Amerongse berg

Verandering van spijs doet eten, dus voor de verandering hadden we gisteren de MTB routes van de Utrechtse Heuvel rug op het menu gezet. Van een local (Gert N) had ik al gehoord dat het nooit zo heel modderig is op de heuvelrug, zeker als het een paar dagen droog is zoals afgelopen week.

Even op MTBroutes.nl gekeken voor een mooi vertrekpunt en dat gevonden in Leersum. Ooit ben ik hier wel eerder gestart voor een rondje MTB-en op de heuvelrug en ik hoopte dat ik nog wat zou herkennen zodat het geen spoorzoeken zou worden. Maar helaas. Mijn geheugen liet me op dit punt in de steek. Gelukkig wilde een fietser die net klaar was met zijn rondje ons wel vertellen hoe we op de track moesten komen. Op de website had ik gelezen dat je makkelijk van de ene naar de andere route kon oversteken en zo 3 of 4 lussen aan elkaar kon knopen. Nadat we het juiste spoor gevonden hadden konden wij ons gaan uitleven over de tracks, tussen de bladeren en over de boomwortels heen. Gelijk bleek al dat het een stukje technischer zou worden dan ons rondje over de Gooise heide. Vooral de vele boomwortels maakte het lastig, maar gelukkig werd het later beter.

Na 2 rondjes over het lusje bij Leersum werd het tijd voor de oversteek naar de volgende lus. We zouden een fietspad moeten volgen en dan weer de bekende MTB route paaltjes moeten tegen komen. Maar helaas. Een hardloper kon ons op het juiste spoor helpen. In deze lus zat wat meer hoogte verschil. Een paar zeer snelle afdalingen en ter compensatie enkele rottig steile klimmetjes.

Na anderhalf rondje staken we over naar de volgende lus, welke over de Amerongse berg zou gaan. Maar deze begon eerst met een razend snelle afdaling. Overal stonden bordjes gevaarlijke afdaling, al viel dat wel mee. Hier en daar een knip maar de vering van onze Fully’s ving dat netjes op. Veel mooie single tracks maar ook stukken over brede zandpaden. Nooit te lang om het saai te laten worden.

We waren lekker bezig op deze track tot we op een splitsing van de route kwamen. We volgden de route naar rechts maar op het eind van het pad stonden geen nieuwe bordjes. Dus maar weer terug om het bordje de andere kant op te volgen. Dat bleek wel goed te gaan want hier volgde de pijlen elkaar wel steeds op.

Omdat het al wat donkerder begon te worden, het liep tegen half vijf, keken we uit naar het oversteek punt terug naar lus 2. Boven op de Amerongse berg bleek dat we de route nog iets moesten volgen en dan zouden kunnen oversteken. Er volgde een mooi technisch stukje dalen en toen konden we de weg over terug naar lus 2.

Het laatste stuk van lus 2 was bekend. Die steile klim zou nog volgen en dan konden we oversteken naar lus 1. Maar of het nu door de invallende schemering kwam of doordat al die bomen op elkaar lijken, de beoogde doorsteek naar lus 1 bleek toch een ander pad te zijn en zo stonden we in de invallende duisternis midden op een doorgaande asfalt weg. Terugkeren het donkere bos in vonden we allebei niet zo slim. Gelukkig kunnen we heden ten dagen vertrouwen op de techniek. De navigatie app om mijn telefoon bracht ons netjes terug naar de auto. Weliswaar via het asfalt maar dat vonden we nu eens niet zo heel erg. In het pikkedonker zonder verlichting door een onbekend bos rijden leek ons ook niet zo’n goed idee.

Terug bij de auto bleek dat we toch dik 45 km gefietst hadden. Heerlijk gefietst en dat smaakt naar meer…

De route op Strava.