Maar helemaal niets doen ligt niet in onze aard, dan hadden we onze fietsen wel thuis kunnen laten en een iets zuidelijker (en zonniger) bestemming gekozen. Nu zaten we in Arco, zo’n 4 kilometer ten noorden van het Gardameer. En wat was het er mooi, zo tussen de bergen en aan de rivier.
De omgeving van het noorden van het Gardameer is het walhalla voor mountainbikers en klimmers. Op de camping zie je bijna alleen maar sportievelingen. Bij elke tent of caravan zie je wel een mountainbike staan of hangt er een “kletter-uitrusting” te drogen. Vanaf onze kampeerplek heb je uitzicht op een “via Ferrata”, een met staalkabels uitgezette route over de steile bergwand. Dat gaan we ook nog doen deze vakantie besluiten we, maar eerst de omgeving verkennen per fiets.
Bij de receptie van de camping krijg ik een uitgebreide kaart van de omgeving met daarop alle fiets, mountainbike en wandelroutes. We kiezen voor onze eerste trip het fietspad langs de rivier “Fiume Sarca”, richting naar het noorden. Lekker vlak volgens de kaart, maar even voorbij Dro worden we toch getrakteerd op een klimmetje van 20%. De zon die de hele dag al schuil gaat achter de wolken kiest precies dat moment uit om zijn gezicht te laten zien, zodat we bijna ontploffen op deze eerste klim. We fietsen om het Cavèdine-meer heen en volgen nu de bordjes van de mountainbike route. Eerst nog even over een verhard pad omhoog maar daarna via singletracks naar beneden. Het pad ligt vol keien en grote kiezelstenen en vergt nogal wat techniek van ons fietsers. Op het steilste stuk besluit Jo maar te gaan lopen en geheel ongelijk kan ik haar niet geven. Ik moet ook alles uit de kast halen om niet van de fiets af te stuiteren. Verderop wordt het pad minder steil en kunnen we wat ontspanner dalen. Het laatste stuk zigzaggen we tussen de wijnranken door terug naar de camping. route 1
Een paar dagen later maken we ons op voor biketrip #2. Als we weg willen rijden blijkt de sensor van Jo haar fietscomputer niet meer aan de voorvork te zitten. Van de fiets gestoten/gestolen in de fietsenstalling van de supermarkt? We besluiten even langs de Coöp. te rijden maar helaas ligt de sensor daar niet (meer). We vervolgen onze route richting het Tenno-meer. De route is wel uitgepijlt maar zonder kaart is dit niet te doen. Ik moet regelmatig spieken om op de juiste weg te vinden.
De route is voor het grootste deel verhard en volgt een steil pad dat hoofdzakelijk door de boeren met hun Piaggio’s gebruikt wordt.Boven aan gekomen ziet het “Lago di Tenno” in het zonnetje er toch anders uit dan een paar dagen geleden toen we er in een regenbui met de auto een bezoekje aan brachten. Uiteraard fietsen we een rondje om het meer en maken op te terug weg het middeleeuws “stadje” Canale nog onveilig met onze fietsen. Dan dalen we een stuk via de doorgaande weg om verderop toch de mountainbike route terug naar Arco te pakken. Net op tijd voor de pasta party begint rijden we de camping op. Even snel douchen en dan aanvallen. route 2
Als we aan onze derde fietstocht beginnen hebben we al veel van de omgeving gezien, maar zijn nog lang niet uitgekeken op dit deel van Italië. Er valt nog zo veel te doen en te zien dat 2 weken vakantie simpel weg te kort is. Helaas moeten we toch over een paar dagen al weer terug naar Nederland.
Tijdens een tochtje met een boot op het Gardameer heb ik vanuit Riva del Garda een mooie route langs de bergwand gezien richting het Ledromeer. Het blijkt later niet toegankelijk te zijn met de auto maar wel voor fietsers en wandelaars. Dus nadat we met onze fiets door Riva crossen kiezen we bij de Elektriciteitscentrale het pad langs de bergwand. Steil gaat het (nog) niet maar het uitzicht is wel adembenemend. We duiken diverse tunneltjes door en klimmen langzaam hoger en hoger langs de bergwand. Als ik halt hou om een actiefoto van Jo te maken laat deze wel heel lang op haar wachten. Zo veel sneller reed ik toch niet omhoog? Na telefonisch contact blijkt Jo via haarspeldbochten verder omhoog gereden te zijn terwijl ik de route naar Limone volg. Uiteraard zat Jo op het goede spoor en moet ik nu flink in de pedalen om het gat dicht te rijden. Gelukkig staat ze boven op me te wachten zodat we samen verder kunnen rijden richting het Ledromeer.
De route gaat niet meer langs de bergwand maar is nog steeds erg mooi, en maakt het met zijn 20% stijgingspercentage ons de laatste kilometer wel erg zwaar. Maar boven gekomen, langs de oevers van het Ledromeer vergeet je al de pijn en zweetdruppels. Een koel drankje in de zon maakt een hoop goed. Terug gaan we via de zelfde route. Maar dalend gaat het een stuk sneller, al moeten we toch af en toe stoppen om te genieten van het uitzicht. Wauw wat een mooie route is dit. route 3
Na in de laatste vakantieweek kennis gemaakt te hebben met het kletteren wordt het activiteiten programma aangepast. Ook dit willen we nog wel een keer doen. We besluiten de laatste vakantiedag de Ferrata Rio Salloni in Drena te beklimmen.
De beklimming met de fiets van de Monte Varagna welke ik zeker nog wil doen schuif ik een dag naar voren. ’s Morgens vroeg hoor ik het nog regenen (wederom) maar als ik na het ontbijt op de fiets spring is het droog en niet te warm. Aan het begin van de beklimming in Torbole rij ik nog even verkeerd ondanks dat een andere biker me wel de juiste weg wees. (eigenwijs moet je het zelf maar weten) Maar uiteindelijk zit ik op de juiste weg naar boven en ben blij voor Jo dat ze niet met me mee gegaan is. Wat een steile pokke klim. Gelukkig ben ik op de mountainbike. Heb je toch een extra klein verzetje om de stukken van dik 20% te overwinnen. Op zo’n 1500 meter hoogte stopt de asfaltweg en kan ik dankzij mijn dikke banden toch verder over de kiezelstenen naar de top op 1780 meter. Al knijp ik in de laatste meters voor de top door mijn achterrem heen. Remleiding stuk, alle remolie druipt op de grond. Daar groeit zeker geen onkruid meer. Maar ik zit wel in over de afdaling. Ik had hoge snelheden verwacht te gaan halen maar met enkel de voorrem durf ik dat niet aan.
Op de top is het koud. Snel doe ik een jasje aan en maak wat foto’s van het uitzicht. Helaas geen vergezichten. Het is te heiig. De eerste meters naar beneden over de hele grote keien loop ik maar als de keien kiezels worden durf ik het wel aan met mijn voorrem. Al moet ik er voor waken dat de rem niet te hard in de schijf bijt en het voorwiel niet blokkeert. Met die losse stenen lig je dan gegarandeerd op je neus. Zonder kleerscheuren kom ik bij de slagboom waar de witte kiezels over gaan in zwart asfalt. De remschijf kleurt bijna oranje en mijn linker vingers zijn verkrampt als ik eindelijk weer in Torbole ben. De afdaling is de verdienste van elke klim maar helaas was de voldoening dit keer minder.
route 4
Helaas zijn onze vakantiedagen sneller op gegaan dan dat we de omgeving konden bekijken dus moeten we hier nog wel een keer terug komen…
Wie weet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten