Like a sportscar.

Altijd al willen weten hoe het voelt om als “raceauto” over het circuit van Zandvoort te scheuren?

Gisteren hadden we die kans. Weliswaar niet in een raceauto maar op een racefiets. Maar het idee is bijna hetzelfde.
Met piepende banden weg bij de startstreep, driftent door de bochten, volle bak op het rechte eind, slalommend door de Chicane en met een eindsprint over de finish. Geweldig.

Toerclub Le Champion organiseerde gisteren voor de 2e maal de Omloop van Zandvoort waarbij de wielrenners begonnen met een “tijdrit” rondje over het circuit, om daarna 40, 80 of 120 km door de omgeving van Zandvoort te toeren. ’s Middags waren de hardlopers aan de beurt. Ook zij eerst een rondje met hun gympies over het met rubber besmeurde asfalt waarna de straten van Zandvoort aan de beurt waren.

IJsclub Uitgeest had dit jaar ook een aantal leden heen gestuurd om deel te nemen aan 1 van beide evenementen.

7 man van de fietsgroep vertrok klokslag negen uur vanuit de pit boxen het circuit op. Om het race gevoel nog meer te stimuleren stonden in alle bochten (klassieke) raceauto’s geparkeerd. Nog net geen mannen met vlaggen, om je te waarschuwen voor snelle achterop-komers of voor olie op de baan, maar het gevoel was super. En wie denkt dat het circuit vlak is komt bedrogen uit. De bochten liggen sowieso in een kuip of kom maar ook bepaalde rechte stukken lopen flauw op. Leuk om hier eens te mogen fietsen.

Na ons race avontuur begonnen we aan de toertocht. De tocht bracht ons van Zandvoort via het fietspad door de duinen naar Noordwijk. Hier even oppassen voor voorbij stormende mountainbikers. Er was een MTB wedstrijd aan de gang en de jongens met de dikke banden moesten een stukje fietspad nemen om verderop het mulle zand weer in te duiken.

Wij gaven de wedstrijdrijders alle ruimte, om vervolgens langs de bloeiende bollenvelden naar Leiden te fietsen. Helaas was in Leiden de bordjes-plaatser de weg kwijt, en had deze op een zodanig plaats opgehangen dat wij tot 2x fout reden. Gelukkig konden we in het clubhuis van toerclub Swift ons verhaal kwijt aan de medewerkers van Le Champion en ondertussen de verbruikte koolhydraten en vocht bijvullen.

De eerste 40 km stonden nu op de teller en we reden richting Alphen. Verder langs de Wijde Aa en Braassemermeer terug naar de Bollenstreek. Stempelen in Lisserbroek maar wij stopte pas voor koffie in Hillegom. Even bijkomen op een terras in de zon van een heerlijke koffie.

Hierna volgde de laatste 35 km. Van Hillegom, langs de Zilk naar Vogelenzang. Door Bennebroek naar Cruquius. Langs de ringvaart naar Vijfhuizen. We bleken ook de bordjes “rondje Haarlem” te volgen. Een hele mooie fietsroute om Haarlem heen, maar minder geschikt om met een kleine 2000 wielrenners op de eerste mooie Lente zondag te berijden. Dit kan je beter doen als het minder druk is op de smalle fietspaden. Het was hier dus goed oppassen voor de overige gebruikers van het fietspad.

Op het bumpige fietspad van Spaarndam naar Santpoort reed Kees lek. "Daar gaat ons gemiddelde" Twitterde Marcel de wereld in. Maar genietend in het zonnetje keken we toe hoe Kees met hulp van Benno de lekke band verving voor een exemplaar zonder gaten. Nadat het rubber op druk was konden we de laatste 10 kilometers afraffelen. Snel door Bloemendaal en Overveen over het laatste stukje duinpad terug naar Zandvoort.

Midden in het centrum was de finish van onze omloop. Hier werden wij gehuldigd, terwijl verderop de hardlopers aan hun Omloop van Zandvoort bezig waren. Wij ruilde onze volle stempelkaart in voor een zwaar verzilverde medaille. Mooi voor in de prijzenkast of aan de schoorsteenmantel. Kijk daar doen we het allemaal voor.

De resultaten volgens Stava: klik

All you can eat.

All you can eat. Daar leek het vanmorgen op het MTB parkoers van Schoorl wel op. Vreet alle pannenkoeken die voor je rijden zo snel mogelijk op.

Houdt een ezel een wortel voor en hij gaat harder lopen. Maar de pannenkoeken voor de neus van deze ezel deden hem niet sneller rijden. Hij wilde ze wel zo snel mogelijk opvreten maar kon er niet altijd even snel langs. Natuurlijk mag iedereen op het parkoers rijden, en wil je net als ik een snelle tijd neer zetten dan weet je dat je op zondagmorgen na 10:00 uur NIET op Schoorl moet gaan rijden.

Maar ezels zijn koppig en hard leers. En het eerste rondje kon ik toch in 41:11 afraffelen.

Tijdens de tweede ronde had ik tijdens de eerste klim erg veel last van ophoog komende pannenkoeken. Iets te snel gegeten? Maar na deze klim kwam de maag tot rust en kon ik verder volle bak gaan knallen. De enkele tragere rijder die ik tegen kwam kon ik snel voorbij.

Op twee derde van het parkoers zit nog een pittige klim die met een snelle afdaling eindigt bij het stukje fietspad in het parkoers. Hier kan je altijd een deel van de verloren tijd goed maken door snel te dalen en dan het tempo vast te houden tot op het fietspad.

Vandaag echter zag ik nadat ik over de top heen kwam en de afdaling in dook rechts een fiets liggen in de bosjes. En toen ik nog beter keek zag ik er een man naast liggen. Maar omdat ik altijd zo met neer zetten van een snelle rondetijd bezig ben, kneep ik niet gelijk in de remmen. Gelukkig werkte het gezond verstand nog wel, hetzij iets trager. ;-) Stel dat jij daar ligt Peter, dan wil je toch ook dat men stopt om je te helpen? Het argument dat nog even in me op kwam dat iemand anders wel zou stoppen, liet ik gelijk varen toen ik terug ophoog fietste en andere ATB-ers tegen kwam. Nee ze zagen de man echt niet liggen. Het “Help even, daar ligt iemand” werd niet gehoord.

De onfortuinlijke rijder was in de afdaling in het mulle spoor terecht gekomen en over de kop geslagen, de gekapte struiken en takken in gedoken. “Gaat het?” riep ik terwijl ik omhoog klauterde in een poging bij hem te komen. “Ja wel, maar ik moet even bij komen van de schrik riep de al iets oudere mountainbiker terug.” Een van de afgekapte takken had hem lelijk geraakt in het gezicht. Een grote bloeduitstorting vormde zich al op zijn neus. Bloed sijpelde langzaam langs zijn wenkbrauw maar verder leek het allemaal wel in orde met de man. Ik hielp hem opstaan en zijn fiets weer op het pad tillen. “Het gaat wel weer”, zei de man en bedankte me voor mijn hulp.

Een baanrecord kon ik verder wel vergeten, maar omdat ik even stil gestaan had was mijn hartslag flink gezakt. Ik kon volle bak mijn ronde afmaken, en geconcentreerd de “nieuwe” drops op de NOK nemen voordat ik de kuil in stuurde en de stopwatch stil zette. 2e ronde in 47:23, vanwege mijn reddingsactie.
Goed bezig hè?

heen en weer naar Petten

Om al een beetje kilometers in de benen te hebben voordat we volgende week zondag het circuit van Zandvoort onveilig gaan maken met onze racefietsjes, (zie omloop van Zandvoort van Le Champion) hadden we afgelopen zondag afgesproken om een ritje te rijden. De windrichting en kracht zou de te fietsen route bepalen. Dat wil zeggen, wij wilde tegen wind in beginnen zodat we op de terug weg lekker wind mee zouden hebben. Daar de wind zondagochtend uit het noordwesten woei ging we met zijn vijven richting Petten.

Marcel was niet van de partij want enkele gebroken ribben, opgelopen door een snoekduik over het stuur van de MTB vorige week, gooide roet in het eten. Sterkte Marcel. Hopelijk kan je wel mee naar Zandvoort.

Wij koerste op ons gemak in noordelijke richting. De wind was vrij krachtig en onze snelheid laag. Maar genietend van de omgeving reden we langs de duinrand van Limmen, via de Egmonden naar Bergen. Door Schoorl en na Groet volgt dan Hondsbossche, waarna we Petten in reden opzoek naar een uitspanning voor een welverdiende bak koffie. Helaas was de horeca in Petten nog niet voorbereid op zondagse bezoekers en moesten we terug naar Camperduin voor ons bakkie troost.

Daar, op het begin van de zeewering lag nu ook het keerpunt voor de MTB strandrace, Castricum – Capmerduin. Hier hebben we nog even gezien hoe de koplopers via het puntje van de dijk de terugweg naar Castricum in zetten. Nu met de wind lekker in de rug.

Wij genoten eerst nog van onze koffie met een appelrondje voordat ook wij de wind in de rug kregen. Nog even door het duin bij Schoorl maar daarna wederom voornamelijk langs de duinrand terug naar huis, waar Benno ons nog even trakteerde op een rondje herenhuizen kijken in Bergen.

Rond half één waren we weer thuis en konden lekker in de tuin en in het zonnetje nagenieten van deze rit.

Er ligt een paard op het pad.

Halverwege ons mountainbike rondje over de Gooise matras werden we gisteren gevraagd om te helpen bij een gestruikeld paard.

Wij hadden al een leuk stukje gefietst over de heide bij Hilversum en reden om het Laarder Wasmeer heen richting theehuis ’t Bluk toen we op een ruiterpad een wit paard zagen liggen. De berijdster stond er naast samen met een andere mountainbiker en wenkte ons om te helpen. Het paard was gestruikeld over een boomwortel en de berijdster kon net nog op tijd van de rug af springen. Maar nu lag het paard wat ongelukkig op het ruiterpad en kon zijn benen niet meer goed onder haar lijf krijgen om op te staan. Of wij even mee wilden helpen duwen als het paard probeerde op te staan.

Onze fietsen even tegen een boom geparkeerd en met vereende krachten geprobeerd het paard een zetje in de rug te geven. En ook al was dit een relatief klein paardje, er was nauwelijks beweging in te krijgen. Het paard werd door de berijdster aangespoord om ook zelf mee te helpen, maar wat we ook probeerde het lukte niet. Iedereen die passeerde kwam mee helpen maar ook nu kregen we haar niet op de been. Het paard zelf lag te trillen van de shock. De opgetrommelde manage houder kwam met touwen helpen maar zelf toen lukte het ons niet.

Uiteindelijk heeft de Amazone een veearts en de brandweer om hulp gevraagd. Hoe dit is afgelopen weten we helaas niet, want omdat het al laat werd en professionele hulp onderweg was zijn ook wij weer verder gefietst. Maar fietsend over de heide bleef het paardje wel in onze gedachten. Hopelijk mankeerde ze niets en heeft de amazone haar weg op de rug van het paard kunnen vervolgen.