la Marmotte

Donderdag 12 juni ging om 6 uur het luchtalarm, dat Raymond als wekker gebruikt, af in onze Gîtte in de Franse Alpen. Kees, Raymond en ik zouden de route van de beroemde cyclo “la Marmotte” gaan fietsen.

175 km vanuit Bourg d’Oisans, over 4 beroemde Alpen collen. Goed voor zo’n dikke 5000 hoogtemeters.

Zijn we gek? Ja, misschien wel een klein beetje, want de weersvoorspellingen waren: helder en zonnig, met kleine kans op onweer in de late middag. Met tempraturen van 34 °C en nauwelijks wind. Meer weer om de hele dag in een zwembad te liggen met een koel drankje binnen handbereik.

Nee, wij klommen om tien over zeven op de racefiets, met nauwelijks eten of drinken bij ons. We verkeerden in de luxe van een privé volgauto. Chauffeur Marcel met zijn gehandicapte bijrijder René zouden ons de gehele rit goed verzorgen.

Vol goede moed trapte we naar Allemont waar bij de klim naar het stuwmeer Raymond gelijk al fout reed. Hij was ons al uit het oog verloren en nam een afslag verkeerd. “Het ging omhoog, dus zal het wel goed zijn”, moet hij gedacht hebben. Gelukkig kwam onze volgauto Raymond snel achterop om hem het juiste pad op te sturen. De beklimming van de Col du Glandon was begonnen. Een mooie gelijkmatige klim met een enkel steiler stuk (14%) er in. Boven wederom langs een enorm stuwmeer. De weg slingerde zich door de alpenweides. Kees moest nog in de remmen voor een schaapsherder met haar kudde.

Boven op de top van de Col du Glandon staat onze volgauto al op ons te wachten.

Hier zag ik voor het eerste de mascotte van onze tocht in levende lijven. Leuk beestje zo’n marmot.

Nu volgde de afdaling naar St E. de Cuines waar we een saaie doorgaande autoweg moesten volgen naar Saint Martin aan de voet van de Telegraphe. Aangezien mijn linker shifter defect was, moest ik eerst handmatig de ketting op een ander tandwiel leggen. Geen vieze handen door de speciale handschoentjes die ik meegenomen had.

Precies op tijd kwam onze volgauto Saint Martin inrijden zodat we met volle bidons en een banaan in de buik de beklimming konden starten. Eerst 8 km naar de top van du Telegraphe, dan 150 (hoogte)meters dalen en dan startte de beklimming van 23 km naar de dak van onze tour, de Col de Galibier, op 2650 m.
Het beklimmen van du Telegraphe ging redelijk. Ook niet te steil. Gemiddeld zo’n 8%. Boven stonden onze verzorgers al klaar met natte sponzen voor onze nek en koud water voor onze bidons.

Tijdens de afdaling naar Valloire deed mijn achterwiel vreemd. Af en toe bleef het freewheel hangen waardoor de ketting door ging terwijl ik de benen stil had. Hierdoor raakte deze dan bijna tussen de spaken en het frame. Als ik voorzichtig mee trapte gebeurde dat niet. Gelukkig ging het wegdek al weer snel langzaam omhoog zodat ik niet meer kon freewheelen.

De beklimming van de Galibier is lang, erg lang maar begint heel gemoedelijk, zo’n 6%. Pas de laatste kilometers kruipt de weg naar de 10%. Nu wordt het klimmen toch wel zwaar met al die kilometers in de benen. Maar wat is het hier mooi. Sneeuw en rotsen wisselen elkaar af. In de hoogte blinkt de top van de Galibier. Nog even doorbijten..

Boven, in de sneeuw, op de foto naast het Col-bordje, wachten op Kees en de volgauto. De ketting zet ik op het middenblad maar het achterwiel blijft me zorgen baren. Als ik even de benen stil heb knalt de ketting al door, tegen het frame en tussen de spaken. Zo dalen is geen optie. We halen het wiel uit de fiets, maar het probleem oplossen kunnen we niet. Het wiel nog strakker vast te zetten lijkt even te helpen maar na enkele meters dalen kom ik er achter dat dit ook niet helpt. Dan maar meetrappen naar beneden. Zorgen dat je hard genoeg trapt om de ketting op spanning te houden, ondertussen de remmen inknijpen om niet te hard te gaan. 40 – 45 km/u kan ik maximaal dalen, al laat de weg een veel hogere snelheid toe. Mooi asfalt en goed te overzien.

Helaas, met kramp in de vingers daal ik naar de Col de Lautaret waar Kees al op me te wachten staat. De weg naar Bourg d’Oisans, zo’n 40 km lang, daalt zo’n 4 to 5 meter per 100 meter en kan ik net betrappen zonder in de remmen te hoeven. Wordt het steiler (af en toe) dan moet ik bij gaan remmen, terwijl de beentjes moeten blijven trappen. De ontspannen afdaling verandert nu in een lange, saaie spinning les. Blijven trappen, blijven trappen!

In Bourg d’Oisans begint onze laatste beklimming, de Alpe d’Huez. Dinsdag zijn we hier al omhoog gegaan dus ik weet wat me te wachten staat. Beginnen met dik 10%, dan iets minder steil, en de laatste bochten ook weer zo’n 10% stijging. Dinsdag was ik nog fris, nu absoluut niet meer, maar afstappen wil ik niet.

Raymond was wel verstandig en stuurde zijn fiets in Bourg d’Oisans naar huis terwijl hij er zelf op bleef zitten en later in een welverdient bad ligt. Ik moet nog even wachten op dat bad en start om kwart voor zes aan de laatste beklimming. Mijn bidon is half leeg en de volgauto in geen velden of wegen te zien. Chagrijnig gooi ik de ketting op het lichtste verzet en begin te trappen in de hitte. Aftellen van 21 naar 0, over zo’n 13 kilometer. Als eindelijk de auto naast me komt rijden en René vraagt of het gaat snauw ik hem af. “Natuurlijk gaat het niet, en ik heb dorst”. Marcel springt uit de auto, neemt mijn bidon aan, vult hem en geeft me al rennend een volle bidon met goddelijk koud water. Bedankt.

Maar een aantal bochten verder begin ik een beetje draaierig te worden. “Ik moet eten”, roep ik als de auto weer langszij komt. In Huez stop ik, eet 2 aangereikte krentenbollen, een plak koek en spuit twee gelletjes en een bidon water in mijn keel leeg. Hier moet ik het mee redden. Nog 6 bochten te gaan. Op mijn tandvlees kom ik boven. Kees, Marcel en René staan hier op me hier op te wachten, en samen met Kees trap ik precies na 12 uur de laatste kilometer over de officiële finish van de Alpe d’Huez.

Nooit meer, zeg ik tegen Kees. Wat een martel gang. Maar ik heb het volbracht!

Klik voor:
De route
de foto's

klik hier voor het verslag van de eerste dagen.