lang geleden.

Het was lang, lang geleden dat de fanatieke mountainbiker uit Uitgeest zich voor het laatst liet zien op het mooiste ATB parkoers van de Lage Landen voor een volle ronde. Ja, een paar keer voor een klein stukje tijdens een toertocht, maar dat geldt eigenlijk niet.
Het parkoers lag er na de sneeuw en vorst periode juist weer zo mooi bij.
Had de mooie fee het hem verboden, of speelde die lastige kabouters weer op?
Eigenlijk niets van dat alles. De fanatieke mountainbiker had gewoon weinig zin om in zijn blinkende koets naar het verre Bergen af te reizen.
Maar vanmorgen kon hij eigenlijk niet anders.

De blinkende koets bracht hem naar het beloofde land voor twee volle ronden.
Onvermijdelijk was dat er vele andere ridders op hun stalen rossen door de bossen aan het crossen waren. Gelukkig heeft deze ridder een zeer snel paard en laten de vriendelijke medestrijders hem vlot passeren. Al zijn er sommige die niet snel genoeg naar de kant kunnen vluchten.
Toch lukte het deze coole ridder om een ronde in 38:56 te volbrengen.

Terwijl hij daar stond uit te blazen werd hij aangesproken door jonkheer Kool. Ook hij was op z’n ros gekropen voor een stukje door de velden.
Jonkheer Kool zou de Uitgeester renner een ronde volgen, maar dan wel op eigen tempo. Helaas verloor jonkheer Kool de koene Uitgeester snel uit het oog.
Tegen zo’n vol geveerd aluminium ros kan bijna niets op.
Sympathiek vond de Uitgeester renner het wel dat jonkheer Kool hem na de 2e ronde nog even op zocht. Waarna de twee afscheid namen met de toezegging elkaar weder te treffen op het Wereld Wijde Web.

atb + 32 km
1120

de nul is er af

De eerste kilometers op de racert zijn gemaakt. Doordat ik vanmorgen verhinderd was (roes uitslapen), vandaag het mountainbikecircuit in Schoorl “gesloten” is ivm de Groet uit Schoorl run, en je na 10:30 niet meer onverhard in het duin mag rijden werd ik genoodzaakt om de racert maar weer eens uit de schuur te halen.

Allereerst even de bandjes op spanning brengen en de ketting een druppie olie geven alvorens ik op kon stappen. Wat daarna volgde was een mooi ontspannen ritje door het Noord-Hollandse polderlandschap.

Ik begon in de richting van Alkmaar te fietsen en met de wind in de rug ging dat heel relaxed. De teller vloog naar de 38 zonder al te veel moeite.
Maar na de Leeghwaterbrug, langs Stompetoren richting de drie molens ging het een stuk moeizamer. De bilspieren lieten merken dat een mountainbike of spinfiets lang niet zo diep zit en begonnen te protesteren. Gewoon niets van aan trekken en stom door blijven trappen is de beste remedie. Negeren dus, dan trek het wel weg. En ook nu hielp dat het beste.

Na de drie molens even de rug rechten en tijd voor een koekje. Zo’n lekkere Liga waar je 5 km later nog van kan nagenieten door alle vezels in je kiezen. Ik merkte dat ik niet te lang moest stilstaan want de wind was dun en de rug werd koud. Snel weer in het zadel en schuin tegen wind in via Groot-Schermer naar Graft.
Het fietspad leek hier wel een modderbaan. Wat er gebeurt was weet ik niet maar zelfs met mountainbike kom je soms niet zoveel modder tegen als hier lag. Voorzichtig sturen want dunne bandjes zonder noppen houden niet van modder. Na een paar honderd meter stopte dit gelukkig. Het modderspoor dook het boerenland in, vast een landbouwer die een kortere route kende.
Via schoon asfalt kwam ik nu bij de Woude waar ik onder de brug door stuurde richting Spijkerboor.

In de verte zag ik een eenzame wielrenner die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind zichzelf een weg baande. Mooi richtpuntje dus. Maar helaas moest ook ik kromgeboden over het stuur tegen de wind in. De afstand werd dus maar weinig kleiner. En bij Spijkerboor moet hij een andere kant op gegaan zijn want daarna zag ik het niet meer terug.

Via West Knollendam reed ik naar Krommenie, en vervolgens via Krommeniedijk, en de Lagendijk weer terug naar Uitgeest. Thuis kon ik eindelijk afstappen en de inmiddels stijve nek even masseren. Want dat zitten op de racefiets vereist ook gewenning van de nek spieren.

Zie hier onder de route, goed voor 52 kilometer door de mooiere stukjes van de Noord Hollandse polders. En Noord Holland zou geen eigen identiteit hebben volgens Remkes. (commissaris van de koningin van noord Holland) Voor zo’n man ga je toch stemmen straks.

Race + 52 km.

de ijsclub op herhaling

Omdat het mountainbiken met de leden van de ijsclub, of eigenlijk de fietsgroep, vorige keer zo goed bevallen was zouden we het afgelopen zondag nog eens dunnetjes over doen. Ik had wederom een uitnodiging rond gestuurd, maar kreeg deze keer wat minder reacties terug. Wel een paar afmeldingen maar volgens mij zouden er voldoende enthousiastelingen zijn om het een geslaagd ochtendje te laten worden.

Ik was dus enigszins teleur gesteld dat er zondagochtend maar 1 rijder te wachten stond op het afgesproken punt. Waaide het te hard jongens, of lag het toch te lekker achter “de gebreide broek”?
Pim en ik hebben toch maar de vliegende storm getrotseerd en zijn richting duin gereden waar Leo en Theo zich zo als afgesproken bij ons voegde.
Met Leo op kop en Theo in het tweede wiel die de route souffleerde, stoven we door het duin.
We kwamen over paadjes die ik niet (her)kende, maar Theo kende ze allemaal. Elke boom, wortel, pad in het duin kent Theo. Geweldig. Jammer dat ik geen GPS bij me had, anders had ik die mooie route hier kunnen posten.

Het ging lekker hard, al moesten we af en toe even inhouden om Pim de gelegenheid te geven om weer bij ons aan te sluiten. Theo melde even later dat hij vandaag nieuwe remblokken moest gaan kopen. Want in het wiel van Leo moest hij steeds “met de rem erop rijden”. Grapjas. Je snapt het de toon was gezet, en gereden werd er…

Om half elf, netjes volgens de regels van de PWN, reden we het duin uit. Nu met de wind in de rug terug naar Uitgeest.
Bedankt Pim, Leo en Theo voor dit fiets ochtendje.

ATB + 42 km.
1088