tijdrit over 1 ronde

Aangezien het ‘s avonds al sneller donker wordt, lopen de trainingsactiviteiten op de woensdagavond van onze fietsgroep ook af. Alleen volgende week nog een laatste training. Daarom had trainer Leo voor afgelopen avond een tijdrit op de agenda gezet. Een tijdrit over 1 ronde. Eén ronde volle bak dus, zeven en een halve kilometer ben je alleen, overgeleverd aan de “elementen”, bezig om zo snel mogelijk rond te komen.

Om zeven uur verzamelde we bij de ijsbaan om naar onze tijdrit locatie te rijden in de Schermerpolder. Daar stond trainer Leo, samen met zijn vrouw Lida al klaar. Er waren al een aantal rijders aanwezig en na ingeschreven te hebben en een rugnummer opgespeld te hebben konden we gaan warm rijden. Het viel gelijk op dat de wind uit het Noorden erg sterk was en we daar het laatste stuk van het rondje nog behoorlijk last van zouden krijgen.

Omdat de wind in de loop van de avond vaak minder wordt zorgde ik er voor dat ik een hoog startnummer zou krijgen en dus als één van de laatste zou mogen starten. Dat lukte, ik had nr 19, maar helaas was de wind niet minder op het moment van mijn start.

Ik stond al ingeklikt, steunend op de schouder van Lida, toen ik de pedalen achteruit draaide om deze op de ideale startpositie te zetten. Hierbij liep de ketting van het grote blad half op het middelste blad. Gelukkig zag ik dit anders was ik misschien bij het aanzetten gevallen. Maar Lida was al aan het aftellen. Ik kon niet anders dan deze start aan me voorbij laten gaan door snel van de fiets te springen om te proberen de ketting met de hand op het grote blad te leggen. Echter de voorderailleur vond van niet en duwde de ketting terug op het middenblad. En wat ik ook met de linker shifter deed, de ketting bleef op het middenblad. Van Lida mocht ik op plekje 21 starten en de anderhalve minuut die ik had om dit te fixen waren al bijna om. Dan maar op het middenblad starten…

… 5, 4, 3, 2, 1. Met een slippend achterwiel reed ik weg. De ketting stond achter ook heel licht en door de “enorme” krachtsexplosie bij de start slipte het achterwiel over het asfalt. Snel naar één van de kleinste tandwielen op het achterkransje schakelen en de armen om het nieuwe ligstuurtje vouwen. De teller schoot door naar de 42 km/uur maar zoals vaak kon ik dit tempo niet volhouden. De bovenbenen begonnen heftig te protesteren en ik moest nog voor de eerste bocht letterlijk even een tandje terug schakelen.

Na de eerste bocht, die keurig door Peter Vosse bewaakt werd, kon ik achter naar het kleinste tandwiel schakelen. Helaas was de 11 niet klein genoeg nu de krachtige noorderwind besloten had me een zetje in de rug te geven. En kreeg ik de teller niet boven de 42 km/uur.

Na de tweede bocht kwam de wind schuin van rechts en had je hier niet zo veel voordeel meer aan. Op de 11 kon ik de trappers nog goed rond krijgen en zag ik het roze stipje dat een minuut voor mij gestart was langzaam dichterbij komen.

De laatste bocht loopt flauw en het gaat daarna licht omhoog richting pont. Nancy was nu heel dichtbij en het was “er op en er over” (sorry Nancy, volgende keer meer tijd voor een praatje), volle bak de laatste kilometers tegen wind naar de finish. Echter toen ik even onder mijn arm naar achter keek zag ik het voorwiel van Nancy die heel even met me mee probeerde te liften. Helaas voor haar kon ze mijn tempo maar kort vast houden en zag ik de afstand tussen onze fietsen groter worden.

Nog even op de tanden bijten en nog harder in het ligstuurtje knijpen om er nog een eindsprint uit te persen. Is het gelukt, ondanks dat ik alles op het middenblad moest doen?

Even later kwam Leo met de uitslagen. Ik bleek 3e te zijn geworden met een hele mooie tijd van 11:15, wat neer komt op een gemiddelde van 38,93 km/uur. Helemaal niet slecht dus.
Morgen maar even naar de fietsenmaker om de linker shifter te laten repareren. Wie weet, volgend jaar een nog snellere tijd?

Alle uitslagen: tijdrit 28-08-2013

Crossen door het Gooi

Wat doe je op een zonnige zondagmiddag nadat je lekker uitgeslapen hebt. Juist, je pakt je MTB en gaat een rondje crossen.

Gistermiddag dus van de Gooise matras afgestapt op de MTB, het bos in, de heide op. Gewoon het pad volgen als je een mooi paadje ziet. Ook nu kwamen we op plekken waar we nog niet gereden hadden.

Maar ook ben je na een half uur fietsen weer op de plek waar je daar voor ook al was. Is dat erg? Nee. Als je maar lekker fietst.

En ondanks het zonnige weer was het niet erg druk op de (bijna) bloeiende heide met wandelaars. Wel her en der oppassen voor loslopende honden.
Slalommen om stronken heen, tussen de bomen door. Knallen over een single track. Jumpen over een boomwortel. Wat kan crossen toch geweldig zijn.

Na twee en half uur op pad te zijn geweest en met 47 km op de teller waren we weer thuis. In de achtertuin genoten we nog even na van onze fietstocht met een koele versnapering.

de route:

http://www.strava.com/activities/75813932

The Amstel Goldrace Xperience

Om de vakantie helemaal goed af te sluiten hadden we besloten om na terug komst uit Frankrijk nog een lang weekend Zuid Limburg te boeken.
Een paar dagen in- en ontspanning tussen de heuvels van Limburg.
Dus woensdagavond na het werk met de caravan naar Sibbe, net ten zuiden van Valkenburg. Een mooie uitvalbasis voor een paar dagen fietsen en een wel verdient saunabad er tussen in.

Donderdag zijn we vanaf de camping naar Valkenburg gefietst en daar op de Plenkertstraat bij Amstel Xperience een routekaartje en uitleg over de te fietsen routes te halen. Want de gehele route van de Amstel Gold race is permanent uitgepijld en in 3 lussen opgesplitst. Lus 1 is de start van de route en gaat via Maastricht naar het noorden van Zuid Limburg. Hier niet zo heel veel klimmetjes.
Lus 2 is de langste lus en komt met zijn 120 km langs het meeste zuidelijkste stukje van Limburg, het Drielandenpunt. En lus 3 is de finale lus, met 78 km gaat deze over de zwaarste en steilste heuvels van Limburg zoals oa. De Keutenberg en de Eyserbosweg en eindigt officieel met de beklimming van de Cauberg.

Ook konden we bij Amstel Xperience gratis een chip lenen welke de tijden van diverse beklimmingen zou registreren, maar die moesten we uiteraard na gebruik weer terug brengen. Echter we hadden niet gepland om weer door Valkenburg te rijden, omdat de routes allemaal mooi langs onze camping lopen. En mijn fietscomputer registreert de tijden ook, dus de dame van Amstel Xperience hartelijk bedankt voor het aanbod.

We begonnen deze donderdag met lus 3. “Oh, gelijk de zwaarste route” zei de dame van Amstel. “Ja dan hebben we dat alvast maar gehad”, antwoordde ik adrem.
De meeste zware en steile Limburgse klimmetjes zitten in deze finale lus van de AmstelGold race, en koud uit Valkenburg wordt je direct getrakteerd op de Cauberg. Dat hakte er dus lekker in. Gelijk goed warm geworden konden onze mouwstukken uit en na de Geulhemmerberg ook Jo haar onder shirt.

Via Maastricht gaat de route naar Cadier en Keer. Hier ontbrak 1 bordje maar doordat we ook een routebeschrijving mee hadden genomen kwamen we toch via de Wolfsberg in Slenaken.

De kilometerteller stond inmiddels al op 45 km dus aan de voet van de Loorberg eerst koffie met vlaai. Dat hadden we al wel verdiend. Na zo’n koffiestop doet de eerste beklimming altijd een beetje pijn maar gelukkig loopt de Loorberg mooi gelijkmatig en niet te steil omhoog.

Nu volgde de afdaling van de Schweiberg om dan via Partij de Gulpenerberg te bestijgen. Deze is wel gemeen en eist alle aandacht zodat we het route bordje op de top mistte en een paar kilometer verkeerd reden. Op de top van de Gulpenerberg moest je gelijk rechtsaf, afdalen naar Gulpen.

Via Wittem en Wahlwiller rij je dan zo de Kruisberg op. Je zit nu echt in de finale van de AmstelGold race want de ene steile hufter volgt de ander gelijk op. Na de afdaling van de Kruisberg rij je via Eys de Eyserbosweg op. Ook met een stijgingspercentage in de dubbele cijfers.

Het klimwerk van Jo liet het nu wat afweten. Met kramp in haar bovenbeen moest zij toch even van de pedalen. Gelukkig volgde na deze steile beklimmingen de Fromberg, die iets minder steil is en Jo gewoon kon blijven zitten. Maar na het over steken van de provinciale weg in Schin op Geul komt dan echt het toetje, de Keutenberg. Ik waarschuwde Jo dat je direct na de bocht tegen een soort muur aan rijdt. Je moet dan al het juiste tandwiel gekozen hebben anders kan je het wel vergeten. Maar ondanks dat ze wel het kleinste tandwiel voor gestoken had deed de kramp, in beide bovenbenen nu, haar toch afstappen.

Boven gekomen keerde ik even om, om samen met m’n meisje de laatste meters van de Keutenberg te beklimmen. Jo had het wel even gehad met al dat klimmen en gelukkig konden we nu over een bijna vlakke weg terug rijden naar onze caravan in Sibbe.


De volgende dag, vrijdag, weinig inspanning maar juist veel ontspanning in de sauna baden van Thermae2000. Lekker hoor.


Ook de zaterdag begon bewolkt maar om te fietsen is dat juist niet erg. We wilden vandaag lus 2 gaan rijden maar 120 km vond Jo iets te veel van het goede. Ik stelde voor om de route dan aan te passen en de start van de lus richting Maastricht en Slenaken over te slaan om gelijk in Gulpen de route richting Schweiberg op te pakken. Zo konden we mooi warm rijden en tegen de tijd dat we in Mechelen waren op volle kracht de Schweiberg op knallen.

Nu daal je af via de Eperheide en begint na Epen gelijk de beklimming van Camerig. Deze vind ik zelf een beetje op een Alpen col lijken. Loopt mooi, en best wel lang voor Hollandse begrippen. Boven miste ik (een aantal dames op racefiets stonden er voor) het bordje linksaf richting Vijlen. Terug op mijn weg richting Epen kwam ik Jo ook niet tegen in de beklimming, want die bleek niet afgeleid te zijn op de kruising. Ze stond me geduldig op te wachten in Vijlen.

We reden Vaals in en beklommen het drielandenpunt vanaf de Nederlandse zijde. Tijdens de Amstel Gold toertocht kom je altijd via België boven, maar nu eens vanaf de andere kant dus. En eerlijk gezegd vond ik deze kant makkelijker.

Na een foto, pitstop en telefoontje daalde we af door Gemmenich naar Vijlen en reden zo terug naar Epen. Hier gingen we op de koffie bij Marcel en Ans die met de camper ook een lang weekend in Limburg waren. Gezellig.

De verorberde gevulde koek bij Marcel en Ans bleek onderweg van bijzondere kwaliteit, want de renner die me wilde verslaan op de klim van de Eperheide kwam bedrogen uit. Heel even mocht ie me voorbij maar voordat we boven waren keek ie toch mooi tegen de rug van mijn bolletjesshirt aan. :-P

Terug in Gulpen besloten we ook maar de rest van route 2 te volgen. Wederom over de Kruisberg maar in Eys nu rechtdoor. Niet de steile klim op maar meer geleidelijke omhoog. Lekker.
Je rijd nu een beetje op de heuvelrug en daalt dan af naar Simpelveld waar je weer omhoog mag. Hier klim je tussen de bungalows naar Huls. Deze beklimmen kende ik al van de AmstelGold toertocht maar voor Jo was het een echte verrassing. Je verwacht hier niet zo’n steile doorgaande weg te treffen.

Nu daal je richting Wijlre maar mag dan volkomen onverwachts rechtsaf beginnen aan de beklimming van de Vrakelberg. Ik had er nog nooit van gehoord maar vergeten doe je hem niet snel meer. Hijgend en puffend kwamen we boven maar werden daarbij ingehaald door iemand met een Cancellara-motortje z’n frame. Als of we stil stonden. Kan gewoon niet.

Het was nu rustig dalen richting Schin op Geul. Nu niet gelijk de provinciale weg oversteken maar door rijden tot voorbij Oud-Valkenburg. Nu wel oversteken en omhoog de Sibbergrube op om bovenaan bij de onze camping uit te komen. Met 90 kilometers op de teller en mooie afsluiting van onze 2e fietsdag.

Zondag zouden we een deel van lus 1 gaan fietsen om daarna de boel op te breken en terug naar Holland te rijden. Helaas was Jo die nacht ziek geworden. Met hoofd- en buikpijn besloot ze in haar bedje te blijven liggen. Omdat ik haar niet te lang alleen wilde laten heb ik mijn routeplan veranderd.
Even via de Cauberg naar Gulpen om daar de Gulpenerberg vanaf de andere kant te beklimmen (ook steil!) en daarna nogmaals de finale-beklimmingen te nemen. Kruisberg, Eyserbosweg, Fromberg, Keutenberg.

Zo gezegd zo gedaan, en na Jo goed ingestopt te hebben ben ik snel vertrokken. Het klimmen ging me iets beter af dan donderdag. De zon kwam nu achter de wolken vandaan en tijdens het klimmen is dat erg warm.

Toen ik na een dik uur fietsen de Keutenberg op wilde rijden reed er een groepje van 4 de Engweg in. Ook hier hoorde ik de uitleg en samen met de meer ervaren rijder klom ik het steile stuk op. Hier reed ik hem uit het wiel maar op het minder steile stuk kwam ie toch nog even dichtbij. Echter op een versnelling van mijn kant had hij geen antwoord en zo kon ik weer alle punten van het bergklassement achter mijn naam laten noteren ;-)

Snel door naar Sibbe om de patiënt te verzorgen. Jo had heerlijk geslapen en voelde zich gelukkig iets beter. Even later konden we ons kampement afbreken en terug naar huis rijden. Onze verlengde vakantie was nu echt voorbij. Weer fijn aan het werk nu.

de routes:
dag 1
dag 2
dag 3

Fietsen in “La France”

Frankrijk is natuurlijk het fietsland bij uitstek. Maar in de streek Les Landes viel het ons toch een beetje tegen. Ja we waren op de MTB en veel hoogte verschillen heb je daar ten zuiden van Bordeaux niet echt maar ik had gedacht me toch wel flink te kunnen uitleven in de bossen daar.

Dat het erg heet was speelde natuurlijk ook een rol, maar door vroeg op pad te gaan hoop je de ergste hitte te ontlopen.

Misschien hadden we ons thuis beter moeten voor-bereiden want ik dacht het alom bekende MTB tekentje wel op paaltjes te zien hangen en zo een route te kunnen volgen. Helaas hier geen uitgepijlde routes.

De receptie van onze camping had wel een route kaartje met wat VTT routes maar dat waren wandelpaden waar je ook op kon fietsen. Wel leuk maar erg kort.

Rond de meren bij Biscarrose liggen hele mooie fietspaden. Op deze hebben we dan ook wat kilometers gemaakt, maar de noppen banden zijn eigenlijk bedoelt om er off-road mee te rijden.

Nou ja, ondanks dat er deze vakantie weinig gefietst is hebben we het toch lekker gehad. Nu een paar dagen werken en dan 4 dagen naar Zuid Limburg. Op de racefiets gaan we de Limburgse heuveltjes bedwingen en begin september ga ik in de Franse Alpen kijken of ik het klimmen nog niet verleerd ben. (afdalen doe ik wel een tikje voorzichtiger)
De routes gereden in Frankrijk: http://www.strava.com/activities/71590310
http://www.strava.com/activities/71590599