Tilff - Bastogne -Tilff

Wat ga je doen op eerste Pinksterdag als er een uitstekende stranddag voorspeld wordt, er een feesttent in het dorp staat en iedereen daar is? Dan sta je gewoon om 3:45 uur op en reist af naar Luik om een rondje door de Ardennen te fietsen. Gek? JA, maar wel lekker ;-)

En die feesttent dan? Daar ben ik ’s avonds toch nog maar even heen gegaan. Het vocht tekort en de verbrandde calorieën moesten nodig aangevuld worden. Gezellig.

Zo stonden we (moi, zwager Erik, zijn broer Marco en twee vrienden; Ed en Robbert) dus op eerste Pinksterochtend rond 8 uur bij het sportcomplex van de Universiteit van Luik om ons in te schrijven voor de klassieker Tilff – Bastogne – Tilff. De inschrijving is in Luik boven op een heuvel maar de feitelijke start is in Tilff, 200 meter lager. Erik vertelde dat je dus na gefinisht te zijn nog wel een slotklim voor je kiezen krijgt die erg veel pijn doet. Iets om rekening mee te houden dus.

De eerste kilometers door de Ardennen op mijn nieuwe fiets gaan prima. Ik zit lekker en de korte beklimmingen gaan uitstekend. Na 26 kilometer dient de eerste echte beklimming zich aan. De Côte de Chambralles. Een bekende, zat vorig jaar in de LBL van le Champion maar was toen nat en glad. Nu met de top weerconditie (zon !!!, + 25C) plakte mijn witte Continentals gewoon aan het asfalt. En de Ultegra tripple is ook goed gekeurd. Geen geklooi met tandwielen steken als je een weekje klimmen gaat. Dan maar “iets” minder hip. M’n nieuwe fiets met hoge carbon velgen vloog omhoog. Zelfs zonder de vleugels van m’n oude Red Bull was ik als eerste boven en begon het wachten op m’n fietsmaatjes. ;-)

Eén voor één druppelde de mannen binnen alleen liet Erik erg lang op zich wachten. Bleek dat ie onderweg een fietsenmaker had opgezocht, (die zat in de eerste bocht banden te vervangen) om zijn achter derailleur te laten afstellen. Die tikte tegen de spaken. We waren weer compleet en konden onze weg vervolgen naar de eerste ravitaillement om de bidons bij te vullen. Het warme weer maakt je dorstig. En hoewel er volgens het routekaartje onderweg hier naar toe geen bergpunten meer te vergeven waren was de weg alles behalve vlak. Het blijven de Ardennen.

Na de splitsing van de route, de 245 doet Bastogne aan maar wij zagen niemand die kant op fietsen, kwam de volgende klim, de Ancienne Barrière en verderop de Saint-Jacques. Het klimmen was nu echt begonnen. Even later rolde we Grand-Halleux in en de beklimming van de Wanne diende zich aan. Niet omhoog langs de kerk maar even verderop slingerend tussen de boerderijen klimmen. Op de top van de Wanne, met 72 km op de teller, was de 2e bevoorrading. Tijd voor een boterham.

Na de “gevaarlijke” afdaling van de Wanner-val, en de kasseien van Stavelot, volgde de Côte d’Amermont. Ook weer zo’n steile hufter. De afdaling was wel mooi. Bijna alle bochten lekker overzichtelijk al zag ik een renner in een rood shirtje (we noemen geen namen) met ware doodsverachting de enige onoverzichtelijke binnenbocht pakken. Gelukkig geen tegenliggers.
Nu de Col du Rosier op. Niet heel steil maar wel lekker lang. Dit is hoe klimmen bedoeld is. Niet te steil en in je eigen tempo omhoog trappen. Zalig. Bij het verzamelen op de top van de Rosier bleek maatje Robbert te ontbreken. Hij zat al in de afdaling naar La Gleize omdat hij ons op de top niet zag staan. ??

Er volgde een lang stuk naar de laatste bevoorrading in Remouchamps. (=toevallig ook de voet van de beklimming de Redoute). In dit lange stuk vals plat omlaag met de wind in de rug liep het tempo op naar een gemiddelde van 40 km/uur. Kijk zo maken we het lange wachten weer goed.

Met een volle bidon (niet ideaal dus) begonnen we aan de beklimming van la Redoute. Voor 3 van ons voor het eerst en door de verhalen van Erik en mij met angst in de benen. En terecht!
Vooral op het tweede steile stuk hadden ze zich verkeken, al had ik het route profiel duidelijk beschreven; “na het tunneltje met zo’n 10% omhoog naast de snelweg, dan na de gedenksteen het steilste stuk van 20%, dan vlakt het iets af bij de bocht en volgt het laatste stuk van 17%.” Er volgt dan nog een stukje van zo’n 5% naar de eigenlijke top maar die wordt meestal niet meegenomen in de route. Deze keer echter wel en dat voelt altijd fijn als je even stil gestaan hebt.

Nog 1 heuveltje en dan “dalen” naar Luik. En zo met de wind in de rug is daar niets mis mee. Net te zuiden van Luik ligt Tilff, de thuisplaats van de organiserende wielervereniging, en ook daar lag de officiële finish van de tocht. De sprint naar de streep moest onverhoeds afgebroken worden. Verkeersregelaars en dranghekken verpestte de sprong naar victorie. Wie er “gewonnen” zou hebben is nu nog steeds onduidelijk en gespreksstof voor de komende verjaardagen en feestjes.

Om na de streep af te stappen en op een van de gezellige terrassen in Tilff te gaan zitten was wel erg aanlokkelijk. Erik was zo verstandig om ons te overtuigen eerst de beklimming van de Côte de Boncelles te nemen voordat we de laatste 5% konden weg tikken. Een ijskoude Jupiler. Proost. Die hadden we verdiend na zo mooie, maar warme tocht.


de route tm l Redoute: www.sportypal.com/Workouts/Details/2264929
race + 143 km

Cadeau

Het mooiste verjaardags cadeautje dat ik dit weekend kreeg (ben vandaag jarig maar vierde het zondag) was niet het ontbijt op bed van m’n kinderen of “the hunger games” trilogie van m’n beide zussen. Nee dat was het geen ik me zelf cadeau gedaan had. De bestelde Sensa Lombardia Super Leggera Special was eindelijk bij de fietsenmaker afgeleverd en deze had ik gelijk maar opgehaald. Zodoende stond m’n nieuwe klimmaatje te glimmen in de keuken. En ik glom net zo hard. Wauw, in het “eggie” ziet ie er nog veel mooier uit dan op het plaatje of in de showroom bij de fietsenmaker.

Maandagavond samen met Benno een test rondje gemaakt. De witte banden zijn helaas niet helemaal wit meer maar dat was te verwachten. Met de inbus sleutel in de achterzak een klein rondje om het meer gereden. Lekker !!

Wel even wennen hoor. Het stuur staat iets verder weg, dus het zadel al wat naar voren geschoven en het stuur iets omhoog gedraaid. Vanavond eens kijken of dat iets uit maakt. Voor de rest rijdt het super. Bochten aan snijden gaat soepeler en volle bak over klinker weggetjes is nu een verademing. Voorheen rammelde de vullingen uit je kiezen maar het carbon frame dempt de oneffenheden veel meer. Terwijl het frame wel goed stijf is. Het is niet zo dat alles beweegt als je even aanzet, wat vroeger wel het geval was met m’n eerste racefiets, een stalen lichtblauwe Koga.

“Berg”op (brug over NH kanaal) gaat bijna vanzelf. Die lichte carbon wielen schelen een stuk en dat merk je vooral in het klimmen. Dus Erik en Marco dat wordt flink jullie best doen komende zondag op de heuveltjes tussen Tilff en Bastogne. ;-)

Maar eerst vanavond nog even trainen met de Fiets-groep. Misschien kan ik nu wel in het wiel van Robin blijven.

Klimclassic

Dit jaar mocht fietsgroep Uitgeest op uitnodiging mee doen aan de Klimclassic in Maastricht (voorheen StevenRooksClassic) omdat men mijn foto gebruikt in alle promotie en reclame materiaal. Tevens zouden ze nog een verrassing in petto voor me hebben na afloop, reden genoeg dus om op Hemelvaartsdag naar Maastricht af te reizen.

Het team van fietsgroep Uitgeest bestond deze maal uit 4 renners omdat René L. door een recente griepaanval zich zelf nog te zwak vond om de voorgeschotelde +2000 hoogtemeter en 165 km in goedde doen af te werken. Hij moet nog even trainen om weer op niveau te komen voor de hoogtestage in de Franse Alpen over 2 weken. Succes René.

Zodoende gingen René en Raymond van G., Kees en ik om half negen onder het startdoek door voor 165 km klimmen in de Ardennen. Raymond had zich serieus voorbereid door in de weekeinden voor de Klimclassic nog vele hoogte meters te maken terwijl het voor de rest van ons 4 tal eigenlijk de eerste echte hoogte meters van dit jaar zou worden. (een klimmetje op de Amerongse berg en het kopje van Bloemendaal niet mee gerekend). De ellende van vorig jaar wilde Raymond niet nogmaals beleven.

Het parkoers met meer dan 2000 hoogte meters was uitgedokterd door oud wielrenner Aart Vierhouten en zag er uitdagend uit. Zo reden we vanuit Maastricht de eerste beklimmingen van de Voerstreek op. Van Moerslag via Warsage naar Bols de Mauhin.
Het klimmen ging me weer goed af, al moest ik voor me gevoel toch erg veel terug schakelen om lekker omhoog te kunnen trappen. Later vertelde Kees dat die klim zeker wel een stijgingspercentage van 12% had. Dus terugschakelen was gelukkig geoorloofd. De broertjes van G. hadden toch iets meer moeite om ons (klim)tempo bij te houden, dus al gelijk na de eerste beklimming had Kees met ze afgesproken ieder ons eigen koers te rijden.

Bij de eerste ravitaillering na 58 km wilde wij net weer opstappen, de banaan en keiharde energiebar hadden we net weggespoeld met een bekertje powerdrink, toen de twee gebroeders ook het gezellige industrie terrein op kwamen rijden. Konden ze mooi hun fiets op ons plekje stallen.

Kees en ik gingen verder en de volgende beklimming diende zich al weer snel aan. Eigenlijk was nu geen meter meer vlak. Of je was aan het klimmen, of je zat in een afdaling. Lekker hoor die Ardennen.

En zo reden we Remouchamps in. Wederom niet om de beroemde grotten te bezoeken, maar om de net zo beroemde, of moet ik zeggen beruchte Côte de la Redoute te beklimmen. Hier werd je tijd opgenomen want de snelste konden een prijs winnen. Al kan ik aardig klimmen (al zeg ik het zelf) enige illusie dat ik kans zou maken op de prijs had ik niet, maar je best doen kan geen kwaad. 5:48 staat er op de uitslaglijst. Geen idee of dat sneller of trager is dan voorgaande jaren. Feit is dat de Redoute een steile hufter blijft, al kunnen we inmiddels het verloop al bijna uittekenen. De beklimming van de Côte de Trasenster, even verder op, was veel lastiger. Ook deze telde mee voor het bolletjes klassement, maar was mij totaal onbekend. Geen idee dus ook hoe het stijging verloop er uit zou zien. Doordat ik de registratiematten niet bewust opgemerkt had zat ik gewoon lekker bergop te trappen. Totdat ik ingehaald werd door rijders die wel erg hun best deden om snel omhoog te klimmen. En ach, dan pik je aan en probeer je hun klimtempo vast te houden, ook als dat wieltje voor je terug valt. Op de top zag ik wel de mat liggen. Dus toen maar even door getrokken om nog iets aan de tijd te verbeteren. 7:16 niet echt super volgens de uitslaglijsten.

Na nog wat beklimmingen ging het op een gegeven moment met “vals plat” naar beneden. Een tandje er bij en gaan! In Dalhem mochten voor de 3e maal onze bidons vullen en nog een banaan verorberen. (de 2e fourrage plek was even voor de Côte de Trasenster) Nu nog zo’n 25 kilometer tot de finish. Inmiddels begon het lichaam toch iets protesteren. De benen konden het nog wel aan, maar ik had vooral last van mn nek en schouders. Als of iemand er met een botte dolk tussen m'n schouderbladen zat te prikken. En ook de voeten voelde als of mijn schoenen in de brand stonden. Een paar keer gecheckd maar dat was niet het geval. Snel door fietsen dan maar, des te eerder kunnen de schoenen uit en spanning van de schouders af.

Verder ging het over de linker Maasoever. Er stonden nog 2 beklimmingen op de route, en zo op het eind van een dagje klimmen hakken deze er extra stevig in. De Hallembaye, gewoon een doorgaande weg, maar wel één die 13% omhoog gaat. En verderop de St. Pieterberg. Niet heel lang, maar wel een beklimming met dubbele cijfers voor het procentteken maar met een mooi uitzicht op Maastricht.
Nu was het eindelijk alleen nog maar dalen. In een treintje stormde we de stad in maar moesten nog even hard aan de noodrem hangen toen een dame op haar wielrenfiets zonder om te kijken wilde keren. Gelukkig dat Kees zo’n luide stem heeft (als het nodig is) zodat netaan een massale valpartij voorkomen kon worden. Onze hartslag zat wel dik in het rood. Het liep goed af, en zonder verdere incidenten rolde we gebroederlijk over de finish.

Na bijgekomen te zijn van onze inspanning heb ik me gemeld bij de organisatie zoals me gevraagd was. Hier kreeg ik uit handen van de Aart Vierhouten en Koen de Jong het eerste en gesigneerde exemplaar van hun boekje; Ik, de wielrenner, met mijn foto op de kaft. Cool !! Aart, Koen en Mirjam van MIR Sportmarketing BV bedankt!
Wil je ook een exemplaar van dit leuke boekje, surf dan naar http://www.klimclassic.nl/shop/index.html. Ik, als “boegbeeld” van dit boek bomvol tips, trucs, wetenswaardigheden en anekdotes van Aart Vierhouten en Koen de Jong, wil het wel voor je signeren. ;-)

race + 168 km.
de route: http://www.sportypal.com/Workouts/Details/2227615

Als VIP in Olympia’s Tour

Vandaag mocht ik de Olympia’s Tour, de meerdaagse etappe koers voor opleidingsploegen en aankomend talent, vanuit de volgauto meemaken. Zwager Erik had van hun leverancier, Royal Smilde, hoofdsponsor van deze tour, twee uitnodigingen gekregen om als VIP mee te gaan tijdens één van de etappes van de Olympia’s Tour. En daar zei hij natuurlijk geen nee tegen, ik verdenk Erik er zelfs van dat hij speciaal met deze leverancier in zee is gegaan vanwege die VIP kaarten.

En zo stonden we vanmorgen al vroeg in Noordwijk, de aankomstplaats van de etappe van vandaag. Na een kop koffie met gebak en kennismaking met Eriks vertegenwoordiger en met onze chauffeur stapte we in de luxe gasten/volgauto om koers te zetten naar de startlocatie Zandvoort.

Onze bestuurder van de volgauto, een pensioneerde directie-chauffeur, ontpopte zich direct als heuse formule 1 coureur. Want in no-time waren we van Noordwijk in Zandvoort beland. Gelukkig had ik niet te veel gegeten vanmorgen anders had hij de bekleding van deze luxe bolide vanavond ook schoon moeten poetsen.

In Zandvoort werden we wederom als VIP ontvangen met koffie + door de koers directeur, en vertelde oud wielrenner en winnaar van 1995, Danny Nelissen enkele anekdotes.

Na een kort rondje kwijlen door het rennerskwartier stappen we in onze volgauto en kiezen positie direct achter de eerste radio/geluidswagen van de organisatie. Om 10 voor 12 klinkt het startschot en we zijn op koers voor de 1e etappe van de 60e Royal Smilde Olympia’s Tour. (maandag was de proloog). In de auto kunnen we luisteren naar de tourradio en horen al op de eerste 5 kilometers vier maal een renner met een lekke band. Rijden die jongens met zulk zwak rubber of heeft de Zandvoortse middenstand uit protest voor de wegafsluitingen met punaises gestrooid? Opmerkelijk.

Vanuit de volgauto heb je mooi zicht hoe de motorpolitie vakkundig de route verkeersvrij maakt zodat wij op hoge snelheid door rode stoplichten en langs de verkeerde kant over rotondes mogen gaan, maar wielrenners hebben we nog niet gezien. Onze chauffeur besluit daarom om de auto net voor een scherpe bocht te parkeren zodat wij uit kunnen stappen en de renners zien passeren.

Inmiddels is er een kopgroep van 5 welke een kleine minuut voorsprong heeft. Daarachter volgt op grote snelheid het peloton, gevolgd door de vele ploegleiders auto’s en als hekkensluiter de bezemwagen.

Kopgroep in Olympia's Tour

Doordat we nu achter de wedstrijd zitten, neemt onze chauffeur een kortere weg naar Rijnsburg waar we het peloton volgens hem 3x langs zullen zien komen. We installeren ons boven op een viaduct en zien eerst de renners langs razen en even later onder ons door schieten. Een 10 tot 15 minuten later komen ze weer langs maar nu in tegengestelde richting. De 5 koplopers zijn inmiddels terug gehaald en we zien achterin enkele renners aan de ploegleiders auto hangen. Ze waren betrokken in een valpartij en worden opgelapt.

Wij moeten ons nu haasten om op tijd bij het volgende punt te komen, de ravitaillering op 72 km. Maar onze chauffeur loodst ons als een Michael Schumacher door het drukke verkeer en zo zien we hoe de “voedselpakketjes” van de begeleiders in handen van de renners komen. Linnentassen vliegen over de weg en belanden even verder op leeg in de berm waar ze weer opgehaald worden door de medewerkers van de wielerploegen.

Na een lege bidon uit de struiken gevist te hebben rijden wij weer terug naar Rijnsburg en zien de renners nog 1 maal langs flitsen.

Nu zet onze chauffeur koers naar de finishlijn op de boulevard in Noordwijk. Op de streep, of eigenlijk er net naast, staat een party tent voor genodigden. Normaal vind je dat natuurlijk zwaar overdreven. Al die bobo’s hebben mooi zicht op de eindsprint en jij als l_lletje rozenwater moet van een afstandje toe kijken. Vandaag waren wij ook één van die bobo’s en genoten vol op van de gratis versnaperingen en het uitstekende zicht op de sprint naar de finish.

Zo zagen we dat Wim Stroetinga van het Koga Cycling Team de eindsprint won, gevolgd door zijn ploeggenoot Robin Chaingeau die leider in het algemeen klassement werd.

Op de vraag of wij namens Royal Smilde de witte leiderstrui en de blauwe trui voor de sprinter wilde uitreiken hebben we maar nee gezegd zodat de heren coureurs deze nu uit handen van twee dames konden ontvangen. Ik wil nog altijd wel op het ereschavot staan maar niet als “ronde miss(ter)”. Trouwens ik had me toch vergeten te scheren.

Na la cérémonie protocolaire nuttigen we nog een drankje om daarna afscheid te nemen van onze gastheer, de vertegenwoordiger van Royal Smilde. We ontvangen nog een mooi fotoboek over 60 jaar Olympia’s Tour en vertrekken daarna weer naar huis, op normale snelheid en zonder politie begeleiding.

Wel super om eens een wielerwedstrijd zo mee te kunnen maken. Erik en Royal Smilde bedankt.

Alle foto’s :

Rabo Cycle Tour Amsterdam

Als generale repetitie voor de KlimClassic van komende donderdag stonden René en ik vanmorgen bij de Jaap Edenbaan in Amsterdam. Niet met onze schaatsen maar op de racefiets voor een rondje langs de Gein, de Meije en de Amstel van zo’n 100 km.
Moeder zou even moeten wachten op haar bloemen want Le Champion had een heel mooi rondje uitgezet door het groene hart van de Randstad.

Door de gezamelijke start op de Jaap Edenbaan begon de toertocht een beetje chaotisch en druk, vooral door de smalle fietspaden en het kronkelende weggetje langs de Gein. Maar plotseling in Abcoude leek het wel of we nog alleen op de route zaten. Echter toen we de A2 onderdoor waren en de torenflats van Amstelveen dichterbij zagen komen roken we toch onraad. Gelukkig had René het route kaartje uitgeprint en een snelle blik leerde dat we op de bordjes van de 40km route volgde. Niet goed dus. Omkeren! We volgden even de ANWB bordjes richting Baambrugge en rolde daar weer de 100 km route op. Gelukkig hebben we hierna geen bordjes meer gemist, al reed ik toch bijna verkeerd in Vinkeveen. Fijn dat René wel goed oplette anders was ik nu nog aan het rond dolen om de Vinkeveense plassen.

We fietsten over allerlei mooie weggetjes en kwamen door dorpjes waar ik nog nooit van gehoord had. Onze vriend de zon deed ondertussen flink z’n best om de tempratuur in de dubbele cijfers te krijgen. En het lukte hem ook nog!

Nadat we eerste verzorgingspost met een heus draaiorgel snel achter ons lieten nam ik de kop en kregen we gelijk een groot aantal “vrienden”. Maar overnemen ho maar. Tot dat ik demonstratief de benen stil hield en men me wel moest inhalen. Gelukkig kreeg ik wel een bedankje maar van harte ging het niet. Nu konden René en ik even in het wiel hangen. Maar onze kopmannen zagen een ander groepje langskomen en pikte aan. Het tempo schoot richting 40. Ik pikte ook aan, maar keek snel over m’n schouder of René wel kon volgen. Ik bleef zijn rode jack zien dus dat zat goed. Maar na een paar kilometer liet ik de groep toch maar schieten. Te onrustig.

Een stuk verderop reden we op een smal paadje toch weer achter op de mannen die ons net met grote snelheid voorbij gingen. Het was zo krap dat je wel achter elkaar moest blijven. Toen het iets breder werd wilde ik snel de groep voorbij. Ik zie liever zelf wat ik op mijn weg kan verwachten dan maar te hopen dat mijn voorgangers op tijd zullen melden dat er een tegenligger of paaltje op kan duiken.

Tot de splitsing van de 100 km reed ik dus weer voor aan. Hier sloeg een grote groep af voor een extra lusje van 60 km. Gelijk een stukje rustiger en zo koerden we “op ons gemakkie” op Uithoorn af.
De op instorten staande kerktoren heb ik niet gezien maar de swingende geluiden die de ingehuurde dj ten gehore bracht bij de 2e verzorgingspost deden die torenspits zeker geen goed. Wel gezellig daar. Na de krentenbol, banaan en beker Isostar maakte we ons op voor de laatste kilometers langs de Amstel. Slingerend langs het water reden we even later de stad weer in en na wat mooie verkeersarme paadjes rolden we zo het sportterrein van de Jaap Edenbaan op.

Hier werden we verwelkomd met Amsterdamse smartlappen, een medaille, flesje drinken , goodie bag en een stukje kaas. De dames kregen zelfs een bosje tulpen. Helaas kreeg ik geen bosje voor mijn moeder. Maar gelukkig had ik al een mooie bos thuis klaar staan.

Na nog even van de gezellige klanken op de Jaap Edenbaan genoten te hebben zijn we toch maar terug naar de auto gegaan. Ons moeder was wachtende.
Ik kom er aan hoor mam!
Race + 111 km
De route: http://www.sportypal.com/Workouts/Embed/2212337

Duur

Dus niet goedkoop! Maar wat ik bedoel is het duur van langdurig. Uithoudingvermogen dus, en het wel of niet hebben hiervan. Daar werd de eerste trainingen van fietsgroep Uitgeest de nadruk opgelegd. Want volgens trainer Leo is een goede basisconditie, dus voldoende duurvermogen, DE basis van wielrennen. Je kunt wel een wieltje pakken in een sprintje maar volhouden over een langere afstand is wat anders. Daar is duurvermogen voor nodig.

Afgelopen 2 trainingen lag daar dus de nadruk op. Leo had vorige week een rondje uitgezet waar we in tweetallen op rond mochten rijden. Niet te hard, maar uiteindelijk bleek dat iedereen toch met een te hoge inspanning had getraind.

Deze week de herkansing. Een ander rondje, langer, met een klimmetje en een stuk met vervelende klinkertjes.
Hing ik vorige week hijgend in het wiel van Robin Prigge, deze week wilde Willem Brantjes met me “sparren”. Geen probleem, maar Willem had zich toch wat verkeken om mijn inmiddels al opgebouwd duur vermogen en zat vaak op het elastiek. Geeft niet Willem, wordt je groot en sterk van ;-)
Trainer Leo was nu wel tevreden over de uitvoering van het trainingsplan en we mochten dan ook na 3 ronden van 7 km terug naar Uitgeest. Bedankt Leo.

Wat niet duur is, is het nieuwe boekje van wielrenner Aart Vierhouten in samen werking met Koen de Jong. Het gaat over wielrennen, training, materiaal, ademhaling, voeding en techniek.
De bruikbare tips worden afgewisseld met anekdotes van Aart Vierhouten uit het profpeloton. De fietsvreugde en de kennis spat ervan af.
Voor 15 euro is het van jou en gaat er nog 20% naar Alpe d' Huzes. Bonus is natuurlijk de foto op de kaft van dit boekje! Bestellen dus !

Classico Boretti

Al voor de 5e maal in successie organiseert meneer Boretti, u weet wel van die keukens, een toertocht door de Haarlemmermeer en omstreken. En al 5 maal stond er een afvaardiging van fietsgroep Uitgeest aan de start. Want de ervaring had geleerd dat het een leuke, gemoedelijke toertocht is met een paar leuke extra’s zoals een gratis fietsshirt en een pasta maaltijd na afloop. Ook de afwisselende route maakt het leuk. Stukjes door de polder, door natuurgebieden, door het duin en “klimmen” in Spaarnwoude en over het kopje van Bloemendaal. En dat allemaal naast de deur.

Het weer heeft meneer Boretti niet in de hand, onderweg op de snelweg regende het zelfs (stond niet op buienradar). Maar bij aankomst op het Floriadeterrein was het droog en zagen we zelfs stukjes blauwe lucht. Koud was het wel, en er stond een hoop wind.

Na het ophalen van ons gratis fietsshirt en deze weer terug naar de auto gebracht te hebben konden we eindelijk starten. Wij reden met z’n 5en. 4 Uitgeesters; Kees, Nancy, Marcel en ik plus mijn collega René die zich voor de start bij ons gevoegd had.

Zo hobbelden we de eerste kilometers Hoofddorp uit. De grote gaten in de fietspaden ontwijkend. Onderhoud aan fietspaden heeft zeker geen prioriteit in Hoofddorp. Langs de Zwanenburgbaan, naast “grote blauwe vogels” die het luchtruim kiezen stoempten we tegen de wind in naar Halfweg om vervolgens de skiheuvel in Spaarnwoude te beklimmen. “Gevaarlijke afdaling” stond er na de top langs de weg, al vond ik dat wat overdreven. Hier en daar vertoond het asfalt wat rare plekken maar als je daar gewoon omheen stuurt is er niets aan de hand.
Even verder op merkte we dat René niet meer achter ons fietste. Een blik achterom leerde dat hij ook niet paar wielen achter ons reed maar helemaal verdwenen was. Later hoorde we dat hij in een bocht onderuit gefietst was. Iemand had z’n voorwiel aan getikt en René kon zandhappen. Gelukkig niets ernstigs.

We zette nu koers richting zuid. Dus met de wind in de rug stormde we Bloemendaal in om daar het Kopje te beklimmen. Even een paar tandjes terug en dan omhoog over de klinkertjes.

Net na de eerste top, (als je ’t Kopje beklimt vanaf de hockeyvelden = noordkant, dan krijg je na een steil stuk een stuk vals plat waarna het later nog even steil omhoog gaat) hier lag een tijdregistratie mat op de grond. Ik dacht dat je tijd opgenomen zou worden, dus ik sprintte volle bak over het stuk vals plat de laatste klim omhoog. Maar hier lag helemaal geen mat, dus er waren ook geen punten te verdienen voor het bolletjes klassement. Jammer. Anders had ik al zeker 10 punten achter m'n naam staan ;-)

Nu gingen we naar Zandvoort al aan de zee, en we namen broodjes maar geen koffie mee. Halverwege de boulevard stond men met een krentenbol, een banaan en een blikje Red Bull ons op te wachten, maar voor de koffie hebben we toch even door gereden en de fietsen gestald op het terras van “de Boemerang” waar we ons zelf trakteerde op koffie met een appelpunt. De verbrandde calorieën moesten nodig weer aangevuld worden.

Na Zandvoort met de wind in de rug, door de Waterleidingduinen naar Noordwijk. Hier heel even de weg kwijt, bordje stond linksaf voor de rotonde ipv de rotonde 3 kwart nemen. En kijk uit, fietsers hebben GEEN voorrang Kees !
Wederom een koers wijziging, nu richting oost. Naar de Kaag om vervolgens weer de Haarlemmermeerpolder in te rijden. Een lang stuk tegen wind in langs de ringvaart. Sommige mensen gaan voor hun plezier een rondje ringvaart fietsen. Leuk altijd tegenwind. :-S

Nee wij volgde de ringvaart maar tot Rijsenhout. Hier sloegen we af naar Hoofddorp om vervolgens om heel het dorp heen te rijden (een dorp is het al lang niet meer) en het Floriadeterrein op te sturen. Inmiddels stond er 116 km op mijn teller (incl de kilometers heen en weer naar de auto om de shirtjes weg te brengen Marcel) dus we mochten stoppen.

Meneer Boretti had een heuse feesttent laten plaatsen, Michael Boogerd uitgenodigd om handtekeningen te zetten en een dj plaatjes laten draaien. Gezellug. Bordje pasta er bij maakte het compleet al ontbrak de Parmezaanse kaas.
Volgende keer beter.

Meneer Boretti, weer bedankt!

Race + 117 km

De route : klik hier.