Deze editie van de Egmond-pier-Egmond strandrace was één van de zwaarste tot nu toe. Dat valt te lezen op de diverse fora, weblogs en
nieuwspagina’s. En zo voelde het ook!
Vanwege het late hoog water, half 1 in Egmond, was de start van de strandrace pas om half 2 in de middag. Maar 1 uurtje na hoog water, dus dat voorspelde al dat het een zware race zou worden. De harde wind deed hier nog een schepje boven op. En nadat we weggeschoten waren bij de start bleek dat ook wel. Amper een meter breed was de strook waar het strand nog een beetje te berijden was. Probeer dan je weg maar te vinden. Het juiste spoor te kiezen en er in zien te blijven, rijders inhalen, Obstakels ontwijken. Pff.
De eerste kilometers had ik het erg zwaar. Voor de start had ik nog wat lucht uit de achterband laten lopen maar direct na het startschot dacht ik op de velg te rijden. Iets te veel lucht uit de band? Wat nu stoppen en pompen of toch maar door en kijken wat de achterband op het strand doet. Gelukkig liep het daar iets beter maar toch voelde het nog niet goed. Uiteindelijk maar door gefietst al kwam volgens mij het hele deelnemers veld me voorbij. Ik had gewoon geen antwoord. Doorgaan en hopen dat het verderop beter wordt.
En dat werd het gelukkig. De zee trok zich langzaam terug en gaf ons meer meters strand al bleef het spoor zoeken. Welk stuk stuurt het beste? Op weg naar de pier hadden we de wind in de rug maar ik voelde hier nauwelijks voordeel van. De velgen zogen zich bijna vast in het zachte zand en het zilte water vloog je om de oren.
Net voor het keerpunt bij de pier kwamen de koplopers ons al te gemoed. In een glimp zag ik het shirt van Marianne Vos in de voorste gelederen.
Het keerpunt was veranderd ten opzichte van voorgaande jaren. Kon je toen even op adem komen met 2 kilometer asfalt, nu moesten we keren op het strand zelf en door het mulle stuk terug zien te ploeteren. Af en toe lopen als fietsen geen optie was. Geen verbetering deze keerlus. Maar de terugreis was begonnen!
Al gelijk bleek dat we heen toch wel wat voordeel van de wind hadden want nu hadden we er dus nog een tegenstander bij. Of eigenlijk 2. Want links op het toch nog smalle strand reden de rijders die nog moesten keren zodat wij genoodzaakt waren in het mullere gedeelte onze weg te vinden. En wilde je je verschuilen tegen de wind door een brede rug op te zoeken, dan zat je al snel in het zachte zand waardoor je veel meer moest knokken om in de waaier te blijven. Niet echt makkelijk dus.
Het beste was om als 2e man te rijden, maar als de koploper er de brui aangaf moest je zelf het kopwerk weer doen. Vermoeiend en zwaar dus. Ook moest je goed opletten. Door verraderlijke mulle stukken schoot er soms zomaar een rijder naar rechts en belandde je in het zachte zand als je niet tegen de renner aan wilde rijden. En ook mij gebeurde het een keer dat ik door het mulle zand naar rechts geslingerd werd en het halve peloton achter me in het zand terecht kwam. Sorry boys!
Bij Castricum mag je altijd even de strandopgang op en af om een ronde over de parkeerplaats te maken. Leuk voor de toeschouwers vooral. Terug het duin over voel je in de bovenbenen branden. Au.
Nu het laatste stukje naar Egmond. Een groepje zoeken en in de waaier zien te blijven. Soms lukt dat, maar soms ook niet. Dan door stoempen en wachten tot de volgende groep voorbij komt en zien dat je kan aanpikken. De laatste paar kilometers lukte me dat goed. Er kwam en snelle groep langs en ik kon mooi mee, een hoop renners inhalen van groepjes die ik eerder gelost had. Dat doet me goed.
In Egmond is het dan even ploeteren door het mulle zand en dan de boulevard op en op de laatste meters naar de finish er nog proberen een eindsprintje uit te persen. Niet dat dat echt goed lukte want de kramp schoot in mijn kuiten maar de renner die naast me het strand af kwam eindigde toch achter me.
Op de klok stond 1:53:22 (bruto tijd) later gecorrigeerd naar 1:53:03. Goed voor een 392e plaats. Geen PR. maar ik denk dat niemand zijn tijden verbeterd heeft met zulke zware omstandigheden.
Volgend jaar weer, werd me ’s avonds gevraagd. Ja natuurlijk. Pijn is fijn. Afzien hoort bij sport.
De afgelegde kilometers in 2013:
