P.R. !! 38:46

Alle opgekropte woede en emotie heb ik vanmiddag laten gaan. Niet op de bank bij de shrink maar op de pendalen.

En wauw wat ging het lekker, verstand op nul en rammen.

Het atb-parkoers in Schoorl lag er nog perfect bij. Inmiddels wel iets droger dan afgelopen zondag, maar toen stond ook de grote beregenings installatie aan op interval. Op het steile klimmetje na de eerste lange afdaling lag nu houtsnippers waardoor ik vandaag niet van de fiets af moest. Ook dat scheelt weer tijd.

Maar de verbazing was groot toen ik na de afdaling van de Nok, door de kuil m’n stopwatch op stop zetten. Onderweg had ik al even gespiekt en gezien dat er een goede tijd in het verschiet lag. Maar 38:46 !! ik moest 2x kijken voordat ik het kon geloven. Wat een verbetering. Een dikke minuut van m’n oude record uit 2005 van 39:58.

Ook de tweede ronde liep lekker. De benen hadden al een topprestatie geleverd maar een goede 2^e ronde zat er nog wel in.

Net boven het oude record stond de klok na de 2^e ronde stil op 40:01. Pfff.

Ik kan het dus nog wel!

Atb + 34 km
357

’t Zit er aan te komen…

.. dat pr op de “nieuwe” fiets. Met het weer van afgelopen week ligt het mountainbike parkoers in Schoorl er perfect bij. Prima ondergrond om je pr aan flenters te rijden.
Vanmorgen was het niet erg druk, ja want wie gaat er nou mountainbiken als de regen en onweersbuien elkaar af lossen?
In het bos, tussen de bomen, was het verrassend goed te doen. Het druppelt wel wat, maar van het zweten wordt je ook nat. Veel verschil voelde ik eigenlijk niet. Omdat de baan nu lekker hard was en de banden optimaal grip hadden kon ik flink de sokken er in houden.
Ook de afdaling van de nok ging nu goed. Gewoon wat links houden, niets aan de hand. Ik snapte eigenlijk niet waarom ik over de stronkjes gestruikeld was. Maar zo is het vaak bij onschuldige valpartijtjes. Waarom?
Na het afraffelen van de 1e ronde stond de klok op 40:04. Dus nog 6 seconden zien te winnen op een rondje. Moet kunnen lukken.
Het 2e rondje liep ook lekker. Geen pr tijden, daar had ik de benen in de 1e ronde al te veel voor afgemat. Maar met 40:45 op de klok bij de finish was ik ook niet ontevreden.
Misschien dinsdag nog een poging wagen.

Atb + 32
323

Tijdrit over 500 meter

Ik weet het nu zeker, tijdritten over korte afstanden zoals gisteravond 500 meter en 1500 meter is NIET mijn ding.
En dat terwijl ik vroeger tijdens mijn BMX carrière regelmatig op het ereschavot stond. BMX-en is ook kort sprint werk, maar dan iets ”technischer” dan een sprintje op de racefiets. Een tijdrit over zo’n kilometer of 8 ligt me nu meer, of beter nog berg op. Kom maar op dan!

Gisteravond had Leo het programma iets aangepast. Omdat zijn wederhelft Lydia thuis zit met een op 3 plaatsen gebroken enkel (lastige dingen die keukentrapjes) en ze Leo dus niet kon helpen met klokken (beterschap Lydia). In plaats van de puntenkoers nu dus een sprinttijdrit.
Gelukkig kon Leo wel rekenen op steun van Peter Vosse en Aad Tock bij het starten, en op massale opkomst van de trainingsleden.

Voor we startten met het sprinttijdritje moesten we eerst wat warm rijden en wat korte sprintjes maken.
Daarna was het opstellen en werden we om de minuut weg gestart door starter Aad.
Tijdens de eerste start, voor de 500 meter, stond ik iets te zwaar waardoor ik voor mijn gevoel wat langzaam op gang kwam.
Dan volle bak, schakelen, trappen. 300 meter. De benen lopen vol, nog een klein stukkie. AU. Finish. Was het hard genoeg?
Even uitrijden en dan klaar maken voor de 1500 meter. Dat is lang hoor voor een sprint.

3, 2, 1. Go !
Nu wel gestart op een licht verzet. Opschakelen, doorgaan. Daar is de 500 meter streep, nog een kilometer. In de tijdrit positie. Fietsen.
Benen beginnen pijn te doen, maar door trappen man. De snelheid begint te dalen. Kom op volhouden. Oei dit is lang.
Waar staat Leo nou? Ja daar. Trappen, nog een tandje er bij. Eind sprint. Finish.
Was dit goed? Kon ik nog harder? Had ik eerder zwaarder moeten schakelen?

De uitslag bood duidelijkheid. JA het kan nog veel sneller. Ik werd maar 13e.
Geef mij maar een klimtijdritje, maar ik val in herhaling.
Uitslagen volgen op http://fietsgroep.ijsclubuitgeest.nl

Gezelschap

Vanmorgen op de mountainbike m’n zoon naar school gebracht. Weer een nieuwe klas en dat is altijd spannend. Daarna zou ik het duin in schieten voor een paar rondjes onverhard. Net toen ik bij school wilde opstappen kwam er een vader naar me toe, ook in fietskleding, of hij met me mee mocht rijden.
Tuurlijk, hoe meer zielen, hoe meer vreugd.

Op weg naar het duin vertelde hij me dat ie even wilde knallen in duin. Mooi dat wil ik ook dacht ik. In duin stelde ik voor de oranje pijltjes te volgen. Dat is een wandelroute van 15 km, bijna helemaal onverhard, en voor 10:30 mag je daar ook mountainbiken. Prima dus.
Maar de eerste kilometer was ik de man al 2x kwijt. Even op hem gewacht, maar de 2e maal zei hij; “ga maar, ik zie je straks wel”. OK, en weg was ik.
Zijn manier van knallen is blijkbaar iets anders dan die van mij. ;-)

Toen ik een klein half uurtje later terug bij de start van de oranje route was, leek het me een goed idee om het rondje in tegengestelde richting te fietsen, dan zou ik m’n maatje vanzelf tegen komen. Wel goed opletten, want de pijltjes staan nu NA de bochten. Een paar keer een klein stukje fout gereden, maar meneer de mountainbiker niet meer tegen gekomen. Of hij is fout gereden, of me net gepasseerd toen ik de mist in ging? Maar om 12 uur stond hij ook niet bij school om z’n dochter op te halen. Zwerft ie nog steeds in duin? Hopeloos verdwaald?

Zelf had ik na 2 rondjes nog even tijd om nog meer onverharde paadjes te pakken. Van de boswachter moet je om 10:30 van de onverharde paden af zijn, maar zo laat was het nog niet. Wat single tracks en wat klimmetjes gepakt en reed toen precies om 10:30 het duin uit.
Nauwelijks last van de ribben gehad, dus dat gaat goed. Nu enkel nog de conditie op pijl zien te krijgen. Volgende week maar weer naar Schoorl. Een rondje volle bak is daar nog intensiever.

Atb + 50
291

Sail In

Ik werk al jaren “aan de andere kant” van het Noordzeekanaal. Al die ongemakken om dat water over, of onder door te komen. Het is zelfs dagelijks in het nieuws. Maar gisteren had ik daar eindelijk dan profijt van. Nog geen tien minuten fietsen van het Noordzeekanaal had gisteren als voordeel dat ik tijdens m’n lunchpauze even naar de waterkant kon fietsen om bootjes te kijken.
Je begrijpt dat ik daar niet alleen stond. Maar het was wel de moeite waard. Tientallen tallships kamen langs vergezeld door duizenden plezier vaartuigjes. Ook mijn schoonvader voer daar rond met enkele klanten van zijn voormalige werkgever. Ik heb hem niet gezien.
Sinterklaas en z’n pieten wel!

Rond drie uur had ik het wel gezien. De meeste schepen waren langs gekomen en ik had nog andere plannen voor de rest van mijn toch maar vrij genomen middag. Helaas was het nog onmogelijk voor de Hempont om de overkant te halen, dwars door de bonte stoet schepen heen, en was dus tijdelijk uit de vaart genomen. Hierdoor moest ik omfietsen via Buitenhuis of zelfs via IJmuiden als het helemaal tegen zou zitten.
Het viel mee, de Sail parade was Buitenhuizen gepasseerd en de pont voer weer. Echter op het fietspad was het een gekkenhuis. Vele bezoekers waren op weg naar hun in het weiland geparkeerde auto en gebruikte het fietspad om daar te komen. Uiteraard geen rekening houden met het overige fietsverkeer. Ik kreeg een lamme vinger van het bellen en een schorre keel van het roepen “Kijk uit!”
Richting Heemskerk/Beverwijk had ik enkel nog last van fietsers die zo vermoeid van het hele dag bootjes kijken nauwelijks nog konden fietsen, en het hele fietspad of weg nodig hadden om rechtovereind te blijven. Ook hier deed de bel wonderen.

Bij wegwerkzaamheden op de Communicatieweg in Heemskerk liet een wielrenner zien waarom wij (wielrenners) zo’n slechte naam hebben bij de overige weggebruikers. Ivm die werkzaamheden dachten de automobilisten het fietspad te mogen misbruiken. Fout uiteraard, en 1 automobilist had zich klem gereden waardoor er nog 10 cm fietspad over was. Meneer de wielrenner dacht voorrang te hebben op tegemoet komende fietsers en ging niet aan de kant. Gevolg, oude man met fietstassen bleef hangen in het racestuur. Hoop gevloek, tas op de grond, etc., etc. Terwijl als de wielrenner even gewacht had hij er zo langs kon.
Gelukkig is niet elke wielrenner een hufter. Toch ??

De fietstocht

race + 35 km

Intensieve interval

De fietsgroeptraining van afgelopen woensdagavond stond in het teken van de intensieve interval. Herhaaldelijk stukken volle bak met daar tussen een kort moment om te rehabiliteren.

Dit alles vond plaats op het rondje in de Boekelermeer en ook Leo zelf zat gelukkig weer op de racefiets. Het herstel van de blessure aan z’n knie, opgelopen na het bestraffen van de hond, liet toch langer op zich wachten dan hij gehoopt had. Maar gelukkig mocht Leo van de dokter weer rustig aan beginnen met fietsen.

Rustig aan ging het niet op het rondje in de Boekeler. In 2 tallen moest er een paar honderd meter vol tegenwind (kracht 4 – 5) in gereden worden, dan 400 meter rust en dan weer 500 meter volle bak knallen. Nu met de wind in de rug, om vervolgens uit te peddelen zodat je na 300 meter weer tegen wind in aan het volgende rondje kon beginnen. In totaal wilde Leo ons 16 rondjes later rijden.

En het was zwaar. Vooral kop over kop tegen wind in. Het tempo kakte na een paar rondjes bij een aantal behoorlijk in. Gelukkig haalde Leo ons na 8 rondjes van de weg voor wat peptalk en aanwijzingen.

De laatste 8? rondjes gingen niet slechter, maar ik was wel blij toen ook die om waren. Leo bedankt en tot volgende week tijdens de tijdrit.
(Jongens, om 7 uur in de Schermerpolder zijn, op de kruising na het pontje)

Race + 48 km
3166

In de wind

Vanmorgen toch maar weer op de racefiets gestapt. De pijn tussen de ribben is al behoorlijk afgenomen. Ik kan me al weer redelijk pijnloos omdraaien in bed, alleen niezen doet nog pijn. Ook het fietsen op de racefiets ging vanmorgen redelijk goed. Af en toe nog een pijnscheut. Maar toch had ik geen spijt dat ik gisterochtend niet aan de start in Luik stond. 240 km zou me toch te veel zijn.

Vanmorgen stond er veel wind. Kracht 6 uit het noorden. Dus vooral het eerste stuk van mijn fietstochtje had ik tegenwind. Op de open stukken langs het Noordhollandskanaal kreeg ik de teller net aan op de 25 km/uur. In Stompetoren had ik de wind in de zij en dat fietst al een stuk beter. Maar na de 3 molens kreeg ik de wind echt in de rug. Op m’n sloffen reed ik 42. Lekker hoor.

Via Grootschermer, Noordeinde en Westgraftdijk reed ik door de Schermer om vervolgens via de Woude en Krommenie terug naar Uitgeest te rijden. Een klein rondje maar toch voelde ik de billen. Na het douchen even naar “de Kleis” want daar organiseerde IJsclub Uitgeest de jaarlijkse skeelerronde. Deze werd overtuigend gewonnen door Nederlands kampioen Sjoerd Huisman.


Race + 45 km
3123

Gekneusde rib?

De valpartij van afgelopen maandag is toch harder aangekomen dan het in eerste instantie liet aanzien. Maandag had ik weinig last, maar dinsdag kon ik bijna niet meer opstaan van de bank tijdens het verjaardagspartijtje van mijn neefje Bas. Bepaalde bewegingen met mijn linkerarm zijn erg pijnlijk. Als of er iemand met een bot mes tussen je ribben zit te poeren. Niet fijn.

Toch ben ik gisteravond nog even op de racefiets gestapt voor de wekelijkse training. Maar gelijk voelde ik dat het niet een prettige training zou worden. Vooral als ik met de handen op de remhandels fiets doet het met vlagen pijn. Met de handen in de beugels ging het beste. Gelukkig had Leo de training aangepast (toevallig?) zodat ik niet te veel last had. Intensieve duur stond op het programma. In tweetallen kop over kop zo’n kilometer of 2 rijden, en dan rustig aan beginnen maar wel steeds harden zodat je op 80-90% van je kunnen bij het eindpunt bent. Dan op redelijk tempo terug en dat dan 6x. Hierna deden we het zelfde in viertallen in een dubbele waaier. Doordat we niet gelijk volle bak weg moesten en het asfalt in de polder mooi strak is protesteerde de ribbenkast niet. Enkel op de terug weg, aanzetten voor het viaduct, of over boomwortel in het wegdek voel ik mijn ribben heftig in opstand komen.

Komende zaterdag maar geen rondje Luik. Dik 10 uur in het zadel, over het Walonische kwaliteitsasfalt, is net iets te veel van het goede. Dus ik heb nog een startkaart over voor de liefhebbers.

Race +52 km

Voorover

Vanmorgen eindelijk weer eens een rondje op m’n nieuwe fiets. De laatste kilometers waren tijdens Limburgs Mooiste.

Omdat ik begreep dat het in Nederland meer geregend had dan tijdens onze vakantie in Engeland wilde ik m’n geluk maar weer eens beproeven op het parkoers van Schoorl. Door de regen zou de ondergrond niet zo mul meer zijn. Helaas bleek dat nog wel tegen te vallen.
Wel kon je bijna overal door fietsen maar een soepel snel rondje werd het niet. Ik vond het zwaar. Het parkoers reed zwaar en de benen voelde zwaar.
Toch te kort gefietst tijdens de vakantie?
Het eerste rondje klokte ik in 42:46.

Tijdens het tweede rondje lag ik ongeveer op het zelfde tijdschema, (iets langzamer misschien). Maar tijdens de afdaling van “de nok” ging het fout.
Het laatste stukje is erg steil en mul. (als je dus niet de “chicken run” neemt). Maar als je genoeg vaart houdt gaat het goed. Tenminste…

… als je goed stuurt. Er staan in de afdaling 2 boomstronkjes aan de kant. En ja daar dreigde ik over heen te gaan. Henk Lubberding had me geleerd NIET te kijken naar de boom(stronk) waar je omheen wil want dan ga je er juist tegen aan. Ik keek dus WEL naar de boomstronkjes en hoewel mijn voorwiel ze mistte ging ik met het achterwiel vol over de stronk heen. Gevolg was dat ik over het stuur gekieperd werd. Vol het mulle zand in. Au. Mijn stuur kwam tussen m’n ribben en dat voelde niet zo lekker. (Nog steeds niet. Lachen, niezen of iets tillen met links doet pijn. Maar gaat wel over voor ik een meisje wordt. Toch?)

Terug naar de auto werd ik door voorbijgangers vreemd aan gekeken. Toen ik in de auto spiegel keek zag ik waarom. Mijn gezicht was helemaal zwart van het zand na die koprol. Lekker dan.

ATB + 33 km

Chineway Hill

5 aug. 2010. Op de valreep nog even een laatste BIG kunnen scoren in Engeland voor we zaterdag de boot terug naar ons vlakke Nederland nemen. BIG # 94 – Chineway Hill was de enige op korte afstand van onze cottage. Fiets achter op de auto en met z’n allen naar Sidmouth waar ik de vrouw en kinderen op het strand achter laat en zelf op de fiets spring om richting Ottery Saint Mary te peddelen waar de officiële start van de beklimming begint. Even de juiste weg zoeken en dan begint het. De top ligt maar op 241 meter dus het valt allemaal wel mee, maar het is één van de 1000 BIG’s en die kan ik straks wel doorstrepen.

Ik klim lekker door maar plotseling zie ik in de berm een 20% bord staan. Oef, toch maar een tandje terug Peter. Het wordt inderdaad flink steil en de top blijft uit zicht. Hoe lang nog? Moet ik toch van de fiets om handmatig de ketting op het kleinste blad voor te leggen of red ik het op het midden blad? (Sinds ik een ander crankstel gemonteerd heb op mijn oude vakantie fiets kan ik niet op het kleinste blad schakelen. Dat moet “handmatig” gebeuren, incl. vieze vingers)

Maar ik red het net. Hartslag dik in het rood, want afstappen om te schakelen is toch ook zonde. Op de top maak ik een foto en volg even het bordje “White Cross”. Geniet daar van het uitzicht en kies het bridlepath terug naar Chineway Hill. Even mountainbiken want daar zijn die dikke banden toch voor. Niet enkel om meer rolweerstand te genereren.

Terug op de top fiets ik verder en op de kruising met de A375 neem ik de kortste weg terug naar Sidmouth. Via een erg mooie weg qua uitzicht en bebouwing kom ik weer terug in Sidmouth waar ik over de boulevard naar vrouw en kinderen zoek. Als ik ze gevonden heb kan ook ik nog even van de Engelse zon genieten (deze laat zich maar heel sporadisch zien, maar vandaag was zo’n dag) en met m’n tenen in het ijskoude water van de Lyme Bay poedelen. Lekker hoor vakantie.

Alle foto's: http://picasaweb.google.nl/Pedorie/Engeland#

ATB + 35 km
400 hoogtemeters

Exmoor National Park

30 juli 2010. Tijdens het plannen van onze zomervakantie naar zuid-west Engeland had ik natuurlijk al snel op de kaart van www.challenge-big.eu gekeken. In de buurt van onze vakantie locatie in Haselbury Plucknett, zuid Somerset stonden een aantal BIG beklimmingen op de kaart. Mooi, dus de fiets kan mee zodat ik nog wat aan m’n fietsverslaving kan doen en niet verplicht hoef af te kicken. Alleen nog even inplannen in het schema van de overige vakantievierders.

Gisterenmiddag kon ik de fiets op de auto zetten en afreizen naar het Exmoor National park voor het scoren van 2 BIG’s. Ik had een mooi rondje op de kaart getekend, 65 km inclusief BIG 93, Dunkery Beacon en BIG 92, Exe Plain. Uitgaande van 20 km/uur gemiddeld, zo’n 3 uur fietsen, dus met het avondeten zou ik wel weer terug zijn, dacht ik…

Het pakte dus iets anders uit. Vrijdagmiddag is ook druk in het verkeer in Zuid Engeland. De reis duurde dus al iets langer, maar vooral het fiets gemiddelde lag lager dan gepland.

Vanaf de start in Luckwell Bridge ging de weg omhoog richting Dunkery Beacon. Dat was te verwachten want de top ligt op 518 meter. Om de echte top te bereiken zou ik het asfalt moeten verlaten en via een voetpad vol stenen de laatste kilometers afleggen. Geen punt want ik was op de mountainbike. Slalomment om de grootste stenen kwam ik boven. Helaas nauwelijks uitzicht. Flarden mist en wolken waardoor je niet veel kon zien. Na een foto de jas aan en dalen. Het eerste stuk van de afdaling was geen pretje. Zonder vering en schijfremmen over stenen en kiezels naar beneden stuiterend. Gelukkig werd het later iets vlakker met minder stenen zodat ik toch nog kon genieten van dit stuk onverhard mountainbiken.

Terug op het asfalt daalde ik nog harder naar Porlock, een lief Engels dorpje met uitzicht op het Bristol Channel. Maar zo hard als ik naar benden ging, zo steil moest ik ook weer omhoog. 25% Low Gear Now, stond er op een verkeersbord. Dat heb ik maar even gedaan. Zwetend kwam ik boven. De Keutenberg is een eitje hierbij vergeleken.

Over de A39 reed ik door naar Lynmouth. De weg bleef glooiend gaan, maar zulke extreme als in Porlock kwam ik pas weer tegen in Lynmouth. Eerst vol in de remmen naar beneden en dan weer op het kleinste verzetje tegen een muur van 25%  op. Pfff.

De beklimming van de 2e BIG was begonnen. Van zeeniveau in Lynmouth naar 480 meter op de top van Exe Plain. Zo’n 10 km klimmen waarvan alleen de eerste kilometers zeer grillig en steil waren. Nog even dreigde ik fout te rijden maar met de Tomtom in de achterzak was dat probleem ook snel de wereld uit. De kilometers gleden traag onder mijn wielen door. Het enige gezelschap waren de geiten, schapen en af en toe een verdwaalde automobilist. Op de top geen bordje of ander teken, enkel aan mijn hoogtemeter zag ik dat ik op het hoogste punt was. Nu enkel dalen tot de auto?

Fout. De weg bleef glooiend gaan. Natuurlijk daalde ik meer dan dat ik klom, maar een supersnelle afdaling was het niet. Na Simonsbath nog zo’n 10 km voor ik weer bij de auto zou zijn. Nog even vol houden en uit zitten.

Om kwart over zeven was in na bijna 4 uur fietsen terug bij de auto. Even het thuisfront inlichten dat ik “iets” later terug zou zijn. En na wat saaie autokilometers lag ik om 9 uur in een welverdiend warm bad. Lekker hoor.

Weer 2 BIG door kunnen strepen. Misschien volgen er nog meer.

Het rondje: http://maps.google.nl/maps/ms?ie=UTF8&hl=nl&msa=0&msid=109957257747335219299.00048bbe84c7b6e0999e9&z=11

ATB + 70 km, 1560 hoogtemeters.