club der malloten

"N'est pas fou qui monte au Ventoux, mais est bien fou qui y retourne."
"Je bent niet gek als je de Ventoux beklimt, maar gestoord als je het nog eens doet."
Provençaals gezegde

Om lid te mogen worden van de club der malloten, Le Club des Cinglés du Mont-Ventoux van Christian Pic uit Sorbiers, dien je op  één dag de Mont Ventoux te beklimmen vanaf alle drie de kanten. Dus vanuit Bédoin, uit Malaucène en vanaf Sault. In totaal 136 km en 4400 hoogte meters!

Zes gestoorden uit Uitgeest gingen  een poging doen om voortaan als Malloot versleten te worden.
Om 7 uur zaten we al op de fiets, voordat de hitte toe zou slaan. Eerst een stempel halen bij de bakker in Bédoin en dan omhoog.

De eerste beklimming ging nog soepel, althans voor mij. Benno klaagde al gelijk over dikke benen en ook René zat ondanks zijn echte rustdag (hij had als enige gisteren niet gefietst) niet lekker op de fiets. Later zou Benno bij Chalet Reynard rechtsaf slaan en via Sault en Gorges de la Nesque terug fietsen.

Het was nog erg rustig in de beklimming. Een ander voordeel van de vroege start was dat de vliegen in het bos nog sliepen.  Ook voor de fotograven op de top was het nog te vroeg dus geen actie foto’s van de eerste beklimming. Ik deed het iets rustiger aan dan afgelopen dinsdag maar was toch net voor negen op de top. Het winkeltje was nog dicht dus we moesten buiten stempelen. Net toen ik de afdaling naar Malaucène wilde beginnen kwam Kees boven. Even gewacht tot ook hij gestempeld had en een banaantje verorberd had zodat we samen konden dalen.

Het had afgelopen nacht flink geregend op de berg want de weg naar Malaucène lag vol puin en stenen. Oppassen dus. In Malaucène een stempel gehaald bij de tabakzaak op het plein en toen een Grande Café. Net toen we weer wilde opstappen kwam familie van Goethem het plein op fietsen. Even de verhalen aan gehoord en toen in de pendalen.

De beklimming vanuit Malaucène is veel ongelijkmatiger dan die van Bédoin. Stukken van 6%, lekker. Maar ook stukken van ruim 12%, auw. De vliegen waren inmiddels wakker en maakte het ons knap lastig. Om 10 voor twaalf was ik boven. Even stempelen en een boterham. De top zat in de wolken, dus het was te fris om lang te blijven hangen. Snel het windstoppertje aan en dalen maar.

Ik wist dat je bij Chalet Reynard  af moest slaan, maar daar zag ik geen bordje richting Sault. Was het toch ietsje verder op? Na 800 meter nog geen afslag. Toch maar even gestopt. Ik probeerde Kees te bellen maar die was letterlijk in de wolken en had geen ontvangst. Toen maar terug gereden naar Chalet Reynard waar ik nu wel een bordje naar Sault zag. Stond zeker een auto voor.

De afdaling naar Sault liep niet lekker. Slecht asfalt en lang, heel erg lang. 20 km dalen wordt je wel zat hoor. En een kilometer voor Sault mocht je weer even klimmen. Dat was niet fijn. (voorzichtig uitgedrukt.)
In Sault ben ik, na gestempeld te hebben, lekker met een tostie ham kaas in de schaduw gaan liggen, word ik bij overreden door een malloot op een racefiets. Kees was inmiddels ook in Sault gearriveerd en bij zijn zoektocht naar mij bijna over m’n benen gereden. Zal je toch gebeuren.

Samen even lekker zitten ontspannen, daarna op het terras een koffie besteld, al hadden we reuzen trek in één van die lekkere biertjes die langs kwamen. Net toen we wilden gaan kwamen Marcel en Raymond aan. Zonder René, want die was in de beklimming vanuit Malaucène omgekeerd.

De beklimming vanuit Sault tot Chalet Reynard loopt niet zo steil. In 20 km ga je van 770 meter naar 1419 meter. Maar het was heet. Kees reed zonder helm en ik hield het hoofd koel door m’n bidon over m’n helm leeg te knijpen. Zodoende moest ik in Chalet Reynard een pitstop houden om even de tank te vullen.  Kees kwam me hier fluitend voorbij.

De laatste 6 kilometer had ik het zwaar. De hoogtemeters liepen tergend langzaam op. De ketting op de 23 en verstand op 0. Voorbij het monument voor Tommy Simpson mocht ik van me zelf pas op de 25 schakelen. De weg stijgt daar  namelijk  tot zo’n 11%. Nog 1 kilometer. Kees zag ik al niet meer, kon me ook niet schelen. Mijn enige doel was bovenkomen. Om 15:55 duwde ik mijn stempelkaart in de gleuf. Het is me gelukt. Ik ben nu officieel malloot!

Om dit te vieren heb ik me zelf getrakteerd op een mooi t-shirt. Ook Kees heeft een mooi koersshirt  aangeschaft.
Nu snel dalen en met dat wel verdiende biertje het zwembad in. Tijdens de afdaling kwamen we Raymond gevolgd door Marcel tegen. Zij moesten nog even stoempen voordat ze ook de titel Malloot achter hun naam mogen zetten.

Dit was eens en nooit meer. Of toch ….

Race + 138 km, 4500 hoogtemeter