Dit jaar gingen enkel Kees en ik de beproeving aan. Overige Uitgeesters hadden een goed (of minder goed) excuus om niet mee te gaan. De weersverwachtingen waren goed, droog met af en toe een zonnetje maar onderweg naar Maastricht bleef het flink regenen.
Echter aangekomen in Maastricht was het droog en nadat we het startschot hoorde klinken, gingen ook wij ons omkleden en op weg (zonder regenjasje!).
Na de start moet je gelijk met een viaductje de A2 en het spoor over, en in de bocht na de afdaling lag gelijk al de eerste renner op de grond. Een waarschuwing om me er op te wijzen dat het natte asfalt in de bochten verraderlijk glad kan zijn?
Want dit was na mijn ongeval van vorig jaar de eerste tocht in de “bergen” en ik ging de eerste afdalingen dan ook met knikkende knieën en een slepende achterrem naar beneden. Als ik op de MTB rijd heb ik hier helemaal geen last van en duik dan gewoon de meest technische afdaling in, maar op die dunne bandjes en met die iele remmetjes ben ik “iets” voorzichtiger. Al ging ik volgens Kees later op de dag toch wat sneller berg af.
De organisatie had wederom de mooiste beklimmingen van de Belgische Voerstreek opgezocht en veel al ging het asfalt omhoog of naar beneden. Dat het ook crisis is in Wallonië was wel te merken aan de kwaliteit van dit asfalt.
’s Winters heeft het natuurlijk veel te lijden maar volgens mij zijn de toch al schaarse Belgische stratenmakers nu allemaal naar huis gestuurd met als gevolg dat de gaten in de weg alleen maar groter worden. Het stuur dus goed vast houden. Het nieuw ontworpen “verkeersbord” stond nergens ten overvloede in de berm.
Eén maal kwam ik onverwacht ook op een strook bijzonder slecht asfalt terecht. Mijn fiets kon ik onder controle houden door hard in het stuur te knijpen maar mijn bidons sprongen uit hun houder en belandde op het wegdek. Gelukkig geen achterop komende auto’s dus mijn vochtvoorraad bleef intact want de eerste verzorgingspost hadden we net gepasseerd.
Hier kwamen we ook mijn zwager Erik, zijn broer Marco en vriend Ed tegen. Later, op de eerste volgende serieuze beklimming, Voie des Charges + 16%, haalde we Erik weer in. Hij had een triple laten monteren op zijn racefiets maar had nog wat moeite om de ketting op het kleinste kransje te krijgen. Moet je ook doen voordat de weg omhoog gaat, niet tijdens. Triple beginners fout.Naar mate we dieper in België kwamen werd de weg droger en de beklimmingen hoger. Met als hoogtepunt de beklimming vanuit Remouchamps van de Côte de la Redoute
Hier lag een mat op de grond en piepte ons stuur toen we er over heen reden. Een echte klimtijdrit. Volle bak naar boven? Bovenbenen maar vooral mijn rug dachten daar anders over. De laatste steile meters (+ 20%) er toch nog even een sprintje uit geperst. Neefje Tein stond me aan te moedigen.
Even bij de familie, (zus, neefje en nichtjes) staan wachten tot ook Kees boven was en na het nuttige van één van de zoveelste energie-repen de afdaling in gezet. Nog maar zo’n 60 km tot Maastricht. Tweeënhalf uur in het zadel, moet te doen zijn.
Gelukkig volgen de klimmetjes elkaar nu wat minder snel op, al doen ze nog wel pijn aan de toch al iets vermoeide benen.
Maar toen we om 4 uur onder het finishdoek in Maastricht door reden waren we toch blij dat het er weer op zat. Bijna 3500 hoogtemeters en 166 km in de benen. Dat zakje friet en koude pilsje hadden we dus wel verdient.
race + 166 km
de route via Sportypal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten