29-7 Raschbergrunde

Vandaag al weer de laatste dag MTB-en in Oostenrijk met Onyva.org. Times flies when you’re having fun. Voor vandaag had Jur ook weer een mooie tocht gepland. 1600 hm over zo’n 55 km waarvan een zeer pittige lange klim en een spectaculaire technische afdaling als besluit.

Om klokslag half tien vertrokken we, helaas met 2 man minder want Kees en Giedo zaten al in de auto op weg naar Nederland in verband met andere verplichtingen. Jammer jongens, leuke tijd samen gehad, het was gezellig.

Dus met z’n drieen begonnen we aan de eerste klim naar zo’n 1000 meter hoogte, waarbij de ketting af en toe helemaal naar links moest zo steil liep de weg op. Na de klim konden we onze opgedane kennis in het bike park in de praktijk brengen op een rotsige downhill track, die verderop over ging in een modderige boomwortel afdaling. Peter R. onderzocht hier nog even de Oostenrijkse modder. Ja die is ook vet en vies, om daarna bij Blaa Alm te stoppen voor een kop koffie met Torte.

Hierna volgde de afdaling die we op dag 1 ook gedaan hadden om daarna de bordjes Raschbergrunde weer te volgen. Volgens de bordjes moesten we een 180 graden bocht maken en dan langs een riviertje begon de Rettenbach beklimming. Echter het pad was afgezet. “Achtung !! Lebensgefahr durch Sturmschaden. Begehen und Befahren strengstens verboten!”

Ik vroeg aan Jur of er een alternatieve route was. “Ja via Bad Ischl maar dat is geen optie.” Verder op zagen we al wat opgewaaide bomen en rotsblokken op het pad liggen maar volgens Jur en Peter zou dat maar een klein stukje zijn. En inderdaad, na een paar honderd meter met de fiets op je nek over en onder boomstammen door en over rotsblokken heen springen konden we weer gewoon verder fietsen. Omhoog de berg op. Maar dan zie je pas wat het kan spoken in de bergen tijdens een onweersbuitje.

De weg liep steil en moeizaam omhoog, ook hier was het schakelen tussen klein, kleiner en kleinste verzetje, om uit eindelijk op 1406 meter boven NAP te komen Wel een mooi uitzicht hier hoor.

Peter zag op een bergtop in de buurt een Hütte voor een kopje koffie maar dat bleek een luchtspiegeling of zo iets te zijn, want waar we ook zochten geen hut met koffie en gebak te vinden.

Dan maar dalen, we komen vast nog wel langs een of andere koffietent. De afdaling liep zo mooi dat het zonde was om te stoppen bij de koffietent die we passeerde. Thuis in het hotel wacht Andrea met een schaal vol heerlijkheden ons op vertelde Jur ons. Dus remmen los en gaan.

Nu kwamen we op een technisch afdaling te recht. Jur had ons al lekker gemaakt. Met de vingers op de remmen over de rotsblokken en natte boomwortels heen sturen. Geweldig mooi dit. Daar heb je wel een paar klim zweet druppels en stramme benen voor over.

Om 3 uur waren we terug bij het hotel en konden we aanvallen op het koud buffet. Dit smaakte extra lekker omdat de lunch er bij ingeschoten was vandaag.

Jur en Peter, reuze bedankt voor deze afgelopen week mountainbiken. Een geweldige ervaring die ik niet snel zal vergeten.

28-7 Plassenrunde

Jur had vandaag een mooie ronde op het programma staan. Naar Hallstatt en dan omhoog de berg op naar zo’n 1500 meter. Het zou zo’n 10 km klimmen worden om 1000 hoogte meters te over bruggen. 10% gemiddeld toch? Nou het werd zeker 13% want het was iets korter, met een aantal vlakke stukken er in. De laatste kilometer tot de top werd het nog steiler. Dik boven de 15% klommen we om in de RossAlm een bakkie koffie te drinken. Een hele knusse berg hut met een alleraardigste waardin. Iedere gast moest op de foto en iets in het gastenboek schrijven. Natte shirts werden boven het fornuis te drogen gehangen en de dame kwam er gezellig bij zitten. Peter R. wilde wel blijven slapen maar helaas moesten we weer verder.

Regenjasjes over onze warme droge shirt en dalen naar 1300 meter toen konden de regenjasjes weer uit want we moesten weer klimmen. Nu naar 1450, niet ze veel maar wel weer redelijk steil.

Jur had al even in de RossAlm gevraagd hoe de vlag er voor hing. Dus of we een snelle technische afdaling aan konden of dat het verstandiger was om rustig de berg af te rijden. Iedereen was nog fris en fruitig dus het werd de snelle afdaling. Wel af en toe goed op letten in de bochten, want hard remmen op die kiezelpaden voor een haakse bocht valt niet mee. Maar alles ging goed. Af en toe stoppen om een foto van het uitzicht te nemen en uiteindelijk naar Gosau te rijden. Daarvandaan fietsten we via de weg terug naar het hotel.
Weer een prima tocht Jur.

27-7 Verrassingstocht van Garmin en Giedo

Vandaag stond er geen rit op het programma. Jur en Peter hadden een vrije dag ingepland en zouden gaan shoppen in een zeer grote fietsenwinkel net over de grens bij Salzburg.
Wij waren dus op zelf aangewezen om ons te vermaken. Giedo stelde voor om toch een klein rondje te gaan fietsen en liet zijn Garmin een surprise route verzinnen met zo veel mogelijk off road en zo’n 35 km. Nou dat hebben we geweten!

Het begon met een rustig stuk over de weg, maar daarna zouden we een bergpad op moeten. Een “local” vertelde ons dat dit pad niet meer bestond en dat het na enkele honderden meters zou stoppen. Geen nood, Giedo had al een ander paadje ontdekt op de Garmin, dus daar maar in. Na een paar kilometers zagen we links een groen breed pad omhoog gaan. “Als we dat volgen komen we zo bij de originele route”, dacht Giedo. Wij de skipiste (bleek later) op. Naar boven skiën is lastig, maar naar boven fietsen op zo’n groene piste ook. Het lijkt wel niet steil tot je probeert te fietsen. Jammer. Dat werd lopen. Nadat we een paar honderd meter gelopen hadden, konden we zowaar weer fietsen en kwamen op een normaal pad uit. Dat volgen en we zouden boven op de Katrin Alm komen waar ook een hut zou zijn voor een lekkere bak koffie.

De eerste kilometers gingen redelijk goed. Af en toe wel heel erg steil maar nog wel te fietsen. Tot we op een gegeven moment een bordje Katrin Alm links de bosjes in zagen staan. De sintelweg zou volgens Garmin ook dood lopen. Dus wij het pad tussen de bosjes in. Lopen want je kon er niet fietsen. Te veel rotsen, boomstronken, wortels en veel te steil. Nog maar 1 km en 150 hoogte meters (15% dus), lopen met de fiets in op je nek. Gekke werk. Ik heb besloten om ook nooit meer met Giedo en Kees te gaan fietsen ;-) Het laatste stukje was weer te fietsen. Een mooie single track naar de Katrin Alm hut. Niet naar links kijken want daar was letterlijk niets. Gewoon het pad volgen en zo kwamen we bij de hut. Koffie met een groot bord kaiserschmarrn om weer op krachten te komen.

Hierna vroegen we de waard hoe weer beneden te komen. Ja met de kabelbaan, maar dat was geen optie. Pad links was zwaar, maar over de ski piste vond hij ook niet slim, te steil volgens hem. Dan maar het pad links. Dat werd ook weer lopen met de fiets in de hand. Af en toe een metertje downhillen maar dat werd al snel te link. Uiteindelijk werd het minder steil en konden we fietsen en wat verder het sintelpad op sturen voor een snelle afdaling naar het dal.

Hier konden we over het asfalt terug naar het hotel of nog een klein lusje pakken. Ik zag dat we dan de zelfde lus zouden nemen die Peter R. en ik ook gisteren genomen hadden dus dat vertrouwde ik wel. Al wist Garmin op het einde van deze route nog wel een mooie afsteek. Eerst Giedo het pad laten verkennen en toen er zelf ook maar achteraan gestuurd. Dit was wel te doen, zodat we rond half vier weer terug waren bij het hotel.

Giedo en Garmin, bedankt!

26-7 Naar de speeltuin

Omdat het vanmorgen nog hard regende had Jur besloten om de technical clinic nu maar te geven. Met een fiets in de montagebeugel begon Jur uitleg te geven over het onderhoud van de mountainbike. Van het vervangen van een binnenband tot het afstellen van de achter derailleur. Alles kwam aan bot met heel veel handige tips en weetjes. Maar toen na anderhalf uur de zon toch begon te schijnen werden de mannen zenuwachtig. De tech clinic werd afgebroken en de fietsen uit het schuurtje gehaald. Morgen maakt Jur zijn technische praatje af. Nu eerst fietsen!

We zouden naar de bike arena gaan. Een zeer technisch bike park waar iedereen al zijn bike skills kon aan roepen. Maar waarschuwde Jur, laat je niet gek maken. Je rijd op een Crosscountry fiets en niet op een downhiller.

Een terechte waarschuwing want het parkoers was heel erg technisch. Af en toe gewoon maar even afgestapt of de “chicken run” genomen. We hoeven niet te breken deze vakantie.
Maar wel een super ervaring. Er valt nog een hoop te leren op de fiets!

Na de bike arena fietsen we naar Hallstatt waar we een broodje aten om vervolgens terug naar Bad Goisern te fietsen. Voor de liefhebbers stond er nog een klein tochtje op het programma, de Hochmuth ronde. Een leuke klim over het massief met geweldig uitzicht. Vader Kees en zoon Giedo hadden geen zin en Jur voelde zich niet lekker dus die gingen terug naar het hotel zodat Peter R. en ik nog even 25 kilometer in de pedalen gingen.

En inderdaad een erg mooi rondje. De klimmen niet te steil maar wel lekker lang. Rond 5 uur waren we weer terug bij het hotel waar we een traditionele Salzburger Nockerl geserveerd kregen. Lekker.

25-7 Ewige wand

Vandaag staat een klim naar de Ewige wand op het programma. Met andere woorden, heel veel klimmen voor een super mooi uitzicht. Jur heeft de route zo uitgestippeld dat we niet aan een stuk klimmen maar ook af en toe iets dalen om daarna weer verder te stijgen. Slim? Je kunt wel je benen even rust geven.

Afijn, we zijn nog maar zo’n tweeënhalve kilometer op pad, al wel een super mooie single track gehad, als midden in een klim mijn ketting breekt. Ik wilde iets lichter schakelen maar de ketting sloeg 2 kransjes over. Dus weer iets zwaarder proberen te zetten toen plots de ketting op de grond lag. Wat doen we? Geen kettingschakeltje mee. Ik heb als enige een 9 speed dus de 10 speed linkjes werken niet Dan maar terug naar het hotel? Of de ketting in korten? Met hulp van Giedo en zijn vader Kees de ketting ingekort zodat we toch weer verder konden. Maar na 3 kilometer slaat het noodlot opnieuw toe. Weer brak de ketting gewoon tijdens het trappen. We hadden het niet goed in elkaar gezet volgens Jur en nadat hij de bril opgezet heeft laat ie zien hoe vakkundig een ketting ingekort moet worden. Al met al mis ik nu 2 schakeltjes dus groot blad voor en groot blad achter kan ik niet meer schakelen, maar dat is toch al nooit een verstandige kettingloop.

Bij de Ewige Wand genieten we van het uitzicht en maken enkele foto’s om vervolgens nog een stuk hoger te klimmen naar een berg hut waar we een wel verdiende kop koffie met Apfelstrüdel scoren.

Nu is een flink stuk dalen over een rotsige singletrack om op het hoogste punt van vandaag, 1200 meter te komen. Maar voordat we aan de klim willen beginnen blijk ik mijn achterband lek gereden te hebben in de afdaling. Stootlek waarschijnlijk. Geen dorens of scheuren in de buitenband kunnen ontdekken. Hoeveel pech kan men hebben op 1 dag?

Na de band vervangen te hebben klimmen we het laatste stukje en als we van het uitzicht genieten horen we een donderklap. Snel klimmen we weer op de fiets maar de afdaling verloopt in de regen. Mede omdat ik te weinig lucht in de achterband gepompt heb dweilt mijn fiets over het natte asfalt van de afdaling, dus ik doe het rustig aan. Terug in Bad Goisern fietsen we nog even langs de fietsenmaker voor nieuwe remblokken en een 9-speed kettingschakeltje. Beter mee verlegen dan weer een stuk tussen de ketting uit te moeten halen. Om 3 uur zijn we dan weer bij het hotel waar we het “Biker Delight” bestellen. Een bord erg lekkere kaiserschmarrn om daarna nog even een uurtje aan de fiets te klussen.

24-7 Warming Up

De eerste MTB tocht wordt een vrij simpele zegt Jur. Een stukje langs het meer, en dan om het berg massief heen. Vandaag nog niet zo heel veel klimmen al zitten er toch 2 stukjes van 20% in.

De eerste klimmetjes gaan nog redelijk stroef. Een dag autorijden gaat toch om een of andere reden in je benen zitten.
Jur laat ons genieten van de omgeving en verteld an passant het programma voor de rest van de week. Ziet er allemaal leuk uit.
Onderweg steken we een keer op in een gemütlich dorpje en kopen broodjes voor de lunch. Ook rijden we langs de Bike Arena, de speeltuin voor ons fietsers waar we ons dinsdag gaan vermaken.

Na 68 km en 900 hoogte meters zijn we rond half 3 weer terug bij het hotel waar ik even later een duik neem in het verkoelende zwembad, om daarna met een gele rakker en een goed boek van de zon te genieten. Want het blijft toch vakantie hoor.

MTB in Bad Goisern, Oostenrijk

23-7 Om 4 uur ging de wekker en na de laatste spullen gepakt te hebben stap ik in de auto voor een redelijk voorspoedige reis naar Oostenrijk. Om de ergiste files te mijden Nürnberg en Passau. Een goede keuze hoor ik later want via München deed men er anderhalf uur langer over. Om kwart voor 5 kom ik aan bij Landeshotel Agatha Wirt in Bad Goisern, in Salzkammergut.

Jur en Peter, de begeleiders van Onyva zijn er dan al en op de tv zie ik net hoe Bouke Mollema een laatste moedige poging onderneemt om de verloren tijd van vrijdag goed te maken. Helaas geen succes voor Bouke.