2 rondjes Schoorl

Het was alweer enige tijd geleden dat ik mijn rondje op Schoorl maakte. Hoogste tijd, zo op het einde van 2014, om nog even snel een rondje (2) te rijden op het mooiste ATB parkoers van Nederland.

Fris was het wel vanmorgen maar met een aantal laagjes kleding over elkaar best goed te doen. En als na de eerste klim de kachel aan slaat merk je niet eens dat het vriest. Wel aan de ondergrond natuurlijk. Zelf de mulle plekken in het parkoers, (wanneer komt de parkoers uitbreiding er eens door) waren goed te befietsen. Dus na het stuurfoutje in de 2e ronde hoefde ik niet van de fiets af maar ik stuurde hem zo de het losse zand het juiste pad op.

Ook de onderhoudsploeg heeft gewerkt aan het parkoers. Overal waar het wat mul of modderig kan zijn, zijn maatregelen getroffen. Rubber matten, kippengaas of betontegels. Maar ook om het parkoers nog technischer te maken dan dat het al is door een aantal drops in de route op te nemen. Goed werk mannen.

Mijn rondjes raffelde ik af in respectievelijk 40:11 en 41:01, waarbij op de eerste klim mijn ketting er nog af liep en ik de 2e ronde door een stuur fout in het bevroren mulle zand kwam. Maar al met al toch geen slechte tijden.

Misschien op oudejaarsdag nog een stukje trainen op het strand en tot ziens volgend jaar.
Fijne Jaarwisseling.

het rondje op Strava.

Strandtraining

zaterdag 6-12-2014.

Nu ik in 1 adem genoemd wordt in het maandblad FIETS met Bram Imming moet ik mijn reputatie als “strandracer” wel waar maken de komende Egmond-pier-Egmond strandrace. “Ik vond het zwaar”, zo staat er te lezen op bladzijde 70 van FIETS, dus moet er getraind worden!

Zo toog ik vanmorgen de duinen bij Castricum in om me eerst even goed warm te rijden voordat ik het strand onder de wielen laat krisperen. Ik volg dan meestal de oranje route om bij Johanna’s hof via de Zeeweg naar het strand te koersen.

Het had vannacht flink geregend en in het duin was het nog behoorlijk nat. Dat de natte bladeren ook glad zijn en de strandbandjes van mijn 29-er hier geen grip op hebben, daar kwam ik bij het eerste scherpe bochtje gelijk achter. Voor ik het wist stond ik achterstevoren op het pad. “Oké, iets voorzichtiger door de bochten Pee”.

Die oranje route was ik na een tijdje ook kwijt, pijltje gemist, maar als je gewoon rechts houdt kom je vanzelf wel bij de Zeeweg uit. Toch kon ik op een gegeven moment de oranje pijlen weer op pikken en reed zo de route uit richting Johanna’s hof.

Hier even op adem komen op het fietspad naar het strand. Dan het klimmetje op richting Deining en dan in volle vaart het strand op. Beetje op het achterwiel hangen zodat het voorwiel zelf het juiste spoor zoekt in het mulle zand, dan op tijd met het gewicht naar voren en bij trappen om zo harde zand op te rijden. Weer gelukt.

Nu met de wind in de rug over een lekker breed en hard strand vliegen naar Wijk aan Zee. Ik had het getijde bekeken op windfinder.com (tip van Marcel) zodat ik wist dat het nu wel laag water was. Vorige week wilde ik ook op het strand trainen maar toen was het net hoogwater geweest. Het zand zoog hard aan mijn strandbandjes zodat ik na een paar kilometer het duin maar over geklommen ben om onverhard mijn route te vervolgen.

Vandaag dus geen last van. Nu op de grote plaat naar Wijk aan Zee knallen tot ik met het voorwiel tegen één van de betonblokken van de pier aan stond. Fiets omkeren en terug naar Castricum. Maar “that’s another cook” zoals Louis van Gaal ooit zei. Tegenwind maakte het toch weer zwaar. Met de ketting op het middenblad kon ik met moeite de teller op de 20 km/u houden, en als de banden zich iets dieper in het strand vraten kwam de teller nauwelijks boven de 15. Maar langzaam kwam Castricum toch in zicht. Nog even door bijten en ik kon het strand af.

Nog even van de trappen af bij de parkeerplaats (deze zitten straks ook in de officiële EPE) en toen terug naar huis. Omdat het net nog geen half elf was kon ik nog een klein stukje onverhard door duin.

De laatste kilometers naar huis vond ik dat de ketting zo raar tikte. Toen ik even de voeten stil hield zag ik de reden. Eén schelm van mijn ketting was gebroken. Gelukkig heb ik niet hard aangezet op de terugweg, anders had ik met mijn neus op het asfalt gelegen. Pff.

Kleurenexplosie

Herfst, hefst, wat heb je te koop
Duizend kilo bladeren op een hoop
Zakken vol met wind
Ja m'n kind
'k Weet niet of jij dat aardig vindt

Herfst, herfst, wat heb je te koop
Paddestoelen, honderd op een hoop
'k Zet ze voor je neer
Heus meneer
Dat doe ik alle jaren weer

Herfst, herfst, wat heb je te koop
Dikke grijze wolken op een hoop
Alles in de stad
Gooi ik nat
Koop je van mij zo’n regenbad


Gelukkig was het afgelopen weekend heel mooi herfstweer. Vol op genieten dus tijdens ons rondje op de mountainbike. Dit keer gingen we eens niet richting Hilversum en de Utrechtse heuvelrug maar reden we door de bossen bij Bussum richting ’s Graveland.

“beleef de kleurenexplosie op de ’s Gravelandse buitenplaatsen” stond er op een groot bord van Natuurmonumenten langs de weg. En ja die hebben we beleefd. De bossen Franschekamp en het Spaanderswoud zien er zo mooi uit met hun herfsttooi. Je zou bijna wensen dat het nooit winter zou worden.
Maar ja elk jaargetijde heeft zo zijn charmes.

In het Spaanderswoud kan je heel leuk biken. Mooie slingerende paden, bruggetjes over de slootjes en paar kleine klimmetjes. Wel opvallend veel wandelaars met honden die soms wat verschrikt naar ons keken maar geen hond in het wiel dus ook geen boze baasjes.

We hebben ons goed vermaakt in het bos maar moesten terug wel de lampjes aandoen, zeker na de tussen stop bij de plaatselijke Chinees ;-)

Super Zondag ?

De weersvoorspellingen voor vandaag hadden het over een super zondag. Mooi zonnig nazomer weer werd er voorspeld met zo’n 18 graden aan de kust tot 24 graden in het binnenland. Hierdoor was het ook erg druk in het clubhuis van wielerclub DOK in Den Helder met mountainbikers die de ATB/veldtoertocht op Texel wilde rijden. Allemaal in de veronderstelling dat het een super mooie zondag zou worden.

Maar al tijdens mijn wandeling van de auto naar het clubhuis begon het licht te regenen. Ach een buitje voor het stof dacht ik nog. Maar toen ik later bij de boot naar Texel parkeerde regende het al serieus. Een blik op buienradar gaf ook geen voldoening. Tot kwart over 10 regen, dan even droog maar later zou het weer beginnen met plenzen. Dat in combinatie met de krachtige zuidwesterwind deed de naam super zondag snel verbleken.

De echte super Sunday, een atb toertocht/wedstrijd op Texel is pas 8 febr. 2015, maar dit zou een voorproefje zijn.

De route was wel super. Al jaren rijden we het zelfde rondje als er een toertocht op Texel is, maar nu gingen we over hele andere stukken van het mooie Waddeneiland. In de bossen bij de Koog ligt een ATB parkoers en ook dit jaar ging onze route daar overheen. Maar voor de verandering nu eens tegen de rijrichting in. Hierdoor beleef je dat stuk toch heel anders.

Over modderige zandpaden, via de zompige heide en gladde bospaden kwamen we uit bij de Slufter. Dit was het meest noordelijkste puntje van de 50 km lange toertocht en begonnen we onze strijd tegen de elementen. Met de wind vol tegen en de regen striemend in het gezicht zwoegde we over het strand. Gelukkig eerst maar een kilometertje maar na wat duinpaden mochten we wederom het strand op. Nu voor een wat langer stuk. Er werd met wat renners een waaier gevormd waardoor je nog een beetje uit de wind kon blijven. Maar op een gegeven moment ging het me toch te hard en moest ik de mannen laten gaan. Bummer. Nu was ik op mijn zelf aangewezen voor het laatste stuk over het strand.

Bij Ecomare mochten we het strand verruilen voor verharde paden, al begonnen die ook snel te vervelen. Gelukkig gingen we bij de Koog het ATB parkoers weer op om het resterende stuk tegen de rijrichting in af te leggen. Leuk.

Het laatste stuk nog even buffelen tegen wind in naar de boot. De boot van 12 uur was al lang weg dus ik had tijd genoeg voor de boot van 1 uur. Maar toen de haven in zicht kwam zag ik daar toch een boot liggen. Rederij Texo had een extra boot ingezet ivm de herfstvakantie-drukte. Nog even een eindsprint uit de toch al vermoeide benen persen, zodat ik reed precies op tijd de loopplak over reed. Want na mij gingen de slagbomen dicht en vertrok de “berenboot” richting Den Helder.

Jammer van het weer, maar de route was super deze zondag.

Mountainbiken met je collega’s

Mountainbiken met je collega’s is dat leuk? Ja eigenlijk wel. Afgelopen zaterdag organiseerde de personeelsvereniging van mijn werkgever een MTB clinic waarbij professionele bikers je de fijne kneepjes van het mountainbiken bijbrachten. En dat alles op de schitterende omgeving van de Veluwezoom bij Arnhem. Ook de zon deed nog een duit in het zakje dus het werd een prachtige dag.

We begonnen de dag met ontvangst door de leden van de PV en een kop koffie in de kantine van een tennisvereniging. Daarna volgde een woordje van een begeleider van de MTB clinic en werden we verdeeld op basis van mtb ervaring in 8 groepen.

Toen onze groep compleet was volgde we begeleider Marten op zijn dikke “All Mountain” fiets en na een stukje asfalt volgde gelijk al het eerste klimmetje. Met koude spieren omhoog fietsen is nooit fijn maar de afdaling erna was wel super. Marten legde uit hoe tijdens een afdaling op je fiets te staan en hoe je het slimst door de bochten kon gaan. Maar dit was voor mij redelijk gesneden koek.

Deze afdaling deden we nog een keer, dus inclusief de klim er naar toe. Verder op volgde een andere afdaling met wat boomwortels waar een aantal van ons hun nieuwe kikker groene bidon verloren. Voor hen nog een extra klimmetje want de bidons lagen keurig beneden op het pad.

Nu volgde wat behendigheid testjes. Marten legde wat boomstammen op ons pad en wij moesten met de MTB er overheen. Eerst voorwieltje optrekken en het achterwiel over het stammetje laten rollen. Later mocht je proberen ook het achterwiel er overheen te tillen. Een “bunny hop” maken dus.

Verschillende behendigheid oefeningen volgde elkaar op. Een heuveltje nemen op lage snelheid met een dikke gladde boomwortel op het punt waar je net moet aanzetten. Een bochtje draaien maar dan zo scherp insnijden dat je niet in het brede mulle stuk terecht kwam. Het bovenste randje van een kombocht volgen, dus niet het suffe afgereden spoor onderin pakken.

Marten kende de omgeving op zijn duimpje en zo kwamen we op de mooiste en technische stukjes van het bos. Rond lunch tijd waren we bochtjes aan het draaien op een soort BMX crossbaantje. Marten vertelde goed door de bocht heen te kijken, dus kijk waar je naar toe wilt en niet waar je op dit moment rijdt. Zo zie je hindernissen op tijd aan komen en kan je er omheen sturen.

Ook deed hij voor je pedaal rechts laag te houden als je een bocht naar links had. Hierdoor houd je meer druk op je wielen. Ik dacht dat altijd al te doen maar als je er op gaat letten bleek ik mijn pedalen gewoon in het midden te houden. Door meer druk te geven aan de buitenkant kan je scherper door de bocht en houden je banden langer grip. Goeie tip dus.

Na de lunch gingen we nog even oefenen opnemen van een hele rij boomstammen. Ik vond het erg lastiger uit zien dan het was. De truc was om niet te hard tegen de boomstammen aan te rijden, soepel de klappen absorberen met je armen en benen en op tijd weer te gaan trappen zodat je wel aan het einde van de boomstammen reeks komt zonder om te vallen.

Zie hier het filmpje van een collega tijdens zijn rit over de boomstammen.

Na ons later lekker in het bos afgemat te hebben gingen we rond 3 uur terug naar de kantine van de tennisvereniging. Onder het genot van een drankje werden de ervaringen nog even gedeeld met de collega’s waarna een ieder weer op huis aan ging.

Fijn gefietst met m’n collega’s dus.

Het Markermeer rond

Het stond al jaren op mijn lijstje, een rondje om het IJsselmeer. Maar mede door de afstand, 290 km en de altijd aanwezige tegenwind was het er nooit van gekomen. Echter toen afgelopen zomermaanden geopperd werd om het Markermeer rond te fietsen, ter afsluiting van het fietsseizoen, stond ik wel vooraan om me op te geven. Op Strava had ik al bij diverse fietsvriendjes gezien dat dit “slechts” 165 km lang zou zijn. En als je op de ochtend van vertrek de windrichting de rijrichting laat bepalen zou dit wel goed te doen zijn.

Na overleg werd de datum bepaald en bij weinig tot geen wind zouden we onderlangs beginnen om zo de deelnemers van de Dam tot dam-loop te ontwijken. Helaas was er zondag 21 september een krachtige noord/noordwester wind voorspelt dus de route werd gewijzigd in bovenlangs. Dus Uitgeest – Alkmaar – Hoorn – Enkhuizen – Lelystad – Almere – Muiden – Amsterdam – Zaanstad – Uitgeest.

De zondagochtend begon met een bakje koffie bij René L. Hier werd de wijziging in het strijdplan doorgesproken en unaniem goedgekeurd. De rit kon beginnen. ’s Morgens stond er nog weinig wind en redelijk makkelijk reden we over bekend terrein naar Alkmaar en verder naar Hoorn. Hier komen we niet heel vaak waardoor we naar mijn idee een paar stoplichten te veel tegen kwamen. Maar goed nu had ik ook tijd om even snel een stuk ontbijtkoek in mijn mond te proppen want inmiddels waren we al een uurtje verder.

Helaas waren we net Hoorn uit toen we een harde brul van achter uit het peloton hoorde. Zeker iemand een lekke band dachten we voorin, maar een passerende renner had het over een spaakbreuk.
Een spaak in het achterwiel van Marcel was gebroken en door de ontstane slag in het wiel kon hij niet meer verder. Hij had zoon Christiaan al gebeld om hem op te halen toen Kees opperde om Christiaan een ander achterwiel mee te laten nemen zodat Marcel toch het rondje af kon maken. Gelijk belde Marcel weer naar het thuisfront en Christiaan klom in de auto met een nieuw achterwiel in de kofferbak.

Met een uur vertraging konden we onze ronde voortzetten. In Venhuizen bleek dat we door het wachten een regenbui mis gelopen hadden. De straat was nat maar dat was ook alles. Er was voor vandaag regen voorspelt maar op de 3 druppels bij de start, en een paar dikke druppels in Muiden na hielden we het vandaag droog.

In Enkhuizen reden we met z’n zevenen de dijk op en bleek dat de keuze om bovenlangs te gaan een goede was. De wind op het IJsselmeer was krachtig en blies ons vol in de rug. Met gemak trapte we de teller op de 40 km/u en konden die daar ook schijnbaar moeiteloos op houden tot we in Lelystad het “nieuwe land” op reden.

Omdat het cafeïne lampje op het dashboard van René L. al een tijdje erg hinderlijk knipperde stapte we bij de Batavia-werf van onze fietsen. Benno die eigenlijk liever was gaan surfen, er staat 16 knopen wind, kon hier op de foto met de Batavia. Wij zochten een plekje om onze fietsen even te stallen zodat we in het la Placé restaurant koffie konden drinken. Een vriendelijke beveiligingsmedewerker wees ons op het feit dat fietsen niet waren toegestaan in Batavia-stad maar opende toen een hek waar we veilig onze tweewielers konden parkeren.

Na een paar bakken koffie, voor de meeste aangevuld met een taart punt of een broodje, vervolgde we onze weg. Over de dijk van de Flevopolder van Lelystad naar Almere. De noordwester wind stond net nog gunstig genoeg zodat hij ons schuin in de rug nog enige trapondersteuning bood. Daar kan geen e-bike tegen op.

In Almere poort moesten we even omrijden ivm werkzaamheden en kwamen zo uit bij de Hollandse brug. Aan de overkant lonkte Noord Holland naar ons. Echter tot een sprintje over de brug kon ik de mannen niet verleiden. Mijn Strava-record hoefde ik dus niet te verdedigen.

Ook geen koffie-stop in Muiderberg. Vriendin Jo is op vakantie dus we waren aangewezen op Ome Co in Muiden. Ook niet verkeerd natuurlijk. Na een drankje op het terras snel weer in het zadel voor de laatste 50 km tegenwind. Van Muiden naar IJburg reden we redelijk beschut en in Amsterdam Noord voornamelijk tussen de bebouwing. Ook binnendoor van Schellingwoude, Nieuwendam naar OostZaan ging bijna probleemloos. Door ons uurtje vertraging in Hoorn waren de hardlopers al bijna bij de dam in Zaandam. Enkel op de Oostzanerdijk in Tuindorp wandelde nog hardlopers. Met de fiets in de hand mochten we even over het parkoers om onze weg via het Zuideinde te vervolgen.

René L. loodste ons door Zaandam heen en het laatste stuk tegenwind langs de provinciale weg diende zich aan. Drie kopmannen deden het kopwerk maar het tempo lag voor de achtervolgers toch iets te hoog. En met een tandje minder werd toen het laatste stuk afgelegd.
Samen uit – samen thuis.

Jongens bedankt voor de gezellige dag. Volgend jaar weer een keer?

De route:

RedBull geeft je vleugels

Fietsen op een Formule 1 circuit hebben we reeds gedaan maar fietsen op de startbaan van een F16….

Sinds gisteren kunnen we dat ook van ons lijstje afstrepen. Geweldig wat een ervaring. Blogger Gert Noordhoek tipte me via Facebook dat er fietspad loopt over de voormalige landingsbaan van vliegveld Soesterberg. Dus toen Jo voorstelde om zondag richting Amersfoort te fietsen stelde ik voor om dan via Soesterberg te rijden en te proberen de landingsbaan van het vliegveld te kruisen.

Via de knooppunten routeplanner had ik een mooie route uitgestippeld. Via de Utrechtse Heuvelrug, om Hilversum heen, over de bloeiende paarse heide, door de bossen zo richting Den Dolder en Zeist.

In Soesterberg moesten we dan linksaf en zouden dan de landingsbaan kruisen. Midden op de landingsbaan staat een groot hek zodat je eigenlijk alleen de baan kan kruisen, maar toevallig zag ik net een mevrouw het hekje openen en er met haar hondje door gaan. We konden de kans niet laten schieten om ook door het hekje de baan op te glippen. Of het helemaal legaal was weet ik niet maar super was het wel. Een brede plaat strak asfalt hoe ver je ook kon kijken. Ik omklemde mijn ligstuur en reed volle bak naar het begin van de startbaan van de F16’s. Hier even staan genieten van het weidse gevoel en toen weer terug. Hier kan je een mooie tijdrit op organiseren Leo.

Handen knijpen in het stuur, ellebogen rusten op de steunen. De bovenbenen spannen zich volledig aan. De kuiten staan strak en malen als een gek de pedalen rond. De fiets begint onrustig te schudden… Stijg ik al op? …Red Bull geeft je vleugels. Toch?

Helaas de startbaan was net te kort voor mijn RedBull om me het luchtruim te laten kiezen. Maar leuk was het wel.

Nog nagenietend vervolgde we onze weg richting Amersfoort waar we hopeloos verdwalen. Veel knooppunten bordjes ontbraken op cruciale kruispunten en ook de rood/witte ANWB fiets wegwijzers lieten ons hopeloos in de steek. Na zeer chagrijnig (sorry Jo) voor de 2e maal de stadsring gerond te hebben vinden we dankzij Google maps op Jo haar telefoon het goede spoor terug.

Gelukkig komen we buiten de stad ook weer de knooppunten bordjes tegen en zo konden we onze tocht toch afmaken. Via Hoogland, Baarn, Eemnes komen we in Laren uit. Hier dachten we wel zonder knooppunten bordjes naar huis te kunnen fietsen. Dat lukte ook wel maar met een klein ommetje over de heide. Ach zoveel kilometers stonden er nog niet op de teller en gelukkig was onze voorraad reepjes en gelletjes ook al lang op. Met een lege maag bereikten we nog net Muiderberg, om daarna al onze verbruikte calorieën in 1 keer bij te vullen met “Kapsalon Shoarma” schotel van de plaatselijke Turk. Lekker !!!

En Gert, bedankt voor de tip.

De route via Strava

eindelijk

Eindelijk weer eens met de atb de duinen ingetrokken. Lekker knallen over de onverharde paden, op techniek over de krappe singletracks en volle bak op dat verharde stukkie om het Strava record terug te pakken.

Tuurlijk, toeren op de racefiets is ook leuk, maar zo nu en dan weer eens “onverhard” is oh zo prettig.

Deze zondag was ik vroeg wakker. Mooi op tijd, dus voor de boswachter ons bikers van de onverharde paden stuurt, in het duin. Via de oranje pijltjes een rondje gereden en dan nog even terug tot het de hoogste tijd is om de onverharde paden te verlaten.

Ga ik weer meer doen hoor. Met de atb de onverharde paden op zoeken.

Ga je mee ?

Deze rit op strava: klik

Fietsen rond het Gardameer

De titel van dit bericht doet vermoeden dat we tijdens onze vakantie in Italië een rondje om het Gardameer gereden hebben. Dat zou een mooie uitdaging geweest zijn, maar nee we hebben het bij een paar pittige ritjes in de buurt van de camping gehouden. We hadden wel vakantie hoor.

Maar helemaal niets doen ligt niet in onze aard, dan hadden we onze fietsen wel thuis kunnen laten en een iets zuidelijker (en zonniger) bestemming gekozen. Nu zaten we in Arco, zo’n 4 kilometer ten noorden van het Gardameer. En wat was het er mooi, zo tussen de bergen en aan de rivier.

De omgeving van het noorden van het Gardameer is het walhalla voor mountainbikers en klimmers. Op de camping zie je bijna alleen maar sportievelingen. Bij elke tent of caravan zie je wel een mountainbike staan of hangt er een “kletter-uitrusting” te drogen. Vanaf onze kampeerplek heb je uitzicht op een “via Ferrata”, een met staalkabels uitgezette route over de steile bergwand. Dat gaan we ook nog doen deze vakantie besluiten we, maar eerst de omgeving verkennen per fiets.
Bij de receptie van de camping krijg ik een uitgebreide kaart van de omgeving met daarop alle fiets, mountainbike en wandelroutes. We kiezen voor onze eerste trip het fietspad langs de rivier “Fiume Sarca”, richting naar het noorden. Lekker vlak volgens de kaart, maar even voorbij Dro worden we toch getrakteerd op een klimmetje van 20%. De zon die de hele dag al schuil gaat achter de wolken kiest precies dat moment uit om zijn gezicht te laten zien, zodat we bijna ontploffen op deze eerste klim. We fietsen om het Cavèdine-meer heen en volgen nu de bordjes van de mountainbike route. Eerst nog even over een verhard pad omhoog maar daarna via singletracks naar beneden. Het pad ligt vol keien en grote kiezelstenen en vergt nogal wat techniek van ons fietsers. Op het steilste stuk besluit Jo maar te gaan lopen en geheel ongelijk kan ik haar niet geven. Ik moet ook alles uit de kast halen om niet van de fiets af te stuiteren. Verderop wordt het pad minder steil en kunnen we wat ontspanner dalen. Het laatste stuk zigzaggen we tussen de wijnranken door terug naar de camping. route 1


Een paar dagen later maken we ons op voor biketrip #2. Als we weg willen rijden blijkt de sensor van Jo haar fietscomputer niet meer aan de voorvork te zitten. Van de fiets gestoten/gestolen in de fietsenstalling van de supermarkt? We besluiten even langs de Coöp. te rijden maar helaas ligt de sensor daar niet (meer). We vervolgen onze route richting het Tenno-meer. De route is wel uitgepijlt maar zonder kaart is dit niet te doen. Ik moet regelmatig spieken om op de juiste weg te vinden.
De route is voor het grootste deel verhard en volgt een steil pad dat hoofdzakelijk door de boeren met hun Piaggio’s gebruikt wordt.

Boven aan gekomen ziet het “Lago di Tenno” in het zonnetje er toch anders uit dan een paar dagen geleden toen we er in een regenbui met de auto een bezoekje aan brachten. Uiteraard fietsen we een rondje om het meer en maken op te terug weg het middeleeuws “stadje” Canale nog onveilig met onze fietsen. Dan dalen we een stuk via de doorgaande weg om verderop toch de mountainbike route terug naar Arco te pakken. Net op tijd voor de pasta party begint rijden we de camping op. Even snel douchen en dan aanvallen. route 2

Als we aan onze derde fietstocht beginnen hebben we al veel van de omgeving gezien, maar zijn nog lang niet uitgekeken op dit deel van Italië. Er valt nog zo veel te doen en te zien dat 2 weken vakantie simpel weg te kort is. Helaas moeten we toch over een paar dagen al weer terug naar Nederland.

Tijdens een tochtje met een boot op het Gardameer heb ik vanuit Riva del Garda een mooie route langs de bergwand gezien richting het Ledromeer. Het blijkt later niet toegankelijk te zijn met de auto maar wel voor fietsers en wandelaars. Dus nadat we met onze fiets door Riva crossen kiezen we bij de Elektriciteitscentrale het pad langs de bergwand. Steil gaat het (nog) niet maar het uitzicht is wel adembenemend. We duiken diverse tunneltjes door en klimmen langzaam hoger en hoger langs de bergwand. Als ik halt hou om een actiefoto van Jo te maken laat deze wel heel lang op haar wachten. Zo veel sneller reed ik toch niet omhoog? Na telefonisch contact blijkt Jo via haarspeldbochten verder omhoog gereden te zijn terwijl ik de route naar Limone volg. Uiteraard zat Jo op het goede spoor en moet ik nu flink in de pedalen om het gat dicht te rijden. Gelukkig staat ze boven op me te wachten zodat we samen verder kunnen rijden richting het Ledromeer.
De route gaat niet meer langs de bergwand maar is nog steeds erg mooi, en maakt het met zijn 20% stijgingspercentage ons de laatste kilometer wel erg zwaar. Maar boven gekomen, langs de oevers van het Ledromeer vergeet je al de pijn en zweetdruppels. Een koel drankje in de zon maakt een hoop goed.

Terug gaan we via de zelfde route. Maar dalend gaat het een stuk sneller, al moeten we toch af en toe stoppen om te genieten van het uitzicht. Wauw wat een mooie route is dit. route 3

Na in de laatste vakantieweek kennis gemaakt te hebben met het kletteren wordt het activiteiten programma aangepast. Ook dit willen we nog wel een keer doen. We besluiten de laatste vakantiedag de Ferrata Rio Salloni in Drena te beklimmen.

De beklimming met de fiets van de Monte Varagna welke ik zeker nog wil doen schuif ik een dag naar voren. ’s Morgens vroeg hoor ik het nog regenen (wederom) maar als ik na het ontbijt op de fiets spring is het droog en niet te warm. Aan het begin van de beklimming in Torbole rij ik nog even verkeerd ondanks dat een andere biker me wel de juiste weg wees. (eigenwijs moet je het zelf maar weten) Maar uiteindelijk zit ik op de juiste weg naar boven en ben blij voor Jo dat ze niet met me mee gegaan is. Wat een steile pokke klim. Gelukkig ben ik op de mountainbike. Heb je toch een extra klein verzetje om de stukken van dik 20% te overwinnen. Op zo’n 1500 meter hoogte stopt de asfaltweg en kan ik dankzij mijn dikke banden toch verder over de kiezelstenen naar de top op 1780 meter. Al knijp ik in de laatste meters voor de top door mijn achterrem heen. Remleiding stuk, alle remolie druipt op de grond. Daar groeit zeker geen onkruid meer. Maar ik zit wel in over de afdaling. Ik had hoge snelheden verwacht te gaan halen maar met enkel de voorrem durf ik dat niet aan.

Op de top is het koud. Snel doe ik een jasje aan en maak wat foto’s van het uitzicht. Helaas geen vergezichten. Het is te heiig. De eerste meters naar beneden over de hele grote keien loop ik maar als de keien kiezels worden durf ik het wel aan met mijn voorrem. Al moet ik er voor waken dat de rem niet te hard in de schijf bijt en het voorwiel niet blokkeert. Met die losse stenen lig je dan gegarandeerd op je neus. Zonder kleerscheuren kom ik bij de slagboom waar de witte kiezels over gaan in zwart asfalt. De remschijf kleurt bijna oranje en mijn linker vingers zijn verkrampt als ik eindelijk weer in Torbole ben. De afdaling is de verdienste van elke klim maar helaas was de voldoening dit keer minder.
route 4

De laatste vakantiedag genieten we nog ten volste van onze ketterpartij door de kloof van de Rio Salloni. Met je klimharnas aan en je helm op hang je boven het stroompje en klauter je langs een waterval. Schitterende ervaring. Zeker de moeite waard.

Helaas zijn onze vakantiedagen sneller op gegaan dan dat we de omgeving konden bekijken dus moeten we hier nog wel een keer terug komen…
Wie weet

fietsgroep trainingen

Vorige seizoenen schreef ik van bijna alle fietsgroep trainingen een stukje op mijn blog. Dit jaar is het schrijven iets minder. Last van een schrijversblok? In ieder geval wordt er vanaf begin Mei elke woensdagavond hard getraind op de racefiets door een groot aantal fanatieke ijsclub leden. Al 20 jaar onder de vakkundige leiding van Leo van der Meij. Helaas heeft Leo begin dit jaar aangegeven dat dit zijn laatste jaar als fietsgroep trainer is. Gelukkig hebben we Benno van Tol bereid gevonden om het stokje van Leo over te nemen. Fijn Benno.

Afgelopen 2 trainingen stond Benno al voor de groep. Niet helemaal voor het eerst, want als Leo in het verleden op vakantie was namen Benno of Kees ook al de honneurs waar. Vorige week woensdag keek echter de “grote meester” mee. Maar de training was er niet minder om. Wel anders. Benno heeft zo z’n eigen kijk op de fietstrainingen. In mijn beleving waren afgelopen 2 trainingen ook pittiger dan voorheen, maar dat kan ook liggen aan het programma en de te trainen spiergroepen en systemen. Niets om je zorgen over te maken.

Maar vooraf gaand aan de twee trainingen van Benno stond Leo gewoon nog voor de groep. We begonnen begin Mei rustig met wat duur werk in het duin. Toen het daar wat drukker werd met trimmers en recreanten is de wekelijkse training verplaatst naar de Schermerpolder. Hier kunnen we in alle rust trainen. Af en toe kom je hier een verdwaalde auto of een landbouwvoertuig tegen, maar verder enkel wind, weilanden en koeien.

Tijdens het WK voetbal gaat de training gewoon door. Leo had zelfs een tijdrit gepland op de avond dat het Nederlands elftal tegen Australië moest spelen. Ondanks dat er een groot aantal echte voetballiefhebbers zich onder ons bevind was de opkomst toch nog redelijk. Met de radio op de achtergrond streden 12 man/vrouw tegen elkaar, de klok en de wind om zo snel mogelijk het rondje van 7 km af te werken. Zodat er geen moment van het live voetbal verslag gemist zou hoeven worden.

En afgelopen zondag was het “bal” in het centrum van Uitgeest tijdens de wielerronde. In de recreanten klasse streden een groot aantal leden van de fietsgroep mee voor de titel snelste Uitgeester recreant. In 6 ronden werd er bepaald wie dat zou worden. De titel werd bij de dames gewonnen door Yvette de Koning. Bij de heren hield Ruud van Egmond de eer van de fietsgroep hoog door de 2e plek op te eisen.

Tot half September zijn we elke woensdagavond te vinden in de Schermerpolder, of sporadisch in het duingebied nabij Castricum. Benno zal zich laten gelden als trainer, zeker tijdens de vakantie van Leo. Dus wil je dit seizoen nog aan je conditie werken, kom dan ook trainen bij de fietsgroep.

Meld je even aan bij Benno 06 51807236 of Leo 06 53266943 of anders via de website. www.ijsclubuitgeest.nl/fiets-groep De eerste (paar) keer mag je zo mee doen om te zien of het ook iets voor jou is.

la Marmotte

Donderdag 12 juni ging om 6 uur het luchtalarm, dat Raymond als wekker gebruikt, af in onze Gîtte in de Franse Alpen. Kees, Raymond en ik zouden de route van de beroemde cyclo “la Marmotte” gaan fietsen.

175 km vanuit Bourg d’Oisans, over 4 beroemde Alpen collen. Goed voor zo’n dikke 5000 hoogtemeters.

Zijn we gek? Ja, misschien wel een klein beetje, want de weersvoorspellingen waren: helder en zonnig, met kleine kans op onweer in de late middag. Met tempraturen van 34 °C en nauwelijks wind. Meer weer om de hele dag in een zwembad te liggen met een koel drankje binnen handbereik.

Nee, wij klommen om tien over zeven op de racefiets, met nauwelijks eten of drinken bij ons. We verkeerden in de luxe van een privé volgauto. Chauffeur Marcel met zijn gehandicapte bijrijder René zouden ons de gehele rit goed verzorgen.

Vol goede moed trapte we naar Allemont waar bij de klim naar het stuwmeer Raymond gelijk al fout reed. Hij was ons al uit het oog verloren en nam een afslag verkeerd. “Het ging omhoog, dus zal het wel goed zijn”, moet hij gedacht hebben. Gelukkig kwam onze volgauto Raymond snel achterop om hem het juiste pad op te sturen. De beklimming van de Col du Glandon was begonnen. Een mooie gelijkmatige klim met een enkel steiler stuk (14%) er in. Boven wederom langs een enorm stuwmeer. De weg slingerde zich door de alpenweides. Kees moest nog in de remmen voor een schaapsherder met haar kudde.

Boven op de top van de Col du Glandon staat onze volgauto al op ons te wachten.

Hier zag ik voor het eerste de mascotte van onze tocht in levende lijven. Leuk beestje zo’n marmot.

Nu volgde de afdaling naar St E. de Cuines waar we een saaie doorgaande autoweg moesten volgen naar Saint Martin aan de voet van de Telegraphe. Aangezien mijn linker shifter defect was, moest ik eerst handmatig de ketting op een ander tandwiel leggen. Geen vieze handen door de speciale handschoentjes die ik meegenomen had.

Precies op tijd kwam onze volgauto Saint Martin inrijden zodat we met volle bidons en een banaan in de buik de beklimming konden starten. Eerst 8 km naar de top van du Telegraphe, dan 150 (hoogte)meters dalen en dan startte de beklimming van 23 km naar de dak van onze tour, de Col de Galibier, op 2650 m.
Het beklimmen van du Telegraphe ging redelijk. Ook niet te steil. Gemiddeld zo’n 8%. Boven stonden onze verzorgers al klaar met natte sponzen voor onze nek en koud water voor onze bidons.

Tijdens de afdaling naar Valloire deed mijn achterwiel vreemd. Af en toe bleef het freewheel hangen waardoor de ketting door ging terwijl ik de benen stil had. Hierdoor raakte deze dan bijna tussen de spaken en het frame. Als ik voorzichtig mee trapte gebeurde dat niet. Gelukkig ging het wegdek al weer snel langzaam omhoog zodat ik niet meer kon freewheelen.

De beklimming van de Galibier is lang, erg lang maar begint heel gemoedelijk, zo’n 6%. Pas de laatste kilometers kruipt de weg naar de 10%. Nu wordt het klimmen toch wel zwaar met al die kilometers in de benen. Maar wat is het hier mooi. Sneeuw en rotsen wisselen elkaar af. In de hoogte blinkt de top van de Galibier. Nog even doorbijten..

Boven, in de sneeuw, op de foto naast het Col-bordje, wachten op Kees en de volgauto. De ketting zet ik op het middenblad maar het achterwiel blijft me zorgen baren. Als ik even de benen stil heb knalt de ketting al door, tegen het frame en tussen de spaken. Zo dalen is geen optie. We halen het wiel uit de fiets, maar het probleem oplossen kunnen we niet. Het wiel nog strakker vast te zetten lijkt even te helpen maar na enkele meters dalen kom ik er achter dat dit ook niet helpt. Dan maar meetrappen naar beneden. Zorgen dat je hard genoeg trapt om de ketting op spanning te houden, ondertussen de remmen inknijpen om niet te hard te gaan. 40 – 45 km/u kan ik maximaal dalen, al laat de weg een veel hogere snelheid toe. Mooi asfalt en goed te overzien.

Helaas, met kramp in de vingers daal ik naar de Col de Lautaret waar Kees al op me te wachten staat. De weg naar Bourg d’Oisans, zo’n 40 km lang, daalt zo’n 4 to 5 meter per 100 meter en kan ik net betrappen zonder in de remmen te hoeven. Wordt het steiler (af en toe) dan moet ik bij gaan remmen, terwijl de beentjes moeten blijven trappen. De ontspannen afdaling verandert nu in een lange, saaie spinning les. Blijven trappen, blijven trappen!

In Bourg d’Oisans begint onze laatste beklimming, de Alpe d’Huez. Dinsdag zijn we hier al omhoog gegaan dus ik weet wat me te wachten staat. Beginnen met dik 10%, dan iets minder steil, en de laatste bochten ook weer zo’n 10% stijging. Dinsdag was ik nog fris, nu absoluut niet meer, maar afstappen wil ik niet.

Raymond was wel verstandig en stuurde zijn fiets in Bourg d’Oisans naar huis terwijl hij er zelf op bleef zitten en later in een welverdient bad ligt. Ik moet nog even wachten op dat bad en start om kwart voor zes aan de laatste beklimming. Mijn bidon is half leeg en de volgauto in geen velden of wegen te zien. Chagrijnig gooi ik de ketting op het lichtste verzet en begin te trappen in de hitte. Aftellen van 21 naar 0, over zo’n 13 kilometer. Als eindelijk de auto naast me komt rijden en René vraagt of het gaat snauw ik hem af. “Natuurlijk gaat het niet, en ik heb dorst”. Marcel springt uit de auto, neemt mijn bidon aan, vult hem en geeft me al rennend een volle bidon met goddelijk koud water. Bedankt.

Maar een aantal bochten verder begin ik een beetje draaierig te worden. “Ik moet eten”, roep ik als de auto weer langszij komt. In Huez stop ik, eet 2 aangereikte krentenbollen, een plak koek en spuit twee gelletjes en een bidon water in mijn keel leeg. Hier moet ik het mee redden. Nog 6 bochten te gaan. Op mijn tandvlees kom ik boven. Kees, Marcel en René staan hier op me hier op te wachten, en samen met Kees trap ik precies na 12 uur de laatste kilometer over de officiële finish van de Alpe d’Huez.

Nooit meer, zeg ik tegen Kees. Wat een martel gang. Maar ik heb het volbracht!

Klik voor:
De route
de foto's

klik hier voor het verslag van de eerste dagen.

Franse Alpen 2014

Onze fietsvakantie in de Franse Alpen kent tot nu toe de nodige ups en down. Natuurlijk gaat de weg letterlijk berg-up en down hill. Maar ook figuurlijk. De euforie als je na een dik uur zweten boven op de Alpe d’Huez staat, maar ook tegenslagen en teleurstellingen. Zo is René na een stuurfoutje in de berm geraakt en heeft z’n schouderblad gebroken. Valt het andere erg zwaar om in de zinderende hitte (>30 °C) berg op te fietsen, en is mijn linker shifter defect zodat ik straks handmatig van tandwiel voor moet wisselen.

Dit alles staat natuurlijk in het niets bij de teleurstelling en pijn die René nu voelt. Met een lamme vleugel de hele dag in een stoel hangen en onze sterke verhalen aan horen als we terug komen na een dag fietsen.

Het begon allemaal op zondag. Na zaterdags in nog geen 12 uur probleemloos naar de Franse Alpen gereden te zijn en onze Gîtte betrokken te hebben, konden we zondags echt aan de bak. De te fietsen routes waren door de heren van Goethem al uitgestippeld. Dag 1 zou de dag van de warming up worden. Geen moeilijke beklimmingen. Gewoon een rustig ritje naar la Bérarde, 80 km met zo’n 1000 hoogte metertjes. Lekker rustig aan. We ervaarden het allemaal toch iets anders. Tijdens de beklimming tikte het stijgingspercentage kilometers lang tegen de 10% aan en ging de thermometer met gemak over de 30 graden heen. Oef. Gelukkig verliepen de laatste kilometers wel iets vlakker en was er op de top een koud beekje waar we onze voeten in konden koelen.

Op de terugweg (dezelfde weg als heen maar nu naar beneden) kwamen we langs het dorpje Venosc. Volgens Kees de moeite waard om even naar toe te klimmen. Boven bleek daar geen woord van gelogen al hadden we er niet zo’n oog voor in de hitte. Snel maar weer naar beneden en onze weg vervolgen was het idee. Kees en ik waren al gedaald naar de volgende kruising waar we wachtte op de rest. Raymond en Marcel volgde snel, maar René bleek te ontbreken terwijl hij voor Marcel en Raymond vertrokken was. Met z’n vieren weer omhoog tot we zijn fiets in de berm vonden. René bleek een meter lager te liggen met zijn hoofd onder het bloed, zijn linkerarm in een vreemde hoek en een verbeten gezicht van de pijn. 112 werd gebeld en René werd door de pompiers opgehaald.

Het ziekenhuis in Grenoble constateerde een gescheurd schouderblad en wilde hem pas de volgende dag laten gaan nadat in al hun wijsheid besloten was dat deze fractuur niet operabel was.

Die maandag zijn wij maar met z’n vieren gaan fietsen in de gedachte dat René in kundige handen was. Onze route zou er 1 van zo’n 100 km worden met 2 flinke beklimmingen er in. Direct 5 km na de start uit ons huisje de Col d’Ornon op en na zo’n 40 km zou dan de Col de la Morte volgen. Die laatste was bijna echt de doodsteek voor Raymond. De Col d’Ornon kwam hij redelijk fris op maar toen naast het wegdek ook de tempratuur ging klimmen legde hij bijna het loodje. Gelukkig konden we boven bijkomen met een koel glas drinken. Nu enkel nog dalen tot de grote weg en dan 25 km vals plat tot het huisje. Wat een pokke stuk!

Maandagavond hebben we René bevrijdt uit zijn medische “gevangenis”. Hij was blij met ons mee te mogen. Enkel de snee in zijn wenkbrauw en arm was gehecht. Geen operatie dus. En met een tas vol pijnstillers mocht hij met ons mee, uit eten. Een welkome afwisseling van het ziekenhuisvoedsel.

Dinsdags zijn we met z’n vieren een kort rondje gaan rijden, met het idee niet te laat thuis te komen. Niet gezellig voor René, want die bleef thuis. En men verwachtte onweer rond 2 uur. We zouden de Alpe d’Huez beklimmen en dan via de achterzijde terug naar Bourg d’Oisans fietsen. Onderweg nog even over de Col de Sarrenne. 54 km volgens het toerboek. De werkelijkheid was iets anders. Alpe d’Huez is natuurlijk zoals beschreven. Begint heel steil en gaat dan erg steil door, 21 bochten en gemiddeld 9%.

Boven was het zoeken naar de officiële finish, en dan vooral welke route te volgen door het ski dorp tot de streep. Maar uiteindelijk kwamen we allemaal boven over de streep. Na een kopje koffie volgde de rest van de route.

Het achterland van de Alpe is zo mooi. Wat een rust. De route naar de Col de Sarrenne liep wat op en neer golvend tussen de alpenweides door tot dat er geklommen moest worden naar de top van de Col. Hierna volgde een gevaarlijke en moeilijke afdaling met slecht wegdek en een paar verraderlijke bochten was ons gewaarschuwd. Dus met kramp in de vingers van het remmen kwamen we beneden. Nu enkel een slinger weggetje over het “balkon” terug naar de route de Alpe d’Huez. Echter hier zaten nog 2 zeer zware klimmen in die niet in ons routeboek als zodanig aangemerkt stonden. Met kramp in de kuiten konden we uiteindelijk beginnen met de afdaling om net voor het los breken van het onweer ons huisje te bereiken. Er stond 76 km op de teller met 2300 hoogtemeter. Routeboekje klopt dus niet helemaal.

Woensdag is onze rustdag geworden. ’s Morgens even naar de fietsenmaker om onverrichterzaken terug te keren. Mijn linker-shifter is kapot en kan enkel door de fietsenmaker vervangen worden door een nieuwe. De garantie van Shimano dekt volgens mijn fietsenmaker in Limmen enkel de omruil. Dus hier een nieuwe kopen en laten monteren en de kosten (+ € 175,-) te verhalen op Shimano werkt volgens hem niet. Ik heb dus maar besloten om donderdag de Marmotte te fietsen terwijl ik met de hand de ketting van de voorste tandbladen wissel. Gelukkig heeft Marcel aangeboden om naast ons te blijven rijden met de auto. Dus mocht het mis gaan dan kan ik altijd nog in de auto stappen. Al ga ik daar niet van uit.

klik voor:
route zondag,
route maandag,
route dinsdag.

de foto's

Ermelose Klim Toer

Vrijdag 30 mei hebben we met 4 Uitgeesters mee gedaan aan de Ermelose Klim Toer. Geen KlimClassic dit jaar, want ik had geen zin om de dag na de bruiloft van mijn zus vroeg op te moeten staan.

Zo stonden we vrijdags om half acht in het bos bij Ermelo de fietsen van de drager te halen. Een parkeerterrein had men niet echt, op een bospad tussen de bomen, mochten we onze auto parkeren.

Bij de inschrijving bleek al dat het een hele andere toertocht zou zijn dan de KlimClassic. Qua hoogte meters zou deze tocht wel een goede poging doen, maar qua deelnemers aantallen etc. was dit toch een stuk rustiger. Geen lange rijen bij inschrijftafel, toiletten of koffie. Alles lekker ontspannen dus.
Na ingeschreven te hebben sprongen wij op de fiets voor onze klimtoer, 180 kilometers over de Veluwe!

Het zou een mooie dag worden, en de zon deed aardig haar best om die belofte waar te maken. Al hing er hier en daar een wolk die het rijden in korte mouwen nog even deed uitstellen.

De route en omgeving maakte echter heel veel goed. Wel veel smalle fietspaden in het begin maar omdat het deelnemer aantal laag lag geen gewring of geduw in de bochten. En langzaam begon het landschap te glooien, bijna ongemerkt fietste je de Veluwse heuvels op.

Deze klimtoer telde mee voor het klimmersbrevet, dus elke puist en pukkel in het Gelderse landschap werd opgezocht. Zo stonden we boven op de Posbank om na een flinke afdaling deze wederom te beklimmen vanuit Rheden. Ook de Emmapiramide in Rozendaal en de Italiaanse weg rolden onder onze wielen door.

Zo om de 50 km was er een stempelpost. De eerste gebruikte we om de achterband van Rene te vervangen. Die was plotseling erg zacht op het moment dat we verder wilde rijden.

Bij de 2e, het clubhuis van wielervereniging Reto, trakteerde we ons zelf op koffie met appeltaart. En bij de 3e stempelpost net na Radio Kootwijk, waren we blij even van het zadel te mogen en de benen te kunnen strekken. 180 kilometer is toch wel veel, zeker als het parkoers niet vlak is. Hier kregen we een beker bouillon en een stuk fruit uitgereikt om zo voldoende energie te hebben voor de laatste kilometers. Ik had die wel nodig. Vooral de laatste 15 kilometers vielen me zwaar. Je ziet Ermelo al op de borden staan maar bent er nog niet. Op karakter de finish gehaald. Toch te veel kopwerk gedaan?

De route: http://www.strava.com/activities/147300062

Vrij gezellig in Valkenburg

Komende woensdag trouwt mijn zus Annemiek met haar levenspartner Erik. Erik is “fanatiek” fietser en zijn vrienden besloten hem op gepaste wijze in het zonnetje te zetten nu hij nog “vrijgezel” is.

Zo togen we zaterdagochtend met 11 man naar Heemskerk om hem te overvallen en nadat hij een voedzaam ontbijt voor ons geserveerd had te ontvoeren voor een weekend in Valkenburg.

Na een vlotte autoreis arriveerde we, Erik nog steeds geblinddoekt, rond 1 uur bij ons hotel in Valkenburg. Erik had, toen het zwarte skimasker af mocht, al wel in de gaten dat we vrij zuidelijk waren maar dacht eerder aan Landgraaf dan Valkenburg.
Nadat we hem op een oude opoe-fiets gezet hadden en richting centrum gingen had Erik wel in de gaten waar we waren en wat de bedoeling zou zijn met die oude fiets.

Toen we langs de Amstel-Xperience op de Polfermolen kwamen stond daar net een grote groep wielrenners klaar om An Groupe te vertrekken. Erik werd daar op opoe fiets tussen geplaatst en kon zo mee in het peloton. Helaas voor hem werd hij na enkele meters al uit de koers gehaald.

Na op een terras bijgekomen te zijn van deze ervaring maakte wij Erik klaar voor de volgende uitdaging. Met opoe fiets de Cauberg beklimmen. Net als die postbode naast Michael Boogerd deed. Maar Erik kreeg uiteraard nog een retro fietsshirt en koersbroek aan. Terwijl wij het asfalt besmeurde met leuzen stond Erik op de pedalen om deze Limburgse puist te bedwingen. Helaas bleek dat op een zware fiets zonder versnellingen bijna onmogelijk te zijn. Erik kwam zwaar zwetend tot halverwege de Cauberg.

Met de afdaling had Erik minder problemen, al gooide een blokkerende terugtraprem bijna roet in het eten.

Gelukkig liep dit met een sisser af.

Na de beklimming van de Cauberg stond een andere fiets activiteit op het programma. Koersbroek en fietsshirt mochten verruild worden voor mijnwerkers helm want we gingen ondergronds.

Jeroen en Arthur hadden een route in de Mergelgrotten laten uitstippelen. Met speciale fietsen en zeer vakkundige gids toerden we zo’n anderhalf uur in het pikkedonker op 40 meter onder de grond. Een zeer bijzondere ervaring. Mede doordat je niet overal rechtop kan zitten en goed moest opletten om niet je hoofd/helm te stoten aan het plafond.

Onderweg werd er flink door getrapt, en na het “plotseling” indraaien van een smal gangetje bleek dat er 3 man uit de groep mistte. Zij hadden niet gezien dat we rechtsaf sloegen en reden verkeerd. Onze gids moest terug om ze te zoeken maar vond ze pas nadat we zonder hen verder zouden gaan?! Gelukkig stonden ze verderop in de gang en konden zo aansluiten zodat we gezamenlijk de toer konden afmaken.
Later werd hier nog even op gedronken tijdens een goed verzorgd tapas-buffet in een andere Mergelgrot.

Op de fiets, Erik dan, verkenden we 's avonds het uitgaansleven van Valkenburg. Hier bleek dat er meerdere vrijgezellenfeestjes gevierd werden. Uitgedorst van SpongeBob tot SuperMario kwamen we de gezelschappen tegen. Erik kwam er dus nog heel schappelijk van af.

Eén teleurstelling volgde nog; Na een zeer gezellige avond in diverse Limburgse kroegen bleek dat ons vervoer (de opoe fiets van Erik) te zijn ontvreemd. En we hadden hem nog wel zo keurig gestald voor het “verboden voor fietsen” bordje.

Gelukkig kon de toevallig passerende “sterke arm” ons vertellen dat de daders gepakt waren en ons “vervoer” verderop gestald stond. De politie is je beste kameraad. Zonder kleerscheuren kwamen we terug bij het hotel. Erik zijn laatste weekend als vrijgezel zat er op.
En het was vrij gezellig !!

Classico Boretti 2014

Wat zeven jaar geleden begon als een kleinschalige gesponsorde fietstocht van uit het Olympisch Stadion is nu een uit zijn proporties gegroeide mega toertocht geworden waar volgens mij de commerciële belangen belangrijker zijn dat het fiets plezier dat de deelnemers er aan beleven.

Toegeven, voorgaande edities verliepen niet altijd helemaal vlekkeloos maar de kleinschaligheid en de geringe deelname kosten voor een toertocht door een mooie omgeving of met leuke extra’s, denk aan het fietsshirt, pasta party of gratis pendelbus naar de Giro start (2010), maakte een hoop goed.

Het hoge deelnemers aantal maakte dat deze wieler klassieker aan zijn eigen succes ten onder gaat. Vanmorgen deed ik er een uur over om van de parkeerplaats met de fiets naar de start te komen. En dat kwam niet door de grote afstand tussen beide plekken. Nee daar lag het niet aan, maar om 7000 fietsers over een smal weggetje heen en terug te laten gaan getuigt niet echt een slim uitgedacht routing plan. Laat men vertrekken over een andere route dan dat men binnen komt. Dat scheelt al een hoop ergernis.

De locatie van deze 7e editie van de Classico Boretti maakte een hoop goed. Starten in Rhenen en dan toeren over de Veluwe met de nodige hoogte verschillen. Super. Alleen was het ook nu jammer dat er zo veel deelnemers waren. In je eigen tempo een “beklimming” op rijden zat er helaas niet in. Daar was het te druk, en het fietspad te smal voor. Onderweg hadden we, fietsgroep Uitgeest, al bedacht om de route zelf nogmaals te fietsen. Gewoon downloaden in de Garmin en dan het knipperende pijltje volgen. Dan maar geen gratis fietsshirt of verkeersregelaars op de drukke kruispunten. En die banaan en plak ontbijtkoek nemen we zelf wel mee.

Wel genoten we onderweg van het natuurschoon en het schrale zonnetje. Mede door het vele kopwerk en het hoge tempo van René van G. vlogen de kilometers onder onze wielen door. Helaas ging het gemiddelde weer hard onder uit door de lekke band en derailleur problemen van Harry, een aantal slecht afgestelde (ver)stoplichten en een optocht van Landbouw voertuigen op het parkoers.

Volgend jaar waarschijnlijk geen officiële Classico Boretti voor ons maar fietsen we gewoon zelf een keer een lekker rondje over de Veluwe.

Bedankt Boretti.

Het rondje via Strava

Mountainbiken in de Achterhoek.

Een weekje in een vakantiepark in Groenlo was de gelegenheid om de Achterhoek eens te verkennen per MTB. Op de website van MTBroutes.nl had ik in de buurt al diverse ATB parkoers gespot. Maandag zouden we de 2 routes van Winterswijk verkennen en Woensdag die van Zeddam. Terwijl we dinsdag een uitstapje zouden maken naar Bochelt om daar Rose Bikecenter te bekijken.

Helaas gingen we er maandag vanuit dat de MTB routes in Winterswijk wel goed aangegeven zouden staan. Via de fiets-knooppunten kwamen we in Winterswijk maar vonden helaas geen startpunt van de MTB routes. Ook de smart-phone bood geen oplossing. Zo op de grensstreek is de ontvangst zeer minimaal. We hebben wel wat leuke single tracks gevonden maar niet de grote route van 50 km of het zeer technische parkoersje van 2 km. Jammer.

Dinsdag winkelen in Bochelt en uiteraard even neuzen in het BikeCenter van Rose. Wat een zaak. Groot !

Onze Koninginnerit op woensdag hadden we beter voorbereid. Startpunt van de MTB route opgezocht en die in de TomTom gezet. Fout rijden kon dus niet. Volgens MTBroutes zou de route van Zeddam een uiterst pittig rondje zijn. En dat bleek al gelijk na de start. Koud een beklimming op valt niet mee. Helaas was het parkoers erg nat. Zondag had het wel hier wel de hele dag geregend maar we hadden verwacht dat het water wel in de grond getrokken zou zijn. Aan de plassen en modder te zien absorbeert de Gelderse bosgrond het water niet zo goed. Onze shirts en fietsen zagen er na 5 minuten al niet meer uit. Dat wordt weer poetsen en boenen.

De route was wel leuk. Veel technische single tracks af gewisseld met wat stroken bospad. Vooral de hoogte verschillen, rond start en finishpunt in Braamt maakte een hoop goed.

Het 2e rondje dat ik voorstelde werd luid weggestemd. Jo wilde nog wel mee voor wat kilometers dwars door het bos maar toen bleek dat het hier voornamelijk steil omhoog ging werd er hard aan mijn shirtje getrokken om toch maar snel de terugweg op te zoeken. Niet heel erg hoor want ik had al voldoende uitdaging gehad vandaag.

Terug bij de auto klonk ook de eerste donderklap en vielen er al een paar grote dikke regen druppels uit de nog blauwe hemel. Later bij de vakantie bungalow brak het onweer los. Op tijd gestopt dus.

de route van maandag
en van woensdag.

we gaan verhuizen ...

…toch? Afgelopen weekend waren we als kasteelheer en jonkvrouw te gast bij hotel Essenburgh in het Gelderse Hierden. Naast dat we vrijdags te voet Harderwijk verkend hadden en we ons zaterdags op een ontspannen dagje Wellness getrakteerd hadden, klommen we zondags op de mountainbike om de Veluwe aan een grondig onderzoek te onderwerpen.

En … geslaagd met vlag en wimpel. Het biken op de Veluwe is ons zo goed bevallen dat we zo onze fietsomgeving zouden willen omruilen. Dus te koop, 2 ééngezinswoningen, 1x te Uitgeest en 1x te Muiderberg ;-)

Al begon onze fietsverkenning van de Veluwe wat moeizaam. Het hele weekend was het droog met af en toe een wat mager zonnetje, op het moment dat we de ontbijtzaal uit liepen begon het buiten te regenen. En volgens buienradar zou dat het de eerste 2 uur blijven doen. Dus na ons omgekleed te hebben zijn we in de bar van het kasteel cappuccino blijven drinken tot het droog werd.

Tegen half 1 werd het lichter buiten en zijn we op onze fietsen geklommen en na de plattegrond van Hierden en omgeving bekeken te hebben de kortste weg naar Harderwijk genomen. Volgens MTBroutes.nl zou hier een MTB parkoers liggen. De kortste route die we uitgestippeld hadden bleek een tankbaan / breed zandpad te zijn waar we geregeld diep in weg zakte. Na een hoop geploeter kwamen we bij van der Valk in Harderwijk waar tegenover de MTB route zou beginnen. Dat klopte. Het bleek een leuk rondje te zijn, met vooral in het begin heel veel draaien en keren. De ondergrond was redelijk glad van de modder dus oppassen in de krappe bochten.

Na dit rondje parkoers zijn we de N302 over gestoken en daar de bossen verkend. Overal liggen paden en sporen. De ene wat beter te befietsen als de andere. En dan plotseling zie je zomaar een super mooie single track liggen. Geweldig. Je gewoon laten meevoeren door zo’n track, dwars de bossen door. Heuveltje op, knallen door de bochten en dan maar zien waar het uit komt.

Zo volgden we zodra we weer een mooi pad zagen de bandensporen en verbaasde ons over de vele fiets mogelijkheden hier op de Veluwe. In het duin bij ons, of op de Gooise matras kan je leuk fietsen maar de uitgebreidheid van de Veluwe hier deed ons versteld staan. Hier zou ik wel kunnen wonen.

Na bijna drie en half uur biken waren we weer terug bij ons hotel. Helaas hadden we al uitgecheckt maar konden nog wel de toiletruimte gebruiken om ons wat op te frissen voordat we terug naar het westen zouden rijden. Hier(den) komen we zeker nog eens terug!


de route:

Like a sportscar.

Altijd al willen weten hoe het voelt om als “raceauto” over het circuit van Zandvoort te scheuren?

Gisteren hadden we die kans. Weliswaar niet in een raceauto maar op een racefiets. Maar het idee is bijna hetzelfde.
Met piepende banden weg bij de startstreep, driftent door de bochten, volle bak op het rechte eind, slalommend door de Chicane en met een eindsprint over de finish. Geweldig.

Toerclub Le Champion organiseerde gisteren voor de 2e maal de Omloop van Zandvoort waarbij de wielrenners begonnen met een “tijdrit” rondje over het circuit, om daarna 40, 80 of 120 km door de omgeving van Zandvoort te toeren. ’s Middags waren de hardlopers aan de beurt. Ook zij eerst een rondje met hun gympies over het met rubber besmeurde asfalt waarna de straten van Zandvoort aan de beurt waren.

IJsclub Uitgeest had dit jaar ook een aantal leden heen gestuurd om deel te nemen aan 1 van beide evenementen.

7 man van de fietsgroep vertrok klokslag negen uur vanuit de pit boxen het circuit op. Om het race gevoel nog meer te stimuleren stonden in alle bochten (klassieke) raceauto’s geparkeerd. Nog net geen mannen met vlaggen, om je te waarschuwen voor snelle achterop-komers of voor olie op de baan, maar het gevoel was super. En wie denkt dat het circuit vlak is komt bedrogen uit. De bochten liggen sowieso in een kuip of kom maar ook bepaalde rechte stukken lopen flauw op. Leuk om hier eens te mogen fietsen.

Na ons race avontuur begonnen we aan de toertocht. De tocht bracht ons van Zandvoort via het fietspad door de duinen naar Noordwijk. Hier even oppassen voor voorbij stormende mountainbikers. Er was een MTB wedstrijd aan de gang en de jongens met de dikke banden moesten een stukje fietspad nemen om verderop het mulle zand weer in te duiken.

Wij gaven de wedstrijdrijders alle ruimte, om vervolgens langs de bloeiende bollenvelden naar Leiden te fietsen. Helaas was in Leiden de bordjes-plaatser de weg kwijt, en had deze op een zodanig plaats opgehangen dat wij tot 2x fout reden. Gelukkig konden we in het clubhuis van toerclub Swift ons verhaal kwijt aan de medewerkers van Le Champion en ondertussen de verbruikte koolhydraten en vocht bijvullen.

De eerste 40 km stonden nu op de teller en we reden richting Alphen. Verder langs de Wijde Aa en Braassemermeer terug naar de Bollenstreek. Stempelen in Lisserbroek maar wij stopte pas voor koffie in Hillegom. Even bijkomen op een terras in de zon van een heerlijke koffie.

Hierna volgde de laatste 35 km. Van Hillegom, langs de Zilk naar Vogelenzang. Door Bennebroek naar Cruquius. Langs de ringvaart naar Vijfhuizen. We bleken ook de bordjes “rondje Haarlem” te volgen. Een hele mooie fietsroute om Haarlem heen, maar minder geschikt om met een kleine 2000 wielrenners op de eerste mooie Lente zondag te berijden. Dit kan je beter doen als het minder druk is op de smalle fietspaden. Het was hier dus goed oppassen voor de overige gebruikers van het fietspad.

Op het bumpige fietspad van Spaarndam naar Santpoort reed Kees lek. "Daar gaat ons gemiddelde" Twitterde Marcel de wereld in. Maar genietend in het zonnetje keken we toe hoe Kees met hulp van Benno de lekke band verving voor een exemplaar zonder gaten. Nadat het rubber op druk was konden we de laatste 10 kilometers afraffelen. Snel door Bloemendaal en Overveen over het laatste stukje duinpad terug naar Zandvoort.

Midden in het centrum was de finish van onze omloop. Hier werden wij gehuldigd, terwijl verderop de hardlopers aan hun Omloop van Zandvoort bezig waren. Wij ruilde onze volle stempelkaart in voor een zwaar verzilverde medaille. Mooi voor in de prijzenkast of aan de schoorsteenmantel. Kijk daar doen we het allemaal voor.

De resultaten volgens Stava: klik

All you can eat.

All you can eat. Daar leek het vanmorgen op het MTB parkoers van Schoorl wel op. Vreet alle pannenkoeken die voor je rijden zo snel mogelijk op.

Houdt een ezel een wortel voor en hij gaat harder lopen. Maar de pannenkoeken voor de neus van deze ezel deden hem niet sneller rijden. Hij wilde ze wel zo snel mogelijk opvreten maar kon er niet altijd even snel langs. Natuurlijk mag iedereen op het parkoers rijden, en wil je net als ik een snelle tijd neer zetten dan weet je dat je op zondagmorgen na 10:00 uur NIET op Schoorl moet gaan rijden.

Maar ezels zijn koppig en hard leers. En het eerste rondje kon ik toch in 41:11 afraffelen.

Tijdens de tweede ronde had ik tijdens de eerste klim erg veel last van ophoog komende pannenkoeken. Iets te snel gegeten? Maar na deze klim kwam de maag tot rust en kon ik verder volle bak gaan knallen. De enkele tragere rijder die ik tegen kwam kon ik snel voorbij.

Op twee derde van het parkoers zit nog een pittige klim die met een snelle afdaling eindigt bij het stukje fietspad in het parkoers. Hier kan je altijd een deel van de verloren tijd goed maken door snel te dalen en dan het tempo vast te houden tot op het fietspad.

Vandaag echter zag ik nadat ik over de top heen kwam en de afdaling in dook rechts een fiets liggen in de bosjes. En toen ik nog beter keek zag ik er een man naast liggen. Maar omdat ik altijd zo met neer zetten van een snelle rondetijd bezig ben, kneep ik niet gelijk in de remmen. Gelukkig werkte het gezond verstand nog wel, hetzij iets trager. ;-) Stel dat jij daar ligt Peter, dan wil je toch ook dat men stopt om je te helpen? Het argument dat nog even in me op kwam dat iemand anders wel zou stoppen, liet ik gelijk varen toen ik terug ophoog fietste en andere ATB-ers tegen kwam. Nee ze zagen de man echt niet liggen. Het “Help even, daar ligt iemand” werd niet gehoord.

De onfortuinlijke rijder was in de afdaling in het mulle spoor terecht gekomen en over de kop geslagen, de gekapte struiken en takken in gedoken. “Gaat het?” riep ik terwijl ik omhoog klauterde in een poging bij hem te komen. “Ja wel, maar ik moet even bij komen van de schrik riep de al iets oudere mountainbiker terug.” Een van de afgekapte takken had hem lelijk geraakt in het gezicht. Een grote bloeduitstorting vormde zich al op zijn neus. Bloed sijpelde langzaam langs zijn wenkbrauw maar verder leek het allemaal wel in orde met de man. Ik hielp hem opstaan en zijn fiets weer op het pad tillen. “Het gaat wel weer”, zei de man en bedankte me voor mijn hulp.

Een baanrecord kon ik verder wel vergeten, maar omdat ik even stil gestaan had was mijn hartslag flink gezakt. Ik kon volle bak mijn ronde afmaken, en geconcentreerd de “nieuwe” drops op de NOK nemen voordat ik de kuil in stuurde en de stopwatch stil zette. 2e ronde in 47:23, vanwege mijn reddingsactie.
Goed bezig hè?

heen en weer naar Petten

Om al een beetje kilometers in de benen te hebben voordat we volgende week zondag het circuit van Zandvoort onveilig gaan maken met onze racefietsjes, (zie omloop van Zandvoort van Le Champion) hadden we afgelopen zondag afgesproken om een ritje te rijden. De windrichting en kracht zou de te fietsen route bepalen. Dat wil zeggen, wij wilde tegen wind in beginnen zodat we op de terug weg lekker wind mee zouden hebben. Daar de wind zondagochtend uit het noordwesten woei ging we met zijn vijven richting Petten.

Marcel was niet van de partij want enkele gebroken ribben, opgelopen door een snoekduik over het stuur van de MTB vorige week, gooide roet in het eten. Sterkte Marcel. Hopelijk kan je wel mee naar Zandvoort.

Wij koerste op ons gemak in noordelijke richting. De wind was vrij krachtig en onze snelheid laag. Maar genietend van de omgeving reden we langs de duinrand van Limmen, via de Egmonden naar Bergen. Door Schoorl en na Groet volgt dan Hondsbossche, waarna we Petten in reden opzoek naar een uitspanning voor een welverdiende bak koffie. Helaas was de horeca in Petten nog niet voorbereid op zondagse bezoekers en moesten we terug naar Camperduin voor ons bakkie troost.

Daar, op het begin van de zeewering lag nu ook het keerpunt voor de MTB strandrace, Castricum – Capmerduin. Hier hebben we nog even gezien hoe de koplopers via het puntje van de dijk de terugweg naar Castricum in zetten. Nu met de wind lekker in de rug.

Wij genoten eerst nog van onze koffie met een appelrondje voordat ook wij de wind in de rug kregen. Nog even door het duin bij Schoorl maar daarna wederom voornamelijk langs de duinrand terug naar huis, waar Benno ons nog even trakteerde op een rondje herenhuizen kijken in Bergen.

Rond half één waren we weer thuis en konden lekker in de tuin en in het zonnetje nagenieten van deze rit.

Er ligt een paard op het pad.

Halverwege ons mountainbike rondje over de Gooise matras werden we gisteren gevraagd om te helpen bij een gestruikeld paard.

Wij hadden al een leuk stukje gefietst over de heide bij Hilversum en reden om het Laarder Wasmeer heen richting theehuis ’t Bluk toen we op een ruiterpad een wit paard zagen liggen. De berijdster stond er naast samen met een andere mountainbiker en wenkte ons om te helpen. Het paard was gestruikeld over een boomwortel en de berijdster kon net nog op tijd van de rug af springen. Maar nu lag het paard wat ongelukkig op het ruiterpad en kon zijn benen niet meer goed onder haar lijf krijgen om op te staan. Of wij even mee wilden helpen duwen als het paard probeerde op te staan.

Onze fietsen even tegen een boom geparkeerd en met vereende krachten geprobeerd het paard een zetje in de rug te geven. En ook al was dit een relatief klein paardje, er was nauwelijks beweging in te krijgen. Het paard werd door de berijdster aangespoord om ook zelf mee te helpen, maar wat we ook probeerde het lukte niet. Iedereen die passeerde kwam mee helpen maar ook nu kregen we haar niet op de been. Het paard zelf lag te trillen van de shock. De opgetrommelde manage houder kwam met touwen helpen maar zelf toen lukte het ons niet.

Uiteindelijk heeft de Amazone een veearts en de brandweer om hulp gevraagd. Hoe dit is afgelopen weten we helaas niet, want omdat het al laat werd en professionele hulp onderweg was zijn ook wij weer verder gefietst. Maar fietsend over de heide bleef het paardje wel in onze gedachten. Hopelijk mankeerde ze niets en heeft de amazone haar weg op de rug van het paard kunnen vervolgen.

2 rondjes Schoorl

Na een weekje wintersport terug naar het voorjaarsweer in Nederland. Hoogste tijd om de ATB weer van stal (schuur) te halen en nu eens naar Schoorl te reizen om hier onze mountainbike skills te testen.

Het was al weer enige tijd geleden dat ik hier een volle ronde gereden had. Tijdens de laatste mtb-toertocht hebben we wel delen van het parkoers verkend, maar geen volledige ronde gemaakt.

Het parkoers lag er super goed bij. Ondergrond was vochtig maar niet te nat, waardoor je goed grip had in de bochten en op de klimmetjes. Het onderhoudsteam van MTB-Schoorl was flink actief bezig geweest want het parkoers had vele verbetering ondergaan.

Zo was in diverse klimmen en bochten het uitgesleten spoor aangeheeld of opgevuld. Ook was er in 2 afdalingen een aantal drop-off’s gemaakt, inclusief “chicken run” voor de minder technisch onderlegde renners onder ons. Helaas zagen we bij onze 2e ronde een onfortuinlijke renner onderaan de afdaling liggen. Er stonden al genoeg mensen om heen welke zich over hem ontfermde en hulp voor hem aan het regelen waren. Maar zoiets doet me toch altijd even schrikken. Een ongeluk zit in een klein hoekje. De rest van onze ronde waren we dus nog meer op onze hoede.

Omdat Staatsbosbeheer het verbrande bos aan het omtoveren is in een zandverstuiving en hier (tijdelijk?) koeien laat grazen, hebben de parkoersbouwers 2 bruggen over de afrastering gemaakt. Je kunt dus gewoon volle bak je rondje blijven rijden zonder af te stappen en klaphekjes te openen. Super.

Die zandverstuiving is (nu nog) een troosteloos stuk in het parkoers. Alleen maar zand en altijd tegenwind. Van mij mogen de bomen weer terug. Men is bezig om het parkoers helemaal om te leggen zodat we niet meer met onze noppenbandjes door dit mulle stuk hoeven maar dat laat helaas nog even op zich wachten. Tot die tijd dus stofbril op tegen het stuivende zand.

Ditmaal geen PR’s verbroken, wat na elke klim of lastige afdaling bleef ik even op mijn meisje wachten. Maar wel fijn gefietst samen.

MTB toertocht Alkmaar

Dit weekend wilde ik eigenlijk weer eens op Schoorl gaan rijden, maar ik las op Facebook dat Le Champion dit weekend een wandeltocht organiseert welke met 15.000 wandelaars ook over het ATB parkoers van Schoorl zouden lopen. Als je daar tussen gaat fietsen maak je geen vrienden, dus dat plan maar laten schieten.

Op de ATB toertocht kalender las ik dat er een toertocht zou zijn, welke zou starten in Alkmaar en Schoorl en omstreken zou aan doen. De organisatie van zo’n toertocht is meestal wel op de hoogte van andere evenementen in de regio, dus we zullen wel niet door de stromen wandelaars heen geleid worden.

De start was om 9:00 uur bij de Wielerbaan (moet blijven – Like op Facebook) en ging gelijk de polder in. Vanwege de vele regen van afgelopen nacht dacht ik dat het weggetje om de molen richting Egmond wel erg nat zou zijn. Maar blijkbaar had men de molen laten draaien of zo iets wat dit pad was nagenoeg droog.

Via Egmond gingen we door naar Bergen en op het eerste stuk onverhard na ging alles in duin over de beklinkerde paden. Dat had toch niet gehoeven? Het was nog ruim voor 10:30 en geen wandelaar te zien.

Diep in de bossen van Staatsbosbeheer gingen we van de paden het ATB parkoers op. Een paar kilometer verder stond het koek- en zopiekraampje. En na een krentenbol en een kop warme bouillon ging we even verderop het strand op, terug richting Egmond.

Maar wat was het strand zwaar! De wielen zakte diep weg, zoekend naar een stukje hard zand om nog wat snelheid te kunnen maken. Vanaf de Kerf kwamen we de wandelmarathon tegen. Duizenden wandelaars op het strand. Gelukkig liepen ze niet direct langs de vloedlijn zodat onze MTB banden daar het hardste stukje konden gebruiken. Pas in Bergen aan Zee mochten wij van het strand, om via het duin (verhard :-( ) terug te rijden naar het ATB parkoers. Hier nog even het laatste stuk, inclusief de beklimming van de Nok, pakken en daarna terug naar Alkmaar.

Helaas nu ook weer over de weg. Jammer want volgens mij hadden we veel meer onverhard kunnen rijden zonder de wandelaars voor de voeten te fietsen.

MTB Toertocht Petten

Nog voor ik op zaterdagmorgen FC Uitgeest D3 mocht aanmoedigen had ik er al een ritje op de MTB op zitten. En niet bij ons in het duin, nee de MTB veldtoertocht in Petten. Altijd leuk.

Deze MTB toertocht wordt altijd op zaterdag verreden, terwijl alle andere MTB toertochten in Noord Holland op zondag zijn. Maar dit is altijd een leuk rondje en paste precies in het gaatje voor de voetbal in mijn agenda. Dan maar niet uitslapen deze zaterdag.

En zo reed ik na me ingeschreven te hebben in de sportkantine in Petten om tien voor negen naar de start waar ik aangemaand werd door te rijden zodat we gelijk weggeschoten werden. Als eerste met z’n tienen mochten wij beginnen. En voor ik er erg in had reed ik op kop. Om de kantine heen, door een woonwijk en dan de Hondsbossche Zeewering op richting het Noorden. Langs wat vakantiewoningen en dan door een soort park/bos met aardig wat hoogte verschil (voor Noord Hollandse begrippen) Hier had men de route zo uitgezet dat je alle paden wel een keer kruiste en je dus ook andere rijders tegen kwam. Aangezien ik nog op kop reed en ik niemands achterwiel kon volgen, reed ik een keer verkeerd en kwam op een pad waar ik al gereden had. Maar nu kon ik wel andere rijders volgen en zag waar ik fout gegaan was. We gingen het park uit en reden achter de reactor langs van het EnergieOnderzoeks Centrum van Petten naar het strand.

Nu was het getij wel goed en hadden we een lekker breed en hard strand onder onze wielen. Zo knalde we door naar Callantsoog. Hier mochten we het strand af en via wat asfalt het bollenveld in. Asfalt en grintpaden volgden elkaar op, tot we een boerenerf op gestuurd werden waar warme Bouillon en een krentenbol voor ons klaar lag.

Na deze versterking konden we verder of helaas nog veel asfalt, tot we het duin opgestuurd werden. Een leuk slingerpad bracht ons terug naar Petten waar we wederom om de reactor in het park van de heenweg terecht kwamen. Nu geen spoorzoeken meer en via wat leuke singletracks kwamen we terug bij de kantine van de sportvereniging.

Inmiddels was het half elf en na mijn natte kleding vervangen te hebben voor iets droogs kon ik snel naar Heemskerk om D3 van FC Uitgeest 0-4 te zien winnen van Ado ’20.