de nul is er af

De eerste kilometers op de racert zijn gemaakt. Doordat ik vanmorgen verhinderd was (roes uitslapen), vandaag het mountainbikecircuit in Schoorl “gesloten” is ivm de Groet uit Schoorl run, en je na 10:30 niet meer onverhard in het duin mag rijden werd ik genoodzaakt om de racert maar weer eens uit de schuur te halen.

Allereerst even de bandjes op spanning brengen en de ketting een druppie olie geven alvorens ik op kon stappen. Wat daarna volgde was een mooi ontspannen ritje door het Noord-Hollandse polderlandschap.

Ik begon in de richting van Alkmaar te fietsen en met de wind in de rug ging dat heel relaxed. De teller vloog naar de 38 zonder al te veel moeite.
Maar na de Leeghwaterbrug, langs Stompetoren richting de drie molens ging het een stuk moeizamer. De bilspieren lieten merken dat een mountainbike of spinfiets lang niet zo diep zit en begonnen te protesteren. Gewoon niets van aan trekken en stom door blijven trappen is de beste remedie. Negeren dus, dan trek het wel weg. En ook nu hielp dat het beste.

Na de drie molens even de rug rechten en tijd voor een koekje. Zo’n lekkere Liga waar je 5 km later nog van kan nagenieten door alle vezels in je kiezen. Ik merkte dat ik niet te lang moest stilstaan want de wind was dun en de rug werd koud. Snel weer in het zadel en schuin tegen wind in via Groot-Schermer naar Graft.
Het fietspad leek hier wel een modderbaan. Wat er gebeurt was weet ik niet maar zelfs met mountainbike kom je soms niet zoveel modder tegen als hier lag. Voorzichtig sturen want dunne bandjes zonder noppen houden niet van modder. Na een paar honderd meter stopte dit gelukkig. Het modderspoor dook het boerenland in, vast een landbouwer die een kortere route kende.
Via schoon asfalt kwam ik nu bij de Woude waar ik onder de brug door stuurde richting Spijkerboor.

In de verte zag ik een eenzame wielrenner die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind zichzelf een weg baande. Mooi richtpuntje dus. Maar helaas moest ook ik kromgeboden over het stuur tegen de wind in. De afstand werd dus maar weinig kleiner. En bij Spijkerboor moet hij een andere kant op gegaan zijn want daarna zag ik het niet meer terug.

Via West Knollendam reed ik naar Krommenie, en vervolgens via Krommeniedijk, en de Lagendijk weer terug naar Uitgeest. Thuis kon ik eindelijk afstappen en de inmiddels stijve nek even masseren. Want dat zitten op de racefiets vereist ook gewenning van de nek spieren.

Zie hier onder de route, goed voor 52 kilometer door de mooiere stukjes van de Noord Hollandse polders. En Noord Holland zou geen eigen identiteit hebben volgens Remkes. (commissaris van de koningin van noord Holland) Voor zo’n man ga je toch stemmen straks.

Race + 52 km.