Op de fiets

Op de fiets, op de fiets, ben zo blij met zo iets.

Vanmiddag voor het eerst na mn crash weer eens op een echte fiets gezeten. Eentje die vooruit gaat als je trapt, eentje zonder zijwieltjes.

Ik heb de afstand van maar liefst 9 km afgelegd. (wel in 3e hoor, je moet het niet overdrijven). Even naar het meertje om lekker in de zon te liggen. Helaas had de zon al een sluier voor haar gezicht getrokken, waarschijnlijk omdat ik mijn shirt uit deed. Toen ze in tranen uitbarstte ben ik maar weer op huis aan gegaan maar wel via een pitstop bij de ijssalon.

Het fietsen ging goed, al protesteerde mijn linker pols al wel na de eerste kilometer. Maar ja die was vanmorgen ook zwaar be/mis-handeld door de fysiotherapeut. Bij de volgende “moster”-rit zal ik daar hopelijk minder last van hebben.

Gelukkig zit er dus nog wel progressie in mijn genezing. Al dacht ik daar vorige week anders over…

Waarom ?

Waarom? Dat vraag ik me al bijna 6 weken af. Eerst in het ziekenhuisbed en later op mijn veldbedje voor de tv. Waarom ik, waarom breek ik bijna al mijn ribben, waarom gebeurt mij dit?

Volgens een goede vriendin van me gebeurt er niets in het leven zomaar. Bestaat toeval niet en hebben alle gebeurtenissen een reden al zie je die niet gelijk. Stel je wordt ontslagen, dan is dat heel vervelend op dat moment maar op het moment dat je weer een nieuwe uitdagende baan gevonden hebt blijkt dat dit net de switch was die je nodig had om je leven weer wat meer diep gang te geven.

Ok, dat kan zo zijn, maar wat is dan de reden dat ik in de Alpen afdaling val en oa. bijna al mijn ribben breek en een klaplong oploop? Mag ik dan niet fietsen? Moet ik iets anders zoeken? Ik fiets bijna mijn hele leven al. BMX, mountainbike, racefiets, bijna alles al gedaan of doe ik nog steeds. Mag het niet meer? Wat moet ik dan? Komt er vanzelf iets op mijn pad? Moet ik bewust op zoek?

En waarom? Wat moet ik leren van dit ongeluk? Nu 6 weken later met nog steeds pijn in mijn lijf. Ik kan amper 30 minuten op een spinfiets blijven zitten. Longen die protesteren. Waarom?

Wie kan het me vertellen?

vallen in Frankrijk

Zaterdag 9 juni.
Na 10 uur sturen arriveren we op zaterdag 9 juni rond 3 uur op het dorpsplein van Châtillon sur Cluses, nabij Morzine in de Franse Alpen voor een weekje klimmen in de bergen. De reis was lang en het enige vermeldenswaardige waren de pasfoto’s die René onderweg heeft laten maken bij die dure Franse snelweg fotograaf. Nu maar hopen dat ze gelukt zijn.

Na wat consternatie op het dorpsplein, omdat men dacht dat Marcel de eregast was van een bruiloft ceremonie, werden we naar ons chalet gebracht. Na de Grand Tour door de eigenaar ons domein voor de komende week. Dus eerst “verHollanden” met oranje vlaggetjes uit langs het balkon en door de ramen. Daarna testen of de tv het doet voor de wedstrijd Ned-Den. Nee, dus via internet moet gekeken worden. Door kortsluiting in het stopcontact zitten we plotseling in het donker. De multimeter van Kees brengt uiteindelijk uitkomst, weer licht en beeld maar veel missen we niet van de voetbal. Snel vergeten dus maar.

Zondag 10 juni
Vandaag de eerste fietsdag. In Morzine start de Dauphiné Libéré en wij willen wel even bij de start kijken. Via de route des Gets willen we de renners tegemoet fietsen. Echter de Gendarmerie heeft de weg afgesloten en laat ons niet de beklimming op draaien. Hmm, tegenvaller. De plannen worden bijgesteld, we rijden om via Samoëns en beklimmen daar de Joux Plane om dan af te dalen naar Morzine om als nog de start te kunnen zien.

Dit plan blijkt onderweg iets hoog gegrepen, want het stijgingspercentage van + 10% doet de gemiddelde snelheid geen goed. Al vrij snel wordt vanuit de groep geopperd dat ik maar alleen door moet fietsen, niet wachten op de top op de rest maar gelijk dalen naar Morzine om de start va de wedstrijd nog te kunnen zien. Door rijden want om kwart voor twaalf zou het startschot klinken.

Hoewel mijn nieuwe karretje super klimt, red ik het niet om op tijd bij de start te zijn. Even voor twaalven ben ik pas boven. Bij Les Gets nog even staan kijken bij de mountainbikers die hier uit de lift kwamen en via de blauwe, rode, of zwarte track zich naar beneden stortte. “Wil ik ook, met een downhiller, full-face helm en een body-protector de berg af. Kijken of hier nog een gaatje voor is deze week.”

Op mijn gemak daal ik de Joux Plane af. Steil en lastig, dus rustig aan. Beneden in Morzine zie ik niets meer van de Dauphiné Libéré, en besluit om te keren en de Joux Plane vanuit Morzine te beklimmen om zo mijn fietsmaatjes tegemoet te rijden. Halverwege ontmoeten we elkaar weer en ik draai om en begin aan de afdaling, voor de tweede keer.

Ik dacht dus te weten hoe de bochten liepen. Er diende zich een bocht naar rechts aan, een mooie ronde bocht met hoog gras in het midden. Ik laat de fiets iets lopen en stuur in, netjes op mijn helft. Plotseling komt eruit tegengestelde richting een auto, gewoon om haar eigen kant, maar ik vond dat ik iets te snel ging door de krappe bocht en knijp in mijn achterrem. Of het nu door de combinatie nieuwe remmen, nieuwe velgen kwam of dat ik door het reflex iets te hard kneep, ik voel het achterwiel blokkeren en wegschieten. Shit ik val denk ik en ….

Lees verder op: http://petersbike.jeutje.nl
Waarschuwing. Als deel van de verwerking van het ongeluk is het verslag erg gedetailleerd en uitgebreid geworden. Neem je tijd als je alles wil lezen.