Baanwielrennen

Na de enthousiaste verhalen van goede vriend Ronald ben ik gisteravond met m’n helm, handschoenen en pedalen in een grote sporttas naar het SportPaleis in Alkmaar getogen voor een clinic baanwielrennen. Ik had nog nooit op een baanfiets gezeten want het doortrappen in combinatie met het niet hebben van remmen schrok me toch een beetje af. En als je dan naast die steile hoge houten bochten staat moet je toch nog wel een keertje op je hoofd krabben voordat je er aan begint.

Maar een duwtje in de rug helpt. Zo stond ik dus om 9 uur klaar. Pedalen netjes aan de huur baanfiets geschroefd. Banden snoeihard, zadel op de juiste hoogte. Helm en handschoenen aan, klaar voor de start.

De clinic werd gegeven door ene Martin en hij pikte me er gelijk uit als nieuwkomer. Mooi. Ik mocht om aan de fiets te wennen eerst een aantal rondjes op het beton naast de baan fietsen.
Tijdens het fietsen houd je toch onwillekeurig een keer de benen stil en dat wordt gelijk afgestraft door de volgende pedaalslag. Het wiel draait door en de volgende pedaalslag gaat ook gewoon door. Oja. Dat kon niet. Gelukkig ging ik nog niet zo hard.

Na zo’n ronde of 10 mochten we (er was nog een nieuwkomer, Ronald reed al op de houten baan) de baan op. Beginnen op het blauwe stuk, de 'Cote d'Azur’ onder aan de baan.

Martin vertelde eerst dat je in de bochten altijd snelheid moest houden. Door minder druk op de pedalen te geven verminder je snelheid, niet doen dus in de bochten. Verder altijd rechts passeren en altijd even kijken of je zelf net niet ingehaald wordt. Met die mededeling in de oren geknoopt stuurde ik na een paar rondjes van het blauwe hout de baan op. Soepeltjes doortrappen de eerste grote bocht in. Door gewoon het rode lijntje te volgen kwam ik daar zonder kleerscheuren uit en gelijk diende de volgende bocht zich al weer aan, want de baan is in totaal maar 250 meter lang. Gewoon trappen en sturen blijven. Niets aan het handje.

Nadat we een beetje baangevoel gekregen hadden mochten we met z’n drieën om beurten op kop rijden en in een bocht de kop over geven door iets wat rechtdoor te rijden. Hierdoor ontstaat een “gat” voor de mannen achter je, (dit moet je dus nooit in een wedstrijd doen) om daarna weer achter aan te sluiten.

De hier opvolgende oefening had niets met snelheid te maken maar alles met fietscontrole. Er werden pilonnen op de baan gezet en daar moest je tussen door zien te sturen. Lastig zonder remmen en vooral als ze niet meer recht achter elkaar staan en je dus iets naar beneden moet sturen om er tussen door te gaan. Tegendruk op de pedalen geven om niet te hard te gaan en durven sturen. Ook ik kwam niet geheel foutloos door deze oefening.

Daarna volgde wel een oefening op snelheid. Je moest 2 ronden laag blijven dus tegen de 'Cote d'Azur’ aan rijden, en dan 1 ronde helemaal boven aan langs de bording van de wielerbaan. Cool. Ik had niet gedacht hier zo makkelijk langs te zullen sturen. Maar ook nu geld weer: “Gang is alles”.

Deze oefening een aantal ronden uitgevoerd te hebben mochten we stoppen en beginnen met uitrijden. Het uurtje baan-clinic zat er al weer op. Jammer maar volgende keer ben ik zeker weer van de partij.

Na het uitrijden dacht ik dat het leuk zou zijn om nog een paar actie foto’s te schieten. Ronald ging met de telefoon in de hand de baan op en probeerde mij vast te leggen op de gevoelige plaat. Maar door dat ik zo hard langs kwam is de foto iets bewogen (of had Ronald toch al te veel gedronken?)


Daarna zou ik Ronald fotograferen, maar na de eerste shoot vond ik het erg lang duren voordat hij voor een tweede keer langs kwam. Even later hoorde ik dat hij in de bocht onderuit gegleden was. Met een te lage snelheid door de bocht en/of met z’n pedaal de baan geraakt. Gevolg een gat in zijn nieuwe koersbroek en het vel van z’n ellenboog. Op Facebook werd al gesuggereerd om toch maar zijwieltjes te monteren op de fiets van Ronald ;-)