De toerversie van de
AmstelGoldrace beleefde afgelopen zaterdag zijn 10e verjaardag. En ik heb denk ik bijna aan alle versies meegedaan, zelfs één van de eerste vanuit Landgraaf. Ik had dus wat meer vuurwerk verwacht van Amstel op z’n verjaardag want we hadden toch voldoende in de pot gestort. Toegegeven voor die 46,- euro (incl statiegeld) krijg je wel een super verzorgde toertocht. Met op elke kruising een verkeersregelaar, prima ravitaillering (ik hoef voor de volgende tochten geen reepjes meer te kopen), goed en duidelijke wegbewijzering (al blijft het voor sommige moeilijk om bordjes te volgen) en een sfeervolle afterparty na de finish.
Maar nogmaals Amstel vierde niet uitbundig z’n 10e verjaardag.
Onze AmstelGoldrace begint net als de voorgaande jaren op
camping de Linde in Sibbe. Hier kampeerde inmiddels al 5 deelnemers van de IJsclub. Alleen René L en ik moesten vroeg ons bed uit om op tijd in Sibbe te zijn om onze mannen wakker te maken, de wekker van Kees en die van Marcel vertikte het namelijk om af te gaan.
Tijdens ons kopje koffie hoorde we ook dat René en Raymond van G. vandaag niet met ons mee zouden fietsen. René voelde zich niet top en vond het niet verantwoord om 150 km te gaan fietsen en koos voor de vlakkere 100 km route. Zijn broertje Raymond zou hem gezelschap houden. Wat is broederliefde toch mooi ;-)
Met z’n vijven vertrokken we dus om 8:00 vanuit Sibbe naar Valkenburg, en na onze zakken gevuld te hebben bij de start (letterlijk, helaas geen startpremie voor ons) konden we op weg. René L., Kees, Marcel met zoon Christiaan en ik voor 150 km klimmen door Limboland.
De route was niet gewijzigd sinds de laatste paar voorgaande toerversies dus hier hadden we geen verrassingen te verwachten. Wel blijft het altijd oppassen voor die gasten die denken dat ze met de prof ronde mee rijden en dat de politie de weg voor hen heeft afgezet. In onoverzichtelijke bochten nemen ze gewoon de binnenbocht in de veronderstelling dat iedereen wel voor ze aan de kant gaat. Gelukkig gaat dit bijna altijd goed, en gelukkig heb ik nooit gezien (wel gehoord of gelezen) dat het mis ging maar ik blijf het onprettig vinden.
De eerste 50 kilometers gingen goed. Op de klimmetjes viel het groepje wel wat uit elkaar, maar de afstanden onderling bleven beperkt en groep was weer snel compleet. Na de eerste stop volgt de beklimming vanuit Slenaken van de
Loorberg. René en ik wilde niet voor elkaar onderdoen en klommen zij aan zij naar boven, en elke versnelling werd door de ander netjes gepareerd zodat we tegen de 25 km/uur over de top rolde. En Christiaan zat nog steeds in ons wiel. Hij gaat lekker…
Op de volgende beklimmingen ging het niet anders, René en ik streden voor de punten en Christiaan volgde in ons wiel. Tot we bij
Camerig kwamen. Deze heuvel loopt mooi op, wordt dan even vlak, daalt een stukje en klimt daarna weer door omhoog. Halverwege wachten heeft dus geen zin omdat je nog niet over de top bent. Ik trapte dus rustig door ondanks dat ik geen René of Christiaan meer in mn wiel had. Die komen boven wel weer bij dacht ik. Toen dat niet het geval was ben ik maar alleen door gereden en de volgende beklimming (Drielandenpunt) ook maar even gepakt. Hier houden we traditie getrouw een koffie stop en ik had dus al een tafel in de zon op het terras gereserveerd toen de rest van de groep boven kwam. René vertelde dat hij het tijdens de beklimming in Camerig bewust wat rustiger aan deed omdat hij het griepje van vorige week nog in het lijf voelde en niets wilde forceren. Goed hoor zo naar je lichaam luisteren.
Na de koffiestop begint de finale van deze toertocht. De klimmetjes volgen elkaar dan in rap tempo op en ook worden ze steiler en gemener. Net voor de Kruisberg spoot Christiaan er dan ook vandoor. Die Kruisberg is een
steile rotpukkel en veel dichter bij Christiaan kwam ik niet. Op de top stonden supporters ons klimmers aan te moedigen en daar zo tussen de meute stond ook mijn zus. Dus even gestopt om hallo te zeggen. Zwager Erik en zijn maatjes waren ook net op de top gearriveerd, dus het was een gezellige boel daar boven. Na een paar minuten ben ik weer verder gereden en kon de opgelopen achterstand op de Eyserbosweg al weer goed maken.
Alleen Christiaan zag ik niet, die haalde ik pas net voor de top in Huls in. Ik verwachtte dat hij wel in mijn wiel zou springen zodat we samen de laatste kilometers konden fietsen. Maar toen ik om keek bleek Christiaan nergens meer te bekennen zijn. Z’n batterijen waren aardig leeg verklaarde hij later, even door trekken naar mijn achterwiel zat er voor hem niet meer in.
Nu volgde de
Fromberg, een rare onduidelijke beklimming vind ik altijd, maar staat wel op de kaart en er werden video opnamen gemaakt van alle renners (linkje volgt nog)
Dan dalen naar Schin op Geul waar een splitsing in de route is opgenomen, want enkel de 150, 200 en 250 km gaan tegen de Keutenberg op, de rest mag “halforts-paadje” over de Sibbergrubbe nemen. En hier ging het voor mij bijna mis. Het bord voor de spltsing staat op een wat ongelukkig gekozen plaats waardoor je het pas op het allerlaatste moment ziet. En als je dan nog moet kiezen vlieg je wel eens zonder op te letten naar de andere kant van de weg. Zo ook een renner voor me, hij moest toch rechts af en vloog de weg over. Mijn voorganger kon hem net ontwijken door naar links te sturen en schampte hierbij mijn voorwiel. Gelukkig ging ik niet zo hard en kon ik snel een voetje aan de grond zetten voor dat ik op het asfalt zou kletteren. En bedankt.
De
Keutenberg heeft weinig verrassingen meer. Het begint na de bocht gelijk met 20% omhoog te lopen en vlakt na een paar honderd meter dan wat af. Gewoon op tijd klein schakelen en op de pedalen staan. Kiezen op elkaar en trappen. Op de top stond een dame foto’s te maken en gelijktijdig kaartjes uit te delen. Van mij dus geen foto want ze moest het kaartje aan mijn voorganger geven. Slecht.
Nu volgde er een stukje “vlak” om na Sibbe af te dalen tot het centrum van Valkenburg. Maar in Sibbe stond het ontvangst comité al klaar om alle IJsclub-ers luidkeels aan te moedigen. René en Raymond stonden er ook tussen, die waren al terug van hun 100 km. Even verteld aan de dames dat ze nog erg lang zouden moeten wachten op hun ega’s. Hier moest men smakelijk om lachen, al hoewel ik het bloedserieus meende. Erica zou de nasi alvast opwarmen zodat we straks gelijk aan tafel zouden kunnen.
Beneden in Valkenburg was het druk. Alle afstanden zijn hier weer bij elkaar en iedereen moet die Cauberg op. Slingerend tussen de toerfietsers door moet je je dan een weg naar boven zien te banen. Door af en toe tussen de auto’s te gaan rijden lukt dat zonder dat ik hoefde in te houden. In 3 minuut 9 was ik boven, al zag ik gisteren dat Philippe Gilbert dat toch iets sneller kan. Altijd baas boven baas :-p
Na de finish werd iedereen gehuldigd met een gouden medaille. (bijna de zelfde als vorig jaar, ik had zoals gezegd iets meer van Amstel verwacht op z’n verjaardag). En nadat iedereen binnen was konden we aan het bier en de vette patat. Even de opgestookte calorieën aanvullen, want dat hadden we wel verdient. Het is niet goed maar wel lekker…
Hierna terug naar Sibbe waar Erica een heerlijke nasi maaltijd voor ons klaar had staan. Met een volle maag en fris gedoucht konden we toen aan de laatste 250 kilometers beginnen. Maar nu wel met hulp van Seat.
Volgende zaterdag weer zo’n 160 kilometer fietsen, maar dan
in onze achtertuin. Geen heuvels en hopelijk ook weinig tegenwind.
Race + 154 km.
klik hier voor de route tot Vaals. (daarna was de batterij van de celphone leeg)
Hoe nu door Zaandam naar Purmerend? Gelukkig bestaat er ook nog zoiets als het knooppuntensysteem. Je weet wel zo’n puzzel van vroeger waar je met een potlood van nummer naar nummer een lijntje moest trekken. Je begon bij 1, dan naar 2 , 3 enz.
(= West Fries voor een kopje koffie drinken)
