Robbenoordbos

De veldtoertocht door het Robbenoordbos, aan de rand van het IJsselmeer, naast de Afsluitdijk, staat altijd hoog op mijn lijstje in het winteraanbod van mtb-tochten. De herfstkleuren in het bos, gecombineerd met een uitdagend en veelzijdig parkoers maken het een leuke toertocht.

Zo stonden we vanmorgen onder de A7 opgesteld voor 35 km mountainbiken. Terwijl het verkeer over onze hoofden raasden doken wij een strook nat gras op om verderop in het bos te verdwijnen.
Door de vele natte bladeren was het daar goed oppassen in de bochten. Je glijdt zomaar onderuit als je niet oppast.

Na 16 km bospaadjes kwamen we bij de verzorgingspost, warme bouillon of koude sportdrank en een krentenbol lag er voor een ieder klaar. Ik ruilde mijn krentenbol in voor nog een beker sportdrank en was klaar voor deel 2 van deze toertocht.
We gingen nu de vaste ATB route in het Robbenoordbos op, persoonlijk het leukste onderdeel van deze tocht. De vaste route slingert zo door het bos dat je al gauw al je richtingsgevoel kwijt bent.
Maar gewoon het spoor, of in dit geval het achterwiel voor je volgen en je komt er van zelf. Het nadeel van zo’n georganiseerde toertocht is dat je al gauw in een treintje met rijders komt te zitten. Inhalen is er niet bij op het smalle single track, dus dan maar genieten van de bochtjes en de paadjes.
Hoogte verschil is er niet in het bos maar des te meer bochten, om bijna tureluurs van te worden.

Na de 8 km vaste route kwamen we het bos uit en mochten via een weiland de IJsselmeerdijk op om zo terug richting Den Oever te fietsen. Echter het klaphekje voor het weiland stond wel’nswaar open maar was toch smaller dan ik dacht, of was m’n stuur breder? Goed, met de rechterkant van m’n stuur tikte ik het hekje aan en dook vervolgens links het prikkeldraad in. “Prutser” vloekte ik tegen me zelf. Verder niets aan de hand maar wel “een beetje stom”. Snel het prikkeldraad uit gekropen en m’n weg vervolgd.

Na de dijk volgde nog een klein stukje bos en met 32 km op de teller reden we Den Oever weer binnen. Wel wat kort en snel voor m’n gevoel maar ja aan alle dingen komt een eind…..

ATB + 32 km
653

Rabo Top Hoorn

Voor mijn eerste mountainbike wedstrijd dit jaar, de 3e uit de serie van 9 wedstrijden, toog ik vanmorgen naar Hoorn. De thermometer gaf slechts een magere 10 graden aan, zodat ik voldoende kleding mee genomen had. Maar in het Julianapark aan het IJsselmeer was het goed toeven. De zon deed flink haar best en de meeste meegenomen kleding kon in mn tas blijven.
Zeker naar het eerste verkenningsrondje over het parkoers stond het zweet al rijen dik op mn rug.

De parkoersbouwers hadden flink hun best gedaan en het park omgetoverd in een uitdagend en zwaar wedstrijdparkoers. Drie stukjes langs en door het IJsselmeer, over zuigende houtsnipper paden, modderige single tracks tussen de bomen door, asfalt (lekker) en een paar klimmetjes op van die modderige gras hellinkjes. Genoeg ingrediënten om een uurtje flink af te zien.

De start vond plaats om klokslag één uur, en ik had me strategisch aan de buitenkant van het peloton genesteld. Heel slim bleek gelijk na het startschot want naast me zag ik verschillende valpartijen doordat renners zich verschakelde en vanachteren aangereden werden. Had ik dus geen last van en zo kon ik ook in de eerste bocht buitenom meerdere renners inhalen.

Daarna wordt het ieder voor zich, en op het moment dat je de singletracks op duikt kan je er gewoon niet meer langs. Het stukje strand bood uitkomst. Ik had tijdens de ronde van de topklasse al gezien hoe je hier het slimste het strand op kon sturen zonder te veel snelheid te verliezen. Het eerste stukje “strand” moest je lopen maar ook hier haalde ik weer een aantal rijders in. Dan weer de bosschage in en over de gladde modderige stukjes sturen. In het trainingsrondje ging ik hier bijna onderuit over wat spekgladde boomwortels in een bocht dus ik was op mijn hoede. Welk bochtje was dat ook weer? Voorzichtig nam ik nu elk bochtje op lage snelheid, maar inhalen kan hier toch niet al hoorde ik aan het gehijg in mn nek dat men er langs wilde. Jammer dan, dat gaat niet jongens.

Het volgende stukje strand kon je wel op de fiets blijven zitten door het ook weer juist aan te snijden. Even met de banden door het water en dan gang maken. Toch moest je de laatste 10 meter lopen. Dan weer op de fiets springen en malen. (dat is killing zo’n stukje lopen) Nu volgt een stukje asfalt en dan een gemeen glad klimmetje direct na een scherpe bocht. Door optijd naar het kleine (eigenlijk midden) blad te schakelen kan je toch boven komen, al slipt het achterwiel door op het modderige gras. Weer wat single tracks en dan langs de trap naar beneden. Asfalt en gras volgen elkaar hier in rap tempo op, net als nog een paar klimmetjes en even veel afdelinkjes. Waarbij je bij de laatste van het gladde gras zo het asfalt op glibberde. In mijn laatste ronde ging ik hier bijna onderuit want inmiddels lag op het asfalt ook een laag gladde modder. Oeps dat was even schrikken. Daarna nog twee stroken grindpad afgewisseld met een paar stroken gras en dan naar de finish.


De wedstrijd voor de funklasse gaat over 45 minuten plus 1 ronde, en ik was blij dat ik de bel hoorde rinkelen. Dus nog 1 rondje. Tijdens de wedstrijd was ik de strijd verwikkeld met 2 renners waarbij er 1tje nu toch steeds verder uit beeld reed. Nummer 2 (roodgeel shirtje) bleef nog wel in zicht en hij had weer een andere rijder (wit shirt) ingehaald die ook dicht bij mijn voorwiel kwam. Maar inhalen was er nog niet bij voor Peter. Ik liep wel wat in op wit shirt maar een stuurfoutje maakte de afstand weer groter. Ik kwam het laatste stukje nog erg goed terug maar toen ging wit shirt en strijd aan met z’n roodgele voorganger. Ik had niet genoeg kracht meer om me hier in te mengen en moest toezien hoe de strijd op de meent beslist werd in het voordeel van de roodgele renner.
Hoeveelste we zijn geworden weet ik niet, al stonden er nog niet heel veel renners bij de finish. Volgens roodgeel hemd zaten bij de eerste 20. Dat zou mooi zijn.
Uitslag volgt hier. Kijk bij Hoorn – Funklasse.
Alle foto's klik hier

Volgende week Spaarnwoude. Hopelijk regent het komende week niet te veel anders wordt het 1 grote modderpoel.

617

Bart geeft fietsles

In het zonnige zuiden van Limburg gaf Bart Brentjens fietsles op zijn eigen Challenge. Ook dit jaar kwam hij als eerste over de streep in z’n woonplaats Eijsden, al laat onderstaande foto zien dat nummer 2 erg dicht op z’n w/hielen zit.

Zelf had ik geen idee hoe de wedstrijd voor de Elite en Masters over 100 km verliep, want ik had mijn eigen “wedstrijd”. Dezelfde 100 km die Bart en de mannen namen, al lag mijn tempo waarschijnlijk wel iets lager. Eigenlijk is het gewoon een toertocht, maar met die chip aan je voorvork wil je toch wel een goede tijd op de klok zetten.

En zo gebeurde het dat ik 9 km na de start in een poging 2 langzamere renners in te halen al grassprieten lag te tellen. Het randje van de middenberm tussen de twee sporen in was toch iets hoger dan ik dacht. Ik wilde hier op sturen maar het voorwiel dacht er anders over. Hmm.

Gelukkig bleef ik de rest van de tocht wel op de fiets zitten. Al had ik soms wel moeite om de fiets door scherpe bochten te sturen. Door het grint in de bochten had je weinig grip. Remde je te hard dan blokkeert de boel en glij je weg. Rem je te zacht dan haal je de bocht niet. Vooral als je “plotseling” een scherpe bocht in moet sturen pikte ik wel eens de berm mee.

Het parkoers lag er prima bij. De zon scheen er lustig op los. Heet werd het niet, maar het was gewoon lekker. Ook nauwelijks modder op het parkoers waardoor je op de meeste klimmen gewoon fietsend boven kon komen. Dat was vorig jaar wel anders. Het dalen ging ook super, zo lekker die achtervering. Al had ik wel een probleempje met de achterrem. In lange afdalingen gaat de rem trillen, de remblokken gillen en wordt de remwerking veel minder. Even los en dan weer inknijpen hielp soms. Maar soms ook niet waardoor ik dan enkel op de voor rem naar beneden stuiterde. Niet handig!
Morgen moet ik toch langs de fietsenmaker voor een servicebeurt, dan zal ik het gelijk opnoemen. Hopelijk kan hij dat verhelpen.

Na 4 uur en 45 minuten sturen kwam ik in Eijsden over de finish. Bart en kornuiten zaten toen al met gekamde haartjes aan de koffie. Ik trakteerde me zelf maar op het terras op een goud gele rakker. Die had ik wel verdiend vond ik zelf.

ATB + 100 km
587

aflasting

Aangezien de voetbal vanmorgen afgelast was hoefde ik niet langs de lijn te staan om mijn jongste telg aan te moedigen. Er schijnt vannacht zoveel water gevallen te zijn dat het partijtje voetbal van de E-tjes op waterpolo zou gaan lijken. Niet verstandig dus om de jongens te laten voetballen als er volgende week op die velden opnieuw gespeeld moet worden.

Kon ik dus alsnog het duin in want morgen komt er zeker niets van. Dan sta ik wederom langs de lijn, nu van de atletiekbaan om mijn dochter aan te moedigen.

Snel dus naar huis om de fiets en helm op te halen en dan richting Heemskerker duin. Onderweg zag ik pas dat er vannacht inderdaad veel water gevallen was. Grote plassen overal. In duin was het niet veel beter.
Plassen en modder. Voordeel is wel dat je op alle mulle plekken nu gewoon door kan fietsen. Ik wilde wederom de oranje route richting Wijk aan Zee rijden wat die was me vorige keer goed bevallen.

Maar op het pad liepen grote groepen hardlopers. Op zondagochtend heb je daar niet zo veel last van. Maar nadat ik aankondigde er langs te willen ging men netjes voor me opzij. De lopers netjes bedankt en toen plakgas de oranje pijlen volgen. Sommige bochtjes waren glad, modder en bladeren op de rails zorgen er voor de treinwielen door slippen. Het zelfde geldt voor de MTB bandjes al hebben die door de noppen toch nog redelijk grip.

Ook het tweede rondje liep lekker, maar wederom last van hardlopers. De grote groep die tijdens mijn 1e ronde net gestart was, was inmiddels uit elkaar gevallen en gedurende een paar kilometer kwam ik steeds plukjes lopers tegen. Op de MTB is de oranje route al pittig, laat staan met hardloopschoenen aan.

Even voor half elf was ik weer terug bij het begin punt. Hoogste tijd, volgens de boswachter, om de onverharde paden te verlaten. Keurig volgens de regeltjes van het PWN ben ik dus maar naar huis gereden om de modder van mijn kuiten en gezicht te wassen. De MTB doe ik morgen.

ATB + 43
481