Amerongse berg

Verandering van spijs doet eten, dus voor de verandering hadden we gisteren de MTB routes van de Utrechtse Heuvel rug op het menu gezet. Van een local (Gert N) had ik al gehoord dat het nooit zo heel modderig is op de heuvelrug, zeker als het een paar dagen droog is zoals afgelopen week.

Even op MTBroutes.nl gekeken voor een mooi vertrekpunt en dat gevonden in Leersum. Ooit ben ik hier wel eerder gestart voor een rondje MTB-en op de heuvelrug en ik hoopte dat ik nog wat zou herkennen zodat het geen spoorzoeken zou worden. Maar helaas. Mijn geheugen liet me op dit punt in de steek. Gelukkig wilde een fietser die net klaar was met zijn rondje ons wel vertellen hoe we op de track moesten komen. Op de website had ik gelezen dat je makkelijk van de ene naar de andere route kon oversteken en zo 3 of 4 lussen aan elkaar kon knopen. Nadat we het juiste spoor gevonden hadden konden wij ons gaan uitleven over de tracks, tussen de bladeren en over de boomwortels heen. Gelijk bleek al dat het een stukje technischer zou worden dan ons rondje over de Gooise heide. Vooral de vele boomwortels maakte het lastig, maar gelukkig werd het later beter.

Na 2 rondjes over het lusje bij Leersum werd het tijd voor de oversteek naar de volgende lus. We zouden een fietspad moeten volgen en dan weer de bekende MTB route paaltjes moeten tegen komen. Maar helaas. Een hardloper kon ons op het juiste spoor helpen. In deze lus zat wat meer hoogte verschil. Een paar zeer snelle afdalingen en ter compensatie enkele rottig steile klimmetjes.

Na anderhalf rondje staken we over naar de volgende lus, welke over de Amerongse berg zou gaan. Maar deze begon eerst met een razend snelle afdaling. Overal stonden bordjes gevaarlijke afdaling, al viel dat wel mee. Hier en daar een knip maar de vering van onze Fully’s ving dat netjes op. Veel mooie single tracks maar ook stukken over brede zandpaden. Nooit te lang om het saai te laten worden.

We waren lekker bezig op deze track tot we op een splitsing van de route kwamen. We volgden de route naar rechts maar op het eind van het pad stonden geen nieuwe bordjes. Dus maar weer terug om het bordje de andere kant op te volgen. Dat bleek wel goed te gaan want hier volgde de pijlen elkaar wel steeds op.

Omdat het al wat donkerder begon te worden, het liep tegen half vijf, keken we uit naar het oversteek punt terug naar lus 2. Boven op de Amerongse berg bleek dat we de route nog iets moesten volgen en dan zouden kunnen oversteken. Er volgde een mooi technisch stukje dalen en toen konden we de weg over terug naar lus 2.

Het laatste stuk van lus 2 was bekend. Die steile klim zou nog volgen en dan konden we oversteken naar lus 1. Maar of het nu door de invallende schemering kwam of doordat al die bomen op elkaar lijken, de beoogde doorsteek naar lus 1 bleek toch een ander pad te zijn en zo stonden we in de invallende duisternis midden op een doorgaande asfalt weg. Terugkeren het donkere bos in vonden we allebei niet zo slim. Gelukkig kunnen we heden ten dagen vertrouwen op de techniek. De navigatie app om mijn telefoon bracht ons netjes terug naar de auto. Weliswaar via het asfalt maar dat vonden we nu eens niet zo heel erg. In het pikkedonker zonder verlichting door een onbekend bos rijden leek ons ook niet zo’n goed idee.

Terug bij de auto bleek dat we toch dik 45 km gefietst hadden. Heerlijk gefietst en dat smaakt naar meer…

De route op Strava.

Baanwielrennen

Na de enthousiaste verhalen van goede vriend Ronald ben ik gisteravond met m’n helm, handschoenen en pedalen in een grote sporttas naar het SportPaleis in Alkmaar getogen voor een clinic baanwielrennen. Ik had nog nooit op een baanfiets gezeten want het doortrappen in combinatie met het niet hebben van remmen schrok me toch een beetje af. En als je dan naast die steile hoge houten bochten staat moet je toch nog wel een keertje op je hoofd krabben voordat je er aan begint.

Maar een duwtje in de rug helpt. Zo stond ik dus om 9 uur klaar. Pedalen netjes aan de huur baanfiets geschroefd. Banden snoeihard, zadel op de juiste hoogte. Helm en handschoenen aan, klaar voor de start.

De clinic werd gegeven door ene Martin en hij pikte me er gelijk uit als nieuwkomer. Mooi. Ik mocht om aan de fiets te wennen eerst een aantal rondjes op het beton naast de baan fietsen.
Tijdens het fietsen houd je toch onwillekeurig een keer de benen stil en dat wordt gelijk afgestraft door de volgende pedaalslag. Het wiel draait door en de volgende pedaalslag gaat ook gewoon door. Oja. Dat kon niet. Gelukkig ging ik nog niet zo hard.

Na zo’n ronde of 10 mochten we (er was nog een nieuwkomer, Ronald reed al op de houten baan) de baan op. Beginnen op het blauwe stuk, de 'Cote d'Azur’ onder aan de baan.

Martin vertelde eerst dat je in de bochten altijd snelheid moest houden. Door minder druk op de pedalen te geven verminder je snelheid, niet doen dus in de bochten. Verder altijd rechts passeren en altijd even kijken of je zelf net niet ingehaald wordt. Met die mededeling in de oren geknoopt stuurde ik na een paar rondjes van het blauwe hout de baan op. Soepeltjes doortrappen de eerste grote bocht in. Door gewoon het rode lijntje te volgen kwam ik daar zonder kleerscheuren uit en gelijk diende de volgende bocht zich al weer aan, want de baan is in totaal maar 250 meter lang. Gewoon trappen en sturen blijven. Niets aan het handje.

Nadat we een beetje baangevoel gekregen hadden mochten we met z’n drieën om beurten op kop rijden en in een bocht de kop over geven door iets wat rechtdoor te rijden. Hierdoor ontstaat een “gat” voor de mannen achter je, (dit moet je dus nooit in een wedstrijd doen) om daarna weer achter aan te sluiten.

De hier opvolgende oefening had niets met snelheid te maken maar alles met fietscontrole. Er werden pilonnen op de baan gezet en daar moest je tussen door zien te sturen. Lastig zonder remmen en vooral als ze niet meer recht achter elkaar staan en je dus iets naar beneden moet sturen om er tussen door te gaan. Tegendruk op de pedalen geven om niet te hard te gaan en durven sturen. Ook ik kwam niet geheel foutloos door deze oefening.

Daarna volgde wel een oefening op snelheid. Je moest 2 ronden laag blijven dus tegen de 'Cote d'Azur’ aan rijden, en dan 1 ronde helemaal boven aan langs de bording van de wielerbaan. Cool. Ik had niet gedacht hier zo makkelijk langs te zullen sturen. Maar ook nu geld weer: “Gang is alles”.

Deze oefening een aantal ronden uitgevoerd te hebben mochten we stoppen en beginnen met uitrijden. Het uurtje baan-clinic zat er al weer op. Jammer maar volgende keer ben ik zeker weer van de partij.

Na het uitrijden dacht ik dat het leuk zou zijn om nog een paar actie foto’s te schieten. Ronald ging met de telefoon in de hand de baan op en probeerde mij vast te leggen op de gevoelige plaat. Maar door dat ik zo hard langs kwam is de foto iets bewogen (of had Ronald toch al te veel gedronken?)


Daarna zou ik Ronald fotograferen, maar na de eerste shoot vond ik het erg lang duren voordat hij voor een tweede keer langs kwam. Even later hoorde ik dat hij in de bocht onderuit gegleden was. Met een te lage snelheid door de bocht en/of met z’n pedaal de baan geraakt. Gevolg een gat in zijn nieuwe koersbroek en het vel van z’n ellenboog. Op Facebook werd al gesuggereerd om toch maar zijwieltjes te monteren op de fiets van Ronald ;-)

Gezocht betrouwbare weerman (m/v)

Gelukkig had weerman Piet de weersvoorspelling voor zondagochtend wederom fout. Volgens Piet kon je zondagochtend maar het best de gordijnen gesloten houden en heel diep weg kruipen onder je dubbel dikke donzen dekbed. Maar toen ik vanmorgen toch stiekem de gordijnen een stukje open deed zag ik dat helemaal niet goot van de lucht zoals voorspeld. Daar in tegen scheen de zon voorzichtig tussen de wolken en zwiepende takken door, want de voorspelde harde tot stormachtige wind was wel uitgekomen.

Snel dus maar uit bed, ontbijten en op de fiets richting duin. Naar duin toe moesten we opboksen tegen de stormachtige wind in, maar eenmaal in duin hadden we nog hier nog maar weinig last van.

Wel moesten we af en toe om een omgewaaide boom heen fietsen, al waren de meeste bomen die afgelopen maandag tijdens de zware herfststorm van 2013 het loodje gelegd hadden door de ijverige PWN boswachters van de paden af gehaald.

We volgenden de oranje route en waren verbaast van de grote hoeveelheid mountainbikers en hardlopers die we onderweg tegen kwamen. Allemaal heel verstandig niet naar de adviezen van weerman Piet geluisterd dus.

Vriendin Jo had duidelijk even moeite met de technische omstandigheden van het Noordhollands duingebied ten opzichte van de Gooise matras. Vooral de vele klimmetjes, technische afdalingen en scherpe bochten in onze duinen deden haar de eerste kilometers voorzichtig aan fietsen. Later kreeg ze meer vertrouwen en kon ze mijn tempo beter volgen.

Na anderhalf uur sturen over de losse bladeren was het tijd om ons met de wind in de rug naar Uitgeest te laten blazen. En thuis gekomen, genietend van een warme douche, brak toch nog de voorspelde (hagel)bui los, de enige vandaag. Dus als jij wel een goede weervoorspeller bent, doe dan een gooi naar de baan van weerman Piet.

(foto: © Pietsweer.nl)
Het rondje op Strava: klik.