Nog scherper!

Vanmorgen het MTB parcours in Schoorl maar weer eens onveilig gemaakt. Na het water van afgelopen weken ligt er een perfect parcours in de Schoorlse duinen. En dat was te merken.
Het was gezellig druk op de single tracks, maar tijdens mijn eerste rondje had ik weinig last rijders die het pad versperren. De meeste “vluchten” gelijk naar de kant als ze me horen aankomen. :)
Ik kon dus lekker door stomen en na de afdaling van de nok zette ik de stopwatch stil op 38:32 !! Nog sneller dus als vorige keer. Wauw en dat met die zondagochtend spits op het parcours.

Twee renners die me zagen finishen merkte op dat ik zweette. Maar toen ik m’n tijd vertelde kreeg ik respect. Ze vroegen me of ik nog een rondje ging doen. “Ja”, zei ik, "maar eerst even op adem komen."
Na een paar minuten uitblazen en gezellig over GPS ontvangers gepraat te hebben, (Garmin heeft de edge 800 gelanceerd. Kwijl) zette ik het 2e rondje in met de 2 man in mijn achterwiel.

Tijdens het rondje bleef ik fietsers achter me horen welke soms wel heel dicht op mijn achterwiel reden. "Hmm die 2 kunnen dus ook wel rijden zeg. Zaak om niet te verslappen en gewoon door te rammen." Plotseling werd ik ingehaald door een wel heel snelle man. Het was er niet 1 van de 2 volgers. Ik probeerde zijn wiel te volgen maar moest toch na een stukje lossen. Mijn volgers was ik toen wel even kwijt.
Op het stukje fietspad in het parcours werd ik wederom ingehaald. Het moet niet gekker worden!
Maar deze mannen kon ik wel volgen. Vooral dalen ging niet zo heel hard bij deze renners. Voor de beklimming van de nok kwamen we echter in een convooi terecht. Ik kon nog wel wat mensen inhalen maar na de top zat ik toch midden in het treintje. Balen, want erg hard naar beneden ging men niet. En er langs sturen is geen optie. Er is maar één pad naar beneden. Heel rustig dalen dus.
Gelukkig nemen de meeste het “Halfords paadje” zodat ik nog even full speed door de kuil kon. Boven zette ik de klok stil op 39:23. Nog altijd sneller dan het PR welke ik 5 jaar niet kon verbeteren.

Na een paar minuten kwamen de 2 renners die gelijk met me gestart waren binnen. "Pff jij gaat wel erg hard." Ik vertelde dat ik dacht dat ze steeds in m’n wiel zaten en ik daarom het tempo hoog hield, maar zoals gezegd waren dat toch andere rijders.
Maakt niet uit, ik had heerlijk gereden.

ATB + 32
438

fan van Oranje

In het PWN duingebied zijn sinds vorig jaar nieuwe wandelroutes uit gezet. Wandelroutes over meest onverharde paden, waar je dus prima op kunt mountainbiken. Regelmatig heb ik al de eens oranje route rond Castricum gereden. Leuke route, zo’n 16 km maar erg vlak. Wel goed om lekker door te trappen.
Gistermorgen heb ik eens na een tip van Alfons de oranje route rond Wijk aan Zee bereden. Ook deze route is zo’n 16 km lang, maar geeft wat meer uitdaging. Er zitten rond Wijk aan Zee flink wat klimmetjes in en ook stukken mul zand die je net aan fietsend kan overbruggen.

Onderweg kwam ik 3x een groepje mountainbikes tegen bijna de zelfde route als ik reden. “He daar heb je hem weer” hoorde ik de laatste keer en ik had weer een staartje. Even later op een lange klim werd ik toch in gehaald door 2 van de 4 man, maar onderaan de afdaling stonden ze weer te wachten op hun makkers.

Na 16 km was ik weer terug bij het begin punt en begon ik aan een tweede ronde. Nu kende ik alle lastige punten en onverwachte bochten dus kon ik het tempo goed hoog houden.
Om even voor half elf reed ik het duin weer uit.
Lekker gefietst. Die oranje route is dus een goed alternatief voor Schoorl. Onthouden dus.

atb + 48 km
406

de Kneet

Ter ere van de in 2004 overleden NoordHollandse beroepswielrenner Gerrie Knetemann wordt sinds 2006 elk jaar een tourtocht georganiseerd.
Tijdens de 1e Knetemannclasic was ik van de partij en vandaag tijdens de alweer 5e editie reed ik ook weer mee samen met René Lommers.
De start is sinds de 3e editie in het Olympisch Stadion in Amsterdam en ook dit jaar schoot Gré Knetemann ons weg.

Het was droog, al had het de hele nacht geregend. Het wegdek was dus nog nat en glad, maar met een beetje oppassen in de bochten ging het prima.
We werden in groepen te gelijk gestart. Dat is op zich niet handig. Hierdoor rijd je in een grote groep wielrenners en is het goed oppassen wat de renners voor je doen. Vandaar dat René en ik snel de groep voor ons begonnen in te halen zodat we gewoon samen konden fietsen en niet moesten blijven opletten op de wielen voor ons.
Dat ging prima. Af en toe pikte iemand aan die we inhaalde maar dat is geen probleem. Tot de eerste verzorgingspost na 65 km liep het lekker. En de enkele druppel regen die we op ons gezicht kregen mocht geen naam hebben. Wel waren we zo’n 10 kilometer voor de post opgeslokt door het peloton maar ook dat heeft z’n voordelen; je kunt makkelijker het hogere tempo volhouden.
Na een mueslireep en een groene banaan brak de regen toch echt los. Na even gewacht te hebben toch maar het regenjasje aan getrokken en onze weg vervolgd. We fietsten door de Ronde Vennen richting het Groen Hart. Een mooie omgeving, maar in de regen toch iets minder.

Inmiddels reden we een redelijk groot peloton welke er flink de sokken in hield. Maar in Burgerveen ging het mis. Op de Leimuiderbrug zag ik een rijden voor in het peloton onderuit schuiven. Z’n achterwiel brak weg op het wegdek van de brug dat daar uit een stalen rooster bestond en spiegel glad was in de regen. Andere renners begonnen ook te remmen en gleden ook onderuit. Ik was zo slim om niet vol in de remmen te knijpen en kwam tot stilstand tegen de knie van een gevallen rijder. Ook achter mij vielen de renners tegen het brugdek. Wat een puinhoop. René was ook niet gevallen door niet te remmen maar gewoon over wielen die voor hem lagen te rijden. 10 tot 15 man op het brugdek waarvan er 2 toch wel serieus aan toe waren. Even blijven kijken of we nog iets konden doen, maar toen bleek dat alles onder controle was, en de ambulance onderweg was zijn wij weer verder gereden.

het gladde rooster op het brugdek in Burgerveen.

De schrik zat er wel even in maar later ging het alweer beter.
We reden stug verder. De regen was inmiddels gestopt en de wind kregen we in de rug. We kwamen nu in de Bollenstreek en reden richting noord.
In Bloemendaal had de organisatie een kleine klimtijdrit voor ons in petto. Aan de voet van het Bloemendaalse Kopje lagen registratie matten. Naast me ging een rijder aan en ik besloot in zijn wiel te kruipen. Samen knalden we omhoog en slechts een paar meter achter hem kwam ik over de matten op de top.

Op de website van de GerrieKnetemannClassic.nl zag ik dat ik de 40e tijd had neer gezet van de 621 deelnemers van de 150 km. Niet slecht dus.

Via de 3e verzorgingspost in Spaarndam, de 2e post hebben we gemist, reden we door Spaarnwoude en Halfweg terug naar Amsterdam.
In het Olympisch Stadion stond mijn teller op 148 km. Mooi rondje Gré. Jammer van de regen en de valpartij.

Race + 148

Tijdrit – de finale

De tijdritcompetitie van onze fietsgroep bereikte gisteren haar finale. In de laatste tijdrit, dit keer over 1 ronde door de Schermer, zouden de laatste punten verdeelt worden en de definitieve winnaar bekend worden. Kan Sjaak nog van Jac winnen? Heeft Henk voldoende voorsprong op Jeroen om de 3e plek vast te houden? En zou ik mijn 6e klassementsplaats door slechte resultaten in de sprint nog kunnen opkrikken?
Er stond ons een spannend avondje te wachten.

Helaas werkte de weergoden niet helemaal mee gisteravond. Ze hadden natuurlijk al hun best gedaan door mij ’s morgens droog naar het werk te laten fietsen, en ook op de terugweg hun plas opgehouden. Maar gisteravond brak het als nog los. De meeste van ons waren net, of bijna op de tijdrit locatie aanwezig. Nog voor de start kwam het met bakken tegelijk naar beneden. We konden schuilen in een boerenschuur maar kregen nog wel natte voeten.
Na een kwartiertje was de eerste bui over getrokken en konden we alsnog starten. Maar er hing nog voldoende narigheid in de lucht, dus het zou een kwestie van opschieten worden.

Ik had startnummer 4 van Leo gekregen en kon me dus klaar gaan maken voor de start van een rondje van 7,4 km tegen de klok.
Na 4 minuten was het dus mijn beurt.

Na de start bleek dat de wind 180 graden gedraaid was door de buien en we nu dus het eerste stuk wind mee hadden.
De teller liep op naar de 45 km/uur en het was nu kwestie van dit tempo proberen vol te houden tot de eerste bocht.
Het asfalt was zeiknat, dus ik ging extra voorzichtig door de bocht. Maar goed ook want er lag overal nat gras op het wegdek. Nu de wind schuin tegen. Het tempo zakte terug naar 37 en in de verte zag ik een auto keren. Gelukkig was ie net weg toen ik aan kwam stormen. De volgende bocht is nog lastiger. Hier liggen altijd losse steentjes en zo. Plus dat je vrij scherp moet in sturen wil je niet tegen de vluchtheuvel aan belanden. Nu met al dat water op de weg dus extra lastig. Ik remde maar flink af om niet te veel risico te nemen. Daarna de tegenwind in. Diep liggen op het stuur en door rammen. Het ging lekker en ondanks de tegenwind kon ik de 34 op de teller houden. Het laatste stuk is altijd lastig. Eerst het kluftje bij het pontje op, de benen lopen hierop altijd vol, dan bij schakelen en de laatste anderhalve kilometer vol maken. Maar alles voelde nog goed en ik kon met zicht op de finish er nog een eindsprint uit persen. Benno stond naast Leo op de streep me aan te moedigen en riep dat ik een goede tijd op de klokken zette.

11:38 hoorde ik later van Leo. Zeker niet verkeerd.
Dit bleek voldoende voor een 5e plek. De top drie was geen verrassing alleen had Jeroen op zijn leenfiets nu koploper Jac verslagen. Sjaak werd 3e en hij? met z’n calimero-helm 4e. In de eindstand van de competitie veranderde er niet veel. Jac bleef nummer 1, gevolgd door Sjaak. Jeroen die 1 wedstrijd gemist heeft kon Henk niet meer inhalen en werd dus 4e. Ik zelf ben ook 5e in de eindstrijd geworden. Als Rene gisteravond wel aanwezig zou zijn is het maar de vraag of hij zijn plek vastgehouden zou kunnen hebben.

Tijdens de prijsuitreiking brak de volgde bui alweer los en in de stromende regen reden we snel naar huis.
Leo. Lida en Aad bedankt voor de organisatie.

Uitslagen volgen hier: tijdrit 8-9-2010
en de eindstand hier.
klassement 2010

Fietsgroep Toertocht.

Om het fietsseizoen op een mooie manier af te sluiten stelde trainer Leo voor om met de gehele fietsgroep op een zondagochtend een leuk toertje te gaan rijden. Aanstaande woensdagavond is de laatste tijdrit en daarna is er geen trainen meer omdat het ’s avonds gewoon al te snel donker is. Vandaag dus nog 1 maal met z’n allen in de pedalen.

Om 9:00 uur verzamelden we bij de ijsbaan. 16 mannen en 1 vrouw op de racefiets en trainer Leo met z’n vrouw Lida in de volgauto.
Na een woordje van Leo gingen we op weg. Kees en Ad waren benoemd tot wegkapitein en de groep volgde gehoorzaam. “Tegen” of “paaltje” echode door het Noord Hollands landschap.
Ook vandaag geen donkere wolken en een mager windje uit het oosten. Ideaal fietsweer dus.

We reden via Krommeniedijk en Spijkerboor richting Purmerend maar langs de Kanaaldijk moesten we al in de remmen. “Lek” klonk er hard van achteren. Koen verwachtte dat de bijrijder uit de volgauto zou springen om z’n wiel snel te vervangen want een reserve bandje of iets dergelijks had hij niet meegenomen. Helaas was Lida niet zo mobiel met haar loopgips, gevolg was dat nu “koning bandenplak” René een reserve binnenband moest toereiken. (Ik geloof dat René 12 nieuwe binnenbanden mee had, maar er gelukkig vandaag geen enkele zelf nodig had)

Na dit kleine oponthoud rolde we Purmerend in. Speciaal voor ons had Leo hier een stoomfestival georganiseerd. Overal reden en stonden op stoom voortgedreven voertuigen. Langs de kant van de weg diverse oude vrachtauto’s en bussen. Erg leuk om zo even te zien.
Een overijverige politieagent wilde Leo met de volgauto echter niet door de tentoonstelling laten rijden en Leo dreigde vele kilometers om te moeten rijden om weer aansluiting met de groep te krijgen. Gelukkig kon Leo de agent overtuigen dat hij toch echt achter de fietsers aan moest omdat wij anders hopeloos zouden verdwalen in de Purmer. Dat hielp.

Nu reden we verder naar Oosthuizen waar we na wat verwarring via Warder naar het IJsselmeer spoedde. Over de IJsselmeerdijk reden we nu richting Hoorn maar met 't koperen dak van het parktheater in het vizier knepen de kopmannen in de remmen. Opsteken; koffie met appeltaart.
Daar was iedereen voor te porren en na Lida netjes met rolstoel van de dijk af gereden te hebben kwam er koffie, eigen gebakken appeltaart en kwarktaart op tafel. Dat ging er natuurlijk wel in.

Met de kruimels nog in de mondhoeken reden we weer verder.
Van Hoorn via Wognum en Spanbroek naar Opmeer en dan zo door naar Oude Niedorp.
Het was inmiddels al half één, tijd voor een boterham. Lida had een koelbox vol kadetten en krentenbollen achter in de auto staan en ook die vonden gretig aftrek. Samen met een pakje sap werd de basis gelegd voor de terugweg.
Nu hadden we de oosten wind in de rug en met Jack en Jeroen op kop liep de teller gemakkelijk tegen de 36 aan. Ik hoorde niemand klagen, sterker nog Willen en Kees waren blij met dit hoge tempo want beide heren moesten na dit fietstochtje snel naar het voetbalveld om hun kroost aan te moedigen.

Langs de Noord, om Heerhugowaard heen kwamen we zo in Stompetoren om vervolgens langs het Noord-Hollands kanaal terug naar Uitgeest te peddelen. Om 14:00 uur waren we weer bij het clubhuis van de IJsclub met 110 kilometer op de teller.
Leo en Lida bedankt voor de goede zorgen. Zo moeten we voortaan maar elk fietsseizoen afsluiten.
klik hier voor de foto's.

race + 110 km
3524