Laatste MTB ritjes van het jaar

Om het jaar toch nog even sportief af te sluiten zijn we vrijdagmiddag nog even op de MTB gekropen. Het was de hele ochtend droog maar op het moment dat we op de fiets sprongen richting bos en heide begon het te spatteren. Eerst zachtjes maar later toch iets harder.

We reden via de achtertuin (of was het z’n zwembad, wat een nattigheid) van Jan des Bouvrie in Naarden naar de heide rond Laren. Erg mooi en de heide zelf was goed te befietsen, nauwelijks modder. We volgen gewoon wat paadjes met als gevolg dat we even het spoor bijster waren. Maar dankzij de rode ANWB paddenstoelen kwamen we weer gewoon thuis in Muiderberg. Tijd om het modder-masker af te spoelen.

Het rondje: www.brytonsport.com/mapTrackView
40 km

Vanmorgen was het droog hier langs de kust, dus snel nog even naar Schoorl voor twee rondjes knallen op het parkoers. Gelukkig was de meeste modder van vorige week opgedroogd en kon er overal doorgereden worden. Geen ge-slalom meer om de plassen. Dat het zo snel op kan drogen verbaasde me. Terwijl er toch nog heel wat regen gevallen is afgelopen week.

Ik kon volle bak rijden, maar een pr. zat er toch niet in. Daar mis ik toch nog wat kracht en long inhoud voor. Maar ik ben hard aan het trainen in de sportschool zodat we er komend jaar weer staan!

1e rondje geklokt op 41:47, 2e op 42:36. Helemaal niet slecht. Meer volgend jaar…

34 km

Natst

Dit weekend was het niet veel beter. Ook al regende het zondagmiddag niet, schoon en droog hielden we niet tijdens een rondje biken op een “echt” mountainbike parkoers. Het parkoers in Schoorl was zelfs een grote modderpoel geworden. Zo nat heb ik het daar nog nooit gezien. Grote plassen op de paden, glibberen door de modder dus in plaats van een strakke tijd op de klokken te zetten. Niet dat we voor een pr gingen deze middag, maar een droog parkoers fietst toch een stuk makkelijker. Na een dik uur om de plassen heen sturen rolde we over “de nok” terug naar het beginpunt. Vies maar voldaan peddelden we terug naar de auto. Klaar voor dit jaar, of zondag toch nog een keer?

ATB + 17 km

Natter

Dat het de afgelopen weken veel geregend heeft kan niemand ontgaan zijn, maar toch heb ik een paar momenten gevonden om te kunnen fietsen, tussen de buien door. Vorige week zaterdag bijvoorbeeld. Eigenlijk wilde ik zondag een toertochtje gaan rijden maar na een berichtje van trainer Leo kroop ik toch zaterdagochtend op de MTB om de duinen bij Bakkum “onveilig” te maken. Leo en zijn maat Theo kennen elk paadje daar en ondanks dat ik ook geregeld door duin fiets hebben ze me weer wat nieuwe tracks laten zien. Het duin was erg nat en na 2 uurtjes crossen zagen wij en de fietsen er niet zo fris meer uit. Met fiets en al door de wasstraat dan maar?

ATB + 45 km
De route: www.brytonsport.com/mapTrackView/3?id=1890955

Bakkum

Ondanks het slechte weer van zondagochtend ben ik toch op de fiets gestapt voor een rondje door de duinen. Fietsmaat L. belde af want het was hem te slecht. Klopt dat was het ook. Nog voor ik in duin was kreeg ik een hagelbui over me heen. Ik twijfelde of ik zou omkeren, maar goed ik was nu toch al nat.

In duin was het ook nat, en dus behoorlijk modderig. Niet gestart met het gebruikelijke rondje, maar direct door dieper het duin in waar de grond meestal droger is. Meestal, want door alle dorre bladeren op de duingrond kon het vele regenwater nu ook slecht weg.

Via de Kruisberg, even klimmen, richting Bakkum gereden om eens de tracks ten noorden van de Zeeweg te verkennen. Al direct zag ik 2 rijders die een pad omhoog kozen. Het mulle zandpad was nu redelijk goed te berijden, maar boven bleek dat het vervolg van de route verboden gebied was voor fietsers. Jammer want het zag er uitdagend uit. Toch maar omgekeerd.

Verderop wat andere tracks gevonden. Een snelle met zelfs een klein hoogte verschilletje er in heb ik een paar keer onder de wielen gehad. Leuk.

Verderop nog een paar tracks gevolgd, maar onderweg blokkeerde een Schotse Hooglander me de weg. Met de fiets op de nek door de struiken om het beest heen gelopen. Ze zijn toch wel groot en geven weinig mee, al doen ze weinig kwaad.

Rond half elf via camping Bakkum de uitgang opgezocht en toen snel terug naar huis. Door de natte handschoenen begonnen m'n handen al bevriezings verschijnselen te vertonen. Probeer dan je schoenveters nog maar eens los te krijgen.

Atb + 43 km

de route: www.brytonsport.com/mapTrackView/3?id=1811325

Lage Vuursche

De MTB route van Lage Vuursche zou bij regenachtig weer goed berijdbaar blijven, alhoewel hier en daar behoorlijke modderpoelen zou kunnen ontstaan, aldus de beschrijving van de route op MTBroutes.nl

Afgelopen zondag hebben we de route eens beoordeeld; helaas bleek de opmerking over berijdbaarheid bij nat weer niet helemaal te kloppen. De route was 1 grote modder poel. Na 100 meter zagen we er al niet meer uit en waren de fietsen al niet meer herkenbaar.

De beschrijving dat het technische slingerend rondje door het bos zou zijn met vele boomwortels en korte hobbels klopte wel. We waren erg blij met onze fullies. Want ondanks de modder rammelde de vullingen uit je kiezen over de vele boomwortels.

Maar als je in plaats van alle modderpoelen proberen te ontwijken gewoon de ideale lijn volgde en dus dwars door de plassen ging kon je nog behoorlijk doorrijden. Sommige plassen waren dieper dan gedacht, dus wel zaak goed het stuur vast te houden. (en niet enkel je voorrem inknijpen als een noodstop wilt maken, want dan duik je alsnog de modder in J. ; -) )

In de route zaten een paar korte klimmetjes en een enkele “drop-down”. Na een klein uurtje waren we weer terug bij het start punt met pas 10 km op de teller. De afslag naar de MTB route van Soest hadden we gemist dus dan nog maar een rondje. Vies waren we toch al.

Het 2e rondje ging iets sneller. We testten ook een alternatief stukje van de route. Dat was nog technischer met veel wortels en steile stukjes maar wel veel droger dan de rest. Erg leuk.

Na een moddergevecht van een kleine 2 uur waren we er toch wel klaar mee, zeker ook omdat het langzaam donker begon te worden tussen de bomen en er regen begon te vallen. Terug bij de auto was het zaak de fietsen er in te krijgen zonder het hele interieur te besmeuren met modder, want de wasstraat doet alleen de buitenkant.

Thuis gekomen eerst de fietsen onder de koude douche, daarna mijn kuiten. Ik had een ¾ broek aan maar het leek wel alsof ik beenstukken aan had.

De route van Lage Vuursche ga ik zeker nog eens rijden maar dan niet als het net een week lang geregend heeft.

atb + 23 km

kwijt

Tijdens de PR-regen op de ijsbaan van Alkmaar gedurende de langebaanwedstrijd van ijsclub Uitgeest hoorde ik dat Rene v. G. afgesproken had om met Marcel v. G. en Rene L. zondagochtend het duin in zouden gaan met de MTB. Omdat ik besloten had de ATB veldtoertocht op Texel toch maar te laten schieten, mn kids zijn dan erg lang alleen – kan ik ze niet aan doen, zou ik me aansluiten bij dit clubje rijders.

Zondagochtend vroeg bleek dat Rene v. G. zo slim was om zich ziek te melden bij oom Marcel nadat hij gehoord had dat ik mee zou gaan. Want onbedoeld drukte ik toch mijn stempel op dit ritje met de ATB door het duin. Ik reed voorop, bepaalde de route en het tempo. Dat lag voor Marcel iets te hoog waardoor hij steeds aansluiting met ons miste. Uiteraard wachtte wij regelmatig op hem maar konden toch niet voorkomen dat hij tweemaal de verkeerde route volgde en ons helemaal uit het oog verloor.

De eerste maal bracht de mobiele telefoon uitkomst en bleek dat hij netjes de oranje pijlen was blijven volgen terwijl wij van de route afweken om een meer uitdagend pad te volgen. Nadat we Marcel weer opgepikt hadden vervolgde we onze rit door het natte duin. Fietsen en kleding zaten helemaal onder de modder zodat we zondagmiddag ook nog iets te doen hadden.

Tijdens het laatste stuk door duin raakte we Marcel voor de 2e maal kwijt. Terug bij een groep hardlopers welke rek- en strekoefeningen deden op een kruising hoorde we dat de groep ATB-ers die wij net ingehaald hadden rechts afgeslagen waren. Marcel was waarschijnlijk bij hen aangesloten. Wij er achteraan en dachten hem in de verte te zien rijden. Nadat we dichterbij kwamen bleek dat de mannen een zelfde kleur jasje als Marcel aan hadden maar stiekem niet Marcel bleken te zijn.

Inmiddels was het bijna half elf, de hoogste tijd om het duin te verlaten wil je niet bekeurd worden door een boze boswachter omdat je met je ATB op de onverharde paden rijdt. Want na 10:30 kunnen de wandelaars schrikken ?? Marcel wederom op de hoogte gebracht via telefoon en toen maar terug naar Uitgeest.

Later melde Marcel dat ook hij veilig thuis gekomen was. Gelukkig maar.

ATB + 37 km

de route: http://www.brytonsport.com/mapTrackView/2?id=1740149

nat

De overvloedige regenval afgelopen week had ons doen besluiten om gisterochtend maar niet de veldtoertocht in Koedijk te gaan rijden. Met je fiets door ondergelopen weilanden of over het zeiknatte MTB parkoers te ploegen is niet echt mijn hobby. En daarna als 2 moddermensjes in de auto te kruipen? Nee bedankt.

Nee na een welverdiende nachtrust en een goed ontbijt sprongen we zondagochtend direct op de MTB om naar het Noord-Hollands duingebied te koersen. Daar ging de versnelling een tandje lager en doken we de onverharde paden van het PWN duingebied in. Duinkaart op zak want er was aangekondigd dat onze groene vrienden extra zouden controleren op het bezit van toegangskaarten. Nou wij hebben geen boswachter gezien, maar misschien was het nog te vroeg voor ze.

De paden in duin waren goed te berijden. Aan de rand nog wel wat nat maar hoe dieper we het duin in trokken hoe beter de paden werden. Geen gegooi met modder meer. En ook alle mulle stukken waren nu bijna allemaal goed te berijden. Enkel die grote zandverstuiving (al om bekend bij de locals) redde ik net niet helemaal, en mijn fietsmaatje J. had er nog iets meer moeite mee. Geen Egmond-pier-Egmond voor haar dus ;-)

Alle bekende passages kwamen onder onze noppen door. Zelfs een duik met de fiets in een “steile afgrond” werd door J. in 2e instantie goed afgerond. “Je moet niet kijken hoe steil het is, gewoon goed achter je zadel hangen en gaan! Je achterrem er bij pakken als het je te hard gaat.” Geslaagd.

Na anderhalf uur biken was het tijd om van de onverharde paden af te komen en reden we naar huis voor een bak koffie en een warme douche.

ons rondje: http://www.brytonsport.com/mapTrackView/2?id=1697269

MTB + 30 km

Robbenoordbos

Ja ik schaam me diep, na 3 weken eindelijk weer eens op de fiets gezet. Niet dat ik helemaal niets gedaan heb op het sportieve vlak, zo heb ik geschaatst, getennist, wandelingen gemaakt, in de sportschool aan het ijzer gehangen, wat getrapt op de spinner en nog tal van andere lichaamsbeweging gehad. Maar geen frisse neus meer gehaald op de racefiets of ATB. Gisteren dus de hoogste tijd om dat goed te maken.
Er werd een ATB toertocht georganiseerd in Den Oever. Wel een klein uurtje met de auto hier vandaan maar dan krijg je ook een mooie tocht door het Robbenoordbos en het Dijkgatbosch. Onderweg pak je nog even een deel van de vaste ATB route mee. De moeite waard dus.

Omdat zondag de wintertijd in ging hadden we een uurtje extra nachtrust, zodat we na het inschrijven fris en fruitig aan de start van deze toertocht konden beginnen.
De start en inschrijving was dit jaar verplaatst naar de plaatselijke voetbalvereniging en rond half tien reden we onder het startdoek door voor onze 35 km modder en dode bladeren. Want ondanks dat het nu droog was in de kop van Noord Holland waren er de afgelopen dagen hier toch heel wat buien regen gevallen. En ook onderweg zouden we nog wel een buitje kunnen verwachten, al was het weer veel beter dan er daags er voor voorspeld werd.

Na de start en een paar honderd meter over de weg volgde de eerste meters onverhard. Een sompig, glibberig dijkje. Oppassen dat je goed het spoor houdt anders glij je zo naar beneden. Daarna onder de snelweg door en wederom een stuk nat gras. Gelukkig was de fietsbroek al nat door al dat opspattend water, dus we zaten lekker comfortabel op het zadel.

Hierna volgt een stuk slingerend door het bos. Ontwijken van plassen hoefde nu niet meer. Alles zit toch al onder de modder. Alleen moet je niet direct in het wiel van je voorganger kruipen wil je er zelf ook niet uit zien als een modderfiguur. Wel oppassen met sturen want de modder kan glad zijn en de sloot naast de route in glibberen is niet echt een goed idee.

Na de “koek en zopie” halverwege de route vervolgt de tocht zich over de vaste ATB route in het Dijkgatbosch. In dit bos hebben een aantal mtb-enthousiastelingen een schitterend parcours aan gelegd. Voorwaarde is wel dat je kan sturen, want je slingert letterlijk om bijna alle bomen in het bos heen. Hapert je navigatie dan heb je zo een omhelzing met een boom te pakken. ;-)

Na de technische rollercoaster volgde nog een stuk over de dijk langs het IJsselmeer. Wederom stoempen door het natte gras. Niet echt leuk dus, maar als toetje kregen we nog een stukje door het bos. Mooie rechte paden, dus het tempo kon nog even iets omhoog.

Na dit laatste stukje bos reden we over de weg terug naar de auto waar we onze vieze karretjes achterin gooiden en met onze bemodderde broeken op de stoelen plaats namen. Uiteraard wel even een doekje er tussen om de bekleding te beschermen. Thuis de ergste modder van de fietsen afgespoten om daarna zelf onder de douche te stappen. Vandaag nog even een doekje langs de spaken en ketting halen. Wil de fiets volgende week ook nog kunnen rijden is dat wel noodzakelijk.

ATB + 34 km

de route: http://www.brytonsport.com/mapTrackView?id=1610849

Volle bak

Afgelopen weekend heb ik de algemene gesteldheid van mijn lichaam getest. Zo’n 4 maanden na de crash was ik benieuwd hoe ik er voor sta. Donderdag liet de dokter in het ziekenhuis weten, na controle van de röntgenfoto, dat alles er goed uitziet en dat de pijntjes die ik nu nog voel aan ribben en onderarm “vanzelf” minder worden en zullen verdwijnen. Ik hoop dat ie gelijk heeft.

Zondagochtend heb ik een rondje volle bak gereden op het MTB parkoers van Schoorl. Al gelijk merkte ik dat het klimmen me wat moeilijker af gaat. Dalen gaat nog prima al ben ik iets voorzichtiger in de bochten. Bomen geven ook weinig mee.

Haverwege (op twee derde eigenlijk) het parkoers kijk ik altijd even op de stopwatch “hoe ik er in zit”. Geen slechte tijd nog. Maar ik merkte al wel dat de conditie minder werd en de klim naar “de Nok” erg zwaar was. Ik zette de stopwatch stil op 41:03. Ruim 4 minuten boven mijn PR maar viel me nog niet eens heel erg tegen. Ik weet nu waar ik sta en waar ik aan moet werken. In de sportschool flink aan het ijzer hangen om weer wat meer spierkracht te kweken. De algemene conditie moet ik gewoon bijwerken door veel op de fiets of spinner te zitten.

Het tweede rondje op Schoorl deed ik iets rustiger aan. 43:15 stond er op de klok na de finish. Maar het lichaam heeft deze activiteit dus doorstaan. Wel voelde ik mijn onderarm en rug wat maar ook die moeten weer wennen aan de inspanning.
MTB hoeft dus nog niet op Marktplaats ;-)

Mtb + 33 km

Kennemerduinen

“Een rondje door duin, maar dan liever niet dezelfde weg als 3 weken geleden.” Dat was de uitdaging voor een fietstocht op de racert van dit weekend. Nu kan je in het Noord-Hollands duin reservaat wel iets variëren met de route maar op bepaalde stukken moet je toch dezelfde weg volgen omdat er (verhard) gewoon geen andere weg is.

De andere optie was om de Kennemerduinen in te gaan. Je moet dan eerst wel even naar IJmuiden fietsen maar vanaf daar rij je een heel ander duingebied in. Ook voor mij nog vrij onbekend, dat resulteerde dus in een paar maal het zelfde stukje afleggen. Ik had voor de zekerheid wel een kaartje bij me, maar ondanks dat hebben we toch wat extra kilometers gemaakt. Maar dat gaf niet want de Kennemerduinen zijn erg mooi.

Bij Bloemendaal aan Zee reden we boulevard op richting Zandvoort en pal tegen de zuidwester kracht 6 in. De kleine tempo versnelling die ik op het einde van de boulevard in zetten werd niet gewaardeerd en ik moest even inhouden om mijn “gevolg” weer in het achterwiel te krijgen. In Zandvoort toen maar even een koffiebreak ingelast zodat we daarna fris de terugreis konden inzetten. Met wind in de rug dus dat moest wel goed gaan.

Via het kopje van Bloemendaal terug naar de Kennemerduinen, (was niet helemaal de bedoeling, verkeerde afslag genomen) om vervolgens weer in IJmuiden uit te komen. Hier over de sluizen terug naar de goede kant van het Noordzeekanaal en door Beverwijk en Heemskerk naar het mooie Uitgeest. De extra lus door de polders van Beverwijk en Heemskerk heb ik maar geschrapt omdat de teller al tegen de 75 km aan liep. Genoeg voor winderige zondagmiddag.

de route: http://www.brytonsport.com/mapTrackView?id=1401739

race + 74 km

het duin in met de mtb

Het is maanden geleden dat ik met de mtb door het duin gekruisd ben. Wel laatst nog op de racefiets maar dan beleef je het Noordhollands duinreservaat toch anders. Op de mtb mag je (bijna) overal fietsen waar een pad ligt mits je maar voor 10:30 van de onverharde paden af bent. Juist die vrijheid dat je gewoon elk pad in kan sturen maakt de beleving zo intens. Eén met de natuur, zand tegen je schenen, modder spetters in je gezicht. Gaan!

Vanmorgen had ik afgesproken met wat fietsvriendjes van de ijsclub. Om half negen op pad en in Castricum het duin in. Na mijn valpartij in juni was ik toch benieuwd hoe het lichaam zou reageren op het gestuiter door duin. In Slovenië had ik gemerkt dat het met de botjes wel redelijk goed ging maar dat de luchtwegen nog wel enige aandacht nodig hadden. Nu tijdens stukjes volle bak ging het met het ademhalen ook redelijk goed. En enkel bij het landen na een jump over de boomstammetjes die gefrustreerde wandelaars dwars over de paden gelegd hadden, voelde ik mijn pols iets protesteren. Nog maar geen drop-downs doen dus.

Ruud bepaalde vanmorgen op zijn single speed het tempo en we moesten allemaal flink trappen om dat bij te houden. Ik zelf kon net het wiel houden, ook berg op. Maar Marcel raakte halverwege steeds meer op afstand zodat we allemaal iets rustiger aan mochten doen.

Kwart over tien reden we het duin weer uit en kon ik thuis het zand van de schenen vegen en de modder uit het gezicht schrobben. Maar dit smaakt naar meer.

atb + 33 km

om het Gooimeer

Belofte maakt schuld. Maar het mij beloofde rondje Gooi en Vechtstreek werd zaterdag afgelost. Geheel door eigen schuld kon het maar een kort rondje worden.

Na een bak koffie gingen we vanuit Muiderberg gelijk de Hollandse brug over naar het “nieuwe land”, om daar via de dijk naar de volgende brug, de Stichtsebrug te fietsen. Geen brug te ver want wij hadden de toch wel pittige zuidwestenwind in de rug. Met gemak schoot de teller richting 36 km/uur. Blijkbaar was er langs de dijk een soort ploegentijdrit of iets dergelijks aan de gang, steeds kwamen we groepjes renners tegemoet, allemaal in een zelfde shirt, in een waaier volle bak tegen de wind in.

Op de Stichtsebrug hadden wij ook last van die wind, maar zodra we van de brug af waren brak de begroeiing de wind al en konden we zonder veel  moeite richting Blaricum fietsen. Hier voelde het als of beide banden leeg gelopen waren, maar later bleek de weg gewoon vals plat omhoog te lopen. Reserve bandje kon dus in de tas blijven.

Tussen Blaricum en Bussum werden we getrakteerd op de bloeiende heide. Mooi die paarse gloed over het land.

Na Bussum volgde Naarden en via de oude vesting wallen en het pittoreske binnenstadje reden we het Naarderbos in. Ik werd gewaarschuwd om te bukken voor overvliegende golfballen maar dat viel deze zaterdagmiddag allemaal wel mee. Het lastigste was nog wel het losse grint op het fietspad naar Muiderberg, maar ook dat leed was na een paar honderd meter weer geleden.

Terug op het startpunt stond de kilometerteller op 36 km en de gemaakte belofte was dus ingelost al wil ik nog wel eens langs de Vecht en Gein fietsen.

de route: http://www.brytonsport.com/mapTrackView?id=1301421

Noord Hollands duin

Hoe overtuig je iemand van de schoonheid, veelzijdigheid en uitgestrektheid van het Noord Hollands duingebied? Gewoon door een uitnodiging te sturen voor een fietstochtje, het liefst op een mooie stralende maar niet te hete dag.

Afgelopen vrijdag was het zo ver, na een lekker bakkie koffie vertrokken we richting Heemskerk om na het kopen van een duinkaart (ja boswachter!) bij Geversduin de duinen in te fietsen. Er stond een Hollands briesje maar tussen de bomen heb je daar weinig last van.

Over de klinkertjes van de van Oldenborghweg reden we richting Egmond. Daar moet je altijd een stukje om, om verderop weer via het fietspad naar Bergen te fietsen. Onderweg kwamen we langs een duinpannetje waar 4 of 5 Przewalski paardjes heerlijk lagen te zonnebaden. Verleidelijk om er niet naast te gaan liggen.

Na Bergen aan Zee volgt nog een klein stukje PWN duinen, want vanaf Schoorl is Staatsbosbeheer de beheerder van het duingebied. Dat merkt je direct aan de kwaliteit van de fietspaden. Klinkers en asfalt worden nu schelpengruis. Oppassen met je dunne racefietsbandjes dus als je wil sturen of plotseling moet remmen. Wij remden pas af bij de “Berenkuil” voor een koele versnapering.

Daarna vervolge we onze weg in tegenover gestelde richting. Niet precies dezelfde weg terug maar meer via de rand van de bebouwing van Schoorl en Bergen richting Alkmaar, om daar via de Westerweg en het Heilooërbos via Limmen naar Uitgeest te fietsen.

Overtuigd van de schoonheid van het Noordhollands duingebied heb ik nu een uitnodiging te pakken voor een fietstocht door de Gooi en Vechtstreek. Schijnt ook heel mooi te zijn, vooral nu de heide in bloei staat.

Wordt dus vervolgd ;-)

de route: http://www.brytonsport.com/mapTrackView?id=1217003

race + 60 km

om de 3 molens

Na twee weken vakantie in de zinderende hitte van Slovenië en Kroatië waar het (eigenlijk) te warm was om te fietsen ben ik weer thuis in ons vertrouwde Nederland. Gelukkig stond mijn Sensa racefiets nog op me te wachten in de schuur. Ook het weer werkt mee zodat ik gisteravond even de vakantieluiheid uit de benen kon trappen.

Ik wilde een rondje van anderhalf uur rijden en vandaag nog zo’n rondje maken zodat ik vrijdag de beloofde 2 uur op de racefiets vol kan houden. Moet denk ik geen probleem zijn want zolang ik niet volle bak hoef te sprinten of lang berg op moet fietsen is de basis conditie voldoende hersteld om dit vol te houden. En anders lassen we een koffie stop in om uit te rusten.

Het rondje van gisteravond ging langs de drie molens in de Schermer. Onderweg tussen Alkmaar en Stompentoren werd ik getrakteerd op vers asfalt. Gelukkig hard genoeg zodat mijn fiets geen sporen trok maar daardoor zoefde ik moeiteloos door de polder.

Ruim voor het donker werd was ik weer thuis. Morgen nog zo’n rondje en dan ben ik helemaal klaar voor vrijdag.

Race + 45 km

eerste MTB rondje

Een vakantie zonder fiets is voor mij niet echt vakantie. Dus ik was 1 van de eerste die me opgaf bij het activiteitenteam om mee te gaan met een MTB tocht. (ik heb een georganiseerde kampeervakantie geboekt voor mij en de kinderen in Slovenië). Iedereen van 13 jaar en ouder zou mee kunnen, dus het zou een makkelijk eerste rondje op de MTB na mijn val worden. Voorwaarde van dochter L, anders mocht ik niet eens mee ;-)

Helaas voor de organisatie was er niet zo veel animo voor de MTB tocht en zo stonden we met zessen klaar op onze huurfietsjes. Uitgewoonde Giant Rincon’s met een Alivio groepje. Geen technisch hoogstandje dus maar voor een easy rondje net voldoende.

Na dat iedereen goed op de fiets gezet was vertrokken we, de camping af, over de rivier en dan de velden in. Grove kiezelstenen paden brachten ons naar een bos waar we een klein klimmetje voorgeschoteld kregen. Ik trapte netjes omhoog, mistte wel mijn spd pedalen waardoor je voet nog al eens weg glijd. Maar boven gekomen mistte ik vooral lucht! Hmm, de longen moesten weer even aan de inspanning wennen. Na een afdelinkje welke weer bij de rivier eindigde besloten een vader en zijn 11 jarige dochter om toch maar om te keren. Het was voor haar net iets te hoog gegrepen. Jammer. Nu waren we nog met z’n vieren over. Ik en drie man van de organisatie. Het tempo ging omhoog toen we stopte na een beklimming en een snelle afdaling vertelde Kees de “reisleider” dat hij normaal 3x moet stoppen op de klim om de groep niet te veel uit elkaar te laten vallen.

We maakten het rondje af en na een klein uurtje waren we weer terug op de camping. “Nog een keer, nog een keer”; riep ik want op de eerste beklimming na ging alles moeiteloos. Reisleider Kees had geen tijd of zin meer maar ik mocht wel alleen nogmaals het rondje fietsen. Ik kreeg een kaart en instructies mee van kamp-manager Marcel. Maar op het laatste moment besloot hij mee te fietsen om me een mooie klim te laten zien. Hij zelf was nooit boven gekomen vanwege de toen slechte begaanbaarheid van het pad, maar nu was het al weken droog en alle modderstromen opgedroogd.

De klim begon wel redelijk, niet te steil met flink veel losse stenen als ondergrond, maar hoe hoger we kwamen des te steiler en groter de stenen werden. Ik moest afstappen om de versnelling voor op het kleinste blad te krijgen en met wat kunst en vlieg werk kon ik weer verder omhoog trappen. Tot dat het echt zo steil werd dat we allebei moesten lopen. Ook mijn ademhaling zat zo hoog dat als het iets minder steil was ik toch niet verder had kunnen fietsen. Nog een puntje van aandacht dus, de conditie.

Na op de minder steile stukken nog even getrapt te kunnen hebben kwamen we beide lopend op de top. Hier was een barretje en had men een mooi uitzicht over de vallei. 715 meter stond er op het bordje. Na van het uitzicht genoten te hebben begon de afdaling. Ik was even bang dat dit toch te veel zou zijn voor mijn “broze” lichaam maar pols en schouder verwerkte het gebonk naar beneden wonderwel probleemloos. Gewoon niet te hard en goed om de grootste rotsen en stenen heen sturen. Beneden moest ik zelfs op Marcel wachten. Ben het dalen dus nog niet helemaal verleerd.

We wilde nu weer terug naar de camping fietsen maar toen ik terug schakelde voor een klein bultje bleek dat de versnellingskabel van de achter-derailleur gebroken te zijn. Dan alleen maar voor schakelen. Helaas werkte dat ook niet want dan staat de ketting zo dwars op de tandwielen dat ie er over heen schiet. Gereedschap setje bracht uitkomst. Eindpunt van de derailleur afgesteld zodat de ketting achter niet meer op het kleinste blad lag om zodoende probleemloos terug naar de camping te kunnen fietsen.

Hier kreeg ik van Marcel te horen dat ik niet voor de huur van de fiets hoefde te betalen omdat ie halverwege stuk ging. Mazzel, want ondanks de pech had ik toch lekker gefietst, zo’n eerste rondje op de MTB.

25 km en 600 hoogtemeters.

Op de fiets

Op de fiets, op de fiets, ben zo blij met zo iets.

Vanmiddag voor het eerst na mn crash weer eens op een echte fiets gezeten. Eentje die vooruit gaat als je trapt, eentje zonder zijwieltjes.

Ik heb de afstand van maar liefst 9 km afgelegd. (wel in 3e hoor, je moet het niet overdrijven). Even naar het meertje om lekker in de zon te liggen. Helaas had de zon al een sluier voor haar gezicht getrokken, waarschijnlijk omdat ik mijn shirt uit deed. Toen ze in tranen uitbarstte ben ik maar weer op huis aan gegaan maar wel via een pitstop bij de ijssalon.

Het fietsen ging goed, al protesteerde mijn linker pols al wel na de eerste kilometer. Maar ja die was vanmorgen ook zwaar be/mis-handeld door de fysiotherapeut. Bij de volgende “moster”-rit zal ik daar hopelijk minder last van hebben.

Gelukkig zit er dus nog wel progressie in mijn genezing. Al dacht ik daar vorige week anders over…

Waarom ?

Waarom? Dat vraag ik me al bijna 6 weken af. Eerst in het ziekenhuisbed en later op mijn veldbedje voor de tv. Waarom ik, waarom breek ik bijna al mijn ribben, waarom gebeurt mij dit?

Volgens een goede vriendin van me gebeurt er niets in het leven zomaar. Bestaat toeval niet en hebben alle gebeurtenissen een reden al zie je die niet gelijk. Stel je wordt ontslagen, dan is dat heel vervelend op dat moment maar op het moment dat je weer een nieuwe uitdagende baan gevonden hebt blijkt dat dit net de switch was die je nodig had om je leven weer wat meer diep gang te geven.

Ok, dat kan zo zijn, maar wat is dan de reden dat ik in de Alpen afdaling val en oa. bijna al mijn ribben breek en een klaplong oploop? Mag ik dan niet fietsen? Moet ik iets anders zoeken? Ik fiets bijna mijn hele leven al. BMX, mountainbike, racefiets, bijna alles al gedaan of doe ik nog steeds. Mag het niet meer? Wat moet ik dan? Komt er vanzelf iets op mijn pad? Moet ik bewust op zoek?

En waarom? Wat moet ik leren van dit ongeluk? Nu 6 weken later met nog steeds pijn in mijn lijf. Ik kan amper 30 minuten op een spinfiets blijven zitten. Longen die protesteren. Waarom?

Wie kan het me vertellen?

vallen in Frankrijk

Zaterdag 9 juni.
Na 10 uur sturen arriveren we op zaterdag 9 juni rond 3 uur op het dorpsplein van Châtillon sur Cluses, nabij Morzine in de Franse Alpen voor een weekje klimmen in de bergen. De reis was lang en het enige vermeldenswaardige waren de pasfoto’s die René onderweg heeft laten maken bij die dure Franse snelweg fotograaf. Nu maar hopen dat ze gelukt zijn.

Na wat consternatie op het dorpsplein, omdat men dacht dat Marcel de eregast was van een bruiloft ceremonie, werden we naar ons chalet gebracht. Na de Grand Tour door de eigenaar ons domein voor de komende week. Dus eerst “verHollanden” met oranje vlaggetjes uit langs het balkon en door de ramen. Daarna testen of de tv het doet voor de wedstrijd Ned-Den. Nee, dus via internet moet gekeken worden. Door kortsluiting in het stopcontact zitten we plotseling in het donker. De multimeter van Kees brengt uiteindelijk uitkomst, weer licht en beeld maar veel missen we niet van de voetbal. Snel vergeten dus maar.

Zondag 10 juni
Vandaag de eerste fietsdag. In Morzine start de Dauphiné Libéré en wij willen wel even bij de start kijken. Via de route des Gets willen we de renners tegemoet fietsen. Echter de Gendarmerie heeft de weg afgesloten en laat ons niet de beklimming op draaien. Hmm, tegenvaller. De plannen worden bijgesteld, we rijden om via Samoëns en beklimmen daar de Joux Plane om dan af te dalen naar Morzine om als nog de start te kunnen zien.

Dit plan blijkt onderweg iets hoog gegrepen, want het stijgingspercentage van + 10% doet de gemiddelde snelheid geen goed. Al vrij snel wordt vanuit de groep geopperd dat ik maar alleen door moet fietsen, niet wachten op de top op de rest maar gelijk dalen naar Morzine om de start va de wedstrijd nog te kunnen zien. Door rijden want om kwart voor twaalf zou het startschot klinken.

Hoewel mijn nieuwe karretje super klimt, red ik het niet om op tijd bij de start te zijn. Even voor twaalven ben ik pas boven. Bij Les Gets nog even staan kijken bij de mountainbikers die hier uit de lift kwamen en via de blauwe, rode, of zwarte track zich naar beneden stortte. “Wil ik ook, met een downhiller, full-face helm en een body-protector de berg af. Kijken of hier nog een gaatje voor is deze week.”

Op mijn gemak daal ik de Joux Plane af. Steil en lastig, dus rustig aan. Beneden in Morzine zie ik niets meer van de Dauphiné Libéré, en besluit om te keren en de Joux Plane vanuit Morzine te beklimmen om zo mijn fietsmaatjes tegemoet te rijden. Halverwege ontmoeten we elkaar weer en ik draai om en begin aan de afdaling, voor de tweede keer.

Ik dacht dus te weten hoe de bochten liepen. Er diende zich een bocht naar rechts aan, een mooie ronde bocht met hoog gras in het midden. Ik laat de fiets iets lopen en stuur in, netjes op mijn helft. Plotseling komt eruit tegengestelde richting een auto, gewoon om haar eigen kant, maar ik vond dat ik iets te snel ging door de krappe bocht en knijp in mijn achterrem. Of het nu door de combinatie nieuwe remmen, nieuwe velgen kwam of dat ik door het reflex iets te hard kneep, ik voel het achterwiel blokkeren en wegschieten. Shit ik val denk ik en ….

Lees verder op: http://petersbike.jeutje.nl
Waarschuwing. Als deel van de verwerking van het ongeluk is het verslag erg gedetailleerd en uitgebreid geworden. Neem je tijd als je alles wil lezen.

crashed

Vorige week, tijdens een fietsvakantie in de Franse Alpen in de buurt van Morzine ben ik in een afdaling gevallen.

In een onoverzichtelijke bocht, welke ik op rustige snelheid nam, kwam me plotseling een auto te gemoed. De weg was smal maar we zaten beide op onze eigen helft. Toch schrok ik en in een reflex kneep ik de achterrem in, te hard. Het achterwiel brak uit en ik viel.

Ik klapte in 1 keer op het asfalt, ben dus niet door gegleden. Maar door die smak heb ik wel van alles gebroken. Oa. 9 ribben, rechter schouderblad, linker ellepijp, 3 wervels geschuurd en een klaplong opgelopen.

Inmiddels lig ik in Alkmaar in het ziekenhuis, begint alles een beetje te helen  en kan ik me weer wat bewegen.

Een volledig verslag zal later nog volgen op mijn blog

peter@jeutje.nl

rond en rond en rond en rond en rond ....

Om het bochten draaien te oefenen liet trainer Leo ons naar het bijna verlaten industrieterrein in de Boekelermeer fietsen. Daar overhoorde Leo ons met de vraag waar de ideale lijn om een bocht te nemen van af hangt? Uiteraard was het antwoord; van de snelheid. Als je minder hard gaat kan je krapper een bocht aan snijden, dat is logisch. Op hoge snelheid loopt de ideale lijn van buiten naar binnen en dan weer naar buiten.

Dit moest dus even geoefend worden. In koppels van 2 werd “het rondje Boekelermeer” zes maal afgelegd waarbij we dus in de bochten de ideale lijn moesten volgen. Maar omdat de bochten in dit rondje vrij ruim zijn was dat geen enkel probleem.

Lastiger was het even later op het parkeerterrein naast het voetbalstadion van AZ. Hier liet Leo ons ook weer rondjes draaien. Links om, met oog op de wielerronde van Uitgeest komend weekend. Maar de bochten zijn hier veel krapper. Om nu op hoge snelheid de bocht aan te snijden en na de bocht nog op snelheid te zijn is het volgen van de ideale lijn een noodzaak. Buiten, binnen, buiten. Schouders laag en proberen door te trappen. Heel lastig. Vooral omdat de bochten niet helemaal schoon waren. Hier en daar hoorde je het grint onder de banden knarsen. Het ging goed al reed 2 man lek. Doortrappen in de bochten blijft lastig. Truuk is om licht de achterrem in te knijpen en toch de pedalen rond te blijven trappen. Maar niet te hard anders vertraag je te veel. Rem je niet dan zou je de bocht wel eens niet kunnen halen. Lastig, maar oefening baart kunst. Zondag vliegt iedereen door de bochten tijdens het rondje om de kerk.

Succes iedereen die mee doet. Zelf zit ik zondag met een aantal fietsgroepers in Morzine en strijden we om de bolletjestrui.

Race + 44 km

Tilff - Bastogne -Tilff

Wat ga je doen op eerste Pinksterdag als er een uitstekende stranddag voorspeld wordt, er een feesttent in het dorp staat en iedereen daar is? Dan sta je gewoon om 3:45 uur op en reist af naar Luik om een rondje door de Ardennen te fietsen. Gek? JA, maar wel lekker ;-)

En die feesttent dan? Daar ben ik ’s avonds toch nog maar even heen gegaan. Het vocht tekort en de verbrandde calorieën moesten nodig aangevuld worden. Gezellig.

Zo stonden we (moi, zwager Erik, zijn broer Marco en twee vrienden; Ed en Robbert) dus op eerste Pinksterochtend rond 8 uur bij het sportcomplex van de Universiteit van Luik om ons in te schrijven voor de klassieker Tilff – Bastogne – Tilff. De inschrijving is in Luik boven op een heuvel maar de feitelijke start is in Tilff, 200 meter lager. Erik vertelde dat je dus na gefinisht te zijn nog wel een slotklim voor je kiezen krijgt die erg veel pijn doet. Iets om rekening mee te houden dus.

De eerste kilometers door de Ardennen op mijn nieuwe fiets gaan prima. Ik zit lekker en de korte beklimmingen gaan uitstekend. Na 26 kilometer dient de eerste echte beklimming zich aan. De Côte de Chambralles. Een bekende, zat vorig jaar in de LBL van le Champion maar was toen nat en glad. Nu met de top weerconditie (zon !!!, + 25C) plakte mijn witte Continentals gewoon aan het asfalt. En de Ultegra tripple is ook goed gekeurd. Geen geklooi met tandwielen steken als je een weekje klimmen gaat. Dan maar “iets” minder hip. M’n nieuwe fiets met hoge carbon velgen vloog omhoog. Zelfs zonder de vleugels van m’n oude Red Bull was ik als eerste boven en begon het wachten op m’n fietsmaatjes. ;-)

Eén voor één druppelde de mannen binnen alleen liet Erik erg lang op zich wachten. Bleek dat ie onderweg een fietsenmaker had opgezocht, (die zat in de eerste bocht banden te vervangen) om zijn achter derailleur te laten afstellen. Die tikte tegen de spaken. We waren weer compleet en konden onze weg vervolgen naar de eerste ravitaillement om de bidons bij te vullen. Het warme weer maakt je dorstig. En hoewel er volgens het routekaartje onderweg hier naar toe geen bergpunten meer te vergeven waren was de weg alles behalve vlak. Het blijven de Ardennen.

Na de splitsing van de route, de 245 doet Bastogne aan maar wij zagen niemand die kant op fietsen, kwam de volgende klim, de Ancienne Barrière en verderop de Saint-Jacques. Het klimmen was nu echt begonnen. Even later rolde we Grand-Halleux in en de beklimming van de Wanne diende zich aan. Niet omhoog langs de kerk maar even verderop slingerend tussen de boerderijen klimmen. Op de top van de Wanne, met 72 km op de teller, was de 2e bevoorrading. Tijd voor een boterham.

Na de “gevaarlijke” afdaling van de Wanner-val, en de kasseien van Stavelot, volgde de Côte d’Amermont. Ook weer zo’n steile hufter. De afdaling was wel mooi. Bijna alle bochten lekker overzichtelijk al zag ik een renner in een rood shirtje (we noemen geen namen) met ware doodsverachting de enige onoverzichtelijke binnenbocht pakken. Gelukkig geen tegenliggers.
Nu de Col du Rosier op. Niet heel steil maar wel lekker lang. Dit is hoe klimmen bedoeld is. Niet te steil en in je eigen tempo omhoog trappen. Zalig. Bij het verzamelen op de top van de Rosier bleek maatje Robbert te ontbreken. Hij zat al in de afdaling naar La Gleize omdat hij ons op de top niet zag staan. ??

Er volgde een lang stuk naar de laatste bevoorrading in Remouchamps. (=toevallig ook de voet van de beklimming de Redoute). In dit lange stuk vals plat omlaag met de wind in de rug liep het tempo op naar een gemiddelde van 40 km/uur. Kijk zo maken we het lange wachten weer goed.

Met een volle bidon (niet ideaal dus) begonnen we aan de beklimming van la Redoute. Voor 3 van ons voor het eerst en door de verhalen van Erik en mij met angst in de benen. En terecht!
Vooral op het tweede steile stuk hadden ze zich verkeken, al had ik het route profiel duidelijk beschreven; “na het tunneltje met zo’n 10% omhoog naast de snelweg, dan na de gedenksteen het steilste stuk van 20%, dan vlakt het iets af bij de bocht en volgt het laatste stuk van 17%.” Er volgt dan nog een stukje van zo’n 5% naar de eigenlijke top maar die wordt meestal niet meegenomen in de route. Deze keer echter wel en dat voelt altijd fijn als je even stil gestaan hebt.

Nog 1 heuveltje en dan “dalen” naar Luik. En zo met de wind in de rug is daar niets mis mee. Net te zuiden van Luik ligt Tilff, de thuisplaats van de organiserende wielervereniging, en ook daar lag de officiële finish van de tocht. De sprint naar de streep moest onverhoeds afgebroken worden. Verkeersregelaars en dranghekken verpestte de sprong naar victorie. Wie er “gewonnen” zou hebben is nu nog steeds onduidelijk en gespreksstof voor de komende verjaardagen en feestjes.

Om na de streep af te stappen en op een van de gezellige terrassen in Tilff te gaan zitten was wel erg aanlokkelijk. Erik was zo verstandig om ons te overtuigen eerst de beklimming van de Côte de Boncelles te nemen voordat we de laatste 5% konden weg tikken. Een ijskoude Jupiler. Proost. Die hadden we verdiend na zo mooie, maar warme tocht.


de route tm l Redoute: www.sportypal.com/Workouts/Details/2264929
race + 143 km

Cadeau

Het mooiste verjaardags cadeautje dat ik dit weekend kreeg (ben vandaag jarig maar vierde het zondag) was niet het ontbijt op bed van m’n kinderen of “the hunger games” trilogie van m’n beide zussen. Nee dat was het geen ik me zelf cadeau gedaan had. De bestelde Sensa Lombardia Super Leggera Special was eindelijk bij de fietsenmaker afgeleverd en deze had ik gelijk maar opgehaald. Zodoende stond m’n nieuwe klimmaatje te glimmen in de keuken. En ik glom net zo hard. Wauw, in het “eggie” ziet ie er nog veel mooier uit dan op het plaatje of in de showroom bij de fietsenmaker.

Maandagavond samen met Benno een test rondje gemaakt. De witte banden zijn helaas niet helemaal wit meer maar dat was te verwachten. Met de inbus sleutel in de achterzak een klein rondje om het meer gereden. Lekker !!

Wel even wennen hoor. Het stuur staat iets verder weg, dus het zadel al wat naar voren geschoven en het stuur iets omhoog gedraaid. Vanavond eens kijken of dat iets uit maakt. Voor de rest rijdt het super. Bochten aan snijden gaat soepeler en volle bak over klinker weggetjes is nu een verademing. Voorheen rammelde de vullingen uit je kiezen maar het carbon frame dempt de oneffenheden veel meer. Terwijl het frame wel goed stijf is. Het is niet zo dat alles beweegt als je even aanzet, wat vroeger wel het geval was met m’n eerste racefiets, een stalen lichtblauwe Koga.

“Berg”op (brug over NH kanaal) gaat bijna vanzelf. Die lichte carbon wielen schelen een stuk en dat merk je vooral in het klimmen. Dus Erik en Marco dat wordt flink jullie best doen komende zondag op de heuveltjes tussen Tilff en Bastogne. ;-)

Maar eerst vanavond nog even trainen met de Fiets-groep. Misschien kan ik nu wel in het wiel van Robin blijven.

Klimclassic

Dit jaar mocht fietsgroep Uitgeest op uitnodiging mee doen aan de Klimclassic in Maastricht (voorheen StevenRooksClassic) omdat men mijn foto gebruikt in alle promotie en reclame materiaal. Tevens zouden ze nog een verrassing in petto voor me hebben na afloop, reden genoeg dus om op Hemelvaartsdag naar Maastricht af te reizen.

Het team van fietsgroep Uitgeest bestond deze maal uit 4 renners omdat René L. door een recente griepaanval zich zelf nog te zwak vond om de voorgeschotelde +2000 hoogtemeter en 165 km in goedde doen af te werken. Hij moet nog even trainen om weer op niveau te komen voor de hoogtestage in de Franse Alpen over 2 weken. Succes René.

Zodoende gingen René en Raymond van G., Kees en ik om half negen onder het startdoek door voor 165 km klimmen in de Ardennen. Raymond had zich serieus voorbereid door in de weekeinden voor de Klimclassic nog vele hoogte meters te maken terwijl het voor de rest van ons 4 tal eigenlijk de eerste echte hoogte meters van dit jaar zou worden. (een klimmetje op de Amerongse berg en het kopje van Bloemendaal niet mee gerekend). De ellende van vorig jaar wilde Raymond niet nogmaals beleven.

Het parkoers met meer dan 2000 hoogte meters was uitgedokterd door oud wielrenner Aart Vierhouten en zag er uitdagend uit. Zo reden we vanuit Maastricht de eerste beklimmingen van de Voerstreek op. Van Moerslag via Warsage naar Bols de Mauhin.
Het klimmen ging me weer goed af, al moest ik voor me gevoel toch erg veel terug schakelen om lekker omhoog te kunnen trappen. Later vertelde Kees dat die klim zeker wel een stijgingspercentage van 12% had. Dus terugschakelen was gelukkig geoorloofd. De broertjes van G. hadden toch iets meer moeite om ons (klim)tempo bij te houden, dus al gelijk na de eerste beklimming had Kees met ze afgesproken ieder ons eigen koers te rijden.

Bij de eerste ravitaillering na 58 km wilde wij net weer opstappen, de banaan en keiharde energiebar hadden we net weggespoeld met een bekertje powerdrink, toen de twee gebroeders ook het gezellige industrie terrein op kwamen rijden. Konden ze mooi hun fiets op ons plekje stallen.

Kees en ik gingen verder en de volgende beklimming diende zich al weer snel aan. Eigenlijk was nu geen meter meer vlak. Of je was aan het klimmen, of je zat in een afdaling. Lekker hoor die Ardennen.

En zo reden we Remouchamps in. Wederom niet om de beroemde grotten te bezoeken, maar om de net zo beroemde, of moet ik zeggen beruchte Côte de la Redoute te beklimmen. Hier werd je tijd opgenomen want de snelste konden een prijs winnen. Al kan ik aardig klimmen (al zeg ik het zelf) enige illusie dat ik kans zou maken op de prijs had ik niet, maar je best doen kan geen kwaad. 5:48 staat er op de uitslaglijst. Geen idee of dat sneller of trager is dan voorgaande jaren. Feit is dat de Redoute een steile hufter blijft, al kunnen we inmiddels het verloop al bijna uittekenen. De beklimming van de Côte de Trasenster, even verder op, was veel lastiger. Ook deze telde mee voor het bolletjes klassement, maar was mij totaal onbekend. Geen idee dus ook hoe het stijging verloop er uit zou zien. Doordat ik de registratiematten niet bewust opgemerkt had zat ik gewoon lekker bergop te trappen. Totdat ik ingehaald werd door rijders die wel erg hun best deden om snel omhoog te klimmen. En ach, dan pik je aan en probeer je hun klimtempo vast te houden, ook als dat wieltje voor je terug valt. Op de top zag ik wel de mat liggen. Dus toen maar even door getrokken om nog iets aan de tijd te verbeteren. 7:16 niet echt super volgens de uitslaglijsten.

Na nog wat beklimmingen ging het op een gegeven moment met “vals plat” naar beneden. Een tandje er bij en gaan! In Dalhem mochten voor de 3e maal onze bidons vullen en nog een banaan verorberen. (de 2e fourrage plek was even voor de Côte de Trasenster) Nu nog zo’n 25 kilometer tot de finish. Inmiddels begon het lichaam toch iets protesteren. De benen konden het nog wel aan, maar ik had vooral last van mn nek en schouders. Als of iemand er met een botte dolk tussen m'n schouderbladen zat te prikken. En ook de voeten voelde als of mijn schoenen in de brand stonden. Een paar keer gecheckd maar dat was niet het geval. Snel door fietsen dan maar, des te eerder kunnen de schoenen uit en spanning van de schouders af.

Verder ging het over de linker Maasoever. Er stonden nog 2 beklimmingen op de route, en zo op het eind van een dagje klimmen hakken deze er extra stevig in. De Hallembaye, gewoon een doorgaande weg, maar wel één die 13% omhoog gaat. En verderop de St. Pieterberg. Niet heel lang, maar wel een beklimming met dubbele cijfers voor het procentteken maar met een mooi uitzicht op Maastricht.
Nu was het eindelijk alleen nog maar dalen. In een treintje stormde we de stad in maar moesten nog even hard aan de noodrem hangen toen een dame op haar wielrenfiets zonder om te kijken wilde keren. Gelukkig dat Kees zo’n luide stem heeft (als het nodig is) zodat netaan een massale valpartij voorkomen kon worden. Onze hartslag zat wel dik in het rood. Het liep goed af, en zonder verdere incidenten rolde we gebroederlijk over de finish.

Na bijgekomen te zijn van onze inspanning heb ik me gemeld bij de organisatie zoals me gevraagd was. Hier kreeg ik uit handen van de Aart Vierhouten en Koen de Jong het eerste en gesigneerde exemplaar van hun boekje; Ik, de wielrenner, met mijn foto op de kaft. Cool !! Aart, Koen en Mirjam van MIR Sportmarketing BV bedankt!
Wil je ook een exemplaar van dit leuke boekje, surf dan naar http://www.klimclassic.nl/shop/index.html. Ik, als “boegbeeld” van dit boek bomvol tips, trucs, wetenswaardigheden en anekdotes van Aart Vierhouten en Koen de Jong, wil het wel voor je signeren. ;-)

race + 168 km.
de route: http://www.sportypal.com/Workouts/Details/2227615

Als VIP in Olympia’s Tour

Vandaag mocht ik de Olympia’s Tour, de meerdaagse etappe koers voor opleidingsploegen en aankomend talent, vanuit de volgauto meemaken. Zwager Erik had van hun leverancier, Royal Smilde, hoofdsponsor van deze tour, twee uitnodigingen gekregen om als VIP mee te gaan tijdens één van de etappes van de Olympia’s Tour. En daar zei hij natuurlijk geen nee tegen, ik verdenk Erik er zelfs van dat hij speciaal met deze leverancier in zee is gegaan vanwege die VIP kaarten.

En zo stonden we vanmorgen al vroeg in Noordwijk, de aankomstplaats van de etappe van vandaag. Na een kop koffie met gebak en kennismaking met Eriks vertegenwoordiger en met onze chauffeur stapte we in de luxe gasten/volgauto om koers te zetten naar de startlocatie Zandvoort.

Onze bestuurder van de volgauto, een pensioneerde directie-chauffeur, ontpopte zich direct als heuse formule 1 coureur. Want in no-time waren we van Noordwijk in Zandvoort beland. Gelukkig had ik niet te veel gegeten vanmorgen anders had hij de bekleding van deze luxe bolide vanavond ook schoon moeten poetsen.

In Zandvoort werden we wederom als VIP ontvangen met koffie + door de koers directeur, en vertelde oud wielrenner en winnaar van 1995, Danny Nelissen enkele anekdotes.

Na een kort rondje kwijlen door het rennerskwartier stappen we in onze volgauto en kiezen positie direct achter de eerste radio/geluidswagen van de organisatie. Om 10 voor 12 klinkt het startschot en we zijn op koers voor de 1e etappe van de 60e Royal Smilde Olympia’s Tour. (maandag was de proloog). In de auto kunnen we luisteren naar de tourradio en horen al op de eerste 5 kilometers vier maal een renner met een lekke band. Rijden die jongens met zulk zwak rubber of heeft de Zandvoortse middenstand uit protest voor de wegafsluitingen met punaises gestrooid? Opmerkelijk.

Vanuit de volgauto heb je mooi zicht hoe de motorpolitie vakkundig de route verkeersvrij maakt zodat wij op hoge snelheid door rode stoplichten en langs de verkeerde kant over rotondes mogen gaan, maar wielrenners hebben we nog niet gezien. Onze chauffeur besluit daarom om de auto net voor een scherpe bocht te parkeren zodat wij uit kunnen stappen en de renners zien passeren.

Inmiddels is er een kopgroep van 5 welke een kleine minuut voorsprong heeft. Daarachter volgt op grote snelheid het peloton, gevolgd door de vele ploegleiders auto’s en als hekkensluiter de bezemwagen.

Kopgroep in Olympia's Tour

Doordat we nu achter de wedstrijd zitten, neemt onze chauffeur een kortere weg naar Rijnsburg waar we het peloton volgens hem 3x langs zullen zien komen. We installeren ons boven op een viaduct en zien eerst de renners langs razen en even later onder ons door schieten. Een 10 tot 15 minuten later komen ze weer langs maar nu in tegengestelde richting. De 5 koplopers zijn inmiddels terug gehaald en we zien achterin enkele renners aan de ploegleiders auto hangen. Ze waren betrokken in een valpartij en worden opgelapt.

Wij moeten ons nu haasten om op tijd bij het volgende punt te komen, de ravitaillering op 72 km. Maar onze chauffeur loodst ons als een Michael Schumacher door het drukke verkeer en zo zien we hoe de “voedselpakketjes” van de begeleiders in handen van de renners komen. Linnentassen vliegen over de weg en belanden even verder op leeg in de berm waar ze weer opgehaald worden door de medewerkers van de wielerploegen.

Na een lege bidon uit de struiken gevist te hebben rijden wij weer terug naar Rijnsburg en zien de renners nog 1 maal langs flitsen.

Nu zet onze chauffeur koers naar de finishlijn op de boulevard in Noordwijk. Op de streep, of eigenlijk er net naast, staat een party tent voor genodigden. Normaal vind je dat natuurlijk zwaar overdreven. Al die bobo’s hebben mooi zicht op de eindsprint en jij als l_lletje rozenwater moet van een afstandje toe kijken. Vandaag waren wij ook één van die bobo’s en genoten vol op van de gratis versnaperingen en het uitstekende zicht op de sprint naar de finish.

Zo zagen we dat Wim Stroetinga van het Koga Cycling Team de eindsprint won, gevolgd door zijn ploeggenoot Robin Chaingeau die leider in het algemeen klassement werd.

Op de vraag of wij namens Royal Smilde de witte leiderstrui en de blauwe trui voor de sprinter wilde uitreiken hebben we maar nee gezegd zodat de heren coureurs deze nu uit handen van twee dames konden ontvangen. Ik wil nog altijd wel op het ereschavot staan maar niet als “ronde miss(ter)”. Trouwens ik had me toch vergeten te scheren.

Na la cérémonie protocolaire nuttigen we nog een drankje om daarna afscheid te nemen van onze gastheer, de vertegenwoordiger van Royal Smilde. We ontvangen nog een mooi fotoboek over 60 jaar Olympia’s Tour en vertrekken daarna weer naar huis, op normale snelheid en zonder politie begeleiding.

Wel super om eens een wielerwedstrijd zo mee te kunnen maken. Erik en Royal Smilde bedankt.

Alle foto’s :

Rabo Cycle Tour Amsterdam

Als generale repetitie voor de KlimClassic van komende donderdag stonden René en ik vanmorgen bij de Jaap Edenbaan in Amsterdam. Niet met onze schaatsen maar op de racefiets voor een rondje langs de Gein, de Meije en de Amstel van zo’n 100 km.
Moeder zou even moeten wachten op haar bloemen want Le Champion had een heel mooi rondje uitgezet door het groene hart van de Randstad.

Door de gezamelijke start op de Jaap Edenbaan begon de toertocht een beetje chaotisch en druk, vooral door de smalle fietspaden en het kronkelende weggetje langs de Gein. Maar plotseling in Abcoude leek het wel of we nog alleen op de route zaten. Echter toen we de A2 onderdoor waren en de torenflats van Amstelveen dichterbij zagen komen roken we toch onraad. Gelukkig had René het route kaartje uitgeprint en een snelle blik leerde dat we op de bordjes van de 40km route volgde. Niet goed dus. Omkeren! We volgden even de ANWB bordjes richting Baambrugge en rolde daar weer de 100 km route op. Gelukkig hebben we hierna geen bordjes meer gemist, al reed ik toch bijna verkeerd in Vinkeveen. Fijn dat René wel goed oplette anders was ik nu nog aan het rond dolen om de Vinkeveense plassen.

We fietsten over allerlei mooie weggetjes en kwamen door dorpjes waar ik nog nooit van gehoord had. Onze vriend de zon deed ondertussen flink z’n best om de tempratuur in de dubbele cijfers te krijgen. En het lukte hem ook nog!

Nadat we eerste verzorgingspost met een heus draaiorgel snel achter ons lieten nam ik de kop en kregen we gelijk een groot aantal “vrienden”. Maar overnemen ho maar. Tot dat ik demonstratief de benen stil hield en men me wel moest inhalen. Gelukkig kreeg ik wel een bedankje maar van harte ging het niet. Nu konden René en ik even in het wiel hangen. Maar onze kopmannen zagen een ander groepje langskomen en pikte aan. Het tempo schoot richting 40. Ik pikte ook aan, maar keek snel over m’n schouder of René wel kon volgen. Ik bleef zijn rode jack zien dus dat zat goed. Maar na een paar kilometer liet ik de groep toch maar schieten. Te onrustig.

Een stuk verderop reden we op een smal paadje toch weer achter op de mannen die ons net met grote snelheid voorbij gingen. Het was zo krap dat je wel achter elkaar moest blijven. Toen het iets breder werd wilde ik snel de groep voorbij. Ik zie liever zelf wat ik op mijn weg kan verwachten dan maar te hopen dat mijn voorgangers op tijd zullen melden dat er een tegenligger of paaltje op kan duiken.

Tot de splitsing van de 100 km reed ik dus weer voor aan. Hier sloeg een grote groep af voor een extra lusje van 60 km. Gelijk een stukje rustiger en zo koerden we “op ons gemakkie” op Uithoorn af.
De op instorten staande kerktoren heb ik niet gezien maar de swingende geluiden die de ingehuurde dj ten gehore bracht bij de 2e verzorgingspost deden die torenspits zeker geen goed. Wel gezellig daar. Na de krentenbol, banaan en beker Isostar maakte we ons op voor de laatste kilometers langs de Amstel. Slingerend langs het water reden we even later de stad weer in en na wat mooie verkeersarme paadjes rolden we zo het sportterrein van de Jaap Edenbaan op.

Hier werden we verwelkomd met Amsterdamse smartlappen, een medaille, flesje drinken , goodie bag en een stukje kaas. De dames kregen zelfs een bosje tulpen. Helaas kreeg ik geen bosje voor mijn moeder. Maar gelukkig had ik al een mooie bos thuis klaar staan.

Na nog even van de gezellige klanken op de Jaap Edenbaan genoten te hebben zijn we toch maar terug naar de auto gegaan. Ons moeder was wachtende.
Ik kom er aan hoor mam!
Race + 111 km
De route: http://www.sportypal.com/Workouts/Embed/2212337

Duur

Dus niet goedkoop! Maar wat ik bedoel is het duur van langdurig. Uithoudingvermogen dus, en het wel of niet hebben hiervan. Daar werd de eerste trainingen van fietsgroep Uitgeest de nadruk opgelegd. Want volgens trainer Leo is een goede basisconditie, dus voldoende duurvermogen, DE basis van wielrennen. Je kunt wel een wieltje pakken in een sprintje maar volhouden over een langere afstand is wat anders. Daar is duurvermogen voor nodig.

Afgelopen 2 trainingen lag daar dus de nadruk op. Leo had vorige week een rondje uitgezet waar we in tweetallen op rond mochten rijden. Niet te hard, maar uiteindelijk bleek dat iedereen toch met een te hoge inspanning had getraind.

Deze week de herkansing. Een ander rondje, langer, met een klimmetje en een stuk met vervelende klinkertjes.
Hing ik vorige week hijgend in het wiel van Robin Prigge, deze week wilde Willem Brantjes met me “sparren”. Geen probleem, maar Willem had zich toch wat verkeken om mijn inmiddels al opgebouwd duur vermogen en zat vaak op het elastiek. Geeft niet Willem, wordt je groot en sterk van ;-)
Trainer Leo was nu wel tevreden over de uitvoering van het trainingsplan en we mochten dan ook na 3 ronden van 7 km terug naar Uitgeest. Bedankt Leo.

Wat niet duur is, is het nieuwe boekje van wielrenner Aart Vierhouten in samen werking met Koen de Jong. Het gaat over wielrennen, training, materiaal, ademhaling, voeding en techniek.
De bruikbare tips worden afgewisseld met anekdotes van Aart Vierhouten uit het profpeloton. De fietsvreugde en de kennis spat ervan af.
Voor 15 euro is het van jou en gaat er nog 20% naar Alpe d' Huzes. Bonus is natuurlijk de foto op de kaft van dit boekje! Bestellen dus !

Classico Boretti

Al voor de 5e maal in successie organiseert meneer Boretti, u weet wel van die keukens, een toertocht door de Haarlemmermeer en omstreken. En al 5 maal stond er een afvaardiging van fietsgroep Uitgeest aan de start. Want de ervaring had geleerd dat het een leuke, gemoedelijke toertocht is met een paar leuke extra’s zoals een gratis fietsshirt en een pasta maaltijd na afloop. Ook de afwisselende route maakt het leuk. Stukjes door de polder, door natuurgebieden, door het duin en “klimmen” in Spaarnwoude en over het kopje van Bloemendaal. En dat allemaal naast de deur.

Het weer heeft meneer Boretti niet in de hand, onderweg op de snelweg regende het zelfs (stond niet op buienradar). Maar bij aankomst op het Floriadeterrein was het droog en zagen we zelfs stukjes blauwe lucht. Koud was het wel, en er stond een hoop wind.

Na het ophalen van ons gratis fietsshirt en deze weer terug naar de auto gebracht te hebben konden we eindelijk starten. Wij reden met z’n 5en. 4 Uitgeesters; Kees, Nancy, Marcel en ik plus mijn collega René die zich voor de start bij ons gevoegd had.

Zo hobbelden we de eerste kilometers Hoofddorp uit. De grote gaten in de fietspaden ontwijkend. Onderhoud aan fietspaden heeft zeker geen prioriteit in Hoofddorp. Langs de Zwanenburgbaan, naast “grote blauwe vogels” die het luchtruim kiezen stoempten we tegen de wind in naar Halfweg om vervolgens de skiheuvel in Spaarnwoude te beklimmen. “Gevaarlijke afdaling” stond er na de top langs de weg, al vond ik dat wat overdreven. Hier en daar vertoond het asfalt wat rare plekken maar als je daar gewoon omheen stuurt is er niets aan de hand.
Even verder op merkte we dat René niet meer achter ons fietste. Een blik achterom leerde dat hij ook niet paar wielen achter ons reed maar helemaal verdwenen was. Later hoorde we dat hij in een bocht onderuit gefietst was. Iemand had z’n voorwiel aan getikt en René kon zandhappen. Gelukkig niets ernstigs.

We zette nu koers richting zuid. Dus met de wind in de rug stormde we Bloemendaal in om daar het Kopje te beklimmen. Even een paar tandjes terug en dan omhoog over de klinkertjes.

Net na de eerste top, (als je ’t Kopje beklimt vanaf de hockeyvelden = noordkant, dan krijg je na een steil stuk een stuk vals plat waarna het later nog even steil omhoog gaat) hier lag een tijdregistratie mat op de grond. Ik dacht dat je tijd opgenomen zou worden, dus ik sprintte volle bak over het stuk vals plat de laatste klim omhoog. Maar hier lag helemaal geen mat, dus er waren ook geen punten te verdienen voor het bolletjes klassement. Jammer. Anders had ik al zeker 10 punten achter m'n naam staan ;-)

Nu gingen we naar Zandvoort al aan de zee, en we namen broodjes maar geen koffie mee. Halverwege de boulevard stond men met een krentenbol, een banaan en een blikje Red Bull ons op te wachten, maar voor de koffie hebben we toch even door gereden en de fietsen gestald op het terras van “de Boemerang” waar we ons zelf trakteerde op koffie met een appelpunt. De verbrandde calorieën moesten nodig weer aangevuld worden.

Na Zandvoort met de wind in de rug, door de Waterleidingduinen naar Noordwijk. Hier heel even de weg kwijt, bordje stond linksaf voor de rotonde ipv de rotonde 3 kwart nemen. En kijk uit, fietsers hebben GEEN voorrang Kees !
Wederom een koers wijziging, nu richting oost. Naar de Kaag om vervolgens weer de Haarlemmermeerpolder in te rijden. Een lang stuk tegen wind in langs de ringvaart. Sommige mensen gaan voor hun plezier een rondje ringvaart fietsen. Leuk altijd tegenwind. :-S

Nee wij volgde de ringvaart maar tot Rijsenhout. Hier sloegen we af naar Hoofddorp om vervolgens om heel het dorp heen te rijden (een dorp is het al lang niet meer) en het Floriadeterrein op te sturen. Inmiddels stond er 116 km op mijn teller (incl de kilometers heen en weer naar de auto om de shirtjes weg te brengen Marcel) dus we mochten stoppen.

Meneer Boretti had een heuse feesttent laten plaatsen, Michael Boogerd uitgenodigd om handtekeningen te zetten en een dj plaatjes laten draaien. Gezellug. Bordje pasta er bij maakte het compleet al ontbrak de Parmezaanse kaas.
Volgende keer beter.

Meneer Boretti, weer bedankt!

Race + 117 km

De route : klik hier.

fietsweekend

Dit weekend stond helemaal in het teken van de fiets. Het begon vrijdagavond al. Broer Daan was jarig en Jessica had iedereen gevraagd in sportkleding te komen. Uiteraard kwam ik in de bolletjestrui taart eten en een paar biertjes happen.

Daardoor was het de volgende ochtend moeilijk opstaan om me vol overgave op de ronde van NoordHolland te gooien. Gelukkig meldde al mn fietsmaatjes zich af vanwege de vele neerslag zodat ik me nog een keertje kon omkeren in bed. Een uurtje later nog eens uit het raam gekeken en omdat het droog was (ook volgens buienradar) toch maar op de racefiets gestapt. Ik kreeg niemand nog zo gek om mee te gaan dus maar alleen Noord Holland gerond. Helaas begon het in Egmond al weer te regenen zodat ik even later in Bergen bij de splitsing maar voor de 110 km koos. Maar het regende niet de hele ochtend! Ik heb zelfs stukken gehad waar het asfalt helemaal droog was. Hier was opmerkelijk genoeg geen druppel gevallen. En ook al was de wind stevig vanuit het zuid westen ik heb toch een lekker rondje gefietst. Alles moest na afloop, inclusief fiets wel gelijk in bad.

Ondanks dat ik zaterdag al 110 km in de benen had, was ik 's avonds toch present op de spinning marathon bij Sportplan Uitgeest. Voor de hartstichting werd er van 22:00 tot 24:00 uur voluit gespind. En wat ging ik hard/t. Ik was net zo nat als na de ronde van Noord Holland maar nu van het zweet. De benen vonden het niet zo'n geslaagd idee en hadden dan ook moeite om het programma volledig mee te doen. (of kwam dat door de chaotische uitleg van spininstructrice Margje). Na afloop in de Sportschool nog even staan napraten over dit leuke evenement en daar werd nu voor de verandering eens iets anders geschonken dan AA en mineraalwater.

Zondagochtend ging helaas de wekker weer erg vroeg. Dit maal omdat ik assistentie zou verlenen tijdens de nationale BMX wedstrijd in Heiloo. En ook al zat ik de hele dag niet op de fiets de benen voelde wel als lood door al dat gestaan.

En om het fietsweekend in stijl te kunnen afsluiten met de beentjes omhoog een Kazak Luik Bastenaken Luik zien winnen. Ook al was die Italiaan er dichtbij.

Spaarvarken geslacht

Na lang wikken en wegen ben ik vanmiddag voor de derde maal naar de fietsenwinkel gegaan en heb toch een nieuwe racefiets besteld….
Van mijn huidige racefiets, Red Bull Pro SL-3000, uit 2005 beginnen de vleugeltjes nu toch wat te rafelen. Je kunt alles wel weer oplappen. Nieuwe wieltjes, andere pedalen, nieuwe drive-train, maar het blijft een alu-frame uit 2005. Niet dat daar iets mis mee is maar ja… De huidige generatie carbon frames zien er zo mooi uit en alle verhalen doen geloven dat je bijna niet meer hoeft te trappen om al vooruit te komen…. Plastic fantastic !

Een nieuwe fiets moest er komen. Maar de keuze was moeilijk. Het moest uiteraard een carbon frame worden, met het liefst de kabels binnen door.
En dan natuurlijk licht en stijf, en niet duurder de zo’n 2000 euro. Ja ga maar kiezen!
Op mijn lijstje kwamen de Koga Kimera Road UD Team, de Wilier Gran Turismo, de Cube Agree GTC Race, de Rose Carbon Pro RS-3000, de Giant TCR Composite 1, en de Sensa Lombarardia SuperLeggera.

Natuurlijk zijn er meer racers in deze prijsklasse die aan mijn wensen zouden voldoen maar je moet het je zelf niet te moeilijk maken. Na een paar slapeloze nachten had ik besloten om toch maar voor de Sensa te gaan. Waarom? Mooi frame, kleur, kwaliteit carbon, stijfheid, opbouw, redelijk onbekend merk (niet het halve dorp fietst er op) en die mooie carbon wielen.

Maar toen plofte de nieuwe FIETS magazine op de mat. Een lezers-test van de nieuwe Sensa Giulia. Samengevat vonden de testers de Sensa Giulia: licht, stijf en modern. Goede prijs/kwaliteit verhouding. En verderop in FIETS een aanbieding van de Sensa Calabria Super Special voor € 1999,-

Twijfel, twijfel. Het wordt dus een Sensa, maar welke? De Giulia? Generatie 5 carbon maar geen carbon wielen. Upgrade met carbon wielen + € 250,- over het budget dat ik al iets verhoogd had naar € 2100,- Die Sensa Calabria dan? Mooie prijs EN met die carbon wielen, maar een 2011 frame met kabels buiten langs…. Twijfel, twijfel.

… het is de Sensa Lombardia Super Leggera Special geworden. klik voor specificaties.

Voor € 2130,- met Ultegra triple en 2 carbon bidon houders.
Levertijd 2 weken volgens de dealer. Dus de Classico Boretti rijd ik hopelijk op mijn nieuwe Sensa.

Paas best.

Nou eigenlijk ging het vanmorgen niet zo best. Nadat alle verstopte eieren gevonden waren en het oppeuzelen begonnen was kon ik de deur uit slippen voor een rondje op de MTB door duin.

Maar zoals gezegd ging het niet zo best. De benen voelde zwaar en ik had het gevoel dat ook de fiets niet optimaal functioneerde. Ik ben onderweg wel vier maal afgestapt om te voelen of het achterwiel wel vrij kon draaien zonder dat de remmen aansleepten. En na het achterwiel er uiteindelijk opnieuw ingezet te hebben liep het even beter. AL ergerde ik me ook aan de droog lopende ketting. Maar als ik op de teller keek reed ik toch dik 28 km/uur over de onverharde paden. Hmm, zal wel tussen de oren gezeten hebben.

Vandaag maar eens een andere route gevolgd. Eerst de oranje route richting Johanna's Hof, daar de Zeeweg overgestoken en de duinen van Bakkum en Egmond eens verkend. Ook hier een paar leuke single tracks ontdekt. Ongetwijfeld wel eens eerder met Leo en Theo geweest maar toch herkende ik weinig.

Uiteindelijk via het laatste stukje van de oranje route weer terug naar Castricum gefietst om netjes om half elf van de verharde paden af te zijn. Snel terug naar de paaseieren ;-)

ATB + 37km

IJsbaan toer tocht

De Kennemertoerclub uit Heemskerk had in de lokale pers flink reclame lopen maken voor “een uitdagende vrije toertocht over 100 kilometer, met een deels prachtig vernieuwde route. De prachtige route verloopt vanaf Uitgeest, Westzaan, Oostzaan , Landsmeer om u via de landelijke dorpen Zunderdorp en Ransdorp en de natuur- en stiltegebieden bij Broek in Waterland naar de rust in Monnickendam te voeren. De terugrit via enkele zeer fraaie wegen gaat via Ilperdam, Purmerend, Spijkerboor en Krommenie terug naar Uitgeest.”

Gelokt door deze mooie woorden stonden wij dus vanmorgen om 9 uur bij de sporthal om ons in te schrijven voor een toertocht die nu eens vanuit ons dorp zou starten. Geen honderden autokilometers afleggen om een stukje te trappen, maar gewoon koud uit bed, de fiets op en starten maar. De kans bestond dat we over bekende paden zouden komen maar dat namen we voor lief.

In de sporthal was het niet druk. Hooguit zo’n 30 fietsers zaten aan de koffie of schreven zich in, dringen zou het dus niet worden onderweg. Helaas bleek ook dat de route niet uitgepijld was maar dat we via een uitgetypte route beschrijving onze weg moesten vinden. Aan gezien de meeste van ons een bril moesten gebruiken om überhaupt de route te kunnen lezen plaatste ik het briefje maar tussen de remkabels. Nu was het toch wel handig dat we de weg kenden want dan hoef je niet bij elke kruising op het briefje te kijken. Gewoon via Heemskerk, Beverwijk naar Westzaan, Daarna richting Oostzaan, door ’t Twiske naar Landsmeer. Toen via Amsterdam – Noord, Zunderdorp en Broek in Waterland naar Monnickendam.
En ja af en toe fiets je wel eens verkeerd of kom je per ongeluk weer een bordje tegen met een plaatsnaam die op het briefje stond. Maar volgens mij hebben we toch redelijk volgens de route gereden en fietsten zo Monnickendam in waar volgens de routekaart de pauze plek was.
Helaas had de Kennmertoerclub café het Veerhuis niet ingelicht over de gekozen pauzeplaats want de groep wielrenners die voor ons aanschoof aten de laatste stukken appeltaart op. Balen. Dan toch maar dat kadetje met kaas uit de achterzak oppeuzelen anders komen we niet thuis.

Want voor de 2e helft van de tocht stond een pittige noordwester wind klaar die samen met een paar verdwaalde regenbuien ons de terugweg lekker zwaar maakten. Gelukkig hadden er wat sterke mannen zich bij ons groepje aangesloten en zo werd er kop over kop tegen de wind in naar Purmerend gekoerst. Hier even wat oponthoud door de diverse stoplichten en toen via Neck? naar Spijkerboor. Van Spijkerboor naar Wormerveer werd er echt getrapt, gevolg was dat Marcel en Raymond al op het elastiek toch moesten lossen. In Wormerveer even rustig aan gedaan zodat een ieder weer kon aanhaken en toen via Krommeniedijk terug naar Uitgeest. Rudi en Raymond sloegen af richting Assendelft cq Beverwijk zodat wij met 6 man over de dijk denderden en om 1 uur met 90 km op de teller ons mooie dorp weer binnen rolde.

Een leuke tocht en ondanks het ontbreken van pijltjes toch prettig gereden.

De route: http://www.sportypal.com/Workouts/Details/2072098

DallaCollina Primavera

Een hele mond vol voor een toertocht, maar de vooraankondiging lezend op het internet zou het wel een mooie, afwisselende toertocht worden. Stukje Utrechtse Heuvelrug inclusief de Amerongse berg, stukje vlak, wat bossen. Plus dat het volgens de weermannen een schitterend weekend zou worden deed ons besluiten deze tocht in de agenda te schrijven.

Zaterdagochtend gingen er echter nog maar 4 van de 7 fietsmaatjes van start. Buikloop en schaatsbenen die nog niet wilde fietsen zorgden voor de afvallers, maar de overige vier stonden om tien voor negen klaar in Scherpenzeel om te vertrekken.
De weerdeskundige hadden hun voorspelling van “een schitterend lente weekend” bijgesteld in “wat zon in de ochtend, later meer bewolking en kans op een bui vanuit het westen”. Maar dat mocht de pret niet drukken. Echter toch wel in het lang zaten we op de fiets, waar we in Doorn de eerste klimmetjes van de Utrechtse Heuvelrug voor de wielen kregen. Afgesproken was om gewoon eigen tempo te rijden en elkaar weer bij de controle plaats of anders bij de auto te treffen, want twee van ons hadden nog zeer weinig kilometers in de benen.

De tocht slingerde ons over de Utrechtse Heuvelrug met als “letterlijk” hoog(s)te punt de Amerongse Berg, en daarna dalen naar Ede voor koffie. René en ik hadden ons strategisch onder aan een viaduct in een koffie tent verschanst en zagen de Twee Gebroeders langs suizen. Geen tijd om de omgeving in zich op te nemen. Na ons tweede bakkie zijn wij ze maar achterna gereden en vonden ze in het clubhuis van wielervereniging Ede.

Gezamenlijk zijn we toen begonnen aan de resterende 60 km, maar ook hier bleek ons tempo iets te hoog voor broertjes van G. Het laatste stuk was veel vlakker, de westenwind stak nu ook op waardoor het iets frisser voelde en we toch harder op de pedalen moesten duwen om het gemiddelde van 30 op de teller te blijven houden. Onderweg had je nauwelijks in de gaten dat je aan een toertocht mee deed. Enkel de pijlen op de lantaarnpalen bij kruisingen gaven je het gevoel van een toertocht even terug, want het aantal wielrenners dat we passeerde, of ons in haalde was denk ik op één hand te tellen. Toch las ik op de website van WV Ede dat er 684 deelnemers mee deden.

Geeft niet, lekker rustig. Geen nerveus gedoe of valpartijen voor je. Om half twee fietsten we het sportpark van Scherpenzeel op, en trakteerde ons zelf op een goud- gele rakker in het clubhuis van voetbalvereniging de Valleivogels. Gewassen en omgekleed terug bij de auto kwamen net Rene en Raymond aan. Ook zij hadden het laatste stukje wat last van de wind gehad en waren blij terug in Scherpenzeel te zijn. Het is nog vroeg in het seizoen en 120 kilometer is dan nog wel lang…

race + 117 km

route details: http://www.sportypal.com/Workouts/Details/2019558

op speurtocht

Gisteren voor het eerst naar mn nieuwe werkplek gefietst. Amsterdam Zuid Oost ipv Amsterdam Sloterdijk. Vanuit Uitgeest zo’n 20 extra kilometers enkele reis volgens de route planner van Google.

Dus vol goede moed gistermorgen op weg gegaan. Uitgeprinte kaartjes in de achterzak. Lange handschoenen en overschoenen aan wat het was nog maar 3 graden buiten. Auto ruiten zaten nog onder het ijs. Koud, maar na een kilometertje is de “kachel” op bedrijfstempratuur en merk je de kou niet meer.

De eerste 15 kilometers gingen over bekend terrein, de route naar Sloterdijk, maar net voor station Zaandam zou ik linksaf moeten richting ziekenhuis “de Heel”. Hier al gelijk de eerste hindernis. Opgebroken weg, dus een straatje om en een extra stoplichtje. Daarna ging het weer even voorspoedig naar Oostzaan. Hier weinig spannends, wederom een opgebroken straat maar daar kon je gewoon omheen fietsen. Toen het Zuideinde op en deze helemaal af fietsen tot Kadoelen.

Maar waar op de kaart de geel ingekleurde weg wit wordt, veranderd er “in the real world” weinig aan de bestrating. Ik zou hier namelijk weer linksaf moeten maar heb deze afslag dus gewoon gemist en fietste al in Buiksloten toen ik door had dat ik eerder linksaf gemoeten had volgens de geprinte versie van Google maps in mijn achterzak. Gelukkig zijn er meerdere wegen naar Rome, Amsterdam Zuid Oost in dit geval. Dus ben ik maar verder de rood/witte ANWB wegwijzers gaan volgen. Schellingwoude stond al aangegeven, en daar ligt de brug over het IJ die ik zou moeten hebben. Kan niet missen, zou je zeggen, gewoon borden volgen.

Helaas ook hier weer diverse weg opbrekingen (wat nou crisis, de stratenmakers hebben nog voldoende werk). Even geen bordjes gezien, maar gewoon de doorgaande weg blijven volgen tot ik bijna bij het pontje naar het Centraal Station in Amsterdam Noord stond. Hé, dat is niet goed.

Even op de kaart gekeken en toch maar terug gereden. Straatnamen welke niet op de kaart staan gevolgd om uiteindelijk weer bij de zelfde wegopbreking te komen waar het dus mis gegaan is. De stratenmakers hadden even het rood/witte ANWB bord uit de grond gehaald omdat er nieuwe bestrating moest komen en de gele route wijziging bordjes zag ik nu pas.

De nieuwe route gevolgd en uiteindelijk weer de vertrouwde bordjes richting Schellingwoude kunnen volgen. De route was wel erg mooi. Dwars door Nieuwendam en over de Schellingwouderdijk. Wat kan je toch mooi wonen, gewoon in Amsterdam. Schitterende huisjes. Leuk.

Ook op de Schellingwouderbrug werd geklust. Eerst alle fietsers aan de linkererkant laten fietsen, en op het 2e stuk weer allemaal rechts. Dwars van alle wegopbrekingen was ik gewoon aan de verkeerde kant blijven fietsen, maar moest toch terug toen een graafmachine het hele fietspad versperde en niet wilde stoppen om deze “eenzame” fietser er langs te laten. Ja, zo kom ik wel aan mijn kilometers.

Na de brug, langs het IJ naar Diemen-Noord. Ook mooi wonen hier. Dwars door Diemen, Amsterdam Zuid Oost in. Goed fietsen hier hoor, allemaal fietspaden door groene parken en netjes bewegwijzerd.

Gewoon Holendrecht, AMC blijven volgen, dwars door winkelcentrum Amsterdamse Poort gefietst, en zo beland in Holendrecht.

Met 51 km op de teller de fiets in de stalling van KPN CM gestald. Snel omgekleed en toen achter het toetsenbord plaats genomen. Collega René was al ongerust, want het was inmiddels al “iets” later dan hij gewend was van mij.

Op de terug weg ging het eigenlijk helemaal foutloos, de route werd een rit vol herkenning. Enkel in Tuindorp-Oostzaan ging het even fout. Maar het was lekker weer. ZONnig en warm dus die extra kilometer was niet onoverkomelijk. Om zes uur was ik terug in Uitgeest.

Leuk ritje, maar net te ver om elke dag te doen. Misschien 2x in de week, even kijken hoe het zich ontwikkeld.

Race + 100 km

die kale

Vanmorgen mijn PR maar liefst 32 seconden scherper gezet op het MTB parcours van Schoorl. En kwam het door die kale?

Bij het kruisen van het fietspad Julianaweg/Berekuil kwam ik achter een kale mountainbiker te rijden. Kaal want op zijn hoofd geen helm, dom! Maar hij had er, met zn zware verzet, flink de sokken in en haalde verschillende renners in. Een stukje achter hem blijven hangen maar op de laatste beklimming voor de Zwarte Blink ging ie me toch te langzaam en moest ik hem voorbij. “Netjes hoor” riep hij, en ik attendeerde hem nog even op het vergeten van z’n helm ;-)

Na de afdaling volgt een klein stukje vals plat en dan weer een stukje naar beneden voor de Zwarte Blink begint. Maar nog steeds hoorde ik zijn fiets achter me kraken. En om je nu op de volgende beklimming weer in te laten halen door degene die je net voorbij stak is niet mijn stijl. Zaak was dus om tempo te houden. In de afdalingen was ik in het voordeel met mijn “fully” maar hij met zn zware verzet kwam op de vlakke stukken weer dichtbij. Het deed even pijn in de benen en longen maar ik bleef hem voor en bij het opdraaien van het fietspad hoorde ik geen gekraak meer achter me. Maar omdat het zo lekker ging heb ik dat hoge tempo maar vast gehouden. Veel langzamere rijders gingen netjes opzij als ze me aan hoorde komen dus ik kon vol op stoom blijven rijden. De beklimming van “de Nok” ging goed en ik dook in volle vaart de kuil in. Nu even flink in de ankers, door de bocht, nog even omhoog om dan de stopwatch stil te zetten. 37:00 !!! Een halve minuut sneller dan mn oude PR van 15 januari. Cool. Bedankt kale! Zonder je gehijg in mn nek had ik het niet gered denk ik.

Het tweede rondje deed ik even iets rustiger aan. Vooral op de klimmetjes schakelde ik een extra tandje bij (lichter dus) en omdat het al weer een stuk drukker was geworden kon er ook niet overal op topspeed gereden worden. De tweede ronde klokte ik in 38:55. Bijna 2 minuten langzamer. Een paar jaar geleden zou ik zeer tevreden zijn geweest met deze tijd. Ik weet nog het moment dat ik onder de 40 minuten dook. Een “fully” maakt toch veel verschil. Tijdens de tweede ronde lette ik er even op, maar je kan gewoon overal door blijven trappen. Waar je met een hardtrail toch echt even moet stoppen met trappen. Erg blij met mn Giant Anthem dus.

ATB + 34 km