Verregend rondje Noordzeekanaal

Vanmorgen had ik gepland om op de racefiets via de duinen en de sluizen naar Spaarnwoude te fietsen en ter plekke naar the Bike Experience te kijken.
Er werd een tijdrit gehouden, en verder stonden er diverse importeurs hun fietsen te showen, kon je een proefrondje rijden, en zou er een demonstratie DirtJumping zijn. Reden genoeg om mijn rondje aan te passen en langs de skiheuvel in Spaarnwoude te fietsen.

Het was vanmorgen droog toen ik de fiets pakte en de duinen in fietste richting Wijk aan Zee. In Wijk aan Zee, even een rondje over de nare klinker klimmetje. Een paar gasten op mountainbikes crosste ik voorbij. Die zouden toch in het voordeel moeten zijn met hun vering op die slechte klinkers?
Daarna langs de dorpsweide richting Beverwijk. Via de sluizen stak ik het Noordzeekanaal over. Inmiddels begon het wat te spatteren. Zeedamp hoopte ik nog. Maar met de wind in de rug langs het Noordzeekanaal begon het toch harder te spatten. Dit mocht je gewoon “regen” noemen. Hmmm L

In Spaarnwoude fietste ik langs Snow-Planet naar het MTB parcours. Hier op de parkeerplaats stonden allerlei tentje van de diverse fietsenhandelaren met het nieuwste materiaal. Vanwege het troosteloze weer stonden er meer mensen achter de kraam dan er voor. Ik kon er wel mooi schuilen voor de hoosbui die nu over trok. De tijdrit (5 km asfalt, 4 km terrein) ging wel gewoon door, af en toe finishte er een verzopen mountainbiker. Maar hier was weinig spectaculairs aan te zien. De hoge ogen gooiende demonstratie Dirtjumpen was uitgesteld vanwege de regen. Ik had dus verder weinig te zoeken op de Bike Experience.
De regen was even gestopt en ik vervolgde mijn rondje Noordzeekanaal.

vanmorgen geen dirtjumping dus.

Pontje Buitenhuizen voer net weg toen ik langs kwam, jammer. Dan maar door naar de Hempont in Amsterdam. Langs de havens van Amsterdam, al leek het alsof ik dwars dóór de havens reed. Wat een water op het fietspad. Maar natter dan nat kon ik toch niet worden. En met de wind in de rug was het nog wel te doen.
Op weg naar de hempont kwam ik langs de bouwput van de nieuwe Coentunnelweg en verderop even zwaaien naar de werkplek waar ik morgen weer mag “zwoegen” achter het beeldscherm. Op het laatste stukje fietspad voor de pont kwam ik al diverse fietsers tegen. Oké, de pont is dus net aangekomen. Even doortrappen en misschien haal ik hem dan nog. Op het pontplein waren de bomen al dicht, maar deze gingen voor mij nog even omhoog. Bedankt. Toch nog gered. Scheelt mooi 20 minuten wachten op de volgende pont.

Aan de overkant van het kanaal was het droog en bleef het droog tot in Heemskerk. Maar nu had ik de wind weer als vijand. Stoempend door de open polder kwam de teller niet boven de 28 km/uur. Het laatste stukje vanaf de watertoren zelfs niet boven de 26. Maar word je daar juist niet sterker van?
Toch was ik blij dat ik weer terug in Uitgeest was. Fiets in de schuur en mezelf onder de douche geparkeerd. Dat was lekker.
Toch weer 75 km op de teller, al viel the experience me erg tegen. De intentie was oké, maar zo’n evenement valt of staat met het weer. Nu viel het dus …

het rondje:

Race + 75

Volle bak

5 rondjes volle bak, in tweetallen kop over kop.

Dat was in 1 zin de uitleg die trainer Leo ons gaf voorafgaande aan de fietstraining in de PWN duinen bij Castricum.
Regende het gisteren in de zuidelijke helft van ons land, hier in Noord Holland was het de hele dag droog en dus kon er gewoon getraind worden. Zo’n 20 man/vrouw stond dan ook te trappelen om samen met Leo naar het duin te fietsen om hier eens lekker te trainen.
In duin reden we eerst met de groep een rondje, waarbij Leo bij elke kruising riep om op te letten en het punt in je interne GPS op te nemen.
Het rondje, zo’n 4,5 km lang volgens Ad, moest dus 5 maal gerond worden, waarbij je de laatste 500 meter mocht uitrijden.
Ik reed deze keer samen met Robin, junior bij BRC Kennemerland, en kon gelijk aan de bak. De eerste ronde kon ik Robin niet volgen waardoor Robin op me moest wachten.
De 2e ronde ging veel beter. Ik ging in het wiel van Robin zitten en had twee tandjes zwaarder dan de eerste ronde geschakeld. Nu kon ik wel volgen en zelfs over nemen. De 3e ronde ging helemaal super. We haalden zelfs andere teams in, die daar niet zo blij van werden.
Bij het uitrijden na ronde 3 greep trainer Leo in. Onze groepjes zouden te dicht op elkaar rijden, te gevaarlijk volgens Leo en hij liet ons wachten tot het groepje voor ons uit zicht was.
Prima, maar dat stil staan voelde je wel in de benen. Je kunt beter gewoon blijven trappen ipv stil te staan. Het eerste stuk van het 4e rondje ging moeizaam, maar later kwam ik wel weer in de flow. En ook de 5e ronde ging lekker.
Hierna werd een en ander geanalyseerd en geëvalueerd waarna het volgens Leo’s klokje alweer de hoogste tijd was om terug naar Uitgeest te fietsen. Ik had nog wel een rondje gewild want dat kon nog wel volgens mij, maar de meerderheid fietste achter Leo aan…

Klik hier voor de foto’s van Ad
En hier voor het rondje

Race + 38 km.

Dirtjump

Al weer een week zonder regen. Niet dat IK het erg vind maar de duinen zijn inmiddels gort droog. (niet tegen de pyromaan van Schoorl vertellen hoor!)
Er valt haast niet te fietsen in de PWN of Schoorlse duinen, vandaar dat ik vanmorgen uitweek naar Spaarnwoude. Hier hoef je niet te komen in het regenseizoen als je zoals ik niet van plakkende, vieze modder houdt. Maar nu was het daar prima fietsen.
Het rondje is wel wat korter dan in Schoorl dus deed ik er 3 achter elkaar. Al met al is het wel een technisch rondje en moest ik de eerste ronde nog wel even wat voorzichtiger rijden. De nieuwe fiets reageert toch anders en ik wilde er niet gelijk afstuiteren. Het 2e rondje ging al beter en tijdens de 3e vloog ik weer omhoog en naar beneden.

Tijdens mijn adem pauze, voor de 2e serie van 3 rondjes las ik een aanplakbiljet van www.Bikeplanet.nl As. Zondag 30 mei wordt er een groot wielerexperience georganiseerd.
Ik zag die grote shovel wel rond rijden maar had er weinig aandacht aan geschonken. Na de 2e serie van 3 ronde toch even de jongens die naast de shovel aan het scheppen waren aangesproken. Ze bleken een Dirtjump traject aan het aanleggen te zijn voor komende zondag. Het moet de hoogste en langste jump van Nederland bevatten. Ik ben benieuwd.

Het 7e rondje was eigenlijk het toetje. Nog 1 maal langs dat steile klimmetje en die snelle afdaling. Ik zit steeds beter op m’n nieuwe fiets. Wie weet, doe ik zondag wel mee aan The Experience. 5 km op het asfalt en dan 4 km door het terrein. Met m’n nieuwe fiets moet dat kunnen.
(check mijn foto op de website van bikeplanet.nl !)

Klimtraining ?

De training werd deze woensdagavond over genomen door assistent trainer kees, omdat Leo ziek was/is. Beterschap Leo.
Kees begon de training met een klimtraining. Of had het tegen het duintje van + 15 meter NAP op sprinten een ander doel?

Eerst in stevig tempo omhoog. De keer er op 1 tandje zwaarder maar wel met het zelfde beentempo. De 3e maal nog een tandje zwaarder op het zelfde beentempo. Als je het goed deed dan verzuurde je benen flink. Dat was dus ook de bedoeling.
Hierna 3x maal in hoog beentempo dezelfde duin naar beneden.

Vervolgens reden we naar de van Oldenborghweg voor de rest van de training.
We moesten een rondje kop over kop rijden, in koppels van 3 man. De meest ervaren renners moest optreden als “wegkapitein” en de overige begeleiden.
Dat ging heel goed. Wat een hoop schoolmeesters plotseling.

Daarna volgde 1 rondje “volle bak”. 5 km hardrijden, zonder te “stayeren”. Ik ging weg op 35 km/uur, maar na een kilometer kwam Benno langzaam langs. Tandje bijgeschakeld en er achteraan. NIET in z’n wiel maar links van hem, vol in de wind. Het werd stuivertje wisselen. Om beurten lagen we op kop. Leuk.

Als laatste oefening mochten we nogmaals een rondje kop over kop met het zelfde team. Dit keer ging het beter. Er werd sneller gewisseld en op een vast tempo (34 km/uur Marcel) gereden.
Kees vond toen dat het tijd was om naar huis te fietsen en niemand protesteerden.
Lekker getraind, bedankt Kees.

Zo lekker ...

..die achtervering. Je voelt echt niets. En gewoon door blijven trappen. Ik kan het iedereen aanbevelen.
Je begrijpt dat ik vanmorgen de ATB weer gepakt heb voor 2 rondjes knallen op Schoorl.
Helaas is het parkoers erg droog, gelukkig kan je nog wel overal doorfietsen. De mulle stukken kosten helaas wel kostbare seconden. Ook deze keer dus geen pr. Echter ik zat wel weer erg dichtbij met 40:10 op de klok.
De 2e ronde iets rustiger aangedaan, gevolg precies 1 minuut langzamer dan de 1e ronde; 41:10
Misschien als het parkoers iets beter wordt ik eindelijk mijn pr. eens kan aanscherpen. Wie weet…

StevenRooksClassic

Hemelvaartdag 2010, 160 km, 2300 hmtr

De StevenRooksClassic beleefde afgelopen donderdag alweer zijn 7e editie. En ik geloof dat het onze 4e of 5e keer is dat we bij Steven op koffie komen.
Steven had weer flink zijn best gedaan op de route, waardoor deze (mede met wat “hulp” van de Waalse overheden) er weer totaal anders uit zag.
Vanaf 8:00 uur mocht men starten vanaf het MECC in Maastricht, en het leek minder druk dan voorgaande jaren. Was dat het grijze, druilerige weer, de gespreide start procedure (110 km mocht pas vanaf 8:30 starten), of de afschaffing van de daginschrijving? Geen idee. Maakt ook niet uit, maar maakt het wel minder nerveus in de begin kilometers.
Uiteraard moest er in de eerste kilometer nog even aan de fiets van Raymond geprutst worden, was dat vorig jaar ook niet zo? Maar toen waren we er helemaal klaar voor. 160 kilometers en 2300 hoogtemeters, op papier dus zwaarder dan de AmstelGoldRace. Maar omdat we al een maand verder zijn geen probleem voor de stoere mannen uit Uitgeest. Of toch Marcel? Marcel kwam erg moeilijk berg op, het eerste deel van de rit. Toch maar overstappen op de E-bike?
Natuurlijk reed René onderweg weer lek, ondanks de nieuwe binnen- en buitenbanden. René had zelfs de band die het beste uit de bandentest van FIETS kwam aangeschaft, maar ondanks dat sloeg het noodlot weer bij hem toe. Vreemd.

Op de vele klimmetjes in het parkoers was de fietsgroep al in twee stukken gescheurd. De klimmers voorop, en daarachter de noodlottige familie van Goethem.  Niet dat we express niet met de van Goethems wilden fietsen anders hadden we Marcel wel gezegd dat we er een wedstrijd van zouden maken zodat hij gelijk kon afhaken, maar het liep gewoon zo. Boven op elke top wachten kan als het mooi zonnig weer is, maar met 8 graden, en een grijs lekkend wolken dek sta je niet graag stil. Sorry mannen.
Bij de eerste foerage hebben we nog even gewacht, maar na de eerst volgende klim brak de peloton weer in 2e. De lekke band van Raymond hielp daar ook aan.

Gedrieën reden we door het Belgische land en geraakte zo aan de voet van le Redoute. Een kuitenbijter 1e klas, welke geen verdere vermelding nodig heeft.
René L. die mijn verhaal van de AGR duidelijk nog op z’n netvlies had staan week tijdens de voorgaande klimmetjes geen millimeter van me. Steeds kwamen we samen boven. Versnelde ik iets, dan reageerde René direct. Leuk.
Maar le Redoute deed hem toch kraken. Of was het zijn voorderailleur? Door het opspattend vuil zou die niet goed meer reageren. Maar feit was dat ik René toch kwijt raakte op het 2e steile deel van de beklimming van La Redoute. Een fan van PHIL (Philippe Gilbert, de lokale wielergrootheid) had de naam PHIL wel 1000x maal op het asfalt gekalkt. Prima, maar door de nattigheid was de verf juist glad geworden. Als je ging staan en kracht wilde zetten op het moment dat je over PHIL heen reed, slipte je achterwiel (bijna) door. Niet prettig dus. Ook niet fijn voor PHIL als hij weer eens moet winnen op de La Redoute tijdens nat weer.
Er was van La Redoute een klimtijdrit gemaakt en ik klokte (volgens de website van Steven) 6:05,9 op de klim.

Na la Redoute volgde nog wat klimmen waaronder de Côte de Cornemont - max 9% - 3.000 m en La Trasenter - max 15% - 2.900 m.
Op de Bois d'Olne - max 22% - 1.100 m, werd wederom een tijdregistratie gedaan. Hier klokte ik 4:55,8. Maar omdat het de eerste keer was (zover ik me kan herinneren, dus dat zegt niets) dat we deze beklimming voorgeschoteld kregen wist ik niet hoe ie zou lopen. Ik had wel wat op internet gezien. Het venijn zou in de staart zitten, maar waar begint die staart? Nou dat bleek toen de “normale weg” rechts ging en er een boerenpad steil naar boven liep. Dat was de staart, maar hoe lang en hoe steil dan? Dat voelde we wel in de benen. Gewoon trappen, en staan als het niet meer gaat. Men vond hem zwaarder dan La Redoute maar dat komt ook door het onbekende.

Het was nog niet gedaan met het klimmen maar toen we door een dorpje reden waar niet elk raam en winkel hermetisch gesloten was kneep René hard in de remmen. "Hier Koffie", riep hij hard uit. Het cafeïne lampje knipperde al bijna een uur voor de ogen van René en hij kon het niet langer negeren. Wij “moesten” mee de plaatselijke pizzeria in, en nadat de koffiebonen uit Colombia ingevlogen waren konden we ons cafeïne niveau weer op pijl brengen. Toegegeven het was een heel lekker bakkie, René.
De laatste ravitaillering sloegen we over en reden de laatste beklimming op, Les Waides - max 14% - 2.500 m. René zijn vingers speelde nu voor derailleur en vakkundig legde hij de ketting om het kleinste blad voor zonder af te stappen of een vinger te verspelen tussen de ketting.

Hierna was het enkel nog “dalen” tot Maastricht. In Eijsden pikten we aan aan een voorbij razend treintje, al had het laatste wagonnetje wat moeite om het spoor te blijven volgen. Dat maakte het laatste stukje erg nerveus. Steeds weer opletten wat die gozer nu aan het sturen was. Om 5 voor 3 reden we onder het finish doek in Maastricht door, en verdwenen toen gelijk in de auto om ons op te frissen en in warme droge kleren ons weer bij het NH Hotel in Maastricht te vervoegen voor een vette zak friet en een goud gele rakker. Na een half uurtje kon oom Donald en de neefjes zich ook bij ons voegen en waren de sterke verhalen weer niet van de lucht. "De binnenband van Raymond liep na vervangen langzaam leeg doordat broer René deze er niet goed ingelegd zou hebben." Grote broer René was dusdanig gepikeerd dat hij kleine broertje Raymond niet meer helpt als deze ook een keer lek rijd. Nou we zullen ziet.

In iedergeval, Steven Rooks bedankt voor deze mooie tocht en tot volgend jaar.

1e ronde

Ik kon haast niet wachten, maar vanmorgen had ik eindelijk tijd voor een rondje op mijn nieuwe mountainbike.
Na het ontbijt, de fiets achterin en snel naar Schoorl om hier mijn nieuwe aanwinst aan de tand te voelen.
Het was erg rustig en ik kon hierdoor flink doortrappen, al was het parkoers erg droog en mul. De Michelin WildRace banden hadden verrassend veel grip in de mulle bochten.
Maar het mooiste is toch die achter demper. Nog nooit daalde ik zo hard. En gewoon kunnen blijven trappen. Wauw.
Het is dat ik in het laatste stuk een middelbare schoolklas op de mountainbike tegen kwam, want anders was mijn pr wel aan flenters gegaan. Nu moest ik zelfs afstappen om het klasje voorbij te kunnen. (1e ronde in 40:39)
Voor ik met de 2e ronde begon, heb ik het zadel nog iets hoger gezet en het stuur iets naar voren gedraaid. Dat voelde wel beter, al denk ik dat het zadel nog wel een halve centimeter omhoog kan.
Weer reed ik een super ronde (2e ronde in 40:47) maar kwam toch niet bij mijn pr van 39:58.
Wie weet, volgende keer beter.
Meer foto’s klik hier.
De specs.

Giromania

Vandaag, zaterdag 8 mei, de start van de Giro d’Italia vanuit Amsterdam.
Voorafgaand aan de proloog werd er een toertocht georganiseerd gesponsord door Boretti, de ClassicoBoretti.
Een toertocht over 50, 75 of 125 km. Wij hadden ons ingeschreven voor de 125 km en kregen wel waar voor ons geld.
We startte vanuit het Velodrome in Amsterdam – Sloten en gingen via Halfweg naar Spaarnwoude, om hier tegen de skihelling aan te rijden.
Draaiend en kerend kwamen we uiteindelijk via Spaarndam in Bloemendaal waar we de 2e en laatste klim van vandaag voor onze wielen kregen. Het kopje van Bloemendaal. Ed, vriend van zwager Erik had al een goede positie gekozen om deze “col” te bedwingen, maar verschakelde zich en moest met zwarte vingers achter ons aan. Over de natte klinkertjes scheurde we omhoog, om daar hard in de remmen te knijpen want hier boven was de 1e verzorgingspost gesitueerd.
Hier kregen we vleugels van Red Bull, een banaan en een krentenbol en gingen op weg voor het 2e gedeelte van deze mooie tocht.

Het aantal bochten werd nu gelukkig iets minder, en ook de weg begon op te drogen, al zagen wij er niet meer uit. Al dat gespetter. Toch maar standaard iedereen spatborden laten monteren als het geregend heeft. Via de boulevard van Zandvoort reden we richting Bollenstreek, om bij de Keukenhof bijna niet oplettende toeristen in de wielen te krijgen.   
Inmiddels kregen we al trek in koffie en had Nancy hoge nood, maar een geschikte plek konden we niet vinden. Wachtend op de 2e verzorgingspost werden de laatste kilometers erg lang. Langs de Kaag reden we om het Braassemermeer heen, en via Bilderdam en de Langeraarse plassen kwamen we eindelijk bij de 2e verzorgingspost. Geen koffie maar gelukkig wel een toilet. Ook bij een aantal heren stond het water tot de lippen en kon er dankbaar gebruik gemaakt worden van de Dixies.

Nu kon er ook weer gedronken worden en met een verse banaan achter de kiezen reden we weer verder. Inmiddels stond er al 110 km op de teller, dus nog maar 15 te gaan tot de finish.
Via de Kwakel, en langs de Westeinderplassen kwamen we in Aalsmeer. Om de tv studio’s van Joop heen, en vervolgens langs de ringvaart naar Schiphol.
Daar werd ons geduld beproefd door een ouderwets STOPlicht. Volgens mij kregen de fietsers pas na 5 minuten groen. En stiekem door rood was ook geen optie wilde je het nog na kunnen vertellen. De groep was dus erg groot geworden en reed in volle vaart langs de gebouwen van Transavia naar de Nieuwe Meer. Nu nog een klein stukje voor we weer bij het Velodrome in Sloten waren. Daar stond meneer Boretti ons al op te wachten.
Hij verontschuldigde zich voor het feit dat de tocht 10 km langer geworden was, maar had al wel een lekker bord macaroni voor ons klaar staan. Alleen het glas wijn ontbrak. Nou dat smaakte wel na zo’n fijne fietstocht.
Na ons omgekleed te hebben liepen we naar de pendelbussen welke ons naar de finish van de proloog van de Giro d’ Italia zou brengen. Goed geregeld meneer Boretti, en dat alles voor 15,- euro’s incl. een mooi roze wielershirt..

In het Olympisch stadion hing een heel groot scherm en kon je de proloog goed volgen, maar langs de route kijken is natuurlijk veel leuker. We waren niet de enige, en alle renners kregen applaus, of werden met luid gejuich aangemoedigd. Zo zagen we oa. Pieter Weening langs komen. En ook de latere winnaar Bradley Wiggins.
Oei, oei wat ging dat hard, al hadden sommige mannen wat moeite met de natte bochten. Ik zag zelfs een Lotto man die zijn voet uit de pendalen klikte op de hoek Stadionweg – Apollolaan. Terwijl andere lieten zien dat je ook snel door die gladde bocht kon. Maar ja, sturen is ook een vak.

Meer foto's, klik hier

5 mei

Volgens trainer Leo een nationale feestdag. Mijn baas dacht daar anders over en er werd van mij verwacht dat ik gewoon zou komen werken.  Prima. Zolang de koffie gratis is. Op de fiets heen en weer naar Amsterdam. Terug eens een alternatieve route genomen (tip van broer Rob) via Westzaan om zo de werkzaamheden bij station Zaandam en in Wormerveer te mijden.
Om 19:00 uur stond er vanwege de nationale feestdag geen trainer bij het Cor Groenhonk te wachten, zodat we met 4 man zelf maar een rondje gingen fietsen. Ik had ’s middags langs de Nauernasche Vaart al gemerkt dat er een stevige Noordenwind stond, en zo bokste we eerst tegen wind in naar Alkmaar om langs Stompetoren naar de 3 molens van de Schermer te rijden.
Hier kregen we eindelijk de wind in de rug en reden zo door de Schermer via Driehuizen naar de brug bij de Woude. Vervolgens langs Markenbinnen naar Krommenie om hier langs het spoor terug te rijden naar Uitgeest.
Na Bus en Dam namen Benno en Henk de kop weer over waarbij Benno riep dat ie nog wat energie wilde verstoken, anders zou ie vannacht niet kunnen slapen. Eerst dacht ik, laat maar gaan. Maar bedacht me toen en moest flink moeite doen om het gat dicht te rijden, want Henk en Benno zaten ook niet stil. Zo reden we kop over kop in sneltreinvaart (36-37 km/uur) terug naar Uitgeest. Na even op Rene gewacht te hebben (hij kon geen aansluiting vinden in de sprint van Benno) namen we afscheid en ieder ging zijn kant op.

60 km wordt 40 km tijdens SFC

1 Mei 2010 – Shimano Fiets Challenge. 60 km ATB Cyclo, Holland’s Toughest race.
Zo stond deze MTB rit aangekondigd. En dit jaar was ik, na een paar jaar afwezigheid er weer bij. De start was in Vaals, en na 2 en half uur auto rijden kon ik mijn startbescheiden ophalen. Dit werd me aangereikt door niemand minder dan Corine Dorland.(voor wie Corine niet kent, zij was 10x wereldkampioene BMX en later grote ATB renster – oa. deelname Olympische Spelen van Sydney. Klik hier voor een mooie foto van Corine) Mijn dag ook weer goed.
Ik kon me gelijk opstellen voor de start, er stond al een paar honderd man voor me. Geen kopstart dus dit jaar. Om 12:00 uur klonk het startschot en 10 minuten later mocht onze groep weg voor 60 km mountainbiken door het Limburgse Heuvelland. We ging gelijk de Vaalserberg op. Dus met koude benen (ik had geen warming up kunnen doen, al had ik dat wel gepland) direct omhoog. Au. Boven wat paadjes onverhard tot we op een smal pad in een file van fietsers terecht kwamen. Afstappen en wachten. Jammer. Wat was er aan de hand? Er bleek een hele dikke boom omgevallen te zijn over het pad. Er omheen fietsen was niet mogelijk. Enkel met de fiets op de schouders er over heen. Dus netjes op je beurt wachten, over de boom en daarna weer in de pendalen. Het stukje hierna was erg technisch maar goed sturend wel te doen. Verderop volgde nog een hele lange afdaling, over keien en kiezels knalde we zo’n 150 meter naar beneden. Ik had kramp in de vingers van het knijpen in de remmen. Had ik nu maar een “fully” (= voor- en achtervering). Wat een gestuiter.
De route was erg mooi en uitdagend. Inderdaad de toughest. Geen meter vlak. Had je gedaald, dan kon je daarna gelijk weer in de “beugels” en op de kleine plaat omhoog.Het zweet droop onder mijn helm vandaan. Het was warmer dan ik waar ik me op gekleed had, in Limburg scheen gisteren gewoon de zon. Na 20 km volgde de eerste verzorgingspost, maar de bidons waren nog vol en het brood was nog niet op, dus ik reed door. (denkend aan de tijdregistratie, want het was een cyclo.) Er volgde nog meer klimmetjes en afdalingen, sommige nog steiler dan de andere. Het was zwaar, maar nog wel te doen. Het gemiddelde lag onder de 20 km/uur maar ik was niet ontevreden, want ik werd nauwelijks ingehaald, terwijl ik zelf wel veel renners passeerde.
Na 40 km waren we onderaan de Vaalserberg. Hier was de splitsing van de route. De 40 km ging hier links terug naar de finish in Vaals, de 60 km rechtsaf de berg op naar het 3 landenpunt. Halverwege de top stond de 2e verzorgingspost. Omdat mijn bidon nu wel leeg was, heb ik deze even snel gevuld, een banaan achter m’n kiezen gepropt en weer op de pendalen gesprongen. De tijd tikt door…Maar gelijk voelde de fiets erg instabiel aan. fXck, achterband zacht. Terug naar de post. Maar die hadden geen pomp of spullen. 100 meter verderop zou een materiaalpost zijn. Dus op de velg naar boven en daar stonden inderdaad de mannen van Shimano. Vakkundig werd mijn band verwisseld, maar kans op een top klassering kon ik nu wel vergeten. Ik hoorde de mannen praten over ontbrekende route bordjes maar volgens hen was dat probleem getackeld. Er waren wat bordjes weg gehaald maar alles hing nu weer goed. Dus met 3 bar in de achterband begon ik mijn grote inhaal race. Echter dat was de bedoeling, want na zo’n 2 kilometer kwam ik van alle kanten rijders tegen. Eerst dacht ik nog, oh dat zijn de 40 km rijders, maar tot dat er 1 riep: “daar boven hangen ook geen bordjes”, begreep ik wat er aan de hand was. Toch nog ontbrekende bordjes. Terug naar beneden en een andere kant op. Ook hier geen bordjes. Wat nu? Weer achter een groepje renners aan. Maar te vergeefs. Onverlaten hadden meerdere bordjes weg gehaald, dus er was geen beginnen meer aan. Hoe we verder moesten wist niemand. Wat een KL@#!Z@Ken. Alle bordjes weghalen. Waarom? Is dat lol ? Uiteindelijk weer terug gefietst naar de verzorgingspost. Daar stonden nog meer gestrande fietsers. Ontredderd, verloren, met hun ziel onder de arm. Nou ja, in ieder geval net als ik flink teleur gesteld. Je stelt je in op 60 km fietsen, en als het dan na 40 gebeurt is ontbreekt de voldoening. Jammer. Ik raakte nog even in gesprek met hoofd redacteur en organisator Rodrick de Munnik van het blad Fiets. Hij vertelde dat ze heel veel werk in de organisatie hadden gestopt. Alle vergunningen waren in orde. De route was ’s morgens nog gecontroleerd. En ook hij was erg teleur gesteld. Als er nog een volgende keer komt, dan niet meer in Limburg, liet hij weten. Noord Holland dan, stelde ik voor.
Toen maar terug naar Vaals, de finish. Bliep, deed de champion chip toen ik over de matten kwam. Maar de tijd was niet representatief. Jammer.In het finishdorp hing ondanks de aangepaste route toch nog een ontspannen sfeer. Muziek en een pasta-party. Gezellig.Eerder dan gepland zat ik weer in de auto op weg naar huis. Wel lekker gefietst maar toch teleurgesteld. Jammer.

ATB  + 47 = 465 km
1000 hoogtemeters, 2:44 uur
Giant: 7474