Crossen in een Kerstkaart

Zo werd de laatste ronde van de Rabotop in Enkhuizen aangekondigd.
Want ondanks de sneeuw had de organisatie besloten deze laatste cross competitie wedstrijd gewoon door te laten gaan.
Het parkoers was hier en daar wat aan gepast met verse houtsnippers en een paar geveegde bochten, maar over het algemeen lag er gewoon sneeuw op een keihard bevroren ondergrond. Vooral de bochten waren dus glad.

Na de finish van de top-klasse mogen wij altijd op het parkoers voor een verkennings ronde. Ook nu, maar toen ik halverwege was werd ik gemaand me snel naar de start te vervoegen omdat men al wilde starten. Snel door het weiland langs het peloton en achter de snelle mannen op de eerste rij gaan staan. Niemand protesteerde, waardoor ik dus een goede startpositie had.

Na de start gingen we gelijk het weiland vol “verse” sneeuw in. Sinds 10:00 uur reden hier al mountainbikers dus er was een mooi plat gereden spoor maar kwam je daar naast dat viel gelijk het tempo weg. Tijdens de start is dat dus lastig, wil je mensen in kunnen halen moet je van de ideale lijn en dus hard trappen. Na het weiland doken we de bossage in. Ik had al ontdekt hoe glad het hier was en verschillende rijders voor me kwamen daar ook achter. Ik kon er gelukkig langs en slingerd over de bevroren paden m'n weg vervolgen. Achter op het parkoers reden we door een parkje met glibberige paadjes. Een paar keer moest ik flink corrigeren waardoor het tempo helemaal weg valt, maar dat is nog altijd beter dan onderuit schuiven.

Ik vond het lastig rijden en heb voor m’n gevoel soms te voorzichtig gedaan waardoor ik misschien hoger had kunnen eindigen. Uiteindelijk ben ik 20e geworden van de 55 gefinishte rijders. Niet geheel onaardig.
Maar het blijft lastig dat crossen in een kerstkaart.

In de eindstand sta ik op de 22e plaats ondanks dat ik 3 wedstrijden gemist heb. Ik weet niet of dit de uiteindelijk eindstand is want ik begreep dat de laatste wedstrijd dubbel zou tellen en het slechtste resultaat geschrapt zou worden.
Niet zeker of dat al toegepast is op de einduitslagen.

klik voor de foto's
atb + 19 km
902

Rabotop Texel

De sneeuw van afgelopen vrijdag heeft hier gezorgd voor een sneeuw pak van, niet overdreven, 40 cm. Gisteravond twijfelde ik of ik vanmorgen een “vette” first track zou gaan zetten in de Noord-Hollandse duinen of toch voor de competitie puntjes zou gaan van de Rabotop op Texel.
Volgens de website lag er geen sneeuw op Texel en was er dus geen reden om de wedstrijd af te blazen.
Zondagochtend was hier nog een nieuw laagje sneeuw gevallen, want we hadden toch al niet zo veel. Oostenrijkse taferelen. Auto’s uitgraven van de parkeerplaats. Alleen met sneeuwbanden kwam je nog weg.

Toch maar besloten om naar Texel af te reizen. Ten noorden van Alkmaar waren de wegen weer goed, In de berm lag een laagje sneeuw, maar niets om je zorgen over te maken.
In Den Helder was het laagje nog dunner, sneeuwkettingen (anderhalve lengte oude Ultegra om de voor- en achterband) die ik voor de zekerheid gemonteerd had op de MTB er maar afgehaald. Niet nodig.

Na de overtocht met de fiets verder. Vannacht was er op Texel toch ook wat sneeuw gevallen maar dat mocht nauwelijks naam hebben. Snel door gefietst naar de startlocatie in het bos van de Koog. Daar waren de Masters nog bezig.
Nadat Tino Haakman als eerste over de streep was, mochten we het parkoers verkennen. En dat was hard nodig. Want op sommige plekken was het spek glad doordat de ondergrond hard bevroren was. Sneeuw lag er niet meer op het parkoers.

Om 13:00 uur was de start. Niet zo druk als in Petten maar toch een flink koppel MTB-ers aan de start. Na het startschot sloegen de toppers gelijk een gat door hard weg te sprinten. Ik zat in de tweede groep maar het werd treintje rijden op de single tracks. Op de zeer steile klim viel het peloton stil en moest lopend omhoog. Verderop werd het wat breeder en kon ik wat renners inhalen.

We reden hele stukken van de vaste ATB-route van Texel, heel mooi maar slecht inhalen. Soms is dat in m’n nadeel, maar ik had er ook soms profijt van. Een renner achter me, zat erg te pushen maar kon er niet langs. Pas op het brede stuk haalde hij me in. Echter na een klein stukje single track volgde weer een breed stuk met een erg scherpe en gladde bocht. Hij had te veel snelheid omdat ie een gat wilde slaan en gleed voor m’n neus hard onderuit in de bocht. Ik heb hem daarna niet meer gezien.


Na de bel voor de laatste ronde zag ik een rijder zo’n 100 meter voor me rijden. Op de technische stukken kwam ik steeds dichterbij en kwam zowaar in z’n wiel, maar er langs kon ik niet. In het laatste stukje voor de finish reed hij echter weg zodat ik geen kans had om hem op de meent te verslaan. Jammer.
Volgens hem waren we de 15e en 16e die binnen kwamen. Niet slecht maar helaas geen top 10 dus.
Update: uiteindelijk 11e geworden.
Daarna snel terug naar de boot want het vroor nog steeds een dikke 5 graden.
Brr.

ATB + 19 km
879

MTB-en met de ijsclub

Gelukkig was al het natuurijs op de ijsbaan al bijna gesmolten anders kwam er denk ik weinig van onze afspraak uit oktober om eens met de mannen van de ijsclub te gaan mountainbiken. Dan stonden de meeste denk ik met ijzers onder hun schoenen op het veldje aan de Castricummerweg.
Nu zaten de mannen klaar op hun stalen (aluminium of carbon) rossen voor een rondje door de bossen.
Ad had samen met Willem een leuk rondje bedacht en dat wilde ze wel delen met de rest van de groep.
Acht man stond er klaar en onderweg naar duin pikte Alex aan die dacht dat we om kwart voor negen zouden vertrekken. In Castricum zou Leo op ons staan te wachten maar op de afgesproken plek geen Leo. Gelukkig werkt het mobiele netwerk van KPN wel aan de rand van het bos en Leo kon zich na 2 minuten aan sluiten bij de groep.

We stoven het duin in en werden gelijk getrakteerd op een klimmetje om de benen op te warmen. Daarna volgde een heel stuk van de oranje route die ik ook vaak fiets met hier en daar een kleine variatie op de uitgepijlde route. Het tempo lag vrij hoog maar iedereen kon nog goed volgen.
Af en toe viel de groep iets uit elkaar op de klimmetjes maar na een brul uit de achterhoede kwam alles weer bij elkaar.
Halverwege gaf Willem aan dat hij toch moeite had met het tempo. Z’n knie speelde op welke hij maandag op de ijsbaan tijdens het marathonschaatsen had bezeerd tijdens een valpartij. Helaas Willem en sterkte met je knie.

Ruud nam nu het kopwerk voor zn rekening maar het tempo werd er niet minder om. Slingerend over de single tracks, om hoog knallen tegen de heuveltjes aan en af en toe een jump over een bultje of een veerooster. Alles ingrediënten zaten in dit rondje om het een geslaagd mountainbike tochtje te laten worden. Alleen het steile klimmetje achter de Kruisberg verraste een aantal van ons. Te laat op het kleine blad en dan kom je niet meer boven.

Tegen tienen reden we het duin weer uit met de afspraak dit snel nog een keer te doen. Dus houdt 6 februari vrij, want dan doen we het nog eens dunnetjes over.
Klik voor alle foto's.

ATB + 33
833

Bergkoning 2010

Ja sorry, maar de advertentie voor de Steven Rooks Classic in FIETS kan ik niet anders interpreteren dan dat IK de Bollenkoning van 2010 ben.
Word jij die van 2011? Dan moet je nog flink aan de bak! ;-)

Ik moet nog even mailen met Steven maar deze advertentie met (ongevraagd) mijn foto er op moet toch minstens een gratis deelname aan de Steven Rooks Classic opleveren.

trainen bij min 3

Om de resultaten van vorige week in de Rabotop te kunnen continueren dient er wel getraind te worden. Dus 2 maal per week zit ik in de sportschool heel hard te trappen op een fiets met een vliegwiel die geen centimeter vooruit komt. Als het weer en de agenda het toelaten maak ik ook nog wat woon-werk kilometers, maar er gaat niets boven dat rondje op de MTB op zondagochtend. Deze ochtend had ik de luxe om te kunnen kiezen uit een wedstrijdje in Oudenkerk, een ATB-marathon in Nijverdal of een veldtoertocht in Schoorl. Toch koos ik voor het Noord-Hollands Duinreservaat. Gewoon ongedwongen kilometers maken op bekend terrein.
Dat het 3 graden vroor vanmorgen deerde me niet. Gewoon goed aankleden en zorgen dat je niet af kan koelen. Dus tempo houden.

In duin was het druk van de mountainbikers. Maar het is er zo groot en je mag bijna overal fietsen, dus last heb je niet van elkaar. Leuke bijkomstigheid is dat je onderweg altijd een paar bekende tegen komt of zelf gespot wordt.

Het trainingsrondje vanmorgen bestond uit de oranje route richting Castricum, waarbij ik probeer het tempo op de 27 km/uur te houden. Dat lukte nu vrij aardig omdat de ondergrond goed hard was.

Daarna volgde de oranje route van Wijk aan Zee. Het tempo op dit rondje varieert wat meer omdat er meer hoogte verschil in zit. Maar ook hier waren de mulle passages nu hard bevroren, doorknallen dus.

Na dit rondje was het inmiddels half elf, officiële sluitingstijd voor de mountainbiker (rare regeling) maar ik wilde nog 1 maal het mooiste stukje van de oranje route nemen en reed hierdoor pas om 10 voor 11 het duingebied uit. Foei Peter, als de boswachter je ziet…

Snel naar huis en om kwart over elf zat ik aan de koffie. De tenen of vingertoppen vertoonde nog geen bevriezings verschijnselen maar het kacheltje voelde toch wel aangenaam aan.

ATB + 56 km
800

8e plek in Petten

Zo kan het dus ook, geen modder en een mooie 8e plek voor Peter.
Ja, je leest het goed, in een startveld van zo’n 60 mtb-ers ben ik vanmiddag als 8e over de streep gekomen.

In Petten had men op een duin een mooi langwerpig parkoers uitgezet. Vanwege het duinzand en het weer van afgelopen week geen modderzooi zoals vorige week in Twiske.

Alleen aan de wind kon men weinig veranderen. Op de heenweg een felle tegenwind, terug het laatste stuk naar de finish dus wind in de rug, maar hier zoog het natte gras weer hard aan de banden. Door niet het kapot gereden spoor te kiezen kon je gelukkig toch vaart houden.

Maar eerste terug naar de start. Om een paar minuten voor 1 worden de eerste 20 van het klassement naar voren geroepen. Zij mogen vooraan starten, het is dus zaak om te zorgen dat je hier direct achter staat. Nou dat was me gelukt.
Na de start is het altijd een drukte van belang. Dit maal geen haakse bochten maar gelijk een schelpenpad van een kilometertje tegen wind in. Nu kon ik gelijk al een aantal man voorbij en verderop waar we het duin af gingen om vervolgens er weer tegen aan te gaan, moest een aantal man afstappen. Ik had voldoende vaart en kon er netjes langs. Weer een paar man.

Gedurende de rondjes die volgden bleek dat ik juist op die klimmetjes de meters kon pakken. En zo kwam het dat ik in de 1 na laatste ronde volgens de toeschouwers langs de kant op de 7e plek lag. Helaas moest ik die plek even later nog afstaan aan een rijder die mij eerst tegen wind in liet beuken om vervolgens me net voor de afdaling voorbij te steken. Ik probeerde nog aan te klampen maar moest me toch gewonnen geven. Ook de rest van het parkoers kon ik het gaatje niet meer dicht rijden en kwam zodoende dus als 8e over de streep.
Ik was dus zeer tevreden.

Na m’n jasje en tas bij de finish op gehaald te hebben zag ik net de finish nog van blogger Martin.
Hij kon net een renner op een cyclocrossfiets voor blijven. Netjes Martin. Nog even staan praten om daarna bij de bikeshow van Beukers te gaan staan kwijlen. Fietsenhandel Beukers organiseert elk najaar z’n eigen BikeMotionBeurs. Alle laatste modellen staan hier uitgestald. Als je Utrecht gemist hebt dab is dit altijd de moeite van het bezoeken waard.

Daarna snel naar huis om te vertellen over mijn formidabele resultaten. :-P

Atb + 20 km
744

rabotop Twiske

Ik twijfelde vanmorgen, moest ik de atb uit de schuur halen en naar Oostzaan afreizen voor de Rabotop atb wedstrijd in 't Twiske, of zal ik maar gewoon thuis blijven?
Afgelopen nacht kwam de regen met bakken naar beneden maar zaterdag was het overdag wel droog.
En ook vanmorgen mocht de regen hier geen naam hebben. Het zou wel nat zijn in 't Twiske maar ik moest gewoon wat doen. Dus toch maar naar Oostzaan.

Het parkoers was nog slechter en natter dan ik had kunnen dromen. De moddermannetjes die er rond reden hadden duidelijk moeite om de kluftjes op de komen of door de bochten te glibberen. Wil ik dit eigenlijk wel? Had ik toch maar thuis moeten blijven?

Ach ik was er nu toch en ook al ingeschreven, dan ook maar starten!
Die start ging redelijk goed. Op het eerste stuk en in de eerst bocht kon ik flink wat mannen inhalen. Ook de eerst modderpoel overleefde ik glansrijk. Links tegen het lintje was het spoor nog niet zo diep en kon je tempo houden.
De volgende bocht was echter krap en glad. Iedereen ging hier van de fiets en rennend het heuveltje op. Daarna glibberent door de bochtjes en langs het randje het volgende kluftje op. Hier had je nog grib op het gras. Even later volgde een houtsnipper pad, wat een weelde. Helaas kon ik de langzame renner voor me niet voorbij. Op het volgende strookje graffel kon dat wel, maar in de bocht die daar op volgde stond ik helemaal geparkeerd in de modder. Voor ik van m'n fiets kon springen kwam er een heel treintje rijders langszij.

De laatste van de setje renners kon ik net nog passeren omdat hij lopend een glad bergje op ging en ik net voor hem langs de afdaling in kon duiken.

Later haalde hij me toch nog in en had ik even geen antwooord. De 2e en 3e ronde had ik het namelijk erg zwaar. Vooral dat rennen met de fiets door de modder viel me zwaar.

De renner (met grote rugzak om) die me de 3e ronde ook nog inhaalde kon ik gelukkig in de laatste ronde toch weer terug pakken. En ook die veldrijder uit de eerste ronde kwam weer dichterbij.

Een sprint naar de finish zat er niet meer in en had ook weinig uitgemaakt. Geen top klassering deze keer maar sloeg ik een modderfiguur? Klik voor uitslagen.

De fiets was denk ik 10 kg zwaarder door de modder maar alles bleef wel functioneren.

Volgende week Petten. Dat zal minder modderig worden dan vandaag.

Atb + 16km
716

modderen in Alkmaar

Het was aanmodderen vandaag in Alkmaar tijdens de veldtoertocht. Letterlijk en figuurlijk.

Letterlijk: Door de regen van afgelopen week waren de weilanden lekker nat en sompig. Helaas had de organisatie bedacht dat we daar maar eens fijn doorheen moesten fietsen, want het is toch een veldtoertocht. Lekker dan. Na 3 km fietsen zat alles al onder de modder. Van m’n velgen tot m’n oren.

Figuurlijk: Ik was vanmorgen één van de eerste die mocht starten. Onderweg hield ik het tempo lekker hoog en werd door niemand meer ingehaald. Aan de sporen in het duin en op het strand te zien reed er een man of 5 voor me.
Terug in Egmond kwam ik echter geen pijlen meer tegen. Navraag bij een verkeers-regelaar die de laat-starters hielp oversteken moest ik door rijden en bij de rotonde richting Bergen volgen. Daar zouden ook verkeersregelaars en pijlen staan. Niet dus.
Na een rondje door Bergen gefietst te hebben besloot ik dan maar op eigen gelegenheid terug naar Alkmaar te fietsen. Wel jammer, want in Bergen worden altijd nog wel wat onverharde weggetjes gevolgd en nu reed ik al sinds het strand van Egmond op verharde ondergrond.
Maar langs de Bergerweg stonden plotseling weer pijlen en op de rotonde met de Nesdijk ook twee verkeersregelaars met oranje hesjes. Ja, nu weet ik het zelf wel. Gewoon de Bergerweg volgen en dan kom je zo bij het Wielerstadion, maar waar waren tussen Bergen en Egmond?

Jammer Toerclub Alkmaria Victrix, dat laatste was niet nodig geweest als jullie eerder de man met de pijlen op weg gestuurd hadden.

ATB + 34 km
689

indoor sweating

Nu het buiten wat minder “racefiets vriendelijk” weer is heb ik me maar weer gemeld bij SportPlanUitgeest voor een uurtje indoor sweating. Een uur lang keihard op de pendalen staan en geen millimeter vooruitkomen, terwijl het zweet van je lichaam af gutst. Vind ik dit leuk?
Niet echt maar zolang het buiten kløte weer of te donker is moet je wat. Gelukkig kan ik zondagochtend nog steeds lekker het bos in. Dat blijft toch het fijnste.
Maar om toch de conditie wat op pijl te kunnen houden is een uurtje spinning toch wel het minste wat ik kan doen. Misschien dat het zelfs 2 uurtjes moet gaan worden.

Zo zaten we (broer Daan, zwager Erik, zijn broer Marco en ik zei de gek) klaar om door drill-instructor Rob afgebeuld te worden.
Naast het gebruikelijke gezwets van Rob werd er wel hard getrapt want Rob hield er flink het tempo in en m'n shirt kon je na 5 minuten al uitwringen.
Het uurtje vliegt zo voorbij en moe maar voldaan konden we terug naar huis. Rob bedankt weer.

Robbenoordbos

De veldtoertocht door het Robbenoordbos, aan de rand van het IJsselmeer, naast de Afsluitdijk, staat altijd hoog op mijn lijstje in het winteraanbod van mtb-tochten. De herfstkleuren in het bos, gecombineerd met een uitdagend en veelzijdig parkoers maken het een leuke toertocht.

Zo stonden we vanmorgen onder de A7 opgesteld voor 35 km mountainbiken. Terwijl het verkeer over onze hoofden raasden doken wij een strook nat gras op om verderop in het bos te verdwijnen.
Door de vele natte bladeren was het daar goed oppassen in de bochten. Je glijdt zomaar onderuit als je niet oppast.

Na 16 km bospaadjes kwamen we bij de verzorgingspost, warme bouillon of koude sportdrank en een krentenbol lag er voor een ieder klaar. Ik ruilde mijn krentenbol in voor nog een beker sportdrank en was klaar voor deel 2 van deze toertocht.
We gingen nu de vaste ATB route in het Robbenoordbos op, persoonlijk het leukste onderdeel van deze tocht. De vaste route slingert zo door het bos dat je al gauw al je richtingsgevoel kwijt bent.
Maar gewoon het spoor, of in dit geval het achterwiel voor je volgen en je komt er van zelf. Het nadeel van zo’n georganiseerde toertocht is dat je al gauw in een treintje met rijders komt te zitten. Inhalen is er niet bij op het smalle single track, dus dan maar genieten van de bochtjes en de paadjes.
Hoogte verschil is er niet in het bos maar des te meer bochten, om bijna tureluurs van te worden.

Na de 8 km vaste route kwamen we het bos uit en mochten via een weiland de IJsselmeerdijk op om zo terug richting Den Oever te fietsen. Echter het klaphekje voor het weiland stond wel’nswaar open maar was toch smaller dan ik dacht, of was m’n stuur breder? Goed, met de rechterkant van m’n stuur tikte ik het hekje aan en dook vervolgens links het prikkeldraad in. “Prutser” vloekte ik tegen me zelf. Verder niets aan de hand maar wel “een beetje stom”. Snel het prikkeldraad uit gekropen en m’n weg vervolgd.

Na de dijk volgde nog een klein stukje bos en met 32 km op de teller reden we Den Oever weer binnen. Wel wat kort en snel voor m’n gevoel maar ja aan alle dingen komt een eind…..

ATB + 32 km
653

Rabo Top Hoorn

Voor mijn eerste mountainbike wedstrijd dit jaar, de 3e uit de serie van 9 wedstrijden, toog ik vanmorgen naar Hoorn. De thermometer gaf slechts een magere 10 graden aan, zodat ik voldoende kleding mee genomen had. Maar in het Julianapark aan het IJsselmeer was het goed toeven. De zon deed flink haar best en de meeste meegenomen kleding kon in mn tas blijven.
Zeker naar het eerste verkenningsrondje over het parkoers stond het zweet al rijen dik op mn rug.

De parkoersbouwers hadden flink hun best gedaan en het park omgetoverd in een uitdagend en zwaar wedstrijdparkoers. Drie stukjes langs en door het IJsselmeer, over zuigende houtsnipper paden, modderige single tracks tussen de bomen door, asfalt (lekker) en een paar klimmetjes op van die modderige gras hellinkjes. Genoeg ingrediënten om een uurtje flink af te zien.

De start vond plaats om klokslag één uur, en ik had me strategisch aan de buitenkant van het peloton genesteld. Heel slim bleek gelijk na het startschot want naast me zag ik verschillende valpartijen doordat renners zich verschakelde en vanachteren aangereden werden. Had ik dus geen last van en zo kon ik ook in de eerste bocht buitenom meerdere renners inhalen.

Daarna wordt het ieder voor zich, en op het moment dat je de singletracks op duikt kan je er gewoon niet meer langs. Het stukje strand bood uitkomst. Ik had tijdens de ronde van de topklasse al gezien hoe je hier het slimste het strand op kon sturen zonder te veel snelheid te verliezen. Het eerste stukje “strand” moest je lopen maar ook hier haalde ik weer een aantal rijders in. Dan weer de bosschage in en over de gladde modderige stukjes sturen. In het trainingsrondje ging ik hier bijna onderuit over wat spekgladde boomwortels in een bocht dus ik was op mijn hoede. Welk bochtje was dat ook weer? Voorzichtig nam ik nu elk bochtje op lage snelheid, maar inhalen kan hier toch niet al hoorde ik aan het gehijg in mn nek dat men er langs wilde. Jammer dan, dat gaat niet jongens.

Het volgende stukje strand kon je wel op de fiets blijven zitten door het ook weer juist aan te snijden. Even met de banden door het water en dan gang maken. Toch moest je de laatste 10 meter lopen. Dan weer op de fiets springen en malen. (dat is killing zo’n stukje lopen) Nu volgt een stukje asfalt en dan een gemeen glad klimmetje direct na een scherpe bocht. Door optijd naar het kleine (eigenlijk midden) blad te schakelen kan je toch boven komen, al slipt het achterwiel door op het modderige gras. Weer wat single tracks en dan langs de trap naar beneden. Asfalt en gras volgen elkaar hier in rap tempo op, net als nog een paar klimmetjes en even veel afdelinkjes. Waarbij je bij de laatste van het gladde gras zo het asfalt op glibberde. In mijn laatste ronde ging ik hier bijna onderuit want inmiddels lag op het asfalt ook een laag gladde modder. Oeps dat was even schrikken. Daarna nog twee stroken grindpad afgewisseld met een paar stroken gras en dan naar de finish.


De wedstrijd voor de funklasse gaat over 45 minuten plus 1 ronde, en ik was blij dat ik de bel hoorde rinkelen. Dus nog 1 rondje. Tijdens de wedstrijd was ik de strijd verwikkeld met 2 renners waarbij er 1tje nu toch steeds verder uit beeld reed. Nummer 2 (roodgeel shirtje) bleef nog wel in zicht en hij had weer een andere rijder (wit shirt) ingehaald die ook dicht bij mijn voorwiel kwam. Maar inhalen was er nog niet bij voor Peter. Ik liep wel wat in op wit shirt maar een stuurfoutje maakte de afstand weer groter. Ik kwam het laatste stukje nog erg goed terug maar toen ging wit shirt en strijd aan met z’n roodgele voorganger. Ik had niet genoeg kracht meer om me hier in te mengen en moest toezien hoe de strijd op de meent beslist werd in het voordeel van de roodgele renner.
Hoeveelste we zijn geworden weet ik niet, al stonden er nog niet heel veel renners bij de finish. Volgens roodgeel hemd zaten bij de eerste 20. Dat zou mooi zijn.
Uitslag volgt hier. Kijk bij Hoorn – Funklasse.
Alle foto's klik hier

Volgende week Spaarnwoude. Hopelijk regent het komende week niet te veel anders wordt het 1 grote modderpoel.

617

Bart geeft fietsles

In het zonnige zuiden van Limburg gaf Bart Brentjens fietsles op zijn eigen Challenge. Ook dit jaar kwam hij als eerste over de streep in z’n woonplaats Eijsden, al laat onderstaande foto zien dat nummer 2 erg dicht op z’n w/hielen zit.

Zelf had ik geen idee hoe de wedstrijd voor de Elite en Masters over 100 km verliep, want ik had mijn eigen “wedstrijd”. Dezelfde 100 km die Bart en de mannen namen, al lag mijn tempo waarschijnlijk wel iets lager. Eigenlijk is het gewoon een toertocht, maar met die chip aan je voorvork wil je toch wel een goede tijd op de klok zetten.

En zo gebeurde het dat ik 9 km na de start in een poging 2 langzamere renners in te halen al grassprieten lag te tellen. Het randje van de middenberm tussen de twee sporen in was toch iets hoger dan ik dacht. Ik wilde hier op sturen maar het voorwiel dacht er anders over. Hmm.

Gelukkig bleef ik de rest van de tocht wel op de fiets zitten. Al had ik soms wel moeite om de fiets door scherpe bochten te sturen. Door het grint in de bochten had je weinig grip. Remde je te hard dan blokkeert de boel en glij je weg. Rem je te zacht dan haal je de bocht niet. Vooral als je “plotseling” een scherpe bocht in moet sturen pikte ik wel eens de berm mee.

Het parkoers lag er prima bij. De zon scheen er lustig op los. Heet werd het niet, maar het was gewoon lekker. Ook nauwelijks modder op het parkoers waardoor je op de meeste klimmen gewoon fietsend boven kon komen. Dat was vorig jaar wel anders. Het dalen ging ook super, zo lekker die achtervering. Al had ik wel een probleempje met de achterrem. In lange afdalingen gaat de rem trillen, de remblokken gillen en wordt de remwerking veel minder. Even los en dan weer inknijpen hielp soms. Maar soms ook niet waardoor ik dan enkel op de voor rem naar beneden stuiterde. Niet handig!
Morgen moet ik toch langs de fietsenmaker voor een servicebeurt, dan zal ik het gelijk opnoemen. Hopelijk kan hij dat verhelpen.

Na 4 uur en 45 minuten sturen kwam ik in Eijsden over de finish. Bart en kornuiten zaten toen al met gekamde haartjes aan de koffie. Ik trakteerde me zelf maar op het terras op een goud gele rakker. Die had ik wel verdiend vond ik zelf.

ATB + 100 km
587

aflasting

Aangezien de voetbal vanmorgen afgelast was hoefde ik niet langs de lijn te staan om mijn jongste telg aan te moedigen. Er schijnt vannacht zoveel water gevallen te zijn dat het partijtje voetbal van de E-tjes op waterpolo zou gaan lijken. Niet verstandig dus om de jongens te laten voetballen als er volgende week op die velden opnieuw gespeeld moet worden.

Kon ik dus alsnog het duin in want morgen komt er zeker niets van. Dan sta ik wederom langs de lijn, nu van de atletiekbaan om mijn dochter aan te moedigen.

Snel dus naar huis om de fiets en helm op te halen en dan richting Heemskerker duin. Onderweg zag ik pas dat er vannacht inderdaad veel water gevallen was. Grote plassen overal. In duin was het niet veel beter.
Plassen en modder. Voordeel is wel dat je op alle mulle plekken nu gewoon door kan fietsen. Ik wilde wederom de oranje route richting Wijk aan Zee rijden wat die was me vorige keer goed bevallen.

Maar op het pad liepen grote groepen hardlopers. Op zondagochtend heb je daar niet zo veel last van. Maar nadat ik aankondigde er langs te willen ging men netjes voor me opzij. De lopers netjes bedankt en toen plakgas de oranje pijlen volgen. Sommige bochtjes waren glad, modder en bladeren op de rails zorgen er voor de treinwielen door slippen. Het zelfde geldt voor de MTB bandjes al hebben die door de noppen toch nog redelijk grip.

Ook het tweede rondje liep lekker, maar wederom last van hardlopers. De grote groep die tijdens mijn 1e ronde net gestart was, was inmiddels uit elkaar gevallen en gedurende een paar kilometer kwam ik steeds plukjes lopers tegen. Op de MTB is de oranje route al pittig, laat staan met hardloopschoenen aan.

Even voor half elf was ik weer terug bij het begin punt. Hoogste tijd, volgens de boswachter, om de onverharde paden te verlaten. Keurig volgens de regeltjes van het PWN ben ik dus maar naar huis gereden om de modder van mijn kuiten en gezicht te wassen. De MTB doe ik morgen.

ATB + 43
481

Nog scherper!

Vanmorgen het MTB parcours in Schoorl maar weer eens onveilig gemaakt. Na het water van afgelopen weken ligt er een perfect parcours in de Schoorlse duinen. En dat was te merken.
Het was gezellig druk op de single tracks, maar tijdens mijn eerste rondje had ik weinig last rijders die het pad versperren. De meeste “vluchten” gelijk naar de kant als ze me horen aankomen. :)
Ik kon dus lekker door stomen en na de afdaling van de nok zette ik de stopwatch stil op 38:32 !! Nog sneller dus als vorige keer. Wauw en dat met die zondagochtend spits op het parcours.

Twee renners die me zagen finishen merkte op dat ik zweette. Maar toen ik m’n tijd vertelde kreeg ik respect. Ze vroegen me of ik nog een rondje ging doen. “Ja”, zei ik, "maar eerst even op adem komen."
Na een paar minuten uitblazen en gezellig over GPS ontvangers gepraat te hebben, (Garmin heeft de edge 800 gelanceerd. Kwijl) zette ik het 2e rondje in met de 2 man in mijn achterwiel.

Tijdens het rondje bleef ik fietsers achter me horen welke soms wel heel dicht op mijn achterwiel reden. "Hmm die 2 kunnen dus ook wel rijden zeg. Zaak om niet te verslappen en gewoon door te rammen." Plotseling werd ik ingehaald door een wel heel snelle man. Het was er niet 1 van de 2 volgers. Ik probeerde zijn wiel te volgen maar moest toch na een stukje lossen. Mijn volgers was ik toen wel even kwijt.
Op het stukje fietspad in het parcours werd ik wederom ingehaald. Het moet niet gekker worden!
Maar deze mannen kon ik wel volgen. Vooral dalen ging niet zo heel hard bij deze renners. Voor de beklimming van de nok kwamen we echter in een convooi terecht. Ik kon nog wel wat mensen inhalen maar na de top zat ik toch midden in het treintje. Balen, want erg hard naar beneden ging men niet. En er langs sturen is geen optie. Er is maar één pad naar beneden. Heel rustig dalen dus.
Gelukkig nemen de meeste het “Halfords paadje” zodat ik nog even full speed door de kuil kon. Boven zette ik de klok stil op 39:23. Nog altijd sneller dan het PR welke ik 5 jaar niet kon verbeteren.

Na een paar minuten kwamen de 2 renners die gelijk met me gestart waren binnen. "Pff jij gaat wel erg hard." Ik vertelde dat ik dacht dat ze steeds in m’n wiel zaten en ik daarom het tempo hoog hield, maar zoals gezegd waren dat toch andere rijders.
Maakt niet uit, ik had heerlijk gereden.

ATB + 32
438

fan van Oranje

In het PWN duingebied zijn sinds vorig jaar nieuwe wandelroutes uit gezet. Wandelroutes over meest onverharde paden, waar je dus prima op kunt mountainbiken. Regelmatig heb ik al de eens oranje route rond Castricum gereden. Leuke route, zo’n 16 km maar erg vlak. Wel goed om lekker door te trappen.
Gistermorgen heb ik eens na een tip van Alfons de oranje route rond Wijk aan Zee bereden. Ook deze route is zo’n 16 km lang, maar geeft wat meer uitdaging. Er zitten rond Wijk aan Zee flink wat klimmetjes in en ook stukken mul zand die je net aan fietsend kan overbruggen.

Onderweg kwam ik 3x een groepje mountainbikes tegen bijna de zelfde route als ik reden. “He daar heb je hem weer” hoorde ik de laatste keer en ik had weer een staartje. Even later op een lange klim werd ik toch in gehaald door 2 van de 4 man, maar onderaan de afdaling stonden ze weer te wachten op hun makkers.

Na 16 km was ik weer terug bij het begin punt en begon ik aan een tweede ronde. Nu kende ik alle lastige punten en onverwachte bochten dus kon ik het tempo goed hoog houden.
Om even voor half elf reed ik het duin weer uit.
Lekker gefietst. Die oranje route is dus een goed alternatief voor Schoorl. Onthouden dus.

atb + 48 km
406

de Kneet

Ter ere van de in 2004 overleden NoordHollandse beroepswielrenner Gerrie Knetemann wordt sinds 2006 elk jaar een tourtocht georganiseerd.
Tijdens de 1e Knetemannclasic was ik van de partij en vandaag tijdens de alweer 5e editie reed ik ook weer mee samen met René Lommers.
De start is sinds de 3e editie in het Olympisch Stadion in Amsterdam en ook dit jaar schoot Gré Knetemann ons weg.

Het was droog, al had het de hele nacht geregend. Het wegdek was dus nog nat en glad, maar met een beetje oppassen in de bochten ging het prima.
We werden in groepen te gelijk gestart. Dat is op zich niet handig. Hierdoor rijd je in een grote groep wielrenners en is het goed oppassen wat de renners voor je doen. Vandaar dat René en ik snel de groep voor ons begonnen in te halen zodat we gewoon samen konden fietsen en niet moesten blijven opletten op de wielen voor ons.
Dat ging prima. Af en toe pikte iemand aan die we inhaalde maar dat is geen probleem. Tot de eerste verzorgingspost na 65 km liep het lekker. En de enkele druppel regen die we op ons gezicht kregen mocht geen naam hebben. Wel waren we zo’n 10 kilometer voor de post opgeslokt door het peloton maar ook dat heeft z’n voordelen; je kunt makkelijker het hogere tempo volhouden.
Na een mueslireep en een groene banaan brak de regen toch echt los. Na even gewacht te hebben toch maar het regenjasje aan getrokken en onze weg vervolgd. We fietsten door de Ronde Vennen richting het Groen Hart. Een mooie omgeving, maar in de regen toch iets minder.

Inmiddels reden we een redelijk groot peloton welke er flink de sokken in hield. Maar in Burgerveen ging het mis. Op de Leimuiderbrug zag ik een rijden voor in het peloton onderuit schuiven. Z’n achterwiel brak weg op het wegdek van de brug dat daar uit een stalen rooster bestond en spiegel glad was in de regen. Andere renners begonnen ook te remmen en gleden ook onderuit. Ik was zo slim om niet vol in de remmen te knijpen en kwam tot stilstand tegen de knie van een gevallen rijder. Ook achter mij vielen de renners tegen het brugdek. Wat een puinhoop. René was ook niet gevallen door niet te remmen maar gewoon over wielen die voor hem lagen te rijden. 10 tot 15 man op het brugdek waarvan er 2 toch wel serieus aan toe waren. Even blijven kijken of we nog iets konden doen, maar toen bleek dat alles onder controle was, en de ambulance onderweg was zijn wij weer verder gereden.

het gladde rooster op het brugdek in Burgerveen.

De schrik zat er wel even in maar later ging het alweer beter.
We reden stug verder. De regen was inmiddels gestopt en de wind kregen we in de rug. We kwamen nu in de Bollenstreek en reden richting noord.
In Bloemendaal had de organisatie een kleine klimtijdrit voor ons in petto. Aan de voet van het Bloemendaalse Kopje lagen registratie matten. Naast me ging een rijder aan en ik besloot in zijn wiel te kruipen. Samen knalden we omhoog en slechts een paar meter achter hem kwam ik over de matten op de top.

Op de website van de GerrieKnetemannClassic.nl zag ik dat ik de 40e tijd had neer gezet van de 621 deelnemers van de 150 km. Niet slecht dus.

Via de 3e verzorgingspost in Spaarndam, de 2e post hebben we gemist, reden we door Spaarnwoude en Halfweg terug naar Amsterdam.
In het Olympisch Stadion stond mijn teller op 148 km. Mooi rondje Gré. Jammer van de regen en de valpartij.

Race + 148

Tijdrit – de finale

De tijdritcompetitie van onze fietsgroep bereikte gisteren haar finale. In de laatste tijdrit, dit keer over 1 ronde door de Schermer, zouden de laatste punten verdeelt worden en de definitieve winnaar bekend worden. Kan Sjaak nog van Jac winnen? Heeft Henk voldoende voorsprong op Jeroen om de 3e plek vast te houden? En zou ik mijn 6e klassementsplaats door slechte resultaten in de sprint nog kunnen opkrikken?
Er stond ons een spannend avondje te wachten.

Helaas werkte de weergoden niet helemaal mee gisteravond. Ze hadden natuurlijk al hun best gedaan door mij ’s morgens droog naar het werk te laten fietsen, en ook op de terugweg hun plas opgehouden. Maar gisteravond brak het als nog los. De meeste van ons waren net, of bijna op de tijdrit locatie aanwezig. Nog voor de start kwam het met bakken tegelijk naar beneden. We konden schuilen in een boerenschuur maar kregen nog wel natte voeten.
Na een kwartiertje was de eerste bui over getrokken en konden we alsnog starten. Maar er hing nog voldoende narigheid in de lucht, dus het zou een kwestie van opschieten worden.

Ik had startnummer 4 van Leo gekregen en kon me dus klaar gaan maken voor de start van een rondje van 7,4 km tegen de klok.
Na 4 minuten was het dus mijn beurt.

Na de start bleek dat de wind 180 graden gedraaid was door de buien en we nu dus het eerste stuk wind mee hadden.
De teller liep op naar de 45 km/uur en het was nu kwestie van dit tempo proberen vol te houden tot de eerste bocht.
Het asfalt was zeiknat, dus ik ging extra voorzichtig door de bocht. Maar goed ook want er lag overal nat gras op het wegdek. Nu de wind schuin tegen. Het tempo zakte terug naar 37 en in de verte zag ik een auto keren. Gelukkig was ie net weg toen ik aan kwam stormen. De volgende bocht is nog lastiger. Hier liggen altijd losse steentjes en zo. Plus dat je vrij scherp moet in sturen wil je niet tegen de vluchtheuvel aan belanden. Nu met al dat water op de weg dus extra lastig. Ik remde maar flink af om niet te veel risico te nemen. Daarna de tegenwind in. Diep liggen op het stuur en door rammen. Het ging lekker en ondanks de tegenwind kon ik de 34 op de teller houden. Het laatste stuk is altijd lastig. Eerst het kluftje bij het pontje op, de benen lopen hierop altijd vol, dan bij schakelen en de laatste anderhalve kilometer vol maken. Maar alles voelde nog goed en ik kon met zicht op de finish er nog een eindsprint uit persen. Benno stond naast Leo op de streep me aan te moedigen en riep dat ik een goede tijd op de klokken zette.

11:38 hoorde ik later van Leo. Zeker niet verkeerd.
Dit bleek voldoende voor een 5e plek. De top drie was geen verrassing alleen had Jeroen op zijn leenfiets nu koploper Jac verslagen. Sjaak werd 3e en hij? met z’n calimero-helm 4e. In de eindstand van de competitie veranderde er niet veel. Jac bleef nummer 1, gevolgd door Sjaak. Jeroen die 1 wedstrijd gemist heeft kon Henk niet meer inhalen en werd dus 4e. Ik zelf ben ook 5e in de eindstrijd geworden. Als Rene gisteravond wel aanwezig zou zijn is het maar de vraag of hij zijn plek vastgehouden zou kunnen hebben.

Tijdens de prijsuitreiking brak de volgde bui alweer los en in de stromende regen reden we snel naar huis.
Leo. Lida en Aad bedankt voor de organisatie.

Uitslagen volgen hier: tijdrit 8-9-2010
en de eindstand hier.
klassement 2010

Fietsgroep Toertocht.

Om het fietsseizoen op een mooie manier af te sluiten stelde trainer Leo voor om met de gehele fietsgroep op een zondagochtend een leuk toertje te gaan rijden. Aanstaande woensdagavond is de laatste tijdrit en daarna is er geen trainen meer omdat het ’s avonds gewoon al te snel donker is. Vandaag dus nog 1 maal met z’n allen in de pedalen.

Om 9:00 uur verzamelden we bij de ijsbaan. 16 mannen en 1 vrouw op de racefiets en trainer Leo met z’n vrouw Lida in de volgauto.
Na een woordje van Leo gingen we op weg. Kees en Ad waren benoemd tot wegkapitein en de groep volgde gehoorzaam. “Tegen” of “paaltje” echode door het Noord Hollands landschap.
Ook vandaag geen donkere wolken en een mager windje uit het oosten. Ideaal fietsweer dus.

We reden via Krommeniedijk en Spijkerboor richting Purmerend maar langs de Kanaaldijk moesten we al in de remmen. “Lek” klonk er hard van achteren. Koen verwachtte dat de bijrijder uit de volgauto zou springen om z’n wiel snel te vervangen want een reserve bandje of iets dergelijks had hij niet meegenomen. Helaas was Lida niet zo mobiel met haar loopgips, gevolg was dat nu “koning bandenplak” René een reserve binnenband moest toereiken. (Ik geloof dat René 12 nieuwe binnenbanden mee had, maar er gelukkig vandaag geen enkele zelf nodig had)

Na dit kleine oponthoud rolde we Purmerend in. Speciaal voor ons had Leo hier een stoomfestival georganiseerd. Overal reden en stonden op stoom voortgedreven voertuigen. Langs de kant van de weg diverse oude vrachtauto’s en bussen. Erg leuk om zo even te zien.
Een overijverige politieagent wilde Leo met de volgauto echter niet door de tentoonstelling laten rijden en Leo dreigde vele kilometers om te moeten rijden om weer aansluiting met de groep te krijgen. Gelukkig kon Leo de agent overtuigen dat hij toch echt achter de fietsers aan moest omdat wij anders hopeloos zouden verdwalen in de Purmer. Dat hielp.

Nu reden we verder naar Oosthuizen waar we na wat verwarring via Warder naar het IJsselmeer spoedde. Over de IJsselmeerdijk reden we nu richting Hoorn maar met 't koperen dak van het parktheater in het vizier knepen de kopmannen in de remmen. Opsteken; koffie met appeltaart.
Daar was iedereen voor te porren en na Lida netjes met rolstoel van de dijk af gereden te hebben kwam er koffie, eigen gebakken appeltaart en kwarktaart op tafel. Dat ging er natuurlijk wel in.

Met de kruimels nog in de mondhoeken reden we weer verder.
Van Hoorn via Wognum en Spanbroek naar Opmeer en dan zo door naar Oude Niedorp.
Het was inmiddels al half één, tijd voor een boterham. Lida had een koelbox vol kadetten en krentenbollen achter in de auto staan en ook die vonden gretig aftrek. Samen met een pakje sap werd de basis gelegd voor de terugweg.
Nu hadden we de oosten wind in de rug en met Jack en Jeroen op kop liep de teller gemakkelijk tegen de 36 aan. Ik hoorde niemand klagen, sterker nog Willen en Kees waren blij met dit hoge tempo want beide heren moesten na dit fietstochtje snel naar het voetbalveld om hun kroost aan te moedigen.

Langs de Noord, om Heerhugowaard heen kwamen we zo in Stompetoren om vervolgens langs het Noord-Hollands kanaal terug naar Uitgeest te peddelen. Om 14:00 uur waren we weer bij het clubhuis van de IJsclub met 110 kilometer op de teller.
Leo en Lida bedankt voor de goede zorgen. Zo moeten we voortaan maar elk fietsseizoen afsluiten.
klik hier voor de foto's.

race + 110 km
3524

P.R. !! 38:46

Alle opgekropte woede en emotie heb ik vanmiddag laten gaan. Niet op de bank bij de shrink maar op de pendalen.

En wauw wat ging het lekker, verstand op nul en rammen.

Het atb-parkoers in Schoorl lag er nog perfect bij. Inmiddels wel iets droger dan afgelopen zondag, maar toen stond ook de grote beregenings installatie aan op interval. Op het steile klimmetje na de eerste lange afdaling lag nu houtsnippers waardoor ik vandaag niet van de fiets af moest. Ook dat scheelt weer tijd.

Maar de verbazing was groot toen ik na de afdaling van de Nok, door de kuil m’n stopwatch op stop zetten. Onderweg had ik al even gespiekt en gezien dat er een goede tijd in het verschiet lag. Maar 38:46 !! ik moest 2x kijken voordat ik het kon geloven. Wat een verbetering. Een dikke minuut van m’n oude record uit 2005 van 39:58.

Ook de tweede ronde liep lekker. De benen hadden al een topprestatie geleverd maar een goede 2^e ronde zat er nog wel in.

Net boven het oude record stond de klok na de 2^e ronde stil op 40:01. Pfff.

Ik kan het dus nog wel!

Atb + 34 km
357

’t Zit er aan te komen…

.. dat pr op de “nieuwe” fiets. Met het weer van afgelopen week ligt het mountainbike parkoers in Schoorl er perfect bij. Prima ondergrond om je pr aan flenters te rijden.
Vanmorgen was het niet erg druk, ja want wie gaat er nou mountainbiken als de regen en onweersbuien elkaar af lossen?
In het bos, tussen de bomen, was het verrassend goed te doen. Het druppelt wel wat, maar van het zweten wordt je ook nat. Veel verschil voelde ik eigenlijk niet. Omdat de baan nu lekker hard was en de banden optimaal grip hadden kon ik flink de sokken er in houden.
Ook de afdaling van de nok ging nu goed. Gewoon wat links houden, niets aan de hand. Ik snapte eigenlijk niet waarom ik over de stronkjes gestruikeld was. Maar zo is het vaak bij onschuldige valpartijtjes. Waarom?
Na het afraffelen van de 1e ronde stond de klok op 40:04. Dus nog 6 seconden zien te winnen op een rondje. Moet kunnen lukken.
Het 2e rondje liep ook lekker. Geen pr tijden, daar had ik de benen in de 1e ronde al te veel voor afgemat. Maar met 40:45 op de klok bij de finish was ik ook niet ontevreden.
Misschien dinsdag nog een poging wagen.

Atb + 32
323

Tijdrit over 500 meter

Ik weet het nu zeker, tijdritten over korte afstanden zoals gisteravond 500 meter en 1500 meter is NIET mijn ding.
En dat terwijl ik vroeger tijdens mijn BMX carrière regelmatig op het ereschavot stond. BMX-en is ook kort sprint werk, maar dan iets ”technischer” dan een sprintje op de racefiets. Een tijdrit over zo’n kilometer of 8 ligt me nu meer, of beter nog berg op. Kom maar op dan!

Gisteravond had Leo het programma iets aangepast. Omdat zijn wederhelft Lydia thuis zit met een op 3 plaatsen gebroken enkel (lastige dingen die keukentrapjes) en ze Leo dus niet kon helpen met klokken (beterschap Lydia). In plaats van de puntenkoers nu dus een sprinttijdrit.
Gelukkig kon Leo wel rekenen op steun van Peter Vosse en Aad Tock bij het starten, en op massale opkomst van de trainingsleden.

Voor we startten met het sprinttijdritje moesten we eerst wat warm rijden en wat korte sprintjes maken.
Daarna was het opstellen en werden we om de minuut weg gestart door starter Aad.
Tijdens de eerste start, voor de 500 meter, stond ik iets te zwaar waardoor ik voor mijn gevoel wat langzaam op gang kwam.
Dan volle bak, schakelen, trappen. 300 meter. De benen lopen vol, nog een klein stukkie. AU. Finish. Was het hard genoeg?
Even uitrijden en dan klaar maken voor de 1500 meter. Dat is lang hoor voor een sprint.

3, 2, 1. Go !
Nu wel gestart op een licht verzet. Opschakelen, doorgaan. Daar is de 500 meter streep, nog een kilometer. In de tijdrit positie. Fietsen.
Benen beginnen pijn te doen, maar door trappen man. De snelheid begint te dalen. Kom op volhouden. Oei dit is lang.
Waar staat Leo nou? Ja daar. Trappen, nog een tandje er bij. Eind sprint. Finish.
Was dit goed? Kon ik nog harder? Had ik eerder zwaarder moeten schakelen?

De uitslag bood duidelijkheid. JA het kan nog veel sneller. Ik werd maar 13e.
Geef mij maar een klimtijdritje, maar ik val in herhaling.
Uitslagen volgen op http://fietsgroep.ijsclubuitgeest.nl

Gezelschap

Vanmorgen op de mountainbike m’n zoon naar school gebracht. Weer een nieuwe klas en dat is altijd spannend. Daarna zou ik het duin in schieten voor een paar rondjes onverhard. Net toen ik bij school wilde opstappen kwam er een vader naar me toe, ook in fietskleding, of hij met me mee mocht rijden.
Tuurlijk, hoe meer zielen, hoe meer vreugd.

Op weg naar het duin vertelde hij me dat ie even wilde knallen in duin. Mooi dat wil ik ook dacht ik. In duin stelde ik voor de oranje pijltjes te volgen. Dat is een wandelroute van 15 km, bijna helemaal onverhard, en voor 10:30 mag je daar ook mountainbiken. Prima dus.
Maar de eerste kilometer was ik de man al 2x kwijt. Even op hem gewacht, maar de 2e maal zei hij; “ga maar, ik zie je straks wel”. OK, en weg was ik.
Zijn manier van knallen is blijkbaar iets anders dan die van mij. ;-)

Toen ik een klein half uurtje later terug bij de start van de oranje route was, leek het me een goed idee om het rondje in tegengestelde richting te fietsen, dan zou ik m’n maatje vanzelf tegen komen. Wel goed opletten, want de pijltjes staan nu NA de bochten. Een paar keer een klein stukje fout gereden, maar meneer de mountainbiker niet meer tegen gekomen. Of hij is fout gereden, of me net gepasseerd toen ik de mist in ging? Maar om 12 uur stond hij ook niet bij school om z’n dochter op te halen. Zwerft ie nog steeds in duin? Hopeloos verdwaald?

Zelf had ik na 2 rondjes nog even tijd om nog meer onverharde paadjes te pakken. Van de boswachter moet je om 10:30 van de onverharde paden af zijn, maar zo laat was het nog niet. Wat single tracks en wat klimmetjes gepakt en reed toen precies om 10:30 het duin uit.
Nauwelijks last van de ribben gehad, dus dat gaat goed. Nu enkel nog de conditie op pijl zien te krijgen. Volgende week maar weer naar Schoorl. Een rondje volle bak is daar nog intensiever.

Atb + 50
291

Sail In

Ik werk al jaren “aan de andere kant” van het Noordzeekanaal. Al die ongemakken om dat water over, of onder door te komen. Het is zelfs dagelijks in het nieuws. Maar gisteren had ik daar eindelijk dan profijt van. Nog geen tien minuten fietsen van het Noordzeekanaal had gisteren als voordeel dat ik tijdens m’n lunchpauze even naar de waterkant kon fietsen om bootjes te kijken.
Je begrijpt dat ik daar niet alleen stond. Maar het was wel de moeite waard. Tientallen tallships kamen langs vergezeld door duizenden plezier vaartuigjes. Ook mijn schoonvader voer daar rond met enkele klanten van zijn voormalige werkgever. Ik heb hem niet gezien.
Sinterklaas en z’n pieten wel!

Rond drie uur had ik het wel gezien. De meeste schepen waren langs gekomen en ik had nog andere plannen voor de rest van mijn toch maar vrij genomen middag. Helaas was het nog onmogelijk voor de Hempont om de overkant te halen, dwars door de bonte stoet schepen heen, en was dus tijdelijk uit de vaart genomen. Hierdoor moest ik omfietsen via Buitenhuis of zelfs via IJmuiden als het helemaal tegen zou zitten.
Het viel mee, de Sail parade was Buitenhuizen gepasseerd en de pont voer weer. Echter op het fietspad was het een gekkenhuis. Vele bezoekers waren op weg naar hun in het weiland geparkeerde auto en gebruikte het fietspad om daar te komen. Uiteraard geen rekening houden met het overige fietsverkeer. Ik kreeg een lamme vinger van het bellen en een schorre keel van het roepen “Kijk uit!”
Richting Heemskerk/Beverwijk had ik enkel nog last van fietsers die zo vermoeid van het hele dag bootjes kijken nauwelijks nog konden fietsen, en het hele fietspad of weg nodig hadden om rechtovereind te blijven. Ook hier deed de bel wonderen.

Bij wegwerkzaamheden op de Communicatieweg in Heemskerk liet een wielrenner zien waarom wij (wielrenners) zo’n slechte naam hebben bij de overige weggebruikers. Ivm die werkzaamheden dachten de automobilisten het fietspad te mogen misbruiken. Fout uiteraard, en 1 automobilist had zich klem gereden waardoor er nog 10 cm fietspad over was. Meneer de wielrenner dacht voorrang te hebben op tegemoet komende fietsers en ging niet aan de kant. Gevolg, oude man met fietstassen bleef hangen in het racestuur. Hoop gevloek, tas op de grond, etc., etc. Terwijl als de wielrenner even gewacht had hij er zo langs kon.
Gelukkig is niet elke wielrenner een hufter. Toch ??

De fietstocht

race + 35 km

Intensieve interval

De fietsgroeptraining van afgelopen woensdagavond stond in het teken van de intensieve interval. Herhaaldelijk stukken volle bak met daar tussen een kort moment om te rehabiliteren.

Dit alles vond plaats op het rondje in de Boekelermeer en ook Leo zelf zat gelukkig weer op de racefiets. Het herstel van de blessure aan z’n knie, opgelopen na het bestraffen van de hond, liet toch langer op zich wachten dan hij gehoopt had. Maar gelukkig mocht Leo van de dokter weer rustig aan beginnen met fietsen.

Rustig aan ging het niet op het rondje in de Boekeler. In 2 tallen moest er een paar honderd meter vol tegenwind (kracht 4 – 5) in gereden worden, dan 400 meter rust en dan weer 500 meter volle bak knallen. Nu met de wind in de rug, om vervolgens uit te peddelen zodat je na 300 meter weer tegen wind in aan het volgende rondje kon beginnen. In totaal wilde Leo ons 16 rondjes later rijden.

En het was zwaar. Vooral kop over kop tegen wind in. Het tempo kakte na een paar rondjes bij een aantal behoorlijk in. Gelukkig haalde Leo ons na 8 rondjes van de weg voor wat peptalk en aanwijzingen.

De laatste 8? rondjes gingen niet slechter, maar ik was wel blij toen ook die om waren. Leo bedankt en tot volgende week tijdens de tijdrit.
(Jongens, om 7 uur in de Schermerpolder zijn, op de kruising na het pontje)

Race + 48 km
3166

In de wind

Vanmorgen toch maar weer op de racefiets gestapt. De pijn tussen de ribben is al behoorlijk afgenomen. Ik kan me al weer redelijk pijnloos omdraaien in bed, alleen niezen doet nog pijn. Ook het fietsen op de racefiets ging vanmorgen redelijk goed. Af en toe nog een pijnscheut. Maar toch had ik geen spijt dat ik gisterochtend niet aan de start in Luik stond. 240 km zou me toch te veel zijn.

Vanmorgen stond er veel wind. Kracht 6 uit het noorden. Dus vooral het eerste stuk van mijn fietstochtje had ik tegenwind. Op de open stukken langs het Noordhollandskanaal kreeg ik de teller net aan op de 25 km/uur. In Stompetoren had ik de wind in de zij en dat fietst al een stuk beter. Maar na de 3 molens kreeg ik de wind echt in de rug. Op m’n sloffen reed ik 42. Lekker hoor.

Via Grootschermer, Noordeinde en Westgraftdijk reed ik door de Schermer om vervolgens via de Woude en Krommenie terug naar Uitgeest te rijden. Een klein rondje maar toch voelde ik de billen. Na het douchen even naar “de Kleis” want daar organiseerde IJsclub Uitgeest de jaarlijkse skeelerronde. Deze werd overtuigend gewonnen door Nederlands kampioen Sjoerd Huisman.


Race + 45 km
3123

Gekneusde rib?

De valpartij van afgelopen maandag is toch harder aangekomen dan het in eerste instantie liet aanzien. Maandag had ik weinig last, maar dinsdag kon ik bijna niet meer opstaan van de bank tijdens het verjaardagspartijtje van mijn neefje Bas. Bepaalde bewegingen met mijn linkerarm zijn erg pijnlijk. Als of er iemand met een bot mes tussen je ribben zit te poeren. Niet fijn.

Toch ben ik gisteravond nog even op de racefiets gestapt voor de wekelijkse training. Maar gelijk voelde ik dat het niet een prettige training zou worden. Vooral als ik met de handen op de remhandels fiets doet het met vlagen pijn. Met de handen in de beugels ging het beste. Gelukkig had Leo de training aangepast (toevallig?) zodat ik niet te veel last had. Intensieve duur stond op het programma. In tweetallen kop over kop zo’n kilometer of 2 rijden, en dan rustig aan beginnen maar wel steeds harden zodat je op 80-90% van je kunnen bij het eindpunt bent. Dan op redelijk tempo terug en dat dan 6x. Hierna deden we het zelfde in viertallen in een dubbele waaier. Doordat we niet gelijk volle bak weg moesten en het asfalt in de polder mooi strak is protesteerde de ribbenkast niet. Enkel op de terug weg, aanzetten voor het viaduct, of over boomwortel in het wegdek voel ik mijn ribben heftig in opstand komen.

Komende zaterdag maar geen rondje Luik. Dik 10 uur in het zadel, over het Walonische kwaliteitsasfalt, is net iets te veel van het goede. Dus ik heb nog een startkaart over voor de liefhebbers.

Race +52 km

Voorover

Vanmorgen eindelijk weer eens een rondje op m’n nieuwe fiets. De laatste kilometers waren tijdens Limburgs Mooiste.

Omdat ik begreep dat het in Nederland meer geregend had dan tijdens onze vakantie in Engeland wilde ik m’n geluk maar weer eens beproeven op het parkoers van Schoorl. Door de regen zou de ondergrond niet zo mul meer zijn. Helaas bleek dat nog wel tegen te vallen.
Wel kon je bijna overal door fietsen maar een soepel snel rondje werd het niet. Ik vond het zwaar. Het parkoers reed zwaar en de benen voelde zwaar.
Toch te kort gefietst tijdens de vakantie?
Het eerste rondje klokte ik in 42:46.

Tijdens het tweede rondje lag ik ongeveer op het zelfde tijdschema, (iets langzamer misschien). Maar tijdens de afdaling van “de nok” ging het fout.
Het laatste stukje is erg steil en mul. (als je dus niet de “chicken run” neemt). Maar als je genoeg vaart houdt gaat het goed. Tenminste…

… als je goed stuurt. Er staan in de afdaling 2 boomstronkjes aan de kant. En ja daar dreigde ik over heen te gaan. Henk Lubberding had me geleerd NIET te kijken naar de boom(stronk) waar je omheen wil want dan ga je er juist tegen aan. Ik keek dus WEL naar de boomstronkjes en hoewel mijn voorwiel ze mistte ging ik met het achterwiel vol over de stronk heen. Gevolg was dat ik over het stuur gekieperd werd. Vol het mulle zand in. Au. Mijn stuur kwam tussen m’n ribben en dat voelde niet zo lekker. (Nog steeds niet. Lachen, niezen of iets tillen met links doet pijn. Maar gaat wel over voor ik een meisje wordt. Toch?)

Terug naar de auto werd ik door voorbijgangers vreemd aan gekeken. Toen ik in de auto spiegel keek zag ik waarom. Mijn gezicht was helemaal zwart van het zand na die koprol. Lekker dan.

ATB + 33 km

Chineway Hill

5 aug. 2010. Op de valreep nog even een laatste BIG kunnen scoren in Engeland voor we zaterdag de boot terug naar ons vlakke Nederland nemen. BIG # 94 – Chineway Hill was de enige op korte afstand van onze cottage. Fiets achter op de auto en met z’n allen naar Sidmouth waar ik de vrouw en kinderen op het strand achter laat en zelf op de fiets spring om richting Ottery Saint Mary te peddelen waar de officiële start van de beklimming begint. Even de juiste weg zoeken en dan begint het. De top ligt maar op 241 meter dus het valt allemaal wel mee, maar het is één van de 1000 BIG’s en die kan ik straks wel doorstrepen.

Ik klim lekker door maar plotseling zie ik in de berm een 20% bord staan. Oef, toch maar een tandje terug Peter. Het wordt inderdaad flink steil en de top blijft uit zicht. Hoe lang nog? Moet ik toch van de fiets om handmatig de ketting op het kleinste blad voor te leggen of red ik het op het midden blad? (Sinds ik een ander crankstel gemonteerd heb op mijn oude vakantie fiets kan ik niet op het kleinste blad schakelen. Dat moet “handmatig” gebeuren, incl. vieze vingers)

Maar ik red het net. Hartslag dik in het rood, want afstappen om te schakelen is toch ook zonde. Op de top maak ik een foto en volg even het bordje “White Cross”. Geniet daar van het uitzicht en kies het bridlepath terug naar Chineway Hill. Even mountainbiken want daar zijn die dikke banden toch voor. Niet enkel om meer rolweerstand te genereren.

Terug op de top fiets ik verder en op de kruising met de A375 neem ik de kortste weg terug naar Sidmouth. Via een erg mooie weg qua uitzicht en bebouwing kom ik weer terug in Sidmouth waar ik over de boulevard naar vrouw en kinderen zoek. Als ik ze gevonden heb kan ook ik nog even van de Engelse zon genieten (deze laat zich maar heel sporadisch zien, maar vandaag was zo’n dag) en met m’n tenen in het ijskoude water van de Lyme Bay poedelen. Lekker hoor vakantie.

Alle foto's: http://picasaweb.google.nl/Pedorie/Engeland#

ATB + 35 km
400 hoogtemeters

Exmoor National Park

30 juli 2010. Tijdens het plannen van onze zomervakantie naar zuid-west Engeland had ik natuurlijk al snel op de kaart van www.challenge-big.eu gekeken. In de buurt van onze vakantie locatie in Haselbury Plucknett, zuid Somerset stonden een aantal BIG beklimmingen op de kaart. Mooi, dus de fiets kan mee zodat ik nog wat aan m’n fietsverslaving kan doen en niet verplicht hoef af te kicken. Alleen nog even inplannen in het schema van de overige vakantievierders.

Gisterenmiddag kon ik de fiets op de auto zetten en afreizen naar het Exmoor National park voor het scoren van 2 BIG’s. Ik had een mooi rondje op de kaart getekend, 65 km inclusief BIG 93, Dunkery Beacon en BIG 92, Exe Plain. Uitgaande van 20 km/uur gemiddeld, zo’n 3 uur fietsen, dus met het avondeten zou ik wel weer terug zijn, dacht ik…

Het pakte dus iets anders uit. Vrijdagmiddag is ook druk in het verkeer in Zuid Engeland. De reis duurde dus al iets langer, maar vooral het fiets gemiddelde lag lager dan gepland.

Vanaf de start in Luckwell Bridge ging de weg omhoog richting Dunkery Beacon. Dat was te verwachten want de top ligt op 518 meter. Om de echte top te bereiken zou ik het asfalt moeten verlaten en via een voetpad vol stenen de laatste kilometers afleggen. Geen punt want ik was op de mountainbike. Slalomment om de grootste stenen kwam ik boven. Helaas nauwelijks uitzicht. Flarden mist en wolken waardoor je niet veel kon zien. Na een foto de jas aan en dalen. Het eerste stuk van de afdaling was geen pretje. Zonder vering en schijfremmen over stenen en kiezels naar beneden stuiterend. Gelukkig werd het later iets vlakker met minder stenen zodat ik toch nog kon genieten van dit stuk onverhard mountainbiken.

Terug op het asfalt daalde ik nog harder naar Porlock, een lief Engels dorpje met uitzicht op het Bristol Channel. Maar zo hard als ik naar benden ging, zo steil moest ik ook weer omhoog. 25% Low Gear Now, stond er op een verkeersbord. Dat heb ik maar even gedaan. Zwetend kwam ik boven. De Keutenberg is een eitje hierbij vergeleken.

Over de A39 reed ik door naar Lynmouth. De weg bleef glooiend gaan, maar zulke extreme als in Porlock kwam ik pas weer tegen in Lynmouth. Eerst vol in de remmen naar beneden en dan weer op het kleinste verzetje tegen een muur van 25%  op. Pfff.

De beklimming van de 2e BIG was begonnen. Van zeeniveau in Lynmouth naar 480 meter op de top van Exe Plain. Zo’n 10 km klimmen waarvan alleen de eerste kilometers zeer grillig en steil waren. Nog even dreigde ik fout te rijden maar met de Tomtom in de achterzak was dat probleem ook snel de wereld uit. De kilometers gleden traag onder mijn wielen door. Het enige gezelschap waren de geiten, schapen en af en toe een verdwaalde automobilist. Op de top geen bordje of ander teken, enkel aan mijn hoogtemeter zag ik dat ik op het hoogste punt was. Nu enkel dalen tot de auto?

Fout. De weg bleef glooiend gaan. Natuurlijk daalde ik meer dan dat ik klom, maar een supersnelle afdaling was het niet. Na Simonsbath nog zo’n 10 km voor ik weer bij de auto zou zijn. Nog even vol houden en uit zitten.

Om kwart over zeven was in na bijna 4 uur fietsen terug bij de auto. Even het thuisfront inlichten dat ik “iets” later terug zou zijn. En na wat saaie autokilometers lag ik om 9 uur in een welverdiend warm bad. Lekker hoor.

Weer 2 BIG door kunnen strepen. Misschien volgen er nog meer.

Het rondje: http://maps.google.nl/maps/ms?ie=UTF8&hl=nl&msa=0&msid=109957257747335219299.00048bbe84c7b6e0999e9&z=11

ATB + 70 km, 1560 hoogtemeters.

tijdrittraining

Het was bijna een week geleden dat ik voor het laatst op de fiets gezeten had. Annet is een aantal dagen van huis en om de kinderen nu uren alleen te laten omdat ik zo nodig moet fietsen dat gaat me net te ver. Maar op woensdagavond de vaste fietsgroep training missen daar had ik ook geen zin in. Gelukkig wilde oma wel even twee uurtjes een oog je in het zeil houden zodat ik toch kon trainen.

Bij de ijsbaan stond ondanks de vakanties toch nog 14 man en 1 vrouw te wachten op wat trainer Leo ons zou laten doen. Zelf was Leo niet op de fiets want z’n verdraaide knie doet nog lastig.

Na het bestuderen van de uitslagen van de tijdrit van 23 juni vond Leo dat er nog wel wat gewerkt kon worden aan onze tijdritcapaciteiten. Want volgens Leo rij je een tijdrit het beste op zo’n vlak mogelijk tempo. Zodat je de beide rondjes in na genoeg dezelfde tijd kan afleggen. En dat was niet bij iedereen zo.

Om dit dus te trainen had hij het stuk van de pont tot aan het tunneltje bij Alkmaar in 3 stukken verdeelt. Tot de 1e kruising, zo’n dikke 2 km op 75%, dan een tandje er bij en de volgende  2,5 km op 85%, en dan vanaf de laatste kruising tot de tunnel onder de weg door volle bak. Dit dan in tweetallen met een gelijk tempo, zodat je kop over kop kon rijden zonder elkaar op te jutten.
Right. Het idee hier achter was goed, zo vlak mogelijk proberen te rijden. De uitvoering was wat minder. Ik reed samen met Jac Tijsen, en kop over kop liep niet echt lekker. Ik moest te veel moeite doen op de kop over te nemen, waardoor de eerste 75% al dicht tegen mijn 85% aan lag en ik het laatste stuk niets meer over had voor de volle bak. Het was meer volle benen. Dat ging dus niet goed.
De 2e poging ging beter. We gingen nu minder hard van start en ik liet Jac wat meer kop werk doen. Tegen het eind van het parkoers haalde we vader Henk en zoon Robin Prigge in, welke aanpikte en het laatste stuk met ons mee sprintte naar het tunneltje.

Terug bij Leo had deze nog een mooie oefening voor ons in petto. Het tijdritrondje met z’n vieren kop over kop rijden, waarbij het eerste stuk en het 3e stuk volle bak moesten en de overig 2 stukken op 80%.
Dat ging redelijk goed. Al had ik snel bekeken dat ik niet de kop van Jac moest proberen over te nemen, anders zou ik niet ver komen. In het wiel van Henk ging het beter, en kon ik wel kopwerk doen. Na de 2e bocht ging zowaar nog harder. Jac sleurde er flink aan op kop. Henk had ook moeite om over te nemen.
Terug bij Leo vertelde deze dat hij steeds een rood stipje van het groepje af zag waaieren. Dat was Robin die net een tandje te kort kwam om bij te blijven.
Inmiddels was het half negen en zijn we via de Woude en Krommenie terug naar Uitgeest gereden, waarbij op de laatste kilometer fietspad de sprint nog even aan getrokken werd. Wederom gaf Jac ons fietsles. Bedankt.

Race + 58 km

Fietsen met 30°C +

Iedereen verklaart je voor gek, maar als je genoeg vocht bij je hebt is fietsen boven de 30°C best wel te doen. Je moet natuurlijk niet volle bak gaan rijden, want dan hou je het niet lang vol, maar zo rustig pedellen rond de 30 km/uur is best wel te doen. De rijwind is juist lekker verkoelend.
Gisteren op het heetst van de dag de racefiets dus gepakt. Kinderen lagen in het zwembad, vrouw was op cursus. Schilderklusje stel ik nog even uit. Dus wat blijft over. De racert.

Ik had wel een route gekozen langs veel water. Van Uitgeest naar Alkmaar langs het NoordHollandskanaal. Langs Heerhugowaard door naar Oterleek, Ursem, Schermerhorn.
Daar was ik even de weg kwijt. Bordjes Hoorn en Purmerend wezen naar links, die naar Alkmaar naar rechts. Toch maar Hoorn, Purmerend gevolgd en een paar kilometer later wist ik weer waar ik was. Langs de N243. Op het einde krijg je een splitsing: Hoorn naar links, Purmerend naar rechts.
Purmerend dus gevolgd en via de (Noord – en later Midden-) Beemster weer helemaal door naar het NoordHollandskanaal. Dat is een stuk van de route van de ronde van Noord Holland.

In het kanaal werd druk geplonsd en gevaren. Ik kreeg er helemaal zit in om de fiets even te parkeren en een frisse duik te nemen.
De verleiding heb ik toch kunnen weerstaan en kwam via Purmerend in Spijkerboor.
Bij het pontje even op een terras gaan zitten voor een koude plons vocht.
Op het terras liep 2 man in piloten kleding druk rond. Vliegveld hier ?? Nee.
Maar wat schetst mijn verbazing als even later een klein model helikopter over het terras scheert? Je kon voor een korte helikopter vlucht vanuit Spijkerboor opstappen om Noord Holland vanuit de lucht te bekijken.
Zie www.helikoptervlucht.nl Goedkoop is het niet, maar als je iemand  een leuk kado wilt geven…

Na deze verbazing ben ik weer op het zadel gestapt en heb m’n rondje vol gemaakt. Van Spijkerboor, via de Woude en Markenbinnen naar Krommenie, en toen langs Krommeniedijk terug de Lagendijk op om zo weer Uitgeest in te rollen.
De zwemmers waren nog niet thuis, dus met een koude pils vanuit de tuin de eerste bergetappe van de Tour gekeken. Die Chavanel flikt het hem weer. Etappe winst en de gele trui. Hoe lang zal ie hem nu vast kunnen houden?
Spannend.

Race + 72 = 3348 km

1 km tijdrit

Op de wedstrijdkalender van Leo stond voor gisteravond een sprinttijdrit over 1 km gepland.
Ondanks dat het de laatste week voor de schoolvakanties was, er kermis in het dorp is en de halve finale WK voetbal gespeeld zou worden moest deze tijdrit toch door gaan omdat er simpel weg geen andere datum verhanden is.
De opkomst was door of juist ondanks deze feiten (maar) 14 man en 1 vrouw.
Op onze vaste trainingslocatie stonden Leo en Lydia ons al op te wachten.
Hier legde Leo de bedoeling uit. Twee maal een tijdrit over één kilometer.
1x met wind mee, en 1x tegen wind in. Maar de wind was gisteravond gaan liggen, dus wind voor - of nadeel hadden we niet.

Maar hoelang is nu een kilometer. Te lang om vol uit te sprinten, je gaan verzuren, dus je moet je krachten verdelen. Niet te hard weg, maar ook niet te langzaam. En op het eind nog even proberen te versnellen.
Mijn 1e beurt ging ik te mak van start waardoor ik nog veel kracht over had tot de finish maar hierdoor wel een mindere tijd op de klok zette. 1 minuut 25.
De 2e poging ging ik harder van start en kon dit tempo ook vasthouden tot op 2/3 van het parkoers, toen begonnen de benen vol te lopen maar ik dacht het nog wel even te kunnen volhouden. In de verte stond de auto van Leo en daar was de streep (dacht ik).
FOUT !!
Leo moest z’n auto 50 meter vóór de streep neer zetten dus mijn eindsprint moest plotseling nog 50 meter langer worden.  Tierend perste ik de laatste meters er uit. Verschikt keek men mij na. Dat hadden ze nog nooit van mij meegemaakt. (Normaal vloek ik binnensmonds, maar kon het nu niet laten)
Leo klokte me in 1:24. Toch een seconde sneller, maar naar mijn idee lang niet genoeg om een hoge kwalificatie te laten noteren.
Volgende keer een klimtijdrit Leo? Dat gaat me veel beter af.

Uitslag volgt hier.
Foto's van Ad van Egmond: klik hier.

race + 28 = 3231 km
2761

de finale

De laatste rit van ons weekje fietsen in de Provence zou een rustige worden. René had in het grote routeboek een leuk ritje bedacht en de protesten uit de groep naast zich neer gelegd.
Zo klommen we gezapig van de 309 meter in Bédoin via Flassan naar 892 meter, het hoogste punt op de D217. Daarna de D1 over steken en via la Gabelle door naar 910 meter om daarna te dalen naar Sault.

Iedereen zat ondanks de monstertocht van gisteren redelijk ontspannen op de fiets, al was het tempo vandaag wel piano – piano. Net als de laatste etappe in de tour. De champagne ontbrak nog net, maar voor de rest was het zo relaxt. Alleen René had last van z’n maag en reed als een oude krant. Toch te veel gelletjes en powerbars genuttigd? Je maag moet er maar tegen kunnen, al die troep.

In Sault deden we een rondje koffie op het terras waar we nu al voor de 3e maal kwamen. We kregen nu zelfs 1 bakkie koffie gratis. Allemaal een slok.

Na Sault een stukje terug en dan de Gorges de la Nesque in. Prachtig. Het blijft mooi die kloof. Na het uitzicht op het hoogste punt, 20 km dalen tot Villes s Auzon. Maar het was geen straf. Niet te hard gaan en je ogen goed te kost geven. Wat een uitzicht, wat kan de natuur toch mooi zijn.

Na Villes s Auzon was het gewoon uitzitten tot Bédoin. Gelukkig liep de weg af, dus konden de beentjes heerlijk ontspannen draaien.

Bij thuiskomst nog één maal plonsen en opbakken op het gazon. Dan voetbal kijken en barbecueën.
Tjo, het lijkt wel vakantie. Dit houd ik wel even vol. Maar helaas, morgen is het weer over.

Race +74 km.

Alle foto's op http://picasaweb.google.nl/Pedorie/MontVentoux#

club der malloten

"N'est pas fou qui monte au Ventoux, mais est bien fou qui y retourne."
"Je bent niet gek als je de Ventoux beklimt, maar gestoord als je het nog eens doet."
Provençaals gezegde

Om lid te mogen worden van de club der malloten, Le Club des Cinglés du Mont-Ventoux van Christian Pic uit Sorbiers, dien je op  één dag de Mont Ventoux te beklimmen vanaf alle drie de kanten. Dus vanuit Bédoin, uit Malaucène en vanaf Sault. In totaal 136 km en 4400 hoogte meters!

Zes gestoorden uit Uitgeest gingen  een poging doen om voortaan als Malloot versleten te worden.
Om 7 uur zaten we al op de fiets, voordat de hitte toe zou slaan. Eerst een stempel halen bij de bakker in Bédoin en dan omhoog.

De eerste beklimming ging nog soepel, althans voor mij. Benno klaagde al gelijk over dikke benen en ook René zat ondanks zijn echte rustdag (hij had als enige gisteren niet gefietst) niet lekker op de fiets. Later zou Benno bij Chalet Reynard rechtsaf slaan en via Sault en Gorges de la Nesque terug fietsen.

Het was nog erg rustig in de beklimming. Een ander voordeel van de vroege start was dat de vliegen in het bos nog sliepen.  Ook voor de fotograven op de top was het nog te vroeg dus geen actie foto’s van de eerste beklimming. Ik deed het iets rustiger aan dan afgelopen dinsdag maar was toch net voor negen op de top. Het winkeltje was nog dicht dus we moesten buiten stempelen. Net toen ik de afdaling naar Malaucène wilde beginnen kwam Kees boven. Even gewacht tot ook hij gestempeld had en een banaantje verorberd had zodat we samen konden dalen.

Het had afgelopen nacht flink geregend op de berg want de weg naar Malaucène lag vol puin en stenen. Oppassen dus. In Malaucène een stempel gehaald bij de tabakzaak op het plein en toen een Grande Café. Net toen we weer wilde opstappen kwam familie van Goethem het plein op fietsen. Even de verhalen aan gehoord en toen in de pendalen.

De beklimming vanuit Malaucène is veel ongelijkmatiger dan die van Bédoin. Stukken van 6%, lekker. Maar ook stukken van ruim 12%, auw. De vliegen waren inmiddels wakker en maakte het ons knap lastig. Om 10 voor twaalf was ik boven. Even stempelen en een boterham. De top zat in de wolken, dus het was te fris om lang te blijven hangen. Snel het windstoppertje aan en dalen maar.

Ik wist dat je bij Chalet Reynard  af moest slaan, maar daar zag ik geen bordje richting Sault. Was het toch ietsje verder op? Na 800 meter nog geen afslag. Toch maar even gestopt. Ik probeerde Kees te bellen maar die was letterlijk in de wolken en had geen ontvangst. Toen maar terug gereden naar Chalet Reynard waar ik nu wel een bordje naar Sault zag. Stond zeker een auto voor.

De afdaling naar Sault liep niet lekker. Slecht asfalt en lang, heel erg lang. 20 km dalen wordt je wel zat hoor. En een kilometer voor Sault mocht je weer even klimmen. Dat was niet fijn. (voorzichtig uitgedrukt.)
In Sault ben ik, na gestempeld te hebben, lekker met een tostie ham kaas in de schaduw gaan liggen, word ik bij overreden door een malloot op een racefiets. Kees was inmiddels ook in Sault gearriveerd en bij zijn zoektocht naar mij bijna over m’n benen gereden. Zal je toch gebeuren.

Samen even lekker zitten ontspannen, daarna op het terras een koffie besteld, al hadden we reuzen trek in één van die lekkere biertjes die langs kwamen. Net toen we wilden gaan kwamen Marcel en Raymond aan. Zonder René, want die was in de beklimming vanuit Malaucène omgekeerd.

De beklimming vanuit Sault tot Chalet Reynard loopt niet zo steil. In 20 km ga je van 770 meter naar 1419 meter. Maar het was heet. Kees reed zonder helm en ik hield het hoofd koel door m’n bidon over m’n helm leeg te knijpen. Zodoende moest ik in Chalet Reynard een pitstop houden om even de tank te vullen.  Kees kwam me hier fluitend voorbij.

De laatste 6 kilometer had ik het zwaar. De hoogtemeters liepen tergend langzaam op. De ketting op de 23 en verstand op 0. Voorbij het monument voor Tommy Simpson mocht ik van me zelf pas op de 25 schakelen. De weg stijgt daar  namelijk  tot zo’n 11%. Nog 1 kilometer. Kees zag ik al niet meer, kon me ook niet schelen. Mijn enige doel was bovenkomen. Om 15:55 duwde ik mijn stempelkaart in de gleuf. Het is me gelukt. Ik ben nu officieel malloot!

Om dit te vieren heb ik me zelf getrakteerd op een mooi t-shirt. Ook Kees heeft een mooi koersshirt  aangeschaft.
Nu snel dalen en met dat wel verdiende biertje het zwembad in. Tijdens de afdaling kwamen we Raymond gevolgd door Marcel tegen. Zij moesten nog even stoempen voordat ze ook de titel Malloot achter hun naam mogen zetten.

Dit was eens en nooit meer. Of toch ….

Race + 138 km, 4500 hoogtemeter

woensdag - rustdag

Om ons niet te veel te vermoeien voor de 3 dubbele klim van morgen hadden we gisteravond besloten vandaag een rustdag te houden, met een klein vlak ritje om de spieren niet helemaal vast te laten roesten.

Geen wekkers, niet vroeg opstaan, gewoon een ontspannen ochtend en dan op de fiets naar Vaison la Romaine, een oud Romeins stadje was het plan. Van Bédoin naar Malaucène over de col de Madeleine, goed om de beentjes los te trappen. In Malaucène slalomment door de markt. Hier vond Marcel groene bordjes met een fietsertje er op. “Dat is een soort pontjes route, maar dan op z’n Frans”. We besloten het bordje maar te volgen, de weg ging richting Entrechaux en zo zouden we ook in Vaison la Romaine kunnen komen. In totaal nog 2 groene bordjes tegen gekomen en de laatste stond de andere kant op, maar uiteindelijk kwamen we wel in Vaison la Romaine.

In eerste instantie weinig historische waarden kunnen ontdekken. Wel lekkere koffie. (bij Piet Piraat). Toen we weer verder gingen ontdekte we de oude Romeinse nederzetting maar van reisleider Benno moesten we verder. En volgens Kees lijken al die oude gebouwen toch op elkaar. Mis je niets aan.

Net na Vaison la Romaine gingen we rechts een smal asfalt weggetje op. Hier zagen we her en der verspreid auto’s geparkeerd met een enkele man er in. Raymond vroeg zich af of dit een soort “Spaarnwoude” was. Ik reed in mijn Giro shirt dus keek wel steeds achterom …

Het asfalt zat vol gaten en Marcel reed zijn achterband lek op de rivierbedding. Na de band te vervangen te hebben kwamen we bij een splitsing waar we richting Suzette gingen. Maar de gaten in het asfalt werden steeds groter tot er op een gegeven moment geen asfalt maar kiezelsteen lagen. We waren niet op de dikkebanden fiets dus na 200 meter verkenning, misschien ligt er daar om de hoek weer asfalt, zijn we toch maar omgekeerd en de andere weg op de kruising gekozen. Met een omweg kwamen we weer in Vaison la Romaine waar we via de drukke autoweg terug naar Malaucène fietsten. Weer even de col de Madeleine over en dan dalen naar huis. Ik haalde Benno op de klim in en hij bleef plakken aan mijn achterwiel. Eindelijk toen ik mijn sprint naar de top inzette raakte ik hem kwijt.

Tegen drie uur reden we Bédoin weer in en tijdens een kopje koffie begon het buiten te omweren en te regenen! Gelukkig koelde het nu iets af, want +38 graden (op de fietscomputer) is toch wel erg warm om te fietsen.
Een ontspannen ritje was het. Met 68 km en ca. 900 hoogtemeters.

Alle foto's: http://picasaweb.google.nl/Pedorie/MontVentoux#

mijn eerste keer

De route van vandaag stond in het “routeboek” geklasseerd met moeilijkheidsgraad 3. Te doen voor iedereen, maken er een leuke dag van met diverse terrasjes. Maar boven op 1912 meter dacht menigeen toch anders over deze klassering, na 2 uur afzien met een hoofdletter A.

De dag begon al vroeg, rond half acht werd er al brood gehaald zodat we vroeg in het zadel konden en zodoende voor de zinderende hitte het bos van Sainte-Colombe en Sainte-Esteve in te kunnen rijden.
Even na half negen reden we de koperen? streep in Bédoin over en werden de stopwatches ingedrukt. 21 en een halve kilometer klimmen, met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,5% waarbij de eerste 5 km rond de 5% zit en de rest tegen en soms zelfs over de 10% hikt.

Ik reed gelijk stevig weg, maar nog wel met de 3 beklimmingen van morgen in het achterhoofd. Tot Sainte-Colombe ging het in een lekker tempo, maar dan begint het bos en stijgt de weg pas echt. Voor terug naar het kleine blad en achter tussen de 19 en 21 switchen. De weg gaat redelijk gelijkmatig omhoog, soms bij bochten iets steiler en moet je even staan om in het zelfde tempo te blijven trappen.

In het bos heb ik veel vrienden die het leuk vinden om me aan te moedigen door op m’n schouder, helm of bril te gaan zitten. Gewoon negeren en focussen op dat achterwiel in de verte dat langzaam dichterbij komt. Vele renners heb ik zo terug gehaald maar geen enkele haalde mij in. Had ik dan toch zo’n stevig tempo.

Na een bosrit van 15 km kom je eindelijk boven de boomgrens uit. Bij Chalet Reynard maak je een bocht en waan je je echt op de maan. Kaal, enkel witte stenen en rotsen. Heel speciaal. De weg is nu iets minder steil van 10% in het bos terug naar een procent of 8. Het kan hier erg spoken. De wind heeft vrij spel, maar gelukkig vandaag een dagje vrij af. Op sommige stukken kon ik zelfs een paar tandjes zwaarder trappen en de teller over de 16 km/uur heen persen.  Zig zaggend rij je nu het laatste stuk van de berg op. Nog een paar honderd meter stijgen en dan zou de klok uit kunnen en de benen rust krijgen. Nog even door bijten.

Ik werd gewaarschuwd door een dalende renner op de fotograaf in de berm. Dus even de bril recht en het shirt dicht en lachen naar het vogeltje. (foto volgt nog). Daarna weer volle aandacht op het voorwiel en de berm zodat ik bijna een hardloopster voor haar sokken reed. Sorry dame.

Een kilometer voor de top staat een monument voor de daar overleden renner Tommy Simpsom. De weg wordt hier ook gelijk steiler, maar dan ben je er bijna. Nog even volhouden, dan de laatste bocht, daar is het torentje. Nog 5 trappen en klaar. Ik ben boven.

De klok op mijn fietscomputer zegt 1 uur 44. Maar thuis blijk ik niet de stopwatch uit te lezen maar de dagteller. 1:44 is dus inclusief afdaling van ons huisje en 2 rondjes rotonde van Bédoin.  Na analyse van de grafiek houd ik het op 1:42 zuivere speeltijd. Niet slecht al zeg ik het zelf.

Nu begint het wachten J Eén voor één druppelen de mannen binnen. Benno komt verrassend als 2e boven (1:57) met Kees (1:59) op twee minuten en gelijk daar weer Marcel achter. (2:01)

Op de broertjes van G. moesten we langer wachten. Ooit reed Raymond in 1:55 omhoog, maar resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. 2:07. René zat er helemaal doorheen en klokte ongeveer 2:20.

Na dat iedereen weer terug in het land der levende was begonnen we aan de afdaling naar Malaucène over een mooie overzichtelijke strakke asfalt plak. Super hard. Dik 75 km/uur op de teller.

In Malaucène was het verzamelen voor een bakkie koffie op het terras en dan het toetje over de Col de Chaine en de Col de Suzette en dan naar huis. Maar waar bleef Raymond. Uitgerekend in de afdaling had hij een lekke voorband. Oppompen hielp heel kort dus daar moest een nieuwe band om het voorwiel. Ook zijn pomp sneuvelde dus het duurde even voor we ons neer konden vlijen op het terras.

Na een wel verdiende Cola gingen maakte we ons op voor het toetje. Omdat Rene het erg zwaar gehad had vandaag lag het tempo na de 2 colletjes erg rustig om toch met z’n alle thuis te kunnen komen.

De plannen om morgen 3x naar boven te gaan zijn tijdens het diner gesneuveld. De meesten willen de benen toch een dagje rust gunnen zodat onze monstertocht uitgesteld is naar donderdag. Maar let wel van uitstel komt GEEN afstel.

Race + 75km
2100 hoogtemeters.

om de berg heen

Maandag, de dag van Nederland - Slowakije. Dus wij startten vandaag in het oranje. Marcel had voor vandaag een leuk rondje bedacht. Gewoon om de berg heen. Omdat het overdag zo heet wordt zaten we vandaag al om half negen op de fiets. Gelukkig is het nog maar 26 graden buiten. Prima fiets weertje dus.

Vanaf Bédoin vertrokken we richting Mont Ventoux, dus over de koperen streep maar na een paar kilometer gingen wij rechts af naar Flassan. Hierna door richting Villes s Auzon en daar begon het klimmen. 15 kilometer door de kloof “Gorges de la Nesque”. Schitterend mooi. Met een gangentje van 21 km/uur reden we naar 734 meter hoog. Een hele fijne klim. Na een fotomomentje reden we door naar Sault om even te verkennen waar we woensdag moeten stempelen als we 3x de Mont Ventoux beklimmen. Gelijk maar een kopje koffie genuttigd en toen door via Aurel richting Montbrun les Bains.

Onderweg reed René weer eens lek. Hoeveel lekke banden kan iemand hebben? René is absoluut record houder. Als het blad FIETS een mini-pompen test gaat houden moeten ze René in huren. Zo veel ervaring met banden op pompen in het veld heeft niemand.

We reden na dit oponthoud door over de D41, naar de top van de Col des Aires. Het tempo werd steeds meer opgevoerd en op het laatst gingen we met dik 33 km/uur langs het Col bordje. De bergpuntjes gingen naar Raymond die op het juiste moment wist te versnellen.

Na de Col de Fontaube konden we dalen. Mooi asfalt, prettige bochten, super. We reden door naar Mollans s Ouveze maar onderweg kwamen we langs Kees z’n kerkje op de rots. Ooit had hij dit kerkje gespot maar later nooit meer terug kunnen vinden. Het staat dus in Pierreloungue, Kees.

In Mollans s Ouveze, op het terras bij de brug tijd voor een koude versnapering, om daarna de laatste etappe in te zetten. Van Mollans s Ouveze naar Malaucene en dan over de Col de Madeleine terug naar Bédoin.

Net na Malaucene had René wederom lek. Gelukkig wordt hij steeds sneller met het vervangen van de bandjes en nog geen 10 minuutjes later begonnen we al aan de laatste beklimming. De 2 mannen die ons inhaalde bij een kruising toen Kees en ik even stil stonden hebben we net voor de top nog in kunnen halen. Ze schrokken wel van de snelheid waarmee wij langs stoven. We doken de afdaling in en reden rond half drie Bédoin weer in.

Ruim op tijd voor een plons in ons zwembad en dan op de bank kijken hoe Nederland met 2-1 wint van Slowakije.

106 km
1215 hoogte meters.