om de kerk

Zeven maal om de kerk om precies te zijn, tijdens de recreantenwedstrijd van de Wielerronde van Uitgeest. Een thuiswedstrijd dus. Om 16:00 uur stonden er 20 man en 3 dames, allen inwoners van Uitgeest, gespannen aan de start, wachtend op het startschot van de voorzitter van de wieler comité.

Omdat de recreanten wedstrijd “maar” over 7 ronden gaat, is het altijd dringen aan de start. Ik kreeg m’n voet niet gelijk in de pedaal geklikt maar kon na de eerste bocht toch een heel aantal rijders weer terug halen. Na de tweede bocht kreeg je last van de wind, want waaien deed het vanmiddag stevig. Windkracht 6 volgens windfinder.com
En die wind had je echt vol tegen na de 3e bocht. Een lang stuk met rottige klinkers. De aansluiting met de kop groep van 9 man raakte ik hier kwijt. Al gingen ze niet heel hard ik kon het gat niet dicht rijden.

Net voor de 4e bocht gaat het wegdek weer over in asfalt. Nu kan je weer lekker aanzetten en volgt de finishlijn. In de 2e ronde kond ik weer aansluiting krijgen met de kopgroep, maar raakte dat toch even later kwijt. Ik reed nu op kop van de 2e groep, en al liet ik het tempo terug vallen, niemand na de kop over.

Het zelfde eigenlijk in de 3e ronde, ik op kop met een groep renners hijgend in mijn nek. Casper nam nu over tegen wind in en reed het gat met de kopgroep bijna dicht, maar dit koste hem wel veel kracht. Met de wind in de rug kwam Kees nog even langszij maar voor de 3e bocht kon ik toch weer langs hem om de groep te controleren.

Tegen wind in tijdens de 4e ronde waarschuwde Ad achter ons op een valpartij in de kopgroep voor ons. Door naar links te sturen konden we er langs en zagen 2 renners op de grond liggen. Het bleken Martin Huisman en Koen van Egmond te zijn. Het zag er naar uit.
Terwijl de longen branden in mijn lijf moesten wij verder. Stoempend tegen wind in, door de bocht en dan weer een stuk met de wind in de rug.

Tegen wind in werd er nog steeds niet over genomen maar toen er in de laatste ronde wel 2 man langs kwam nam ik me voor hiervan te profiteren en me te sparen voor de sprint naar de finish streep.

Net voor de laatste bocht nam ik de kop over en kon sprintend als 1e van de 2e groep over de finish komen. Dit bleek uiteindelijk de 6e plek te zijn. Nummer 1 tot en met 5 kregen een enveloppe met inhoud, maar voor alle finalisten lag er een krentenbrood klaar. De eigenlijke hoofdprijs dus.

Op de finish werd Ad van Egmond nog getorpedeerd door Stefan Winter. Dus nog twee man tegen de grond. Al viel de schade hier gelukkig mee. Een ambulance was helaas wel nodig voor Martin Huisman. Wat hij precies had weet ik niet. In ieder geval sterkte Martin. Hopelijk valt het allemaal mee.

De einduitslag was als volgt:
Bij de heren;
1 Sjoerd Twaalfhoven,
2 Ruud van Egmond,
3 Harm Twaalfhoven,
4 Mark Andringa
5 Rene Lommers
6 Peter de Jeu
7 Paul Gooijer
8 Jan Schoenmaker
9 Hildo Vader
10 Christiaan van Goethem
En bij de dames:
1. Karin Flierman
2. Nancy Molenaar
3. Bonnie de Vries.
Alle foto's op http://picasaweb.google.com/Pedorie/WielerrondeUitgeest2011

rondje (links)om

Niet 1, maar zoveel dat ik de tel kwijt geraakt ben.
Om te trainen voor het rondje om de kerk van komende zondag, de wielerronde van Uitgeest, stond trainer Leo ons op te wachten in de Boekelermeer. Hier liggen een paar mooie stroken asfalt en rijdt nog weinig verkeer, al viel het ons op dat er steeds meer bebouwing de grond uit schiet.

Hier doen we wel eens onze trainingsoefeningen en rijden dan rechtsom in verband met de veiligheid. Echter zondag tijdens het wielercriterium is de rijrichting links om. Net als bij het schaatsen of fietsen op de wielerbaan rijdt men altijd linksom. Waarom? Han kon ons vertellen dat vroegûh, ten tijden van krijgers te paard, iedereen links reed omdat men dan in de rechterhand degen of zwaard kon vast houden. Zelf vond ik dit een beetje twijfelachtig verhaal want hoe deden de linksHANDIGE dat dan? Reden die wel rechts? Wikipedia dat maar eens.

Enfin, Leo gaf ons wat tips en weg waren we, steeds voor 3 ronden. Al snel bleek dat de één wat meer moeite ahd dan de ander om strak door de bocht te sturen en belangrijker om de snelheid dan vast te houden. Zelf heb ik altijd de neiging om de bocht te krap aan te snijden waardoor je te veel moet remmen om de bocht door te komen. Beter is om hem heel ruim aan te snijden zodat je soms kan blijven trappen of anders niet hoeft te remmen. Dit vereist nog wel wat oefening.

Daarom gingen we naar het parkeerterrein bij het AZ-stadion om de puntjes op de i te zetten. Ook hier kon je een rondje rijden, maar de bochten waren krapper, er lag hier een daar een steentje (en een stukje glas – Rene L. reed lek). Ook het wegdek varieerde van klinkers in asfalt. Alles leek erg op het parkoers van komende zondag. Ook nu mochten we weer los, de bochtentechniek onder de knie zien te krijgen.
Opvallend was (of juist niet) dat degene die dit beheersen gewoon weg kunnen rijden bij de rest.

Helaas is de tijd beperkt tot zondag, maar wellicht kan ik nog wat bij spijkeren aan mijn bochtentechniek…

Race + 43 km

MTB Spaarnwoude

Op de site van FIETS las ik dat het mountainbike circuit op de bult in Spaarnwoude opgepimpt was. En aangezien het in de duinen toch te droog is om fatsoenlijk te biken, en het in Schoorl te zwart en rokerig is (ze hebben 2 brandstichters aangehouden, en ze hebben bekend!!), toog ik vanmorgen naar Spaarnwoude.
Vanwege mijn verjaardagsfeestje gisteren iets later dan normaal, en ook op de eerste klim voelde ik de drank nog in de benen, maar dat had ik er snel uitgetrapt.
Zoals gezegd heeft men het circuit in Spaarnwoude aangepast. Er waren nieuwe stukken aan het traject toegevoegd en de wegwijzers stonden nu zo dat fout rijden bijna niet meer mogelijk is. Ook de routing is nu anders, of ik reed altijd verkeerd dat kan natuurlijk ook.

De nieuwe stukken waren met zwart uitgepijld, de oude route in het rood. Even wennen want als je een nieuw stuk volgt (zwart) en je komt weer in de buurt van het oude pad dan moet je plotseling weer rood volgen. Dit was het eerste rondje een beetje verwarrend.

De meeste van de nieuwe stukken zijn erg technisch en halen de snelheid wel heel erg omlaag. Echt stapvoets moet je soms om de bomen heen sturen. Ook is er een nieuwe beklimming die wel heel erg steil is. Ik moest zelfs van de fiets omdat ik het verkeerde tandwiel gekozen had. De 2e ronde kwam ik wel zonder “strafpunten” -> voetje aan de vloer, boven maar ik voelde het wel in de billen.

Na 2 maal het nieuwe rondje gereden te hebben wilde ik toch met meer snelheid biken. 2 rondjes over het oude stuk volgde hierna, al ging het laatste stuk wel voor mij over nieuwe stukken. Door de verandering van de routing was het laatste deel van het oude parkoers ook anders.

Als toetje heb ik toen nog 1 maal het nieuwe rondje en daarna nog 1x het oude rondje gereden. Inmiddels was het erg donker aan het worden en terug bij de auto vielen de eerste spetters, al zette de regen niet door, ik was toch klaar met het fietsen voor vandaag. Totaal weer 34 Atb kilometers gescoord. En eerlijk gezegd; aan de nieuwe stukken moet ik nog erg wennen. Misschien moeten ze nog inslijten, zodat je straks wat meer snelheid kan houden. We zullen zien.

Weder Om

Wederom met een omweg naar huis. Van het weekend is het programma zo druk dat het fietsen er bij in zal schieten, dus dan maar vrijdagmiddag uit het werk met een flinke omweg naar huis.

Ik had ongeveer de zelfde route als vorige keer genomen, echter hier (Zaandam) en daar (Twiske) de route iets aangepast. In Zaandam nu niet eindeloos wachten voor een stoplicht maar een paar honderd meter om en gewoon kunnen blijven fietsen.

Ook niet met een paar rare slingers door Twiske heen om de knooppunten bordjes te volgen maar gewoon het fietspad volgen om op het zelfde punt ui te komen.

Door in Purmerend een klein stukje spook te rijden op het fietspad scheelt dat ook weer 2 maal oversteken. Zodoende stond ik pas in Alkmaar voor de eerste keer stil voor een verkeerslicht.

Door de Schermer en de Beemster ging nu wel een stuk moeizamer. De wind stond nu helemaal anders. Vol tegen dus. Maar daar word je sterk van, toch?
Van Alkmaar via de Boekelermeer terug naar huis. Kwart over zes stapte ik mn huis in met wederom 60 km op de teller.

De route: (klik)

Benno

Gisteravond mocht Benno de fietsgroep training geven omdat Leo plotseling opgenomen was in het ziekenhuis met een echte wielerkwaal, een abces aan het zitvlak. Sterkte Leo.
Met Benno voor de groep weet je 2 dingen, het wordt een pittige training en vroeg thuis wordt het zeker niet. Benno wil altijd meer in de training stoppen dan de tijd toelaat. Daar in tegen is het altijd afwisselend en deze keer ook erg pittig.
Er stond gisteravond 16 man en 4 dames klaar voor fietstraining. Een flinke groep dus, maar Benno nam ons mee naar de Schermerpolder. Daar is ruimte zat.

Na de oversteek over het kanaal begonnen we met 3 stukjes warm rijden, daarna verdeelt in groepjes van 4 een serie van 8 blokjes intensieve duur. Dus op 90% kop over kop een stuk van een kilometer overbruggen, en dat dus 8 maal.

Dat ging op het laatst wel erg hard. 90% werd 110% denk ik, want probeer maar over te nemen als je voorganger door getrokken heeft naar de 46 km/uur.
Hierna volgde het zelfde maar dan over een langere afstand en iets minder hard, althans dat had Benno bedacht. Met 4 klassebakken in de ploeg gaat het tempo toch steeds hoger.

De laatste oefening op het programma van Benno was, wederom in groepjes van 4 naar de brug te fietsen, een stuk van zo’n 6 km. Onze groep moest als laatste. Waarom eigenlijk?

Hierna peddelde we rustig via Krommenie naar huis.
Thuis stond er toch bijna 60 km op de teller en had de klok inmiddels dik het 9e uur gepassereerd. Snel een bak koffie.
Benno bedankt voor de training.

race + 60 km

de Boretti speurtocht

Meneer Boretti, u weet wel van die fornuizen, weet van een gewone toertocht voor de racefiets altijd iets speciaals te maken. Zo krijg je elk jaar bij de inschrijving een wielershirt, maar dat is na 4x geen verrassing meer.
Kon je vorig jaar na de toertocht gratis naar de start van de Giro, dit jaar had men een heuse speurtocht ingebouwd in de 160 km.
Rond Leiden moest je zelf je weg maar zien te vinden. Je had natuurlijk wel een scala aan hulpmiddelen tot je beschikking. Het kaartje, en de uitgeschreven route aanduidingen. Eventueel je Garmin of navigatie op je telefoon en natuurlijk de knooppuntenbordjes. Ons lukte het met behulp van al deze hulpmiddelen om via Oestgeest het routebordje in Warmond te spotten. Daarna was het weer een makkie. Gewoon de tri-colore bordjes volgen en je kwam zo terug in Sloten.

Op dit oponthoud na verliep onze toertocht eigenlijk vrij vlekkeloos. Wel vonden we de route wat minder dit jaar. Veel door de bebouwing van dorpen en steden. Dwars door Haarlem bijvoorbeeld had helemaal niet gehoeven. Maar meneer Boretti wil natuurlijk ook wat terug zien van z’n investering in deze toertocht. Want 6500 rijdende reclame-zuilen levert natuurlijk heel wat publiciteit en naamsbekendheid op. Voor ons fietsers was het wat minder. Goed opletten op auto’s en gewone fietsers. In de stad is men niet blij met zoveel wielrenners.

Na zo’n zes en een half uur fietsen, inclusief koffie op het terras in Zandvoort en een pitstop in Lisse, konden we aan de pasta in Sloten.
Het laatste stukkie tegen wind in viel een aantal toch slecht. Opvallend is ook dat je tegen wind in een hoop vrienden hebt. Allemaal blijven ze dicht achter je fietsen.
;-)

Al met al toch lekker gefietst. De organisatie hapert hier en daar, maar ook dat weet je na 4 versies van de Classico Boretti. Volgend jaar toch weer?

Race + 147 km