Heideroosjes en Duindoorns

Dit weekend kon ik weer eens optimaal gebruik maken van de mountainbike en op beide dagen lekker fietsen.
Zaterdagmiddag, samen met vriendin Jo, cruisen door de bossen en over de heide in het Gooi. Zondag met een paar jongens van de Fietsgroep de duinen bij Castricum in.

Zaterdagmiddag, na een stevige brunch, sprongen we op de fietsen en reden via Naarden richting Huizen om het klimmetje te vinden nabij het zwembad de Sijsjesberg in Crailo. Jo had wat aanwijzingen van een vriendin gekregen en nu konden het puistje vinden. We waren wel steeds in de buurt maar er toch net langs gereden. Nu er dus op en er over.

Ook op de heide bij Hilversum hebben we een nieuw stuk ontdekt. De Zuiderheide, deze ligt aan de andere kant van de Hilversumseweg. Ook hier een groot stuk heide met ongekende mtb mogelijkheden. Opvallend waren de korte klimmetjes die hier uit het niets oprezen. Kuitenbijtertjes in mini formaat.

Na twee en half uur spelen in de natuur waren we weer thuis. Mooi op tijd, want korte tijd later begon het te regenen.


Zondagochtend ben ik met een paar man van de fietsgroep naar het duin getogen. Nog even genieten van de herfstkleuren, al viel het me op dat de natuur hier nog groener was dan de bomen op de heide. Daar hadden de meeste bomen al hun goud gele herfsttooi. Heeft de zee toch zoveel invloed op de herfstkleuren?

Ons rijgedrag werd niet door de zee beïnvloedt, daar is een andere vloeistof veel beter in. Wij knalde door het duin waarbij Marcel met zijn gladde strandbanden opvallend goed kon volgen. En zelfs op “de Bonnaleiding”, een stuk valsplat, mijn Strava record aan flarden reed. Hmmm.

Helaas ging het aan de achterzijde van de Kruisberg vanmorgen mis. Ik nam een technisch stukje naar beneden en René van Goethem volgde in mijn wiel. Plotseling hoorde ik een schreeuw en kukelde René over zijn stuur. René Lommers die er achter reed zag René een mooie koprol maken. Maar ook al zag het er redelijk onschuldig uit, René bleek toch veel pijn aan zijn schouder te hebben. Voorzichtig z’n sleutelbeen onderzoekend leek het er op dat deze gebroken was. Rechterarm kon hij ook niet omhoog brengen. Nee, het zag er niet goed uit. Fietsen kon nog wel, en met een zetje in de rug ook het onverharde pad afrijden. Daarna via het asfalt terug naar huis. Een uurtje later melde René van uit het ziekenhuis dat inderdaad zijn sleutelbeen gebroken was. Bummer. :-(

Sterkte en beterschap René.

route heideroosje: klik
route duindoorn: klik

Oktoberzon

Ja we bofte gisteren wel tijdens ons ritje op de racefiets. Wie had nu verwacht dat de oktoberzon zich nog zo uitbundig zou laten zien?

We, de fietsers van familie van Goethem en ik, hadden zaterdags al gepland om een mooi rondje richting Noordwijk te fietsen, maar dat we zo verwend zouden worden hadden we niet verwacht. Na een koude start en enige bewolking brak de zon er later door heen om ons lekker op te warmen. Ook de wind had een dagje vrij genomen dus het was heerlijk koersen over de sluizen van IJmuiden, het kopje van Bloemendaal, de boulevard van Zandvoort en door de waterleidingduinen naar Noordwijk.

Het enige opmerkelijke was dat we tijdens de beklimming van het Kopje plotseling midden in een kudde schapen terecht kwamen, inclusief herder en schapenhonden. Schapen op het kopje van Bloemendaal?? Waar grazen die dan vroeg ik me af?

Na dit oponthoud klommen we verder waarbij Raymond verrassend als eerste boven was. (De natte klinkerbochtjes neem ik nog heel voorzichtig). In de waterleidingduinen richting Noordwijk pikte we aan bij een groepje mountainbikers die aan het trainen waren voor Egmond-pier-Egmond. Met moeite konden we wiel houden bij dit treintje. Wat een tempo.

In Noordwijk stuurde Raymond ons nog voor de boulevard naar Noordwijkerhout om vervolgens pas in de Zilk gehoor te geven aan de roep in de groep om een koffie stop.

Na deze welverdiende pauze leidde Raymond ons via Vogelenzang en Aerdenhout terug naar Bloemendaal. Wij waren verbaasd over de route kennis van Raymond maar hij blijkt vaker richting zuid te fietsen dan wij en weet nu perfect de weg in het ons minder bekende zonnige zuiden.

Nu verder via het Kopje (alleen Marcel en ik gingen omhoog, de broertjes reden om) en Santpoort naar de sluizen van IJmuiden om vervolgens via Beverwijk waar we afscheid namen van Raymond terug te rijden naar ons mooie dorpje Uitgeest. Met 107 km op de teller stapte ik voldaan de voordeur binnen. Bedankt mannen.