29-er

Na wat gezoek op internet voor een leuke 2e hands 29-er uiteindelijk in Beverwijk terecht gekomen om daar een nieuwe fiets op de kop te tikken. Mijn “om en rond het huis” -fiets had eigenlijk de laatste strandrace waar ik hem voor misbruikt had niet goed overleefd. Ketting en freewheel zijn zo goed als overleden. Met heel veel olie toch wel weer op gang weten krijgen maar voor hoe lang? Ook het stalen frame van mijn Giant Terrago uit 1993 roest hard door de zoute aanslag van de strandrace. Dus de aanschaf van een nieuwe fiets was wel verantwoord (vond ik zelf)

De nieuwe fiets, een aluminium 29” Sloope CTX 200 met Suntour vork en simpel Shimano groepje, is eigenlijk om even naar de bakker of de sportschool mee te rijden, en om mee te (st)rijden op het strand tijdens Egmond-pier-Egmond. Maar vanmorgen moest ik even voelen wat die grote wielen van het duin zouden vinden. De Twitter-ride die vandaag ook gepland stond heb ik maar even laten schieten. Voor 100 km op de racefiets vond ik het nog veel te koud.
Onderweg naar het duin had ik zelfs lichte sneeuw en een harde, ijskoude noordooster. Heen gelukkig in schuin in de rug.

In het duin lieten de grote wielen zich gelden. Ik vloog als het waren over de bevroren duinpaden. Alleen de bochten vond ik iets lastiger. De fiets wil graag recht door en moet je echt wel de bocht in zetten wil je van die rechte koers afwijken.

De oranje route die ik meestal rij heeft weinig krappe bochtjes dus de 29-er liet zich makkelijk mennen over de bospaden, al mis ik op de bevroren ondergrond wel de achterdemper die mijn andere fiets wel heeft.

Na anderhalf uur sturen vond ik het mooi geweest en reed samen met Henk P, die ik onderweg tegen kwam, het duin uit. Op een klein puntje na (remhandels moet ik even afstellen, te dicht bij het handvat) is de fiets goedgekeurd.
Goeie koop dus.

MTB + 31 km

de ronde op BrytonSport.com

de Gooische Matras

Ja op de Gooische Matras slaapt het heerlijk. Toch zijn we gisteren van de matras afgerold en op onze MTB’s gekropen. Het zonnetje deed zo z’n best om door de gordijnen van het slaapkamerraam heen ons wakker te krijgen.

Een heerlijk rondje trappen door bos en heide was het doel. Ondanks dat de laatste sneeuw hier net aan gesmolten was, was de ondergrond niet zo modderig als ik verwacht had. Des te beter, dat scheelt weer een uitgebreide poets beurt voor de fiets. Niet dat deze geheel schoon bleef, want net als onze fietsbroeken zaten er toch vele modder spatten op, maar het kan veel erger.

We reden via de vestingwal van Naarden de bossen bij Huizen in. Gewoon een mooi pad volgen en dan maar zien waar het uitkomt. Zo kwamen we wederom bij het klimmetje naast zwembad Sijsjesberg uit. Even tanden op elkaar en naar boven knallen, als je achterwiel niet door slipt. (zwakke smoes voor verkeerd geschakeld hebben). Hard naar beneden en verderop de Huizerheide op.

Vanwege de mooie zonnige zondag was het hier druk met wandelaars en los lopende honden. Goed uitkijken en op gepaste snelheid passeren. Al kunnen “die kakkers vuil kijken”, volgens Jo, op het moment dat wij weer een groepje duur geklede wandelaars passeerden. Geen modder op de heide dus ook geen vuile spatters op hun zondagse pak. En ja, je mag er gewoon fietsen. (volgens mij, geen verbodsbordjes gezien)

Uiteindelijk belandden we in Hilversum waar we via de fietspaden langs het Naardermeer terug naar Muiderberg wilde fietsen.
Mijn oog viel echter op een verkeersbord voor een hobbelig veldje met de tekst: “dit is een fietscross circuit”. Nou dat was wat overdreven. Op het veldje lagen wat met gras overgroeide bultjes met een enkel kaal gereden spoortje er over heen. Toch kon ik het niet laten om even mijn “BMX roots” aan te spreken. Een paar rondjes over het crossbaantje, en hier en daar even met beide wielen los.

Helaas was de fotograaf net te snel (of te traag) met het indrukken van de sluiterknop. Dus geen flying Dutchman foto’s vandaag.

Na mijn speelkwartiertje peddelden we samen verder over de fietspaden richting huis waar een welverdiende bak koffie op ons te wachten stond. (wel eerst zelf zetten hoor). Fietsen zo in de schuur gezet, maar die poetsdoek moet vandaag toch nog wel even over het frame en ketting. Want zoals gezegd bleef deze toch niet helemaal schoon.

de route: brytonsport.com/mapTrackView/2?id=2308169

MTB + 43 km

having fun in the snow

Vanmorgen was het prettig wakker worden want een blik door de gordijnen naar buiten liet zien dat de wereld weer in het wit gehuld was.
Niet zo'n dikke witte deken als op de Gooise matras (heb ik van horen vertellen) maar genoeg om toch even leuk te kunnen spelen met de fiets.

Na voldoende brandstof tot me genomen te hebben, (je verbrand meer in de kou) trok ik m'n warme fietspakkie aan, inclusief overschoentjes en helmmutsje en sprong op mijn alu ros.
Op de weg begon de sneeuw al iets te smelten maar door naast de sporen te rijden bleef alles droog.

In duin was het weer vol op genieten met die verse sneeuw. Mooi hoor. Paden kiezen waar nog niemand gereden heeft en dan maar knallen.

Bekende en minder bekende paden vlogen knisperend onder mijn wielen door. Hier en daar een "bunny hop" over de boomstammetjes die onverlaten dwars over de paden gelegd hadden.
Maar dat maakt het fietsen in duin alleen maar leuker.

Na bijna 2 uur in de sneeuw rond gereden te hebben begonnen toch de teentjes wat koud te worden. De hoogste tijd om terug te gaan dus.

Maar de weg naar huis was niet prettig. De meeste sneeuw op het asfalt was veranderd in natte pap dat via mijn wielen opspatte tegen onderrug en billen.
Bah.

ATB + 38 km

het rondje: klik

toertocht op Texel

Zondagmorgen ging de wekker weer vroeg. Even omdraaien en nog 10 minuten doezelen mag maar daarna moeten we er toch echt uit willen we de boot naar Texel niet missen.
Een paar maal per jaar wordt daar een mountainbike tocht georganiseerd en de editie van afgelopen zondag wilde we niet aan ons voorbij laten gaan. Waarom? Omdat de tocht over de mooiste stukjes van het eiland voert en zeg nou eerlijk, hoe vaak kom je anders op Texel?

Om klokslag 10 uur stuiteren er dan zo’n kleine 300 mountainbikers van het autodek Teso-stomer het eiland op. Ergens daar tussen rijden wij in onze poging het eiland “onveilig” te maken. (uiteraard houden we ons netjes aan de regels van de organiserende vereniging ;-) )

Eerst volgen een paar verplichte asfalt kilometers om daarna de mountainbike route in het bos bij de Koog op te schieten. Helaas reden we ergens in de middenmoot waardoor we te maken hadden met filevorming op de singletrack. (verkeersinformatie niet gehoord?)
Met het zwaailicht op mijn helm kon ik passeren via de vluchtstrook om op de mooie heuveltjes nog even met de wieltjes los te komen, maar maatje Jo moest zelfs van de fiets af omdat voor haar een paar rijders een bodemonderzoek ingelast hadden. Bummer.

Na het eerste deel van het mountainbike parkoers lossen de bos- en zandpaden de stroken asfalt en fietspaden elkaar af. Wat mij betreft mogen die laatste wel in de minderheid blijven maar ik begreep dat de organisatie ons niet overal mag laten rijden. Jammer want er ligt genoeg groen waar onze nopjes zich wel in wilde graven.
Wel mochten onze wielen een stukje heide nemen maar daar stond helaas erg veel water op. Gelukkig was de rest van de tocht over het eiland minder modderig.
Op het noordelijkste puntje van de route duiken we normaal gesproken het strand op om ploeterend door het zilte zand bij EcoMare weer op asfalt getrakteerd te worden. Deze editie schoten we echter net voor de strandopgang links af het terrein van de duincamping op. Tussen de verdwaalde tentharingen door ploeterde we tegen wind in naar het zuiden. Dat vriendinnetje Jo geen strand- (of beter zand-)doop kreeg op de MTB was voor haar een hele verademing. Tegen een windkracht 6 in voor het eerst je weg zoeken over het strand met je MTB is geen pretje. Volgende keer misschien Jo, als het niet zo hard waait.

Even voorbij EcoMare duiken we na wat stroken fietspad weer de singletracks van de vaste mountainbike route op. Ook hier is het eerst modderig maar even verder op wordt de ondergrond beter en racen we naar de “koek en zopie”. Met een hete kop bouillon en een krentenbol moeten we de laatste kilometers wel kunnen volbrengen. Er volgen nu nog een paar pittige klimmetjes en een aantal snelle bochtjes van de vaste MTB route voordat we weer naar de boot mogen peddelen.

Maar daar stel ik voor om het MTB parkoers nog een keer te rijden. Nu geen slome rijders voor je die het tempo er uit halen. Na wat getwijfel stemt fietsmaatje Jo in en vlieg ik vooruit over de verlaten singletracks, om even later terug te rijden en haar op te pikken.
We rijden nu de officiële MTB route en laten de afsteekjes van de toertocht organisatie links (of eigenlijk rechts) liggen zodat we nog een paar hele stevige klimmetjes te verwerken krijgen. Jo moet zelfs een paar keer afstappen maar dat komt natuurlijk door haar pijnlijke knie. De afdalinkjes neemt ze wel “full speed”. Kanjer!

Na 8 km spelen met de fiets is het toch echt klaar en rijden we terug naar de boot. Precies op tijd want wanneer we aan boord gaan van de MS. Dokter Wagemaker, barst de voorspelde regen in alle hevigheid los.

Genietend van onze wel verdiende kop erwten- of tomatensoep varen we terug naar het vaste land.

De route

MTB + 43 km