder slecht asfalt terecht. Mijn fiets kon ik onder controle houden door hard in het stuur te knijpen maar mijn bidons sprongen uit hun houder en belandde op het wegdek. Gelukkig geen achterop komende auto’s dus mijn vochtvoorraad bleef intact want de eerste verzorgingspost hadden we net gepasseerd.
Hier kwamen we ook mijn zwager Erik, zijn broer Marco en vriend Ed tegen. Later, op de eerste volgende serieuze beklimming, Voie des Charges + 16%, haalde we Erik weer in. Hij had een triple laten monteren op zijn racefiets maar had nog wat moeite om de ketting op het kleinste kransje te krijgen. Moet je ook doen voordat de weg omhoog gaat, niet tijdens. Triple beginners fout.

Naar mate we dieper in België kwamen werd de weg droger en de beklimmingen hoger. Met als hoogtepunt de beklimming vanuit Remouchamps van de Côte de la Redoute
Hier lag een mat op de grond en piepte ons stuur toen we er over heen reden. Een echte klimtijdrit. Volle bak naar boven? Bovenbenen maar vooral mijn rug dachten daar anders over. De laatste steile meters (+ 20%) er toch nog even een sprintje uit geperst. Neefje Tein stond me aan te moedigen.

Even bij de familie, (zus, neefje en nichtjes) staan wachten tot ook Kees boven was en na het nuttige van één van de zoveelste energie-repen de afdaling in gezet. Nog maar zo’n 60 km tot Maastricht. Tweeënhalf uur in het zadel, moet te doen zijn.

Gelukkig volgen de klimmetjes elkaar nu wat minder snel op, al doen ze nog wel pijn aan de toch al iets vermoeide benen.

Maar toen we om 4 uur onder het finishdoek in Maastricht door reden waren we toch blij dat het er weer op zat. Bijna 3500 hoogtemeters en 166 km in de benen. Dat zakje friet en koude pilsje hadden we dus wel verdient.

race + 166 km
de route via Sportypal

Classico Boretti 2013

Zondag 5 mei werd al weer voor de 6e maal de toertocht Classico Boretti verreden. Wat begon als een veredelde sponsortocht vanuit het Olympisch Stadion is nu uitgegroeid tot een volwassen en volledig verzorgde toertocht met zo’n vierenhalf duizend deelnemers.

Niet altijd was men erg te spreken over de organisatie. Te veel kilometers, te weinig verzorgplaatsen of voorraad. Slecht gekozen route of andere ongemakken. Maar ook dat heeft zijn charmes.
Gelukkig is ook deze toertocht hard bezig om uit te groeien tot een volwaardige toertocht. Op bijna elke kruising verkeersregelaars, goed verzorgde ravitaillerings plaatsen en een leuke, afwisselde route.

De tocht begon voor ons vroeg met verzamelen bij het station in Uitgeest om daarna gezamenlijk (met de auto) naar Hoofddorp af te reizen. Na een vreemde actie (keren op de rijbaan) konden we parkeren op de Floriade-parkeerplaats en ons toegestuurde emailtje omwisselen voor een zadelpen-nummerbord, een bidon, wat gelletjes en een mooi wit Boretti fiets-shirt.

Daarna op pad voor onze 110 km, met z’n tienen, waaronder 3 dames. Gezellig. De route was gewijzigd ten opzichte van vorig jaar, toen we voor het eerst startte vanuit Hoofddorp. Dit jaar veel langs de ringvaart met de nodige tegenwind. Maar ook mooie stukken door de natuur of bloeiende bollenvelden.

Het tempo lag deze zondag niet te hoog zodat iedereen goed mee kon komen en voldoende lucht over had voor een gezellig babbeltje.

Na zo’n 4 uur fietsen waren we terug in Hoofddorp en konden we lekker in het zonnetje genieten van de Pasta-party met een koude goudgele versnapering.

race + 116 km

Mountainbiken in Drenthe

Vorige week, tijdens een weekje vakantie in het land van Bartje maar eens de plaatselijke MTB-track bezocht. Eerlijk gezegd verwachtte ik er niet veel van, want hoe kunt je nu een uitdagende track aanleggen op enkel plat bosgebied. Maar ik werd zeer positief verrast. Vooral de route Sleen bevatte bijna alle aspecten van het mountainbiken. Technische single tracks, slingerend om de vele bomen heen. Brede zandpaden om weer op adem te komen. Een heuse “rockgarden” voor de liefhebbers, een stukje “pumptrack” en enkele drops voor de lefgozers. Echt een top parkoers. Als je ooit in de buurt bent moet je deze zeker rijden.

Wij begonnen op het noordelijkste puntje van de route, dat direct grensde aan ons vakantiepark, dus warm rijden was er nauwelijks bij. We werden gelijk getrakteerd op een mooi stuk single track. Volle bak om de bomen heen slingeren om daarna op de brede zandpaden te wachten op mijn meisje die dit tempo niet kon volgen. Gezamenlijk reden we de volgende single track op waar ik gelijk weer afstand nam (voor even maar hoor). Mooie, snelle tracks hadden de parcoursbouwers aangelegd met nu zelfs een drop of springschans onderweg. Deze was niet zo heel hoog maar Jo koos verstandig voor de “chickenrun”.

Halverwege de route, dichtbij het eigenlijke startpunt van deze route, kwamen we langs een mooi meertje. Net zo’n meertje waaraan ons bungalow park ligt. Ook de zon begon eindelijk te schijnen dus dit leverde een mooi plaatje op.


De parcoursbouwers hadden hier slim gebruik gemaakt van het zand uit het meertje en hier wat hoogte verschil kunnen creëren in de route. Leuk. Verrassend waren de serieuze drop off’s die ze gebouwd hadden. In eerste instantie was ik er gewoon langs gereden maar toen ik even stopte om op Jo te wachten zag ik plotseling een houten stellage. Snel de fiets gekeerd en toen van de “duikplank”. De hoogste drop off was ook voor mij iets te gek, maar de lagere durfde ik wel te nemen. Cool !



Na deze stunt partij snel verder. Ook hier had men zich flink uitgeleefd. Het parcours was nu super technisch. Omhoog, naar beneden, links om, rechts om. Fun. Er lag hier zelfs een stukje “rockgarden”, maar deze niet genomen omdat ik niet wist of het weer op de route zou aansluiten. Volgende keer beter.

De route ging door. Single tracks werden afgewisseld door brede zandpaden met hier en daar een huifkar of een kudde tegemoet komende Amazones.

Op het einde van de route werden we nog getrakteerd op een heus stukje “pump-track” Kuilen en heuvels wisselen elkaar op een kort stukje snel af zodat je eventueel met de wieltjes los kan komen of flink de vering en armspieren kan laten werken. Leuk.

Na zo’n dikke anderhalf uur sturen waren we weer terug bij ons startpunt. Jo vond het zo leuk dat ze gelijk de 2e ronde inzette. Ik kon haar gelukkig overtuigen om eerst even iets te eten en drinken in ons huisje. Bleek dat ze zo gefocust was dat ze gewoon ons startpunt voorbij gereden was.

Terug bij het huisje zijn we na een zeer frisse duik in het meer het bad ingedoken. Even lekker bijkomen. ;-)

Een paar dagen later hebben een deel van de MTB route van Exloo verkend. Ook een leuke route, vooral het stuk langs een meertje, maar lang niet zo leuk als de route in Sleen. Dus mocht je ooit in de buurt komen neem je mountainbike mee en leef je uit.