tijdrit over 3 ronden.

Om de jaarlijkse tijdrit competitie, bestaande uit 3 tot 4 wedstrijdjes, spannender te maken had trainer Leo aan de eerste wedstrijd een extra ronde aan het tijdritparcours geplakt. Normaal rijden we 2 ronde van elk een dikke 7 km, nu dus 3. Dat is 22,2 km volle bak. Maar dan wel gedoseerd zodat je precies bij de finish leeg bent en niet een paar kilometer te vroeg. Echter “fris en fruitig” over de streep komen is ook niet goed want dan heb je ook iets verkeerd gedaan.

Voor mijn gevoel ging de eerste ronde niet lekker. In de eerste bocht ging ik bijna rechtdoor de Zuidervaart in. Doordat het asfalt voor de bocht slecht was (zag ik pas in de 2e ronde) begon mijn achterwiel te stuiteren. Van schrik kneep ik hard in de remmen en durfde even niet te sturen, tot dat de Zuidervaart wel heel dichtbij kwam. Snel het stuur om en weer terug naar “cruise-snelheid”.
De 2e bocht is altijd een lastige. De Zamboni voor het asfalt had deze bocht overgeslagen. Oppassen dus voor los grint en andere narigheid.
Nu volgt een paar kilometer tegenwind. Volgens Hans viel de wind wel mee maar daar was ik het niet mee eens. Het tempo daalde dramatisch en ik moest alle zeilen (of eigenlijk spieren) bijzetten om het tempo vast te houden. Dan volgt ook nog zo’n kluftje (+2 meter NAP?) bij de pont en daarna kon je je verschuilen achter de dijk volgens Benno.

De 2e ronde ging voor mijn gevoel beter, maar later op de uitslagenlijst zag ik waarom. Gewoon niet genoeg gegeven. Dan voelt het vanzelf lekker. De 1e bocht liep nu wel beter nu ik zag waarom ik de eerste ronde rechtdoor moest. Normaal ga je in de 2e ronde tot het gaatje maar nu volgde er nog een 3e. (Op wie z’n verzoek was dit ??)

Op het stuk wind mee van de 3e ronde schakelde ik nog een tandje zwaarder dan vorige ronde en de teller liep zowaar nog op. Goede keuze dus, al vonden de billen van niet. Gewoon niet aan denken en de pedalen rond blijven malen. Bocht ging nu goed maar na het stuk “halve wind” volgde de 2e bocht naar het fietspad. Er kwam net een auto uit tegengestelde richting dus ik kon de bocht niet ruim aansnijden. Toch maar in de ankers om niet slippend over de steentjes de bocht door te gaan. Wederom tegenwind maar in de verte zag ik een rug die snel dichterbij kwam. Check. Robin op 2 minuten gezet ;-) Snel door en nu het laatste stuk naar de finish. Van het kluftje bij de pont toch maar een tandje erbij gezet. “Ik zie wel hoelang ik het vol houd….. Daar de finish, nog een klein stukje.” Ik ga staan en pers er nog een sprintje uit. Red ik het nog onder mijn streef tijd van 36 minuten?
Net niet. 36:06 volgens de officiële klok van Leo.

Bij het uitrekenen van de einduitslag bleek dat ondanks de extra ronde de tijden nog steeds erg dicht bij elkaar liggen. Nummer 1,Jack Tijsen en nummer 2, Jan Calimero Braakmans liggen 5 seconden uit elkaar. Dan volgt nummer 3, Benno van Tol op bijna een minuut! Maar nummer 3, 4 (ik zei de gek) en 5 Ruud van Egmond liggen elk een seconde uit elkaar. Eén seconde. Precies die stuurfout in de 1e bocht. Of dat stukje waar ik te laat groter schakelde, of de extra luchtweerstand van de niet verwijderde bidon, of ….
René L volgde op 13 seconden op Ruud en daarna Henk op weer 26 seconden.
Spannend was het dus.
Klik hier voor alle uitslagen.

Leo en Lida bedankt voor de organisatie.

race + 46 km

Gerolstein - Schwarzer Mann

De 2e BIG op ons lijstje was de Schwarzer Mann, een puist in de Vulkaan Eifel van 697 meter hoog.
Op de website van BIG hadden we al gezien dat de beklimming vanuit Niedermehlen het mooist zou zijn. René had gisteravond de route van René v G zo aangepast dat we de beklimming vanuit de juiste kant zouden benaderen. 95 kilometers rekende de Garmin software voor ons uit, met eventuele 2 afsteekjes voor als het weer wat minder zou zijn.

Maar de weergoden waren ons vandaag gunstig gestemd. Een paar maal werd de lucht wel heel erg donker maar op een paar spattertjes na hielden we het droog.

Na het passeren van Niedermehlen begon de officiële beklimming van de Schwarzer Mann. Benno had er zin in want op een tussenheuveltje voor Hontheim sprintte hij René en mij al voorbij om als eerste boven te zijn. Natuurlijk telde dat niet mee, want als hij het routeboek goed bestudeerd had, zou hij geweten hebben dat pas na een T-splitsing de laatste kilometers naar de top zouden beginnen. Maar Benno was niet stuk te krijgen en zette gewoon in voor de totaal overwinning. Op het moment dat René even de teugels los liet om een slok uit de bidon te nemen zette Benno aan en sprong er vandoor. Ik kon nog net aanpikken en samen stoomden we de heuvel op. Echter de top was nog ver en op het moment dat het wegdek even wat vlakker werd zat Rene al weer in ons wiel.

Gedrieën klommen we door tot we na de bocht de antenne van de top en de auto van Aad zagen staan. Nu werd het even sprinten naar boven. Benno kon het niet meer bijbenen maar om voor René te blijven moest ik toch lang aan blijven gaan. Dat deed wel pijn maar uiteindelijk zag ik dat wieltje niet meer naast me. Toch weer alle bollenpunten verdient. ;-)

Na de koffie “Zum Schwarzer Mann” moesten de regenjasjes toch even aan. Maar een half uurtje later konden die toch weer uit want de zon kwam langzaam maar zeker door de wolken heen.
Onderweg bleef het stoeien met Benno en René. Maar die kracht inspanning op de Schwarzer Mann voelden we toch allemaal wel in de benen.
Omdat de zon nu bleef schijnen hebben we het originele rondje van 95 km gereden. Maar 2 maal moesten we even terug om de Garmin het juiste weggetje te laten aan wijzen maar over het algemeen ging goed. Geen spoorzoeken meer.

Rond 4 uur reden we Gerolstein weer in. De eindsprint naar ons huisje leek René op z’n naam te kunnen schrijven, want in de voorlaatste bocht lag ik nog een behoorlijk stuk achter. Maar in de laatste meters kon ik dat net nog goed maken. Pff. Dat deed pijn.
Nu kunnen we rusten. Eerst lekker uit eten en morgen terug sturen naar Uitgeest. De 1e tijdrit van dit jaar is woensdag pas. Kijken of deze hoogte stage nog van invloed is op het tijdrit vermogen. Zo ja dan hebben we een goed excuus.

Race + 96 km / 2097 hm

klik hier voor alle foto's.

Gerolstein - wolkbreuk

De weersverwachtingen voor vandaag waren dramatisch. 98% kans op regen, 15 mm neerslag. Hierom hadden we gisteravond al beslist dat we vandaag maar een klein rondje zouden rijden. Vandaar ook dat we vanmorgen traag waren met opstaan en ontbijten. Maar hadden we nu maar wel opgeschoten dan hadden we het misschien nog droog kunnen houden tijdens het fietsen.

Nu gingen we in het zonnetje weg voor een ritje langs de rivier de Kyll. Echter toen we boven op heuvel waren zagen we de zwarte wolken al boven het dal hangen. Onze route ging precies die kant op en even later werden we dan ook getrakteerd op een zware onweersbui. Toen de wolk boven ons echt brak zijn we snel een Duitse schuur in gevlucht.

Droog werd het niet meer, maar toen het iets minder hard regende zijn we full-speed naar huis gereden. Samen met het water spoelde we bijna van de heuvels af. Remmen was alleen wat moeilijker.

Na 48 kilometers waren we thuis om gelijk onder de warme douche te duiken. Morgen weer droog?

race + 48 km / 595 hm

Klik hier voor alle foto's

Gerolstein - vulkaanmeren

In het routeboek stond vandaag een rondje om de vulkaanmeren ingekleurd. De route stond ook op de Garmin van René welke met een stuk ducktape en wat isolatie materiaal op de stuurpen van de fiets van Kees gemonteerd was. Wat een verademing om gewoon door te kunnen fietsen op de kruisingen. Heel af en toe moest Kees 2 keer kijken welke kant de pijl op wees maar dat kwam waarschijnlijk door de regendruppels op het scherm. Want ondanks dat we pas rond 11 uur op de fiets zaten om de ergste regen te laten passeren, we hielden het niet droog. Pas tijdens de koffie na 54 kilometer trok het open en liet onze vriend de zon zich zien.

Langzaam begonnen de wegen op te drogen en konden de remmen wat losser tijdens het afdalen. Want de afdalingen waren wel heel erg mooi, zonde om te moeten remmen vanwege de natte bochten.

Vanaf Üdersdorf zouden we een rondje om de vulkaanmeren maken en daarna wederom in Üdersdorf opsteken. Echter door een interpretatie “fout” reden we het rondje de verkeerde kant om. En zo stond Aad klaar om foto’s van ons te maken, maar helaas met de rug naar ons toe.

Op advies van Aad zijn we in Daun gaan koffiedrinken. Een heel leuk stadje op een berg. Na de koffie zouden we terug naar Gerolstein fietsen via de groene fietspadenroutes. Onderweg kwamen we er echter achter dat deze fietspaden meer bedoeld zijn voor fietsen met dikke banden. Want de paden bestonden buiten de dorpjes vooral uit kiezels en steenslag.

Om half acht waren we terug bij het huisje waar Aad al begonnen was met de kip-kerrie schotel van Benno. Lekker hoor.

Race + 105 km / 2010 hm

Gerolstein – Hohe Acht

Thuis was ik vandaag niet eens gaan fietsen, wat een triest, troosteloos weer vandaag. De hele dag regen. Miezer, hard, zacht, alle vormen hebben we gezien. Maar zonder te liegen het is ook even droog geweest. Een half uurtje misschien.

René en Marcel hadden voor vandaag een rondje van zo’n 100 km bedacht welke de Hohe Acht zou aan tikken. Het hoogste punt van de Eifel op 747 meter. Benno en René L. hadden de hele avond gisteren zitten spelen met de Garmin’s en de pc dus verdwalen of fout rijden zou ons niet gebeuren vandaag. Helaas kon de Garmin van Benno niet zo goed overweg met het kaartje en bleek vanmorgen dat de Garmin van René niet paste op een stuur van de racefiets. De boutjes waren te kort, of het stuur te dik.

Dus waren we toch overgeleverd aan de route kaartjes en de borden van de Duitse ANWB. Maar zo goed als het gisteren ging, zo waardeloos ging het vandaag. Of het volgende dorpje stond niet op de kaart, of het dorpje op de kaart stond niet op de borden. Nog nooit heb ik zo veel stil gestaan tijdens een tocht.
René zwoer dat ie kosten wat kost morgen z’n Garmin op de fiets gemonteerd heeft. Hetzij met ducktape of anders desnoods met een parker in z’n nieuwe carbon frame.

De beklimming van de Hohe Acht begonnen we vanuit Baar. We werden onderweg getrakteerd op vers asfalt. Dat klimt lekker hoor. Maar het asfalt bleek wel heel erg vers, want een paar bochten hoger kwamen we de wals en even later de asfalt machine tegen. De bestuurder van de wals dreef ons boos naar de berm want onze bandjes maakte sporen in het verse asfalt.

Na dit akkefietje klommen we verder en kwamen Aad tegen die ons telefonisch al geprobeerd had te waarschuwen voor deze weg opbreking. Even later kwamen we op de parkeerplaats bij de Hohe Acht. Ik wilde wat foto’s maken terwijl de rest door reed. 2 bochtjes verder op kwam ik weer een wegwijzer richting top van de Hohe Acht tegen. In de veronderstelling dat iedereen hier omhoog was gegaan ging ik in de pedalen en klom de laatste kilometer naar de top. Hier bleek echter niemand te staan dus keerde ik snel om en daalde naar Adenau. Een bezorgde Benno kwam me al te gemoed.

Na koffie in Adenau werd de laatste etappe naar Gerolstein in gezet. Ook al was het nu droog, het viel ons allemaal toch wat tegen. Zeker omdat we nog een paar? keer verkeerd reden. Uiteindelijk waren we om half zes terug met 122 kilometers op de teller en 2080 hoogtemeters in de benen.

De BIG kan ik afkruisen, maar morgen fiets ik toch liever zonder regen.

Race + 122 km

Gerolstein - warming up

Na een enerverende autorit kwamen we even na éénen aan bij onze vakantievilla in Gerolstein. Maar omdat de vorige gasten nog niet vertrokken waren, en de “schoonmaakploeg” de villa nog in moest zijn wij eerst koffie gaan drinken in downtown Gerolstein. Lopend viel het ons al op dat er geen stukje vlak was. Later op de fiets bleek dat te kloppen.

Na de koffie hebben we ons omgekleed en op de fiets gestapt voor een warming up door de Vulkaan Eifel. René en Marcel hadden al een paar avonden samen gezeten en op de kaart een paar rondjes ingekleurd. Met een kaartje in de achterzak vertrokken we voor een rondje van 55 km. Aad bleef thuis en zou zorgen dat de macaroni klaar zou staan als we thuis kwamen.

Omdat de Garmin nog in de koffer van Benno zat moesten we nog op diverse kruisingen vertrouwen op het richtingsgevoel van Marcel of René en op de borden van de Duitse ANWB. Maar dit ging meestal goed. Het laatste lusje van Birresborn naar Salm bevatte nog een leuke kuitenbijter. Daarna was het “dalen” naar Gerolstein.
Met precies 55 km op de teller stonden we weer voor ons huisje. Heel goed uitgekiend dus.
Afhankelijk van het weer, de voorspellingen zijn wat twijfelachtig, gaan we morgen de eerste BIG scoren, Hohe Acht.

race + 55 km / 1010 hm.

Pittige tijden

Geen Carlo of Irene, maar trainer Leo met een denkbeeldige zweep. Want we moesten er vanavond flink tegen aan. Leo had bedacht om ons eens flink af te matten op “ons” rondje in de Boekelermeer.

En ja Han deze keer reden we weer gewoon rechtsom, maar hoe zat dat ook weer met die Engelse paarden en linkshandige ridders ?? :-P

We moesten in 2 tallen, 5 rondjes vol, maar dan zo dat je elk rondje iets harder ging. Dan 1 rondje rust en dit 4 maal. In totaal dus 24 rondjes, om tureluurs van te worden.

De grootste tegenstander was toch wel de wind, want stond er overdag bijna geen wind, tegen de avond was er een stevige westenwind op gestoken. Ook had ik moeite om Henk bij te houden. Drie maal heb ik vanavond worteltjes met rijst gegeten. Voortaan toch iets eerder de pannen op het gas zetten.

Nu op de bank voel ik de beentjes toch wel, dus dat wordt morgenochtend rustig naar de baas trappen.

Race + 48 km

Voorpret

Is de voorpret altijd het leukst? Het was in ieder geval erg gezellig gisteravond bij René.

Om de eindeloze mailwisselingen voor te zijn had reislij/eider Benno besloten om een avondje te beleggen om alles voor ons fietsuitje naar Gerolstein te bespreken.
Uiteraard kwam alles op tafel. Van auto indeling, te fietsen routes, halen van boodschappen tot wie slaapt er bij wie op de kamer? (Aad snurkt).

Verder werden er natuurlijk anekdotes van voorgaande fietsvakanties opgerakeld en kwam de buurvrouw van René bijna klagen over het geluidsoverlast van de lachsalvo’s.
Maar we hebben er zin an. Zondag de 19e vertrekken we voor 6 dagen Vulkaan Eiffel. Uiteraard worden alle in de buurt liggende BIG’s gescoord. De laptop gaat ook mee dus we gaan proberen deze blog up to date te houden.
René en Ingrid bedankt voor de gastvrijheid.
klik hier voor een link naar ons huisje.

Steven bedankt!

Steven Rooks bedankt voor het gratis inschrijfbewijs voor de Steven Rooks Classic van 2011. In ruil voor het gebruik van mijn foto in de advertentie mocht ik gratis deelnemen.
Al had ik wel verwacht dat ik als bollenkoning 2010 bij de inschrijving vrije doorgang zou krijgen. Helaas moest ook ik minimaal 30 minuten wachten om mijn email om te ruilen voor een bordje en polsbandje. Dat kan toch beter?

Om 9 uur gingen we van start om gelijk in België een hele andere route dan voorgaande jaren te volgen. De Belgische overheden zijn niet meer zo blij met deze massale fietstochten omdat er enkele aso’s tussen rijden die zich niet aan de verkeers regels, of rekening met het overige verkeer houden. De organisatie was er gelukkig toch in geslaagd om een uitdagende route uit te stippelen al was de kwaliteit van het asfalt ver onder de maat. Maar was dat niet meer de schuld van koning Winter?

We waren lekker aan het fietsen, genietend van de vele klimmetjes, het Wallonische landschap en het mooie weer toen er plotseling naast me een kanonskogel afgevuurd werd. Althans zo leek het. Met suizende oren keek ik om me heen en bleek dat de achterband van René Lommers ontploft was. René had woensdagavond ontdekt dat er een gat in de buitenband van z’n achterwiel zat. Naar de fietsenmaker ging niet meer, maar gelukkig had Marcel nog 2 reserve banden in de schuur hangen. Gebruikt maar ogenschijnlijk nauwelijks versleten. René koos de gele, al adviseerde Marcel hem de rode.

Had René de goede raad van Marcel maar opgevolgd dan was ons dit misschien behouden gebleven. Want na zo’n 55 km fietsen was de hieldraad van de buitenband los geraakt van het canvas. De binnenband wurmt zich onder druk door elk gaatje maar is natuurlijk niet berekend op direct contact met het asfalt. Je kunt wel raden wat er dan gebeurt. En dat gebeurde ook…klapband.

Helaas hadden we de rode achterband niet bij ons, dus stonden we daar radeloos in Sprimont. De plaatselijke fietsenmaker was natuurlijk dicht, maar het noodnummer op het routekaartje bracht uitkomst. Steven Rooks had een team van mobiele fietsenmakers ingehuurd en na 1 telefoontje werd ons beloofd dat hulp onderweg zou zijn, echter het kon wel even duren want ondanks het mooie weer had men met vele pechgevallen te kampen.
René stelde ons voor om verder te fietsen en zou dan zelf wel wachten op de pechhulp. Wij vonden het geen goed plan om René verder alleen te laten. Je weet nooit wat er onderweg nog kan gebeuren.
Dus “offerde” ik me op om René gezelschap te houden en vertrokken de overige 4 Uitgeesters voor de rest van hun toch. In het zonnetje bleven wij op de mobiele fietsenmakers van FietsNed wachten.
Na een uur kwam onze redder in nood en tien minuten later waren we weer onderweg. Nu volgde nog dik 110 km heuvels. René had er zin in al moest ik op de klimmetjes toch even op hem wachten.

De Redoute naardere we vanuit een vreemde kant, normaal komen we vanaf een heuvel, langs het water, dan langs de grotten van Remouchamps naar de beklimming. Nu kwamen we van een andere kant, maar aan het tunneltje herkende ik het weer. Snel de ketting op het kleinste blad en in de klim houding. Halverwege werden video opname gemaakt en ik wilde stoer doen door op het achterwiel langs de camera te fietsen. Helaas pakte dat iets anders uit.
Zie de video: klik !

Na de Redoute ging de route verder. Ook de klok tikte verder want pas rond 17:00 uur waren bij de 3e verzorgingspost op 140 km. Na de bidons gevuld te hebben gingen we door en na een kilometer volgde de volgende klim. Tot dat we langs een opvallend huis gingen wat ik herkende van zo’n anderhalf uur geleden. Toen waren we daar ook langs gereden. René kneep direct in de remmen, want volgens hem gingen we fout. Na even getwijfeld te hebben zijn we omgekeerd en inderdaad kwamen we niemand tegen. Terug bij de verzorgingsplaats bleek dat we inderdaad de verkeerde kant op gereden waren. Een busje blokkeerde precies de route pijl welke de andere kant op wees.

Volgens de teller nog maar 20 kilometers en in het routeboek stond nog 1 beklimming, de St. Pietersberg in Maastricht. Het bleken twee beklimmingen te zijn. Een asfalt weg langs een mergelsteengroeve welke gemeen steil ophoog liep. Hier, hoorde we later, hadden Marcel en Raymond over het stuur gehangen om hun maag inhoud terug aan de natuur te schenken. Een beste pukkel dus.

Na de 2e klim, de St. Pietersberg nog maar een paar kilometers en daarna de finish in Maastricht. We verwachtten eigenlijk dat het gehele IJsclub team ons bij de finish op zou staan te wachten want die zouden al dik een uur binnen moeten zijn, maar helaas.
Raymond en Marcel zaten bij de medische post bij te komen. René zat bezorgt bij z’n kleine broertje. Christiaan was patat aan het halen. Maar Kees bood wel direct aan bier te halen op het moment dat hij ons zag. Klasse want dat hadden we zeker verdiend na zo’n “barre tocht”.

Met een half uurtje was het leven weer terug gekeerd in Marcel en ook Raymond kreeg wat meer kleur. We konden dus veilig aan de terugtocht naar Holland beginnen.
Nogmaals bedankt Steven voor deze mooie tocht.

Race + 170 km.