Castricum-pier-Egmond-Castricum

Vanmorgen nog even het strand op met de 29-er. Vorige keer viel ons ritje letterlijk in het (hoge) water, maar vanmorgen was het tij gekeerd. Via het Castricummer duin, de oranje route, naar Johanna’s Hof gereden om toen de Zeeweg te volgen en bij Castricum aan Zee het strand op te rijden.

Op en naar het strand was het erg druk met strandracers. Iedereen had deze mooie zondagmorgen aangegrepen om nog even te trainen. Er lagen zelfs strobalen bij de strandopgang om het “fiets op je nek nemen” te trainen.

Ik hield het vandaag bij het strandracen. Eerst van Castricum naar de pier, lekker tegen de wind in buffelen.
In Heemskerk werd in ingehaald door een groepje van 4. Hier kon ik mooi aanpikken in de waaier en blijven zitten tot Wijk aan Zee. Maar omdat ik er toch een training van wilde maken liet ik het groepje na een paar kilometer lopen. Gewoon weer zelf tegen die wind in beuken.

Toen mijn voorwiel eindelijk de betonblokken van de pier raakte was ik al redelijk uitgewoond. Pittig windje. Gelukkig had ik hem nu in de rug en ik had verwacht op mijn gemakkie naar Egmond te kunnen peddelen. Helaas werd het toch iets zwaarder. De vloed kwam langzaam op en het strand begon harder aan de gladde banden te zuigen. Net na de zendmast/weerstation, zo’n 2 kilometer voor Egmond besloot ik toch maar om te keren, want ik moest nog een stukje terug tegen wind in naar Castricum. De onverharde kilometers in duin en het stuk tegen wind begon z’n tol al te eisen. Ik kreeg trek maar had niet meer bij me dan een inmiddels half lege bidon water, nog even afzien dus. Over het strand harken tot Castricum en daarna eindelijk de wind pal in de rug. Op de grote plaat op huis aan.

Deze eerste echte strandtraining viel me zwaar. Zeker omdat we gisteren ook al 47 km door de bossen en heide rond Hilversum gereden hadden en ik de week er voor snot verkouden was. Ook kwam ik er tijdens mijn strandtraining achter dat het stuur van mijn 29-er te hoog staat. Dit vanavond aangepast. Nu zien of ik tijdens het weekje vakantie dat ik nog heb een gaatje kan vinden om nog een rondje te trainen voor de strandrace.

PS. heeft er iemand nog een startbewijs voor Egmond-pier-Egmond over? Jolanda wil ook mee rijden maar was te laat met inschrijven.

Strandracen ?

Om ons voor te bereiden op de komende strandrace Egmond pier Egmond op 11 januari waren we zondagmiddag richting Castricum aan Zee gefietst. Zodat we daar over het strand naar de pier en weer terug konden rijden om zodoende al vast te wennen aan de bijzondere fietsomstandigheden van het fietsen op het strand. Jo wil namelijk ook mee doen met de strandrace maar heeft nog nooit op het strand gefietst, de hoogste tijd dus om dit eens te proberen.

Aangezien het officiële sluitingsuur (half elf) van het Noord-Hollands duingebied voor mountainbikers (op onverharde wegen) al lang voorbij was reden we via Castricum en Bakkum naar het strand, maar voor we het strand op gingen liet ik even de extra lus zien die in de strandrace zit. Tijdens de strandrace word je bij Castricum aan Zee (op de terugweg) van het strand gehaald. Via de trappen moet je dan naar beneden de parkeerplaats op en dan langs de slagboom (geen kaartje nodig die dag) weer terug omhoog richting strand. Hier en daar nog even de fiets op de nek nemen omdat men hier dan strobalen neerlegt om de snelheid er uit te halen.

Wij gingen dus ook even met de fiets de trappen af, waarbij Jo de vering in haar strandfietsje erg miste. Hierna uiteindelijk dan toch het strand op.

Boven op het duin viel al op dat het strand erg smal was deze middag. We waren juist op het verkeerde tijdstip op het strand, het was namelijk vloed. Nog wel even geprobeerd om tegen de vloedlijn aan te fietsen maar dat was eigenlijk geen doen. Je zakte, ook met strandbanden, diep weg in het mulle zand. Jo vroeg of het altijd zo zwaar fietsen is op het strand maar ik kon haar verzekeren dat dat meestal niet het geval is. Op een hard strand kan je gewoon knallen en hoge snelheden halen. Na een kilometertje ploeteren zijn we maar omgekeerd. Nog maar eens proberen als het geen vloed is.

Via de verharde paden in het duin zijn we terug gereden. Bij camping Geeversduin werden we verrast door een heuse kerstmarkt. Met de fiets in de hand nog even gezellig langs de kraampjes gegaan om daarna met de wind in de rug terug naar huis te rijden. Volgende keer maar tijdens het juiste getijde het strand op fietsen

Nieuwe toertocht op Texel

Elk jaar staat de ATB toertocht op Texel wel een paar maal op de agenda. En elk jaar ben ik minimaal wel 1 keer van de partij. Het rondje is al tijden het zelfde, soms met een extra lus richting de Slufter. Meestal een stuk over het strand en over de vaste MTB route van Texel. Vooral voor dat laatste ga ik altijd weer heen, ook al stoor ik me aan de vele verharde kilometers van de route, terwijl er zoveel groen op Texel is.

Zondagochtend was ik dus blij verrast dat we na het verlaten van de boot bij het eerste (en enige?) stoplicht op Texel rechtdoor moesten ipv linksaf richting de bossen van de Koog.

Na een paar honderd meter werden we rechts de weg afgestuurd en mochten we via landerijen, onverharde paden en dijkjes dwars door Texel sturen waarbij we uiteindelijk op het strand terecht kwamen. Met een sprong belanden we op het strand want een heel stuk van de strandopgang was weggeslagen. Dit resulteerde in een “drop off” van zo’n 50 cm. Niet opletten zou geresulteerd hebben in een flinke hap zand.

Op het strand pikte ik aan bij 2 andere rijders om zo kop over kop tegen de wind in te rijden. Hierna gingen we het bos in en kwamen alsnog op de vaste MTB route. Als een op hol geslagen rolercoaster over de single track, diverse malen de wieltjes los van de grond, heerlijk stukje.

Verder door de bossen en de heide om wederom op het strand te belanden. De route ging nog steeds in noordelijke richting, dus maar weer wat andere rijders opzoeken. Eén rijders riep ook al om samen kop over kop te gaan rijden en met een groepje van 4 snelde we zo over het strand.

Even later mochten we het strand weer af, maar na een paar kilometer bospad werden we weer het duin over geleid, het strand op. Met het zelfde groepje reden we nu door tot de Slufter en ook daarna bleven we als 4-tal door rijden over de kiezelpaden. Het tempo lag flink hoog en ik moest stevig mijn best doen om het laatste wiel te houden. Uiteindelijk stopte deze sneltrein bij de controle/stempelpost waar we een beker warme bouillon en een krentenbol kregen.

Na deze pitstop sprong ik weer in het zadel en zag in mijn ooghoek dat 2 van de 3 man van net ook opstapten. Nu werd het een grote inhaalrace. Langzamere renners, welke de boot van een uur eerder genomen hadden, reden nu overal voor ons maar met wat ge-slalom kwam ik overal wel snel voorbij.

We kwamen bij het tweede stuk van de vaste ATB route. Helaas reden er nu steeds wat rijders voor me. Inhalen op de single track gaat moeilijk, vooral toen ik midden in een klasje jeugdige atb rijdertjes kwam. Uiteindelijk zag ik een paar gaatjes en kon ik er voorbij.

Na dit laatste stuk ATB route (veel meer dan voorgaande jaren, klasse) gaat normaal de route via de weg terug naar de boot. Het was 10 voor 12, dus met een beetje hulp van de wind in de rug zou ik dat net moeten redden voordat de boot om klokslag 12 uur zou afvaren terug naar Den Helder.

Echter ook nu hadden de parkoersbouwers bedacht dat er in een mountainbike toertocht zo min mogelijk asfalt wegen horen te zitten en we werden we in het zicht van de haven toch het groen ingestuurd. Daar gaat m’n boot van twaalf uur, dacht ik. Volle bak reed ik over de slingerpaadjes door het duin maar voordat ik bij de haven was zag ik de veerboot al het wad op varen. De laatste meters kon ik dus free-wheelen. Helaas net 5 minuten te laat.

de route - 52 km: op Strava.

Amerongse berg

Verandering van spijs doet eten, dus voor de verandering hadden we gisteren de MTB routes van de Utrechtse Heuvel rug op het menu gezet. Van een local (Gert N) had ik al gehoord dat het nooit zo heel modderig is op de heuvelrug, zeker als het een paar dagen droog is zoals afgelopen week.

Even op MTBroutes.nl gekeken voor een mooi vertrekpunt en dat gevonden in Leersum. Ooit ben ik hier wel eerder gestart voor een rondje MTB-en op de heuvelrug en ik hoopte dat ik nog wat zou herkennen zodat het geen spoorzoeken zou worden. Maar helaas. Mijn geheugen liet me op dit punt in de steek. Gelukkig wilde een fietser die net klaar was met zijn rondje ons wel vertellen hoe we op de track moesten komen. Op de website had ik gelezen dat je makkelijk van de ene naar de andere route kon oversteken en zo 3 of 4 lussen aan elkaar kon knopen. Nadat we het juiste spoor gevonden hadden konden wij ons gaan uitleven over de tracks, tussen de bladeren en over de boomwortels heen. Gelijk bleek al dat het een stukje technischer zou worden dan ons rondje over de Gooise heide. Vooral de vele boomwortels maakte het lastig, maar gelukkig werd het later beter.

Na 2 rondjes over het lusje bij Leersum werd het tijd voor de oversteek naar de volgende lus. We zouden een fietspad moeten volgen en dan weer de bekende MTB route paaltjes moeten tegen komen. Maar helaas. Een hardloper kon ons op het juiste spoor helpen. In deze lus zat wat meer hoogte verschil. Een paar zeer snelle afdalingen en ter compensatie enkele rottig steile klimmetjes.

Na anderhalf rondje staken we over naar de volgende lus, welke over de Amerongse berg zou gaan. Maar deze begon eerst met een razend snelle afdaling. Overal stonden bordjes gevaarlijke afdaling, al viel dat wel mee. Hier en daar een knip maar de vering van onze Fully’s ving dat netjes op. Veel mooie single tracks maar ook stukken over brede zandpaden. Nooit te lang om het saai te laten worden.

We waren lekker bezig op deze track tot we op een splitsing van de route kwamen. We volgden de route naar rechts maar op het eind van het pad stonden geen nieuwe bordjes. Dus maar weer terug om het bordje de andere kant op te volgen. Dat bleek wel goed te gaan want hier volgde de pijlen elkaar wel steeds op.

Omdat het al wat donkerder begon te worden, het liep tegen half vijf, keken we uit naar het oversteek punt terug naar lus 2. Boven op de Amerongse berg bleek dat we de route nog iets moesten volgen en dan zouden kunnen oversteken. Er volgde een mooi technisch stukje dalen en toen konden we de weg over terug naar lus 2.

Het laatste stuk van lus 2 was bekend. Die steile klim zou nog volgen en dan konden we oversteken naar lus 1. Maar of het nu door de invallende schemering kwam of doordat al die bomen op elkaar lijken, de beoogde doorsteek naar lus 1 bleek toch een ander pad te zijn en zo stonden we in de invallende duisternis midden op een doorgaande asfalt weg. Terugkeren het donkere bos in vonden we allebei niet zo slim. Gelukkig kunnen we heden ten dagen vertrouwen op de techniek. De navigatie app om mijn telefoon bracht ons netjes terug naar de auto. Weliswaar via het asfalt maar dat vonden we nu eens niet zo heel erg. In het pikkedonker zonder verlichting door een onbekend bos rijden leek ons ook niet zo’n goed idee.

Terug bij de auto bleek dat we toch dik 45 km gefietst hadden. Heerlijk gefietst en dat smaakt naar meer…

De route op Strava.

Baanwielrennen

Na de enthousiaste verhalen van goede vriend Ronald ben ik gisteravond met m’n helm, handschoenen en pedalen in een grote sporttas naar het SportPaleis in Alkmaar getogen voor een clinic baanwielrennen. Ik had nog nooit op een baanfiets gezeten want het doortrappen in combinatie met het niet hebben van remmen schrok me toch een beetje af. En als je dan naast die steile hoge houten bochten staat moet je toch nog wel een keertje op je hoofd krabben voordat je er aan begint.

Maar een duwtje in de rug helpt. Zo stond ik dus om 9 uur klaar. Pedalen netjes aan de huur baanfiets geschroefd. Banden snoeihard, zadel op de juiste hoogte. Helm en handschoenen aan, klaar voor de start.

De clinic werd gegeven door ene Martin en hij pikte me er gelijk uit als nieuwkomer. Mooi. Ik mocht om aan de fiets te wennen eerst een aantal rondjes op het beton naast de baan fietsen.
Tijdens het fietsen houd je toch onwillekeurig een keer de benen stil en dat wordt gelijk afgestraft door de volgende pedaalslag. Het wiel draait door en de volgende pedaalslag gaat ook gewoon door. Oja. Dat kon niet. Gelukkig ging ik nog niet zo hard.

Na zo’n ronde of 10 mochten we (er was nog een nieuwkomer, Ronald reed al op de houten baan) de baan op. Beginnen op het blauwe stuk, de 'Cote d'Azur’ onder aan de baan.

Martin vertelde eerst dat je in de bochten altijd snelheid moest houden. Door minder druk op de pedalen te geven verminder je snelheid, niet doen dus in de bochten. Verder altijd rechts passeren en altijd even kijken of je zelf net niet ingehaald wordt. Met die mededeling in de oren geknoopt stuurde ik na een paar rondjes van het blauwe hout de baan op. Soepeltjes doortrappen de eerste grote bocht in. Door gewoon het rode lijntje te volgen kwam ik daar zonder kleerscheuren uit en gelijk diende de volgende bocht zich al weer aan, want de baan is in totaal maar 250 meter lang. Gewoon trappen en sturen blijven. Niets aan het handje.

Nadat we een beetje baangevoel gekregen hadden mochten we met z’n drieën om beurten op kop rijden en in een bocht de kop over geven door iets wat rechtdoor te rijden. Hierdoor ontstaat een “gat” voor de mannen achter je, (dit moet je dus nooit in een wedstrijd doen) om daarna weer achter aan te sluiten.

De hier opvolgende oefening had niets met snelheid te maken maar alles met fietscontrole. Er werden pilonnen op de baan gezet en daar moest je tussen door zien te sturen. Lastig zonder remmen en vooral als ze niet meer recht achter elkaar staan en je dus iets naar beneden moet sturen om er tussen door te gaan. Tegendruk op de pedalen geven om niet te hard te gaan en durven sturen. Ook ik kwam niet geheel foutloos door deze oefening.

Daarna volgde wel een oefening op snelheid. Je moest 2 ronden laag blijven dus tegen de 'Cote d'Azur’ aan rijden, en dan 1 ronde helemaal boven aan langs de bording van de wielerbaan. Cool. Ik had niet gedacht hier zo makkelijk langs te zullen sturen. Maar ook nu geld weer: “Gang is alles”.

Deze oefening een aantal ronden uitgevoerd te hebben mochten we stoppen en beginnen met uitrijden. Het uurtje baan-clinic zat er al weer op. Jammer maar volgende keer ben ik zeker weer van de partij.

Na het uitrijden dacht ik dat het leuk zou zijn om nog een paar actie foto’s te schieten. Ronald ging met de telefoon in de hand de baan op en probeerde mij vast te leggen op de gevoelige plaat. Maar door dat ik zo hard langs kwam is de foto iets bewogen (of had Ronald toch al te veel gedronken?)


Daarna zou ik Ronald fotograferen, maar na de eerste shoot vond ik het erg lang duren voordat hij voor een tweede keer langs kwam. Even later hoorde ik dat hij in de bocht onderuit gegleden was. Met een te lage snelheid door de bocht en/of met z’n pedaal de baan geraakt. Gevolg een gat in zijn nieuwe koersbroek en het vel van z’n ellenboog. Op Facebook werd al gesuggereerd om toch maar zijwieltjes te monteren op de fiets van Ronald ;-)

Gezocht betrouwbare weerman (m/v)

Gelukkig had weerman Piet de weersvoorspelling voor zondagochtend wederom fout. Volgens Piet kon je zondagochtend maar het best de gordijnen gesloten houden en heel diep weg kruipen onder je dubbel dikke donzen dekbed. Maar toen ik vanmorgen toch stiekem de gordijnen een stukje open deed zag ik dat helemaal niet goot van de lucht zoals voorspeld. Daar in tegen scheen de zon voorzichtig tussen de wolken en zwiepende takken door, want de voorspelde harde tot stormachtige wind was wel uitgekomen.

Snel dus maar uit bed, ontbijten en op de fiets richting duin. Naar duin toe moesten we opboksen tegen de stormachtige wind in, maar eenmaal in duin hadden we nog hier nog maar weinig last van.

Wel moesten we af en toe om een omgewaaide boom heen fietsen, al waren de meeste bomen die afgelopen maandag tijdens de zware herfststorm van 2013 het loodje gelegd hadden door de ijverige PWN boswachters van de paden af gehaald.

We volgenden de oranje route en waren verbaast van de grote hoeveelheid mountainbikers en hardlopers die we onderweg tegen kwamen. Allemaal heel verstandig niet naar de adviezen van weerman Piet geluisterd dus.

Vriendin Jo had duidelijk even moeite met de technische omstandigheden van het Noordhollands duingebied ten opzichte van de Gooise matras. Vooral de vele klimmetjes, technische afdalingen en scherpe bochten in onze duinen deden haar de eerste kilometers voorzichtig aan fietsen. Later kreeg ze meer vertrouwen en kon ze mijn tempo beter volgen.

Na anderhalf uur sturen over de losse bladeren was het tijd om ons met de wind in de rug naar Uitgeest te laten blazen. En thuis gekomen, genietend van een warme douche, brak toch nog de voorspelde (hagel)bui los, de enige vandaag. Dus als jij wel een goede weervoorspeller bent, doe dan een gooi naar de baan van weerman Piet.

(foto: © Pietsweer.nl)
Het rondje op Strava: klik.

Heideroosjes en Duindoorns

Dit weekend kon ik weer eens optimaal gebruik maken van de mountainbike en op beide dagen lekker fietsen.
Zaterdagmiddag, samen met vriendin Jo, cruisen door de bossen en over de heide in het Gooi. Zondag met een paar jongens van de Fietsgroep de duinen bij Castricum in.

Zaterdagmiddag, na een stevige brunch, sprongen we op de fietsen en reden via Naarden richting Huizen om het klimmetje te vinden nabij het zwembad de Sijsjesberg in Crailo. Jo had wat aanwijzingen van een vriendin gekregen en nu konden het puistje vinden. We waren wel steeds in de buurt maar er toch net langs gereden. Nu er dus op en er over.

Ook op de heide bij Hilversum hebben we een nieuw stuk ontdekt. De Zuiderheide, deze ligt aan de andere kant van de Hilversumseweg. Ook hier een groot stuk heide met ongekende mtb mogelijkheden. Opvallend waren de korte klimmetjes die hier uit het niets oprezen. Kuitenbijtertjes in mini formaat.

Na twee en half uur spelen in de natuur waren we weer thuis. Mooi op tijd, want korte tijd later begon het te regenen.


Zondagochtend ben ik met een paar man van de fietsgroep naar het duin getogen. Nog even genieten van de herfstkleuren, al viel het me op dat de natuur hier nog groener was dan de bomen op de heide. Daar hadden de meeste bomen al hun goud gele herfsttooi. Heeft de zee toch zoveel invloed op de herfstkleuren?

Ons rijgedrag werd niet door de zee beïnvloedt, daar is een andere vloeistof veel beter in. Wij knalde door het duin waarbij Marcel met zijn gladde strandbanden opvallend goed kon volgen. En zelfs op “de Bonnaleiding”, een stuk valsplat, mijn Strava record aan flarden reed. Hmmm.

Helaas ging het aan de achterzijde van de Kruisberg vanmorgen mis. Ik nam een technisch stukje naar beneden en René van Goethem volgde in mijn wiel. Plotseling hoorde ik een schreeuw en kukelde René over zijn stuur. René Lommers die er achter reed zag René een mooie koprol maken. Maar ook al zag het er redelijk onschuldig uit, René bleek toch veel pijn aan zijn schouder te hebben. Voorzichtig z’n sleutelbeen onderzoekend leek het er op dat deze gebroken was. Rechterarm kon hij ook niet omhoog brengen. Nee, het zag er niet goed uit. Fietsen kon nog wel, en met een zetje in de rug ook het onverharde pad afrijden. Daarna via het asfalt terug naar huis. Een uurtje later melde René van uit het ziekenhuis dat inderdaad zijn sleutelbeen gebroken was. Bummer. :-(

Sterkte en beterschap René.

route heideroosje: klik
route duindoorn: klik

Oktoberzon

Ja we bofte gisteren wel tijdens ons ritje op de racefiets. Wie had nu verwacht dat de oktoberzon zich nog zo uitbundig zou laten zien?

We, de fietsers van familie van Goethem en ik, hadden zaterdags al gepland om een mooi rondje richting Noordwijk te fietsen, maar dat we zo verwend zouden worden hadden we niet verwacht. Na een koude start en enige bewolking brak de zon er later door heen om ons lekker op te warmen. Ook de wind had een dagje vrij genomen dus het was heerlijk koersen over de sluizen van IJmuiden, het kopje van Bloemendaal, de boulevard van Zandvoort en door de waterleidingduinen naar Noordwijk.

Het enige opmerkelijke was dat we tijdens de beklimming van het Kopje plotseling midden in een kudde schapen terecht kwamen, inclusief herder en schapenhonden. Schapen op het kopje van Bloemendaal?? Waar grazen die dan vroeg ik me af?

Na dit oponthoud klommen we verder waarbij Raymond verrassend als eerste boven was. (De natte klinkerbochtjes neem ik nog heel voorzichtig). In de waterleidingduinen richting Noordwijk pikte we aan bij een groepje mountainbikers die aan het trainen waren voor Egmond-pier-Egmond. Met moeite konden we wiel houden bij dit treintje. Wat een tempo.

In Noordwijk stuurde Raymond ons nog voor de boulevard naar Noordwijkerhout om vervolgens pas in de Zilk gehoor te geven aan de roep in de groep om een koffie stop.

Na deze welverdiende pauze leidde Raymond ons via Vogelenzang en Aerdenhout terug naar Bloemendaal. Wij waren verbaasd over de route kennis van Raymond maar hij blijkt vaker richting zuid te fietsen dan wij en weet nu perfect de weg in het ons minder bekende zonnige zuiden.

Nu verder via het Kopje (alleen Marcel en ik gingen omhoog, de broertjes reden om) en Santpoort naar de sluizen van IJmuiden om vervolgens via Beverwijk waar we afscheid namen van Raymond terug te rijden naar ons mooie dorpje Uitgeest. Met 107 km op de teller stapte ik voldaan de voordeur binnen. Bedankt mannen.

potje dammen op de fiets

Nee, niet dat bordspel. Vanwege de Dam tot Dam hardloopwedstrijd organiseert Le Champion ook een fietstocht, welke start op de dam in Amsterdam, langs alle plaatsen in Noord-Holland met dam in de naam. Dus van Amsterdam naar Zaandam, Schoorldam, Obdam, Schardam, Edam, Volendam, Monnickendam, Uitdam, Durgerdam, Nieuwendam en dan zo weer terug naar Amsterdam. Als je de juiste bordjes volgt heb je op het eind van het rondje zo’n 140 km weggetrapt.

Wij, René L. en ik, hadden besloten om ook mee te dammen, maar dan gewoon hier in Uitgeest te starten. De officiële toertocht zou via Alkmaar naar Schoorldam gaan en wij hoopte ergens rond Alkmaar wel de eerste pijlen tegen te komen. En dat gebeurde. De toertocht had zijn eerste stempel en verzorgingsplaats op de parkeerplaats van Ranzijn en vanaf daar konden wij mooi de rood/gele pijlen volgen.

Omdat de tocht officiël in Amsterdam om 8:00 uur start en wij hier om half negen vertrokken, was het nog heerlijk rustig onderweg. En al fietsen wij redelijk vaak van Alkmaar "de Noord" in, deze toertocht bracht ons over wegen die we normaal nooit kiezen. Leuk om zo door een “bekende” omgeving te rijden.
Bij Koedijk stak de route de N9 over en hier ging het mis. Waren we te gefocust op de drie mountainbikers voor ons? We kwamen uit bij een rotonde in Bergen maar zagen we geen pijlen meer hangen. Hoe kan dit? Toch een bordje gemist? Terug gaan was een optie maar omdat we wisten dat de route naar Schoorldam zou voeren was het slimmer om gewoon die kant op te fietsen. En ja, na even wat zoeken zagen we de pijlen hier weer hangen en konden we onze tocht vervolgen.

Van Schoorldam naar Obdam en dan dwars Noord Holland doorsteken naar Schardam aan het Markenmeer. Met de wind (toen nog zwak) schuin in de rug is dit geen enkel probleem.
Vanaf Schardam gaat de route nu bijna enkel over en langs de zeedijk, de dijk langs het Markermeer, terug naar Amsterdam en onderweg komen we dan diverse dammen tegen. Maar voor we als dijkgraaf te fiets de Zeedijk gaan onderzoeken is het eerst tijd voor een bakkie koffie. René spot de “Karperput”, de plek waar zijn collega altijd gaat vissen, langs de route en knijpt in de remmen. En inderdaad het is een mooi plekje om even in alle rust te genieten van een heerlijke bak koffie.

Als we weer op het zadel klimmen piept de zon voorzichtig door het dikke wolkenpak en dat doet de temperatuur gelijk goed. We stropen onze arm stukken af en genietend van het zonnetje pedellen we richting Edam, Volendam. Het windje hebben we nu schuin tegen en ook al trekt deze al iets aan we kunnen de teller nog makkelijk op de 34 km/uur zetten. Een paar man pikt bij ons aan en kop over kop houden we dit wel een tijdje vol.

Na Edam en Volendam volgt Monnickendam snel en vervolgen we onze route over de dijk langs het water. Het stuk langs Marken gaat nog prima, maar als we bij Uitdam langs de dijk richting Durgerdam fietsen hebben we de wind pal tegen. Deze komt nu over het water, het Kinselmeer, en ook al fietsen we nog steeds kop over kop de teller blijft nu steken op 27 km/uur. En de bovenbeentjes begin ik aardig te voelen. Blij dat we eindelijk bij Schellingwoude zijn. De toertocht gaat hier de brug over en terug naar de dam in Amsterdam, maar wij besluiten om vanaf hier richting Uitgeest te fietsen.

Als ik van huis naar het werk fiets ga ik ook altijd over de Schellingwouderbrug dus volgen we mijn woon-werk route. Via Nieuwendam komen we in Buiksloten maar daar stuiten we op de hardlopers van de Dam tot Dam wedstrijd. Hier tussen fietsend maak je geen vrienden dus besluiten we toch maar een andere route te volgen, om een paar kilometer verder wederom niet door te kunnen trappen vanwege die zelfde hardloop wedstrijd. Nu het stuur omgegooid richting Landsmeer en via ’t Twiske fietsen we Oostzaan in. Vanaf hier is de weg terug naar huis niet langer onbekend en pedellen we rustig terug naar Uitgeest. De bovenbenen zijn leeg dus dat eindsprintje naar het plaatsnaam bordje slaan we deze keer over. Volgende keer weer René, goed?

Om kwart over twee rijden we ons mooie dorp weer in en ik nuttig bij René nog een versnapering voordat ik naar huis toe fiets.
René bedankt voor dit leuke potje dammen.

Van mijn knie, en overige verwondingen na de valpartij van 2 weken geleden, had ik gelukkig weinig last. De meeste "pijn" zat hem in het niet hebben kunnen fietsen. Benen waren na 140 km erg stram en stijf. Wel had ik in het begin van de tocht moeite om netjes door de bochten te sturen. De angst om te vallen zat nog altijd tussen de oren. Naar mate de dag vorderde en de wegen opdroogde verdween dit langzaam. Gelukkig.

klik voor de route

hond van rechts

Toen ik vorige week op mijn gemak langs Gaasperplas van het werk naar huis fietste zag ik plotseling een hond aan komen rennen. Met hoge snelheid zou hij het pad kruisen waar ik net op dat moment reed. En om een of andere reden registreerde ik de hond wel maar kwam er geen impuls van mijn hersenen naar mijn handen om te remmen of de benen stil te houden. Maar of het te beremmen was betwijfel ik.

Gevolg was dat ik de hond (type schoot) vol in de flank raakte en over het stuur op het grind belandde. Ook al was mijn snelheid niet heel hoog ik schoof toch "lekker" door op de groffe schuurpapier ondergrond. Een grote schaaf op heup en scheenbeen was het gevolg. Verder een diep gat in mijn knie waar het bloed flink door naar buiten stroomde. Broek en shirt stuk en ik wederom erg geschrokken. En dat daags voor de geplande fietsvakantie naar de Franse Alpen. Ik baalde dus stevig.

De hond wist niet wat hem overkomen was en bleef jankend op het fietspad liggen met mijn fiets zijn rug. Ik was even bang dat ik de hond een dwarslaesie bezorgd had maar dat was gelukkig niet het geval. En ook al keek de hond niet uit, het is nog altijd de schuld van de baas dat deze los liep.

Ik was dan ook vooral kwaad op de eigenaresse, maar zij was enkel druk bezig om de hond een standje te geven. Natuurlijk vond ze het erg vervelend voor mij en zou de schade vergoeden maar iets meer medeleven en bezorgdheid had ik wel kunnen waarderen.

Nu een week later is de schaafwond op mijn scheenbeen bijna genezen. Nog wat korstjes. De wond op mijn heup is groter en plakt nog aan broek of laken. En ook mijn knie is nog niet genezen, getuigen een grote korst en het nog steeds moeizaam buigen van het gewricht.

De geplande fietsvakantie naar Frankrijk is door omstandigheden gecanneled maar dat kwam mij niet helemaal verkeerd uit. Om nu "geblesseerd" mijn bolletjes shirt te moeten verdedigen ... Mijn fietsmaatjes zouden daardoor wel eens kans hebben om voor mij boven op de Alpe te staan.

Hopelijk geneest alles snel en kan ik gauw weer opstappen. Stilzitten kan ik namelijk niet zo goed.

tijdrit over 1 ronde

Aangezien het ‘s avonds al sneller donker wordt, lopen de trainingsactiviteiten op de woensdagavond van onze fietsgroep ook af. Alleen volgende week nog een laatste training. Daarom had trainer Leo voor afgelopen avond een tijdrit op de agenda gezet. Een tijdrit over 1 ronde. Eén ronde volle bak dus, zeven en een halve kilometer ben je alleen, overgeleverd aan de “elementen”, bezig om zo snel mogelijk rond te komen.

Om zeven uur verzamelde we bij de ijsbaan om naar onze tijdrit locatie te rijden in de Schermerpolder. Daar stond trainer Leo, samen met zijn vrouw Lida al klaar. Er waren al een aantal rijders aanwezig en na ingeschreven te hebben en een rugnummer opgespeld te hebben konden we gaan warm rijden. Het viel gelijk op dat de wind uit het Noorden erg sterk was en we daar het laatste stuk van het rondje nog behoorlijk last van zouden krijgen.

Omdat de wind in de loop van de avond vaak minder wordt zorgde ik er voor dat ik een hoog startnummer zou krijgen en dus als één van de laatste zou mogen starten. Dat lukte, ik had nr 19, maar helaas was de wind niet minder op het moment van mijn start.

Ik stond al ingeklikt, steunend op de schouder van Lida, toen ik de pedalen achteruit draaide om deze op de ideale startpositie te zetten. Hierbij liep de ketting van het grote blad half op het middelste blad. Gelukkig zag ik dit anders was ik misschien bij het aanzetten gevallen. Maar Lida was al aan het aftellen. Ik kon niet anders dan deze start aan me voorbij laten gaan door snel van de fiets te springen om te proberen de ketting met de hand op het grote blad te leggen. Echter de voorderailleur vond van niet en duwde de ketting terug op het middenblad. En wat ik ook met de linker shifter deed, de ketting bleef op het middenblad. Van Lida mocht ik op plekje 21 starten en de anderhalve minuut die ik had om dit te fixen waren al bijna om. Dan maar op het middenblad starten…

… 5, 4, 3, 2, 1. Met een slippend achterwiel reed ik weg. De ketting stond achter ook heel licht en door de “enorme” krachtsexplosie bij de start slipte het achterwiel over het asfalt. Snel naar één van de kleinste tandwielen op het achterkransje schakelen en de armen om het nieuwe ligstuurtje vouwen. De teller schoot door naar de 42 km/uur maar zoals vaak kon ik dit tempo niet volhouden. De bovenbenen begonnen heftig te protesteren en ik moest nog voor de eerste bocht letterlijk even een tandje terug schakelen.

Na de eerste bocht, die keurig door Peter Vosse bewaakt werd, kon ik achter naar het kleinste tandwiel schakelen. Helaas was de 11 niet klein genoeg nu de krachtige noorderwind besloten had me een zetje in de rug te geven. En kreeg ik de teller niet boven de 42 km/uur.

Na de tweede bocht kwam de wind schuin van rechts en had je hier niet zo veel voordeel meer aan. Op de 11 kon ik de trappers nog goed rond krijgen en zag ik het roze stipje dat een minuut voor mij gestart was langzaam dichterbij komen.

De laatste bocht loopt flauw en het gaat daarna licht omhoog richting pont. Nancy was nu heel dichtbij en het was “er op en er over” (sorry Nancy, volgende keer meer tijd voor een praatje), volle bak de laatste kilometers tegen wind naar de finish. Echter toen ik even onder mijn arm naar achter keek zag ik het voorwiel van Nancy die heel even met me mee probeerde te liften. Helaas voor haar kon ze mijn tempo maar kort vast houden en zag ik de afstand tussen onze fietsen groter worden.

Nog even op de tanden bijten en nog harder in het ligstuurtje knijpen om er nog een eindsprint uit te persen. Is het gelukt, ondanks dat ik alles op het middenblad moest doen?

Even later kwam Leo met de uitslagen. Ik bleek 3e te zijn geworden met een hele mooie tijd van 11:15, wat neer komt op een gemiddelde van 38,93 km/uur. Helemaal niet slecht dus.
Morgen maar even naar de fietsenmaker om de linker shifter te laten repareren. Wie weet, volgend jaar een nog snellere tijd?

Alle uitslagen: tijdrit 28-08-2013

Crossen door het Gooi

Wat doe je op een zonnige zondagmiddag nadat je lekker uitgeslapen hebt. Juist, je pakt je MTB en gaat een rondje crossen.

Gistermiddag dus van de Gooise matras afgestapt op de MTB, het bos in, de heide op. Gewoon het pad volgen als je een mooi paadje ziet. Ook nu kwamen we op plekken waar we nog niet gereden hadden.

Maar ook ben je na een half uur fietsen weer op de plek waar je daar voor ook al was. Is dat erg? Nee. Als je maar lekker fietst.

En ondanks het zonnige weer was het niet erg druk op de (bijna) bloeiende heide met wandelaars. Wel her en der oppassen voor loslopende honden.
Slalommen om stronken heen, tussen de bomen door. Knallen over een single track. Jumpen over een boomwortel. Wat kan crossen toch geweldig zijn.

Na twee en half uur op pad te zijn geweest en met 47 km op de teller waren we weer thuis. In de achtertuin genoten we nog even na van onze fietstocht met een koele versnapering.

de route:

http://www.strava.com/activities/75813932

The Amstel Goldrace Xperience

Om de vakantie helemaal goed af te sluiten hadden we besloten om na terug komst uit Frankrijk nog een lang weekend Zuid Limburg te boeken.
Een paar dagen in- en ontspanning tussen de heuvels van Limburg.
Dus woensdagavond na het werk met de caravan naar Sibbe, net ten zuiden van Valkenburg. Een mooie uitvalbasis voor een paar dagen fietsen en een wel verdient saunabad er tussen in.

Donderdag zijn we vanaf de camping naar Valkenburg gefietst en daar op de Plenkertstraat bij Amstel Xperience een routekaartje en uitleg over de te fietsen routes te halen. Want de gehele route van de Amstel Gold race is permanent uitgepijld en in 3 lussen opgesplitst. Lus 1 is de start van de route en gaat via Maastricht naar het noorden van Zuid Limburg. Hier niet zo heel veel klimmetjes.
Lus 2 is de langste lus en komt met zijn 120 km langs het meeste zuidelijkste stukje van Limburg, het Drielandenpunt. En lus 3 is de finale lus, met 78 km gaat deze over de zwaarste en steilste heuvels van Limburg zoals oa. De Keutenberg en de Eyserbosweg en eindigt officieel met de beklimming van de Cauberg.

Ook konden we bij Amstel Xperience gratis een chip lenen welke de tijden van diverse beklimmingen zou registreren, maar die moesten we uiteraard na gebruik weer terug brengen. Echter we hadden niet gepland om weer door Valkenburg te rijden, omdat de routes allemaal mooi langs onze camping lopen. En mijn fietscomputer registreert de tijden ook, dus de dame van Amstel Xperience hartelijk bedankt voor het aanbod.

We begonnen deze donderdag met lus 3. “Oh, gelijk de zwaarste route” zei de dame van Amstel. “Ja dan hebben we dat alvast maar gehad”, antwoordde ik adrem.
De meeste zware en steile Limburgse klimmetjes zitten in deze finale lus van de AmstelGold race, en koud uit Valkenburg wordt je direct getrakteerd op de Cauberg. Dat hakte er dus lekker in. Gelijk goed warm geworden konden onze mouwstukken uit en na de Geulhemmerberg ook Jo haar onder shirt.

Via Maastricht gaat de route naar Cadier en Keer. Hier ontbrak 1 bordje maar doordat we ook een routebeschrijving mee hadden genomen kwamen we toch via de Wolfsberg in Slenaken.

De kilometerteller stond inmiddels al op 45 km dus aan de voet van de Loorberg eerst koffie met vlaai. Dat hadden we al wel verdiend. Na zo’n koffiestop doet de eerste beklimming altijd een beetje pijn maar gelukkig loopt de Loorberg mooi gelijkmatig en niet te steil omhoog.

Nu volgde de afdaling van de Schweiberg om dan via Partij de Gulpenerberg te bestijgen. Deze is wel gemeen en eist alle aandacht zodat we het route bordje op de top mistte en een paar kilometer verkeerd reden. Op de top van de Gulpenerberg moest je gelijk rechtsaf, afdalen naar Gulpen.

Via Wittem en Wahlwiller rij je dan zo de Kruisberg op. Je zit nu echt in de finale van de AmstelGold race want de ene steile hufter volgt de ander gelijk op. Na de afdaling van de Kruisberg rij je via Eys de Eyserbosweg op. Ook met een stijgingspercentage in de dubbele cijfers.

Het klimwerk van Jo liet het nu wat afweten. Met kramp in haar bovenbeen moest zij toch even van de pedalen. Gelukkig volgde na deze steile beklimmingen de Fromberg, die iets minder steil is en Jo gewoon kon blijven zitten. Maar na het over steken van de provinciale weg in Schin op Geul komt dan echt het toetje, de Keutenberg. Ik waarschuwde Jo dat je direct na de bocht tegen een soort muur aan rijdt. Je moet dan al het juiste tandwiel gekozen hebben anders kan je het wel vergeten. Maar ondanks dat ze wel het kleinste tandwiel voor gestoken had deed de kramp, in beide bovenbenen nu, haar toch afstappen.

Boven gekomen keerde ik even om, om samen met m’n meisje de laatste meters van de Keutenberg te beklimmen. Jo had het wel even gehad met al dat klimmen en gelukkig konden we nu over een bijna vlakke weg terug rijden naar onze caravan in Sibbe.


De volgende dag, vrijdag, weinig inspanning maar juist veel ontspanning in de sauna baden van Thermae2000. Lekker hoor.


Ook de zaterdag begon bewolkt maar om te fietsen is dat juist niet erg. We wilden vandaag lus 2 gaan rijden maar 120 km vond Jo iets te veel van het goede. Ik stelde voor om de route dan aan te passen en de start van de lus richting Maastricht en Slenaken over te slaan om gelijk in Gulpen de route richting Schweiberg op te pakken. Zo konden we mooi warm rijden en tegen de tijd dat we in Mechelen waren op volle kracht de Schweiberg op knallen.

Nu daal je af via de Eperheide en begint na Epen gelijk de beklimming van Camerig. Deze vind ik zelf een beetje op een Alpen col lijken. Loopt mooi, en best wel lang voor Hollandse begrippen. Boven miste ik (een aantal dames op racefiets stonden er voor) het bordje linksaf richting Vijlen. Terug op mijn weg richting Epen kwam ik Jo ook niet tegen in de beklimming, want die bleek niet afgeleid te zijn op de kruising. Ze stond me geduldig op te wachten in Vijlen.

We reden Vaals in en beklommen het drielandenpunt vanaf de Nederlandse zijde. Tijdens de Amstel Gold toertocht kom je altijd via België boven, maar nu eens vanaf de andere kant dus. En eerlijk gezegd vond ik deze kant makkelijker.

Na een foto, pitstop en telefoontje daalde we af door Gemmenich naar Vijlen en reden zo terug naar Epen. Hier gingen we op de koffie bij Marcel en Ans die met de camper ook een lang weekend in Limburg waren. Gezellig.

De verorberde gevulde koek bij Marcel en Ans bleek onderweg van bijzondere kwaliteit, want de renner die me wilde verslaan op de klim van de Eperheide kwam bedrogen uit. Heel even mocht ie me voorbij maar voordat we boven waren keek ie toch mooi tegen de rug van mijn bolletjesshirt aan. :-P

Terug in Gulpen besloten we ook maar de rest van route 2 te volgen. Wederom over de Kruisberg maar in Eys nu rechtdoor. Niet de steile klim op maar meer geleidelijke omhoog. Lekker.
Je rijd nu een beetje op de heuvelrug en daalt dan af naar Simpelveld waar je weer omhoog mag. Hier klim je tussen de bungalows naar Huls. Deze beklimmen kende ik al van de AmstelGold toertocht maar voor Jo was het een echte verrassing. Je verwacht hier niet zo’n steile doorgaande weg te treffen.

Nu daal je richting Wijlre maar mag dan volkomen onverwachts rechtsaf beginnen aan de beklimming van de Vrakelberg. Ik had er nog nooit van gehoord maar vergeten doe je hem niet snel meer. Hijgend en puffend kwamen we boven maar werden daarbij ingehaald door iemand met een Cancellara-motortje z’n frame. Als of we stil stonden. Kan gewoon niet.

Het was nu rustig dalen richting Schin op Geul. Nu niet gelijk de provinciale weg oversteken maar door rijden tot voorbij Oud-Valkenburg. Nu wel oversteken en omhoog de Sibbergrube op om bovenaan bij de onze camping uit te komen. Met 90 kilometers op de teller en mooie afsluiting van onze 2e fietsdag.

Zondag zouden we een deel van lus 1 gaan fietsen om daarna de boel op te breken en terug naar Holland te rijden. Helaas was Jo die nacht ziek geworden. Met hoofd- en buikpijn besloot ze in haar bedje te blijven liggen. Omdat ik haar niet te lang alleen wilde laten heb ik mijn routeplan veranderd.
Even via de Cauberg naar Gulpen om daar de Gulpenerberg vanaf de andere kant te beklimmen (ook steil!) en daarna nogmaals de finale-beklimmingen te nemen. Kruisberg, Eyserbosweg, Fromberg, Keutenberg.

Zo gezegd zo gedaan, en na Jo goed ingestopt te hebben ben ik snel vertrokken. Het klimmen ging me iets beter af dan donderdag. De zon kwam nu achter de wolken vandaan en tijdens het klimmen is dat erg warm.

Toen ik na een dik uur fietsen de Keutenberg op wilde rijden reed er een groepje van 4 de Engweg in. Ook hier hoorde ik de uitleg en samen met de meer ervaren rijder klom ik het steile stuk op. Hier reed ik hem uit het wiel maar op het minder steile stuk kwam ie toch nog even dichtbij. Echter op een versnelling van mijn kant had hij geen antwoord en zo kon ik weer alle punten van het bergklassement achter mijn naam laten noteren ;-)

Snel door naar Sibbe om de patiënt te verzorgen. Jo had heerlijk geslapen en voelde zich gelukkig iets beter. Even later konden we ons kampement afbreken en terug naar huis rijden. Onze verlengde vakantie was nu echt voorbij. Weer fijn aan het werk nu.

de routes:
dag 1
dag 2
dag 3

Fietsen in “La France”

Frankrijk is natuurlijk het fietsland bij uitstek. Maar in de streek Les Landes viel het ons toch een beetje tegen. Ja we waren op de MTB en veel hoogte verschillen heb je daar ten zuiden van Bordeaux niet echt maar ik had gedacht me toch wel flink te kunnen uitleven in de bossen daar.

Dat het erg heet was speelde natuurlijk ook een rol, maar door vroeg op pad te gaan hoop je de ergste hitte te ontlopen.

Misschien hadden we ons thuis beter moeten voor-bereiden want ik dacht het alom bekende MTB tekentje wel op paaltjes te zien hangen en zo een route te kunnen volgen. Helaas hier geen uitgepijlde routes.

De receptie van onze camping had wel een route kaartje met wat VTT routes maar dat waren wandelpaden waar je ook op kon fietsen. Wel leuk maar erg kort.

Rond de meren bij Biscarrose liggen hele mooie fietspaden. Op deze hebben we dan ook wat kilometers gemaakt, maar de noppen banden zijn eigenlijk bedoelt om er off-road mee te rijden.

Nou ja, ondanks dat er deze vakantie weinig gefietst is hebben we het toch lekker gehad. Nu een paar dagen werken en dan 4 dagen naar Zuid Limburg. Op de racefiets gaan we de Limburgse heuveltjes bedwingen en begin september ga ik in de Franse Alpen kijken of ik het klimmen nog niet verleerd ben. (afdalen doe ik wel een tikje voorzichtiger)
De routes gereden in Frankrijk: http://www.strava.com/activities/71590310
http://www.strava.com/activities/71590599

Zandbak XXL

Zo op de valreep, toch vanmorgen nog maar even een rondje op de MTB gemaakt door duin. De Fiets gaat wel mee naar Frankrijk maar je weet nooit van te voren of en hoe vaak je zin hebt om er op te kruipen.

Dus vanmorgen nog snel even naar het NoordHollands duin. Maar het fietsen ging niet zo soepel. Door de vele zon (ik klaag niet hoor!), veranderen de zandpaden al snel in grote zandbakken. Leuk als je met je neefjes zandgebak wilt maken, maar om te fietsen is het minder geschikt. Ik moest zelfs een paar keer lopen! Vaak kan je wel fietsen door op de rand van het pad te rijden maar dat lukt helaas niet overal. En die duindoorn hebben van die venijnig scherpen prikkers, 1 keer verkeerd sturen en je kunt je band vervangen.

Na anderhalf uur zandhappen was mooi geweest en kon ik voldaan terug naar huis rijden.
De hoogste tijd om de caravan klaar te maken voor de reis naar Frankrijk.

het rondje: op Strava

Mtb + 42 km.

GP Groot reCycle MTB-wedstrijd

Ik had me weken van te voren al opgegeven voor de GP Groot reCycle MTB wedstrijd. Een wedstrijd van 100 minuten over, door en langs het domein van reCycle bedrijf GP Groot in Alkmaar, je weet wel van die “hoge” afval berg naast de vuilverbranding. Toen realiseerde ik me niet dat mijn benen na 140 km fietsen de dag ervoor toch wel erg vermoeid of stram zouden kunnen zijn.
Maar een goede nachtrust doet wonderen, en de start was pas om 12:00, dus genoeg tijd om te herstellen toch?

Rond half elf begaf ik me richting Alkmaar, om na het ophalen van startbordje en wedstrijd-chip het parcours te verkennen. Dit was toch iets anders dan het gemiddeld wedstrijd parcours van de Rabo-top ATB wedstrijdjes die ik wel eens reed. Het gehele terrein van GP Groot was afgezet met rood-wit lint of er was creatief gebruik gemaakt van het al om aanwezig afval om hier de route mee af te bakenen.

En natuurlijk moesten we die berg op. 3 venijnige klimmen per ronde van 4 km. Lekker dan.
Maar dan die stank. Vooral in de hoek waar men het GFT afval stort riekte het niet fris. Men had in het tasje met wedstrijd bescheiden wel een knijper voor op je neus kunnen stoppen.

Om klokslag 12:00 uur zou het startschot klinken. Tot die tijd werden wij vermaakt met de stuurmanskunsten van Patrick Smit op zijn stunt fietsje. Heel knap allemaal hoor.

Doordat ik tussen de dranghekken bij de finish naar Patrick Smit stond te kijken bevond ik me onbewust na zijn optreden op de één van voorste startrijen. Achter ons (Robin Prigge stond naast me) zo’n 100 renners. Die hoeven we dus niet meer in te halen en zij moeten ons maar voorbij zien te komen.

Na het aftellen van 15 tot nul konden we weg voor 100 minuten racen over een afvalbult. Gelijk gedrang bij de start natuurlijk maar ik kon me aardig staande houden en mee met de mannen. Na wat bochtjes ging het gelijk omhoog de bult op. Dit deed pijn, maar ook naast me zag ik verbeten gezichten als gevolg van een (te)hoog lactaat gehalte in de bovenbeenspieren.

De wedstrijd was begonnen en al werd ik de eerste ronden vaak ingehaald door snellere renners helemaal slecht ging het niet. De krappe bochten met grit en gruis op de grond nam ik erg voorzichtig, zeker nadat ik een renner die me net met veel bravoure gepasseerd was onderuit zag schuiven.

De afdalingen van de afvalberg af nam ik wel steeds sneller, deze liepen ook lekker. Na een aantal ronden keek ik eens op mijn klokje en bleek dat we pas op de helft van de wedstrijd zaten. 100 minuten volle bak, berg op, berg af is wel erg zwaar. Het mooie was dat ik steeds meer renners begon in te halen en steeds minder ingehaald werd. Tijdens ronde 5 of 6 haalde ik ook Robin in. Robin die toch aardig kan trappen was naar eigen zegge te snel gestart en moest daar later de gevolgen van incasseren.

Ik bleef maar door stampen tot dat ook ik werd gedubbeld door de koplopers. Die gingen me wel erg snel voorbij. Zelfs bergop leek het als of ik stil stond. Er valt dus nog heel wat te trainen.

Toen mijn tellertje bijna op 100 minuten stond en ik over de finish kwam werd daar doodleuk verteld dat we nog maar 2 ronden hoefde te gaan. Nog 2! 2 maal de rottige klim, dat vervelende stuk dat meer op een maanlandschap lijkt en waar je wielen zo zwaar draaien, 2x langs die rottende afval berg, maar ook 2x die lekkere afdaling. Dus nog even doorbijten. De finish kwam toch steeds dichterbij. En eindelijk was daar het laatste rechte eind. Nu nog 1 krap bochtje en daar ging ik over de finish.

1 uur en 54 minuten onderweg geweest. 11 rondjes over de vuilnisbelt met 42 km op de teller.
Zelf was ik even helemaal kapot. Wat een wedstrijd. Maar wel helemaal vol gehouden.
35e van de 150 deelnemers. Niet echt slecht dus.
Thuis gekomen moest ik gelijk maar onder de douche stappen van dochter L. en eigenlijk ook de fiets meenemen want we stonken allebei een uur in de wind.

de uitslagen

Giant Tour Ride 2013

Zaterdag stond de Giant Tour Ride 2013 op het programma. Dus om 8:00 uur present in Amsterdam Sloten bij de Giant Experience om te starten aan een toertocht van 140 km door Noord en Zuid-Holland.

5 man van Fietsgroep Uitgeest deed mee, en we werden getrakteerd op een mooie route. Van Sloten langs het Noordzeekanaal naar IJmuiden. Al ging het na de eerste 10 km al bijna mis. Na het oversteken van een drukke verkeersweg reden we achter wat andere wielrenners waarvan er 1 plotseling naar links uitweek om een kapot gegooide wijnfles te ontwijken. Hij kneep daarbij ook fel in de remmen en René L., die achterop kwam, kon hem niet meer ontwijken. Dus 2 man op de grond. Gelukkig geen ernstige schade aan fiets of mens. Met de schrik in de benen verder naar IJmuiden om daarna langs de waterleidingduinen naar Zandvoort te koersen. Hier lasten wij een koffiestop in, daar wij bij de officiële stop, na 30 km al, waren doorgefietst.

Daarna ging de route wel door de duinen richting Noordwijk om even later in het winkelcentrum van Lisse halt te houden bij een Giant fietsenwinkel. Beetje jammer dit, want met 2000 man door een winkelstraat maak je geen vrienden. Na een verse krentenbol verorbert te hebben konden we verder.

We mochten nu koersen langs de ringvaart en gelukkig hadden we de toch wel krachtige wind meestal schuin in de rug, al vreesde we de terug tocht, noord west richting Amsterdam.

Om de diverse Zuid Hollandse plassen heen en al kwam de wind nu schuin tegen we konden de teller meestal toch makkelijk boven de 30 km/uur houden. Hier en daar geholpen door een groepje renners voor ons, maar meestal waren wij het die het kopwerk verzorgde. Wel zo rustig hoor, geen gedrang of harmonica werking van “het peloton”.

Tegen 3 uur reden we Amsterdam Sloten weer in en konden we in het zonnetje uitpuffen naast de Giant mega store. En net toen we terug naar huis wilde gaan, we stonden al in de fietsenstalling, klonken de namen van René van Goethem, René Lommers en die van mij door de speakers. Wij waren 3 van de 10 winnaars van de verloting van 10 tour-de-France pakketten. Een leuk naslag werk, kalender, boekje etc kregen wij uitgereikt. Wat een mazzel.

De route: op Strava

Eindelijk weer ‘s op de MTB

Vanwege de vele toertochtjes op de racefiets en andere bezigheden heb ik sinds de mei vakantie niet meer op m’n MTB gereden. Zonde. Ja

Maar afgelopen zaterdag moest het er dan toch maar weer van komen. Men had regen voorspeld, nadat het vrijdag bij ons de gehele dag geregend had. Goed voor het parkoers, want na een aantal droge dagen is het parkoers normaal gesproken bijna niet te berijden. Veel paden veranderen in een bak los zand.

Het was dus nog droog tijdens mijn eerste rondje over ATB circuit in Schoorl. Maar echt lekker reed ik niet. De paden lagen er goed bij maar omdat ik te weinig lucht in de achterband had zitten zwabberde de achterkant van de fiets over de ondergrond. Niet fijn, behalve op de nu zeldzame mulle stukjes.

In de wintermaanden zijn op het stuk waar 2 jaar geleden brand geweest is alle bomen gekapt, want Staatsbosbeheer heeft in al zijn wijsheid besloten om het bos hier in een zandverstuiving te laten veranderen. Het ATB parkoers is op dit stuk een tijdlang afgesloten geweest, maar sinds een paar maanden weer helemaal begaanbaar. Wel heeft de mountainbike vereniging besloten een nieuwe lus aan te leggen vanwege de te verwachten verstuiving van de route, maar dit wacht nog op de benodigde vergunningen en financiering.
Ik was op dit stuk nog niet geweest en schrok me rot. Wat zonde. Alle bomen weg, een kale zandvlakte met wat zielige graspolletjes, struikjes en boomstronken restte. En het mountainbike-pad? Dat was al aardig aan het verzanden, maar door de regen van vrijdag gelukkig nog redelijk te befietsen. En waar je vroeger in de beschutting van het bos fietste zit je nu vol in de wind. Wind en regen hebben vrijspel op dit gedeelte van het parkoers. Jammer.

Dat deze zaterdag geen persoonlijke records zouden sneuvelen was al duidelijk maar de tegenwind deed een extra duit in het zakje. En een stuurfout maakte het helemaal duidelijk. Ik wilde een bocht krap aansnijden maar mijn pedaal raakte een uitstekende boomstronk en voor ik iets kon doen stond ik geparkeerd tussen de bomen naast de route. Ehh ? De eerste ronde in 41:29.

Tijdens de tweede ronde begon het toch te regenen. Beschut onder de bomen heb je daar weinig last van maar op het nu open stuk werd je flink nat. Ook nu geen top tijd, wel strakker tussen de bomen en stronken heen maar uit de al iets vermoeide benen kon ik niet meer persen dan een magere 42:43.

Maar wel weer even gevoelt hoe ook weer de MTB stuurt en reageert. Handig want komende zondag ga ik de GP re-cycle wedstrijd rijden in Alkmaar. Hopelijk gaat dat iets beter.

tijdrit over 2 ronden

Gisteravond werd onder twijfelachtige omstandigheden de eerste tijdrit van 2013 verreden. Alle leden van fietsgroep Uitgeest steden tegen de klok om een snelle tijd neer te zetten.

De omstandigheden waren twijfelachtig want al werd het niet de heetste dag uit de geschiedenis het weer was nog steeds drukkend en uit het noordwesten stak een pittig windje op. Voordeel op de eerste 2 stukken van ons tijdritronde in de Schermerpolder, maar op de overige 2 stukken werkte hij flink tegen.
Gelukkig heeft iedereen daar last of voordeel van dus het blijft eerlijk. Ook dreigde er een onweersbui maar die viel gelukkig niet.

Ik kreeg start nummer 12. Gelukkig geen snelle mannen achter me en Raymond en Han voor me met nr. 11 en 10. Een mooi richtpunt voor onderweg dus.

Gelijk na de start schoot de snelheid en hartslag omhoog. Met de wind schuin in de rug op volle vaart naar de eerste (geveegde) bocht. Ik had goed warm gereden dus gelukkig geen last van snel verzuurde benen. Na de bocht, die ik nog steeds te vierkant neem, een tandje er bij en met de wind vol in de rug over de Zuidervaart. De volgende bocht het fietspad op kan je wat ruimer aansnijden als er geen auto's je tegemoet komen.

Na kreeg ik de wind wel schuin tegen. Helaas paste mijn ligstuurtje niet op het stuur van de Sensa, dus ik moest diep in de beugels en me zo klein mogelijk maken om zo min mogelijk last van de wind te hebben. Morgen maar even bij de fietsenmaker een nieuw ligstuur kopen.

Na de knik in het fietspad meer tegen wind en dan het heuveltje bij de pont op. Naar beneden een tandje erbij zetten maar tegenwind was sterker dan de zwaartekracht dus veel voordeel had ik niet aan het kluftje. Nu nog even door stoempen naar de start/finish en dan beginnen aan ronde 2.

Helaas kan ik de cruise-snelheid van de eerste ronde nu niet halen, zeker als er nog een melkvrachtwagen de toch al smalle weg helemaal opeist. Met de ogen dicht tussen de vrachtwagen en de berm door naar de eerste bocht. Pff dat ging goed, ook de bocht liep iets vloeiender. Voor me zie ik de rug van Raymond en een tiental meters daar weer voor die van Han. Ik zeg nog even gedag als ik langs storm. Bang voor wieltjesplakkers ben ik niet, daarvoor ging ik te hard langs. Maar is het voldoende?

Op het stuk tegen wind houd ik het zelfde kransje achter. Is dat verstandig? Kracht heb ik wel, cadans gaat iets omlaag, en de snelheid? Moeilijk. Op het laatste stuk tegen wind na de pont schakel ik toch terug. Het hogere been tempo ligt me toch beter.

Daar in de verte staat Leo met zijn stopwatch. Ook nu loopt het iets omhoog. Ik ga op de pedalen staan en pers er een eindsprintje uit. Om mijn klokje zie ik dat ik onder de 24 minuten gebleven ben. Maar is het snel genoeg?

Even uitrijden en dan in spanning wachten op de "jury". Eerst de jeugd en de dames en daarna is Leo toch onverbitterlijk. Ruud 1 in 22:25, Jeroen 2 in 22:43 en Benno 3 op 23:12.
Getver heeft ie me toch ingehaald met z'n ligstuurtje. Ik word 4e met 23:25. Tuurlijk helemaal niet slecht maar verliezen van Benno is toch jammer.

Goed genoeg stof om over te praten op de terug weg. En ik ga het trainingskamp in nadat ik een mooi tijdrit/lig stuurtje gekocht heb.

Alle uitslagen op de website van de ijsclub.

Stiekem wel een KOM op het tijdritparcours maar dat is omdat de heren 1,2 en 3 hun rit niet (kunnen) uploaden naar Strava.

Vael Ouwe

"Vael Ouwe" is een verbastering van Veluwe. En dat is precies de plek die wij vandaag tijdens een mooie toertocht de gehele dag doorkruist hebben, inclusief alle mooie klimmetjes.

We startte vanmorgen met z’n vijven vanuit de Gazelle-fabriek in Dieren en kregen na even zo’n 15 km warm fietsen gelijk de steilste beklimming voor de wielen, de Posbank vanaf Rhenen. Het laatste stukje heeft een stijgingspercentage van bijna 10%. Fijn.
Daarna volgde nog de Emmapiramide, ook een fijne kuitenbijter met z’n lastige haarspelbochten. Hierna bleef de weg een tijdlang wat vlakker, maar kregen we andere uitdagingen te verwerken…

Toen we vanmorgen vertrokken was het droog en licht bewolkt met een dun zonnetje, maar gedurende de ochtend werd de lucht zwaarder en bastte op een gegeven moment een flinke bui los. Snel onder een boom gestopt om de regenjassen aan te doen en toen maar verder stoempen tegen weer en wind in. Gelijk heeft zo’n toertocht dan een ander gezicht. De wind sjorde flink aan mijn hoge velgen, en de druppels striemden in onze gezichten.

Gelukkig trok de lucht na zo’n half uurtje weer open en werd het droger al bleef de weg lang nat. Iedereen die geen kopwerk deed werd lekker door mij onder gespetterd.
Bij de tweede stempelpost, er waren er onderweg 4 !, in Garderen was het hele maal droog en konden we de sokken uitwringen en de regenjasjes opbergen. Tijd voor een bakkie koffie met een puntje appeltaart.

Het meest westelijk punt van de tocht was gepasseerd en we gingen weer “dieper” de Veluwe in. Meer klimmen dus, en ondertussen genieten van de natuur. Heel anders dan de duinen bij ons thuis.

Regelmatig kreeg ik van de heren achter me te horen om even een tandje rustiger te rijden al vond ik dat men toch lekker mee kon komen. Voor wat extra uitdaging heb ik vandaag maar 158 van de 160 km op kop gereden. Lekker hoor. :-p

Via een lusje langs Hoenderloo reden we weer terug richting Velp en beklommen we de Emmapiramide en de Posbank vanaf de andere kant. Hierna nog een klein stukje om uiteindelijk om half vier de Gazelle fabriek in Dieren in te rijden. Helaas kregen we geen rondleiding langs de lopende band want al het personeel stond vandaag zelf op de pedalen of hielp mee met deze voortreffelijk georganiseerde toertocht. Eentje die we gaan onthouden en wellicht nogmaals aan deelnemen.

de route op Strava

Trainen tegen wind

Gisteravond, een mooie zonnige lenteavond dus iedereen in korte broek en shirt.
Maar onderweg naar onze trainingslocatie in de Schermerpolder, via Krommeniedijk deze keer om rustig warm te trappen, bleek dat de wind nog geen rustdag genomen had. Op een geven moment heb ik de kop maar overgenomen van inval-trainer Kees, omdat hij anders wel erg vermoeid aan zou komen ;-)

Trainer Leo was er niet bij deze avond omdat hij eerder die dag een poging ondernomen had om 3x Alpe d’Huez op te fietsen en geld in te zamelen voor het KWF. Ik hoop dat het hem gelukt is 3x boven te komen.

De overige leden van Fietsgroep konden al hun erergie kwijt tijdens het kop over kop rijden over de Noordervaart. De bedoeling was om in tweetallen kop over kop het parallelweggetje langs de Noordervaart te rijden, in een hoog tempo dat je langere tijd kon vol houden. Ook nu bleek vooral de krachtige noordwester wind de grootste tegenstander.
Later, de andere kant op, gaf de wind ons een welkom zetje in de rug.

Hierna verplaatste we ons naar de rand van de Schermerpolder om daar wederom in tweetallen van lantaarnpaal naar lantaarnpaal te sprinten. Eén lantaarnpaal rust en dan weer een sprintje. Zeker tegen wind in had je nauwelijks tijd om op adem te komen. Gelijk er weer een sprint uit persen. De benen en longen begonnen steeds harder te protesteren.
Dit deden we 2x tegen wind in en 1x met wind mee., om daarna weer rustig terug naar Uitgeest te peddelen.

Thuis stond er 54 km op de teller en een maximale hartslag van 176 bpm.
Lekker getraind dus. Bedankt Kees.

Zo maar een kruispunt in de polder

Je vraagt je weleens af wat doen al die wielrenners daar op die kruising midden in de Schermerpolder?

Vaak zie je op woensdagavond daar zo’n 20 man/vrouw volledig in, meestal dezelfde, wielerkleding staan. En na een praatje van wat ik denk de leider is, vertrekken ze allemaal in groepjes verschillende kanten op. Even later komen ze weer bij elkaar op de kruising en de vliegen de andere kant op. Wat zou daar de bedoeling van zijn?

Zo zag ik nu een treintje van drie renners waarvan er eerst 1 wagonnetje ontkoppeld en even later nog 1. Het locomotiefje zag ik daarna alleen alle 3 de kanten op stomen. Wat zou er gebeurt zijn?

Na een klein uurtje verzamelen ze weer en rijden dan met z’n alle de andere kant op dan waar ze vanavond vandaan van kwamen.

Het is weer rustig op de kruising.


Ook benieuwd wat die wielrenners elke woensdagavond op die kruising doen, wordt dan lid van fietsgroep Uitgeest, of train een keertje vrijblijvend mee. Om 19:00 uur vertrekken we vanaf de ijsbaan in Uitgeest. Opgeven bij de trainer.

__________________________________________________________
Trainer Leo van der Meij gaat woensdag 5 juni minimaal 3x de Alpe d’Huez op, en zamelt geld in om de ziekte Kanker te bestrijden.
zie ook: www.ijsclubuitgeest.nl
Je kunt Leo nog sponsoren.

Fietsgroep training

Woensdagavond was voor mij de eerste fietsgroep training dit jaar. En precies vanavond was trainer Leo er niet. Hij vierde zijn geboortedag en ging uit eten. Als nog gefeliciteerd Leo.
Kees nam de honneurs waar maar dat is hem wel toevertrouwd. De groep was vanavond niet zo heel groot, vanwege het twijfelachtige weer? Een man/vrouw of 16.

Snel naar Castricum aan Zee waar we begonnen met een “klim”training. 5x het duin op richting strand, omkeren en dan op het grote blad terug. Licht beginnen en elke keer een tandje zwaarder omhoog, soepel dus niet op de macht.

Toen de van Oldenborghweg op en in 3 of 4 tallen twee maal het rondje bij Bakkum draaien. Kop over kop. Samen met Robin, René L. en Benno lag het 70% tempo toch wel angstig hoog. Ik voelde mijn benen de volgende ochtend nog steeds...

Hierna werd dit mooie kop over kop treintje uitgerangeerd en mochten we van invaltrainer Kees nog even de 3 heuveltjes van Egmond op. Altijd fijn om het zuur in je benen te voelen branden.

Helaas begon de zon al langzaam in de zee te zakken dus meer dan 1 maal heen en weer zat er niet in, snel en groupe naar huis. We hadden nog even voorgesteld om langs het huis van Leo te rijden om hem vanaf de straat toe te zingen, maar volgens Kees was Leo nog niet thuis.

Terug in Uitgeest stond de teller toch weer op 47 kilometertjes. Bedankt Kees.

Klik hier voor het rondje.

Rabo Cycle Tour Amsterdam

De Rabo Cycle Tour stond deze week ook nog in de agenda. Met al bijna 300 km in de benen begon ik afgelopen zondag aan de 3e toertocht deze week. Samen met Jo vanuit Muiderberg, via Muiden om haar broer op te halen, op de fiets naar de Jaap Edenbaan. Daar kregen we een stuurbordje en met een rondje om de gesmolten ijsbaan begon de toertocht van 100 km door het Groene Hart.

Voordat we van huis vertrokken regende het nog even flink maar dat was de laatste bui deze zondag. Dus de weg was nog wel nat zodat als je kop nam de volgers in je wiel lekker nat kon spatteren.

Le Champion had weer een mooie tocht uitgestippeld. Nu eens niet lange rechte asfaltstroken door de polder maar juist leuk slingerend langs de vele stroompjes en riviertjes van het Groene Hart.
Wel goed opletten met inhalen maar omdat het niet zo druk was ging dat prima.
Langs de Gaasp, de Gein, de Meije, de Kromme Mijdrecht en op de terugweg langs de Amstel.
De mooiste plekjes en wat een rust!

De smalle fietspaden die we ook af en toe moesten berijden hadden wel als nadeel dat je goed moest opletten. Doordat je niet kon inhalen werd de groep steeds groter en een klein stuurfoutje van een rijder voor ons werd afgestraft met een valpartij. Drie man duikelde over elkaar, waaronder ook Jo haar broer Martin. Hij kwam er met een pijnlijke hand nog goed van af maar 1 van de andere brokkenpiloten brak ws. zijn sleutelbeen of zo iets en was gelijk klaar met fietsen.

De organisatie had het Rode Kruis ingehuurd om te helpen bij eventuele ongelukjes en deze waren na een belletje snel ter plekke, zodat wij deze ongelukkige fietser een snelle genezing konden toe wensen en weer verder konden. De pijn in de hand van Martin trok er gelukkig snel uit en na het rechtzetten van zijn rem handle konden we onze weg vervolgen.

De wind was aardig aangetrokken en nu we de zuigende werking van het peloton kwijt waren merkte we dat pas echt. Gelukkig kregen we wat versnaperingen op de 2 gezellig ingerichte en muzikaal aangeklede verzorgingsplaatsen om verbruikte calorieën weer aan te vullen.

Met de wind in de rug was het goed koersen, zo langs de kade van de Amstel en kwam de hoogbouw van onze hoofdstad weer snel in beeld. Na een ereronde om de Jaap Eden ijsbaan waren we op het einde van onze tocht. We kregen een medaille, een flesje AA, een goodie-bag, een stukje kruiden kaas en alle dames tulpen uit Amsterdam. Het was ten slotte Moederdag.

Omdat ook wij nog een bezoek moesten brengen aan onze moeders fietsten we snel via IJburg terug naar Muiderberg.
Lekker gefietst met een gemiddelde van 29 km/uur. Dus moe zijn mag best hoor Jo. ;-)

Race + 140 km
klik voor de route.

KlimClassic

Traditiegetrouw begeven wij ons op Hemelvaartsdag naar Maastricht voor de KlimClassic, voorheen de Steven Rooks Classic en trotseren hier de vele beklimmingen die de organisatie ons voor de wielen gooit.

Dit jaar gingen enkel Kees en ik de beproeving aan. Overige Uitgeesters hadden een goed (of minder goed) excuus om niet mee te gaan. De weersverwachtingen waren goed, droog met af en toe een zonnetje maar onderweg naar Maastricht bleef het flink regenen.

Echter aangekomen in Maastricht was het droog en nadat we het startschot hoorde klinken, gingen ook wij ons omkleden en op weg (zonder regenjasje!).

Na de start moet je gelijk met een viaductje de A2 en het spoor over, en in de bocht na de afdaling lag gelijk al de eerste renner op de grond. Een waarschuwing om me er op te wijzen dat het natte asfalt in de bochten verraderlijk glad kan zijn?
Want dit was na mijn ongeval van vorig jaar de eerste tocht in de “bergen” en ik ging de eerste afdalingen dan ook met knikkende knieën en een slepende achterrem naar beneden. Als ik op de MTB rijd heb ik hier helemaal geen last van en duik dan gewoon de meest technische afdaling in, maar op die dunne bandjes en met die iele remmetjes ben ik “iets” voorzichtiger. Al ging ik volgens Kees later op de dag toch wat sneller berg af.

De organisatie had wederom de mooiste beklimmingen van de Belgische Voerstreek opgezocht en veel al ging het asfalt omhoog of naar beneden. Dat het ook crisis is in Wallonië was wel te merken aan de kwaliteit van dit asfalt. ’s Winters heeft het natuurlijk veel te lijden maar volgens mij zijn de toch al schaarse Belgische stratenmakers nu allemaal naar huis gestuurd met als gevolg dat de gaten in de weg alleen maar groter worden. Het stuur dus goed vast houden.
Het nieuw ontworpen “verkeersbord” stond nergens ten overvloede in de berm.

Eén maal kwam ik onverwacht ook op een strook bijzonder slecht asfalt terecht. Mijn fiets kon ik onder controle houden door hard in het stuur te knijpen maar mijn bidons sprongen uit hun houder en belandde op het wegdek. Gelukkig geen achterop komende auto’s dus mijn vochtvoorraad bleef intact want de eerste verzorgingspost hadden we net gepasseerd.
Hier kwamen we ook mijn zwager Erik, zijn broer Marco en vriend Ed tegen. Later, op de eerste volgende serieuze beklimming, Voie des Charges + 16%, haalde we Erik weer in. Hij had een triple laten monteren op zijn racefiets maar had nog wat moeite om de ketting op het kleinste kransje te krijgen. Moet je ook doen voordat de weg omhoog gaat, niet tijdens. Triple beginners fout.

Naar mate we dieper in België kwamen werd de weg droger en de beklimmingen hoger. Met als hoogtepunt de beklimming vanuit Remouchamps van de Côte de la Redoute
Hier lag een mat op de grond en piepte ons stuur toen we er over heen reden. Een echte klimtijdrit. Volle bak naar boven? Bovenbenen maar vooral mijn rug dachten daar anders over. De laatste steile meters (+ 20%) er toch nog even een sprintje uit geperst. Neefje Tein stond me aan te moedigen.

Even bij de familie, (zus, neefje en nichtjes) staan wachten tot ook Kees boven was en na het nuttige van één van de zoveelste energie-repen de afdaling in gezet. Nog maar zo’n 60 km tot Maastricht. Tweeënhalf uur in het zadel, moet te doen zijn.

Gelukkig volgen de klimmetjes elkaar nu wat minder snel op, al doen ze nog wel pijn aan de toch al iets vermoeide benen.

Maar toen we om 4 uur onder het finishdoek in Maastricht door reden waren we toch blij dat het er weer op zat. Bijna 3500 hoogtemeters en 166 km in de benen. Dat zakje friet en koude pilsje hadden we dus wel verdient.

race + 166 km
de route via Sportypal

Classico Boretti 2013

Zondag 5 mei werd al weer voor de 6e maal de toertocht Classico Boretti verreden. Wat begon als een veredelde sponsortocht vanuit het Olympisch Stadion is nu uitgegroeid tot een volwassen en volledig verzorgde toertocht met zo’n vierenhalf duizend deelnemers.

Niet altijd was men erg te spreken over de organisatie. Te veel kilometers, te weinig verzorgplaatsen of voorraad. Slecht gekozen route of andere ongemakken. Maar ook dat heeft zijn charmes.
Gelukkig is ook deze toertocht hard bezig om uit te groeien tot een volwaardige toertocht. Op bijna elke kruising verkeersregelaars, goed verzorgde ravitaillerings plaatsen en een leuke, afwisselde route.

De tocht begon voor ons vroeg met verzamelen bij het station in Uitgeest om daarna gezamenlijk (met de auto) naar Hoofddorp af te reizen. Na een vreemde actie (keren op de rijbaan) konden we parkeren op de Floriade-parkeerplaats en ons toegestuurde emailtje omwisselen voor een zadelpen-nummerbord, een bidon, wat gelletjes en een mooi wit Boretti fiets-shirt.

Daarna op pad voor onze 110 km, met z’n tienen, waaronder 3 dames. Gezellig. De route was gewijzigd ten opzichte van vorig jaar, toen we voor het eerst startte vanuit Hoofddorp. Dit jaar veel langs de ringvaart met de nodige tegenwind. Maar ook mooie stukken door de natuur of bloeiende bollenvelden.

Het tempo lag deze zondag niet te hoog zodat iedereen goed mee kon komen en voldoende lucht over had voor een gezellig babbeltje.

Na zo’n 4 uur fietsen waren we terug in Hoofddorp en konden we lekker in het zonnetje genieten van de Pasta-party met een koude goudgele versnapering.

race + 116 km

Mountainbiken in Drenthe

Vorige week, tijdens een weekje vakantie in het land van Bartje maar eens de plaatselijke MTB-track bezocht. Eerlijk gezegd verwachtte ik er niet veel van, want hoe kunt je nu een uitdagende track aanleggen op enkel plat bosgebied. Maar ik werd zeer positief verrast. Vooral de route Sleen bevatte bijna alle aspecten van het mountainbiken. Technische single tracks, slingerend om de vele bomen heen. Brede zandpaden om weer op adem te komen. Een heuse “rockgarden” voor de liefhebbers, een stukje “pumptrack” en enkele drops voor de lefgozers. Echt een top parkoers. Als je ooit in de buurt bent moet je deze zeker rijden.

Wij begonnen op het noordelijkste puntje van de route, dat direct grensde aan ons vakantiepark, dus warm rijden was er nauwelijks bij. We werden gelijk getrakteerd op een mooi stuk single track. Volle bak om de bomen heen slingeren om daarna op de brede zandpaden te wachten op mijn meisje die dit tempo niet kon volgen. Gezamenlijk reden we de volgende single track op waar ik gelijk weer afstand nam (voor even maar hoor). Mooie, snelle tracks hadden de parcoursbouwers aangelegd met nu zelfs een drop of springschans onderweg. Deze was niet zo heel hoog maar Jo koos verstandig voor de “chickenrun”.

Halverwege de route, dichtbij het eigenlijke startpunt van deze route, kwamen we langs een mooi meertje. Net zo’n meertje waaraan ons bungalow park ligt. Ook de zon begon eindelijk te schijnen dus dit leverde een mooi plaatje op.


De parcoursbouwers hadden hier slim gebruik gemaakt van het zand uit het meertje en hier wat hoogte verschil kunnen creëren in de route. Leuk. Verrassend waren de serieuze drop off’s die ze gebouwd hadden. In eerste instantie was ik er gewoon langs gereden maar toen ik even stopte om op Jo te wachten zag ik plotseling een houten stellage. Snel de fiets gekeerd en toen van de “duikplank”. De hoogste drop off was ook voor mij iets te gek, maar de lagere durfde ik wel te nemen. Cool !



Na deze stunt partij snel verder. Ook hier had men zich flink uitgeleefd. Het parcours was nu super technisch. Omhoog, naar beneden, links om, rechts om. Fun. Er lag hier zelfs een stukje “rockgarden”, maar deze niet genomen omdat ik niet wist of het weer op de route zou aansluiten. Volgende keer beter.

De route ging door. Single tracks werden afgewisseld door brede zandpaden met hier en daar een huifkar of een kudde tegemoet komende Amazones.

Op het einde van de route werden we nog getrakteerd op een heus stukje “pump-track” Kuilen en heuvels wisselen elkaar op een kort stukje snel af zodat je eventueel met de wieltjes los kan komen of flink de vering en armspieren kan laten werken. Leuk.

Na zo’n dikke anderhalf uur sturen waren we weer terug bij ons startpunt. Jo vond het zo leuk dat ze gelijk de 2e ronde inzette. Ik kon haar gelukkig overtuigen om eerst even iets te eten en drinken in ons huisje. Bleek dat ze zo gefocust was dat ze gewoon ons startpunt voorbij gereden was.

Terug bij het huisje zijn we na een zeer frisse duik in het meer het bad ingedoken. Even lekker bijkomen. ;-)

Een paar dagen later hebben een deel van de MTB route van Exloo verkend. Ook een leuke route, vooral het stuk langs een meertje, maar lang niet zo leuk als de route in Sleen. Dus mocht je ooit in de buurt komen neem je mountainbike mee en leef je uit.

Mag het ietsje meer zijn?

Met een rondje Noord Holland is de eerste officiële toertocht een feit. Hoewel officieel? Gisterochtend zijn wij gewoon een stukje gaan fietsen en zijn spontaan de roodgele bordjes aan de lantarenpalen gaan volgen. Bleken we op de route van de ronde van Noord Holland te fietsen ;-)

Gekkigheid, natuurlijk hadden we gepland om de ronde van Noord Holland te fietsen. We zouden de 110 km route kiezen daar de meeste van ons nog maar weinig in het zadel gezeten hadden. Gelijk 160 km is dan wel een hele zit. Maar het lot bepaalde anders...

Om 8 uur startte we en hoewel het erg koud was, de rijp lag op de daken, beloofde het een mooie dag te worden. Er stond nog nauwelijks wind dus richting het noorden fietsen leverde geen enkel problem op.
De bollenvelden van Noord Holland, welke vorig jaar al mooi in bloei stonden, lagen er nu kaal bij. Ook geen fotograaf dus tussen de bloemen. Snel verder richting het noorden.

Nabij Schoorldam wijzigt de koers en fietsten we richting oost om onze provincie te doorkruizen. We hadden verwacht net voor Hoorn uit te komen en dan in zuidelijke richting verder te fietsen naar Purmerend.

Maar onderweg bleek dat we veel noordelijker uit zouden te komen. We fietsten nu richting Medemblik, op de route van de 160 km. Aangezien we flink tegen de wind in aan het beuken waren konden we niet even de benen stil houden en “en Groupe” bespreken hoe we met deze ongeplande routewijziging om zouden gaan. Dat kon wel even wachten tot we uit de wind waren.
Marcel dacht daar echter heel anders over. Op het moment dat hij door had dat we de 160 km route volgden, kneep hij in paniek in zijn remmen en keerde zijn fiets om, om de kortste route terug naar huis te kiezen. Hij had nog weinig gefietst en wilde niet het risico lopen om uitgewoond van het zadel te moeten stappen.
Uiteraard hadden we gewoon gezamenlijk ons plan kunnen trekken en aan Marcels wens van maximaal 110 km fietsen tegemoet kunnen komen. Maar dat bleek bij de koffiestop in Medemblik niet meer nodig. Marcel was al vertrokken.

Tijdens de koffie werd besloten om niet de volledige 160 km te gaan fietsen. Op René L. na zat niemand daar nog op te wachten, dus zouden we bij Midden-Beemster via de Rijp afsteken naar huis, zodat we het minst aantrekkelijke stuk van de route zouden missen.

Vanaf Medemblik nog een klein stukje tegenwind richting Andijk maar daarna ging het makkelijker omdat de wind ons iets ging helpen. Niet overal vol in de rug maar toch een lekker zetje mee.
Zo kwamen we via Hoogkaspel, Hoorn, Bobeldijk, Berkhout en de Goorn in Avenhorn waar we Beemsterpolder in reden. Met de wind nu wel goed in de rug denderden we zo de kaarsrechte polderweg af om midden in de Beemster (in Middenbeemster dus) te stoppen voor een warme kop soep. Lekker iets hartigs na al die zoete koek en limonade uit de bidon.

Al zaten we erg lekker in de plaatselijke dorpskroeg we moesten nog wel een stukje fietsen. Dwars door het mooie De Rijp en Graft naar het Alkmaardermeer. Vol gas op Wormerveer af. Maar de tank van René v G. was nu echt leeg en hij moest bijna op sleeptouw genomen worden om nog thuis te kunnen komen. Een paar tandjes terug dus en zo fietste we gezamenlijk het laatste stukje naar Uitgeest.
Daar bleek dat de geplande 110 km iets meer was geworden, zo’n 37 km extra. Een gratis extra training dus ;-)

Race + 147 km

de route vanaf Medemblik: http://app.strava.com/activities/49748880

eindelijk Lente

Zondag werd het dan eindelijk lente in Nederland. Oh wat was iedereen daar hard aan toe. De weermannen kondigde het al dagen aan maar hielden op het laatste moment toch nog wel een slag om de arm; “er zou in de ochtend nog wel een spatje regen kunnen vallen”.

En inderdaad toen we zondagsmorgen vroeg de gordijnen weg schoven bleek het in Uitgeest te regenen. Geen zin in een nat pak hebben we onze fietstocht verplaatst naar de middag. Dat bleek een goede keuze. De zon brak door en de tempratuur schoot omhoog naar de 20 graden zodat de straten snel opdroogden. Maar ook de wind trok aan wat onderweg goed te merken was.

We vertrokken die middag in noordwestelijke richting en de kilometerteller liep vrij makkelijk richting 40 km/uur. Mooi om diverse records in Strava te laten sneuvelen ;-)

Echter pas bij het keerpunt van de route, de Hondsbossche zeewering in Petten, bleek hoe krachtig de zuidwesterwind was. Met moeite kreeg ik de teller op de 25, en mijn “fietsvriendinnetje” reed niet meer gezellig naast me, maar verschool zich slim achter mijn rug.

In het duingebied tussen Schoorl en Heemskerk braken bomen wel de wind maar viel ook op hoeveel “kale” gebieden er ook in de duinen zijn. Ik bedoel natuurlijk niet zo kaal als in de duinen bij Schoorl waar gewoon nauwelijks te tellen vierkante meters bos gekapt zijn om dit te laten veranderen in zandverstuivingsgebied. Maar ook de stukken duin waar enkel kniehoge struikjes staan.
Begrijpelijk dus dat de kilometerteller op de terugweg niet in de buurt van de streef cruise-snelheid van 30km/uur kwam.

Na een verkwikkende douche bleek dat deze mooie lentedag er voor gezorgd heeft dat de koersbroek zich al heel licht aftekent op de bovenbenen. Hopelijk volgen er nog vele van dit soort dagen. En als ik het dan toch mag zeggen zonder regen in de ochtend en met wat minder wind. ;-)

Race + 79 km