het duin in met de mtb

Het is maanden geleden dat ik met de mtb door het duin gekruisd ben. Wel laatst nog op de racefiets maar dan beleef je het Noordhollands duinreservaat toch anders. Op de mtb mag je (bijna) overal fietsen waar een pad ligt mits je maar voor 10:30 van de onverharde paden af bent. Juist die vrijheid dat je gewoon elk pad in kan sturen maakt de beleving zo intens. Eén met de natuur, zand tegen je schenen, modder spetters in je gezicht. Gaan!

Vanmorgen had ik afgesproken met wat fietsvriendjes van de ijsclub. Om half negen op pad en in Castricum het duin in. Na mijn valpartij in juni was ik toch benieuwd hoe het lichaam zou reageren op het gestuiter door duin. In Slovenië had ik gemerkt dat het met de botjes wel redelijk goed ging maar dat de luchtwegen nog wel enige aandacht nodig hadden. Nu tijdens stukjes volle bak ging het met het ademhalen ook redelijk goed. En enkel bij het landen na een jump over de boomstammetjes die gefrustreerde wandelaars dwars over de paden gelegd hadden, voelde ik mijn pols iets protesteren. Nog maar geen drop-downs doen dus.

Ruud bepaalde vanmorgen op zijn single speed het tempo en we moesten allemaal flink trappen om dat bij te houden. Ik zelf kon net het wiel houden, ook berg op. Maar Marcel raakte halverwege steeds meer op afstand zodat we allemaal iets rustiger aan mochten doen.

Kwart over tien reden we het duin weer uit en kon ik thuis het zand van de schenen vegen en de modder uit het gezicht schrobben. Maar dit smaakt naar meer.

atb + 33 km

om het Gooimeer

Belofte maakt schuld. Maar het mij beloofde rondje Gooi en Vechtstreek werd zaterdag afgelost. Geheel door eigen schuld kon het maar een kort rondje worden.

Na een bak koffie gingen we vanuit Muiderberg gelijk de Hollandse brug over naar het “nieuwe land”, om daar via de dijk naar de volgende brug, de Stichtsebrug te fietsen. Geen brug te ver want wij hadden de toch wel pittige zuidwestenwind in de rug. Met gemak schoot de teller richting 36 km/uur. Blijkbaar was er langs de dijk een soort ploegentijdrit of iets dergelijks aan de gang, steeds kwamen we groepjes renners tegemoet, allemaal in een zelfde shirt, in een waaier volle bak tegen de wind in.

Op de Stichtsebrug hadden wij ook last van die wind, maar zodra we van de brug af waren brak de begroeiing de wind al en konden we zonder veel  moeite richting Blaricum fietsen. Hier voelde het als of beide banden leeg gelopen waren, maar later bleek de weg gewoon vals plat omhoog te lopen. Reserve bandje kon dus in de tas blijven.

Tussen Blaricum en Bussum werden we getrakteerd op de bloeiende heide. Mooi die paarse gloed over het land.

Na Bussum volgde Naarden en via de oude vesting wallen en het pittoreske binnenstadje reden we het Naarderbos in. Ik werd gewaarschuwd om te bukken voor overvliegende golfballen maar dat viel deze zaterdagmiddag allemaal wel mee. Het lastigste was nog wel het losse grint op het fietspad naar Muiderberg, maar ook dat leed was na een paar honderd meter weer geleden.

Terug op het startpunt stond de kilometerteller op 36 km en de gemaakte belofte was dus ingelost al wil ik nog wel eens langs de Vecht en Gein fietsen.

de route: http://www.brytonsport.com/mapTrackView?id=1301421

Noord Hollands duin

Hoe overtuig je iemand van de schoonheid, veelzijdigheid en uitgestrektheid van het Noord Hollands duingebied? Gewoon door een uitnodiging te sturen voor een fietstochtje, het liefst op een mooie stralende maar niet te hete dag.

Afgelopen vrijdag was het zo ver, na een lekker bakkie koffie vertrokken we richting Heemskerk om na het kopen van een duinkaart (ja boswachter!) bij Geversduin de duinen in te fietsen. Er stond een Hollands briesje maar tussen de bomen heb je daar weinig last van.

Over de klinkertjes van de van Oldenborghweg reden we richting Egmond. Daar moet je altijd een stukje om, om verderop weer via het fietspad naar Bergen te fietsen. Onderweg kwamen we langs een duinpannetje waar 4 of 5 Przewalski paardjes heerlijk lagen te zonnebaden. Verleidelijk om er niet naast te gaan liggen.

Na Bergen aan Zee volgt nog een klein stukje PWN duinen, want vanaf Schoorl is Staatsbosbeheer de beheerder van het duingebied. Dat merkt je direct aan de kwaliteit van de fietspaden. Klinkers en asfalt worden nu schelpengruis. Oppassen met je dunne racefietsbandjes dus als je wil sturen of plotseling moet remmen. Wij remden pas af bij de “Berenkuil” voor een koele versnapering.

Daarna vervolge we onze weg in tegenover gestelde richting. Niet precies dezelfde weg terug maar meer via de rand van de bebouwing van Schoorl en Bergen richting Alkmaar, om daar via de Westerweg en het Heilooërbos via Limmen naar Uitgeest te fietsen.

Overtuigd van de schoonheid van het Noordhollands duingebied heb ik nu een uitnodiging te pakken voor een fietstocht door de Gooi en Vechtstreek. Schijnt ook heel mooi te zijn, vooral nu de heide in bloei staat.

Wordt dus vervolgd ;-)

de route: http://www.brytonsport.com/mapTrackView?id=1217003

race + 60 km

om de 3 molens

Na twee weken vakantie in de zinderende hitte van Slovenië en Kroatië waar het (eigenlijk) te warm was om te fietsen ben ik weer thuis in ons vertrouwde Nederland. Gelukkig stond mijn Sensa racefiets nog op me te wachten in de schuur. Ook het weer werkt mee zodat ik gisteravond even de vakantieluiheid uit de benen kon trappen.

Ik wilde een rondje van anderhalf uur rijden en vandaag nog zo’n rondje maken zodat ik vrijdag de beloofde 2 uur op de racefiets vol kan houden. Moet denk ik geen probleem zijn want zolang ik niet volle bak hoef te sprinten of lang berg op moet fietsen is de basis conditie voldoende hersteld om dit vol te houden. En anders lassen we een koffie stop in om uit te rusten.

Het rondje van gisteravond ging langs de drie molens in de Schermer. Onderweg tussen Alkmaar en Stompentoren werd ik getrakteerd op vers asfalt. Gelukkig hard genoeg zodat mijn fiets geen sporen trok maar daardoor zoefde ik moeiteloos door de polder.

Ruim voor het donker werd was ik weer thuis. Morgen nog zo’n rondje en dan ben ik helemaal klaar voor vrijdag.

Race + 45 km