Newbee

Op eens heb je het, je wordt conducteur mountainbike-instructeur. Als er een beetje brood in te verdienen zou zijn lijkt het me wel super, zeker nu mijn huidige job nog op losse schroeven staat. De hele dag buiten, en newbees vertellen hoe je moet biken.

Zo had ik vanmorgen die leuke meid uit de sportschool, stoere chick moest ik van d’r schrijven, gevraagd om met me mee te gaan mountainbiken in de duinen. En stoer was ze, tegen de vliegende storm in naar duin. En daar had ik zeker niet de makkelijkste route uitgekozen voor haar vuurdoop. Al lag ze bij de eerste klim al gelijk tussen de bladeren. Verkeerde kransje en click pedalen. (LOL).

De oranje route door duin richting Wijk aan Zee kent een aantal pittige klimmetjes en lastige afdalingen zeker voor newbees. Maar op de duik tussen de bladeren na bleef ze netjes op de fiets zitten, alle obstakels ontwijkend. Klasse hoor. (Kwam natuurlijk door mijn sublieme instructies). We hebben erg leuk gemountainbiked, al zijn we op de terug weg zeiknat geregend. Zeker een herhaling waard.

Atb + 27 km.

RaboTop Petten

"Opstellen voor de start. 1. Roel Bakker, 2. …
…17. Peter de Jeu ……
Nog 2 minuten voor de start…nog 30 seconden……”pi-jow” de start sirene klinkt en weg zijn we.
"Hé, de vent blijft staan, ik kan er niet langs, dan maar door de afzetting … hmm nu weer terug de baan op…… jeetje wat rijden er een hoop voor me…… inhalen!……nog één… nog één… au mn benen lopen vol … vast houden …… ik laat ze er niet langs…… even tandje terug , dit hou ik niet vol…… gelukkig ze komen niet… links langs die kuil … Daar de bocht naar rechts… Mooie plek … rustig aan in het treintje blijven …ik kan straks wel weer inhalen."

Dit ging er door m’n hoofd de eerste minuten na de start. Door een stil vallende rijder tijdens de start voor me moest ik even door de afzetting om hem in te halen maar dat scheelde wel kostbare seconden. Vooral met de start is het belangrijk snel een goede positie te hebben. Gelukkig heb je in Petten een lang recht eind over een schelpenpad voordat we het terrein in duiken. Ik kon op dit stuk nog een hoop renners terug pakken. Maar in het terrein moest ik even rustig aan doen om mn adem terug te vinden en de benen te ontlasten. Die startsprint vraagt een hoop kracht…

In het treintje renners had ik al snel door dat dit sneller kon, alleen inhalen was moeilijk. Maar net voor het lastigste klimmetje in het parkoers, een soort muur van zand waar je tegenop moet, kon ik door een andere lijn te kiezen 2 man voorbij. Parkoers verkennen dus toch ergens goed voor.
Na de klimmetjes volgde een lang stuk door het gras naar de finish, dan een haakse bocht en terug over het schelpenpad naar het duintje waar de rest van het parkoers ligt.

Ook nu kon ik op het schelpenpad een man of 6 inhalen, al pakte er 1 me net voor de eerste bocht weer terug. Verderop bij de muur was het dringen en kreeg ik een zet in de rug en torpedeerde daardoor de man voor me. Snel van de fiets en rennend omhoog. Nu lag ik op kop van het groepje. Het 2e groepje na de 2 koplopers.

Tijdens de ronden die volgden lag ik meestal aan kop van de groep, soms kwam er iemand langs die ik later weer terug kon halen. Vooral de laatste 2 ronde was het druk met inhalen van achterblijvers. Hierdoor kon ik uitlopen op de hijgers in mijn nek.

Na de bel voor de laatste ronde was er nog maar 1 renner die me echt bedreigde maar langszij komen kon ie niet. Het groepje dat voor ons reed kwam nu dichterbij en een inhaalfout van 1 van hen tijdens een klim deed het groepje stilvallen. Ik kwam er naast, maar kon er ook niet langs. Jammer. Nu nog het laatste stuk door het gras naar de finish. Hier had men 2 chicanes in gelegd om het ons wat moeilijker te maken. Bij de eerste probeerde de man achter me langszij te komen maar ik gooide de deur dicht. Helaas had hij in de 2e chicane meer geluk en ondanks de por in z’n zij van mijn elleboog kwam hij er toch langs. Sprintend naar de streep verloor ik nipt van hem. Jammer.
Uithijgend met de tong op mn schoenen en brand in de luchtpijp heb ik hem toch even de hand geschud. Hij was met zn 29-er net even sneller op de lange rechte stukken. Helaas.

We zullen als 10-15e over de streep gekomen zijn schat ik. Helemaal niet verkeerd dus. 9 en 10e volgens de uitslagenlijst.

Na deze inspanning nog even ontspannen op de mini BikeMotion van fa. Beukers. Even staan kwijlen bij een witte Colnago CLX 3 en toen door de mist (Petten was mist vrij) terug naar Uitgeest.

Atb + 30km

Herfstzon

Ik kon vanmiddag de verleiding niet weerstaan, het weer was zo lekker. Dus ik heb de laptop dichtgeklapt (sorry baas, ik haal vanavond de tijd wel in), de koersbroek aangetrokken en op de racert gesprongen. Helaas mag je van Ko de Boswachter in duin niet meer op de onverharde paden rijden (na 10:30 uur) want anders had ik op de crosser (MTB) gepakt.

In het middagzonnetje ging ik, net als gisteravond tijdens de spinles, veel te hard van start (uitslover). Maar nu fietste er geen leuk meid naast me dus was het niet erg dat ik daarna even rustig aan moest doen ;-)

Ik fietste in Bakkum het duin in om lekker over de gevallen bladeren (lees het poëtische stukje van Marijn de Vries) via Egmond de boulevard van Bergen aan Zee te ronden. Helaas vandaag geen blondines in bikini dus snel door naar Schoorl. Even een stukje over de witte schelpen paden en toen omgedraaid om weer via Bergen naar Egmond aan de Hoef te fietsen. Via Egmond Binnen en Limmen terug naar Uitgeest.

Tijdens de laatste kilometers begon de zon toch snel te zakken en begonnen de tenen en vingertoppen bevriezings verschijnselen (zwaar overdreven) te vertonen. Thuis snel een pot thee gezet met een bak chocolade pepernoten en daarna onder een hete douche gekropen. Toch lekker die herfstzon.

race + 55km

crossen met de ijsclub

Vorig jaar was ik al eens met een aantal leden van de ijsclub wezen mountainbiken in de duinen. En ook dit jaar waren er een aantal mannen die graag weer eens samen wilde mountainbiken. Helaas bleek de datum die ik geprikt had slecht te passen in de over volle agenda’s. Slecht twee man stond er zondagmorgen klaar voor een rondje duin. Voor deze 2 niet heel vervelend want nu hoefde het niet zo hard en kon ik Marcel de fijne kneepjes van het mountainbiken vertellen. Marcel zat voor het eerst op de ATB (de buiklanding op de land-ijsbaan met de ATB tel ik niet mee), en kon dus rustig wennen aan de boomwortels en de zanderige ondergrond. Voor Willem ging het vorig jaar te hard dus nu iets beheerster door het bos.

We gingen in Castricum het duin in, gelijk omhoog en Marcel stond al geparkeerd. Verkeerde kransje geschakeld. ;-) We volgde de oranje route maar beide heren konden goed volgen, al blijven de mulle stukken lastig fietsend te vol brengen. Veel mooie paadjes gepakt en af en toe laten zien hoe het echt moet :-P
Na zo’n anderhalf uur crossen door de bossen vonden ze het genoeg voor vandaag en fietsten we rustig terug naar Uitgeest. We doen het nog wel een keer deze winter. Hopelijk is er dan wat meer animo vanuit de vereniging.

ATB + 34 km.

Rabotop Spaarnwoude

Van de RaboTop ATB wedstrijd in Spaarnwoude weet je vooraf altijd al 1 ding: “Het wordt zwaar!”
Minimaal 2x per ronde moet je die skiheuvel op, en afhankelijk hoe de parkoersbouwers ons pijn willen doen nog diverse malen alle andere bultjes en kluftjes op die hier op deze oude vuilnisbelt liggen. Ook is het hier bijna altijd modderig en vies zelfs al is het een week droog. Dus ook vanmorgen hadden we te maken met vette, zuigende klei die tussen de noppen bleef plakken en het ons moeilijk maakte om niet weg te glijden in de talloze bochten.

Vanwege mijn niet onverdienstelijke deelname aan 3 van de 4 voorgaande wedstrijden mocht ik nu vooraan bij de eerste 20 renner staan (als 20e). Dus een goede uitgangspositie voor de start, welke heuvel op was.

Na het startschot dus gelijk volle bak de heuvel op. Ik kon in de eerste bocht krap binnendoor steken en gelijk een aantal man achter me laten. Het werd nu ook smal waardoor men er niet meer langs kon, maar ik m’n voorganger ook niet. Na een krappe bocht volgde nu voor de 1e maal de beklimming van de skiheuvel. Op een klein verzetje peddelde ik naar boven en kon net voor de top nog 2 man voorbij.

Na de afdaling volgde een technisch stuk tussen de bomen door. Zaak was het om goed te sturen om geen boom aan te tikken met stuur of schouder. Vooral als je moe wordt (na 4 – 5 ronden) is het moeilijk om hier de concentratie te behouden. Na dit stukje techniek weer omhoog om de heuvel voor de 2e keer te beklimmen. Iets minder steil en met de mogelijkheid om renners in te halen of ingehaald te worden. Want na de afdaling volgde wederom een technisch stukje waar je zeker niet kon passeren.
Na de techniek een korte klim, een stukje asfalt en dan een schuine strook gras waar ik tijdens m’n verkenningsrondje plotseling 180° gedraaid stond. Mijn voorwiel gleed weg en de achterkant ook en ik reed zomaar de andere kant op. Bizar.

Dit mocht dus niet gebeuren in de wedstrijd. Door iets meer het platgereden gras te berijden kon ik het voorkomen al had ik tijdens de wedstrijd nog wel een paar maal dat het net goed ging. Een snel stukje volgde nu en dan een stukje van het vaste parkoers met een steile klim en een modderige afdaling. Nu het laatste stukje naar de finish en dan begon de volgende ronde.
In totaal 6 maal over de streep gekomen voordat we eindelijk mochten afstappen. Zwaar hoor.

Onderweg had ik steeds “mot” met de rijder achter me. Hij haalde me in tijden de 2e klim, pakte ik hem weer terug op het snelle stukje. Kwam hij weer langs bij de finish, pakte ik hem terug op het paarden pad. Zo ging het de hele wedstrijd door. Hete adem in mijn nek. Maar de laatste ronde had ik eindelijk een paar meter gewonnen op hem. Zo werd hij elke ronde op een vast punt door zijn supporters aangemoedigd, de laatste ronde waren die erg stil toen ik langs kwam. Voor de zekerheid toch nog maar even de eindsprint ingezet naar de finish maar Jeroen (zo heette hij) kwam niet meer langs. Pff.

Op de uitslagen lijst op internet zag ik dat ik als 11e geëindigd ben. Heeft die boterham met pindakaas toch geholpen Benno.

Atb + 26