‘l Hôspital.

Mijn tweede mountainbike trip eindigde vandaag in ‘l Hôspital. Maar schrik niet, daar begon ik ook, een gehucht van 3 boerderijen en een roestige brug zo’n 4 km ten zuiden van Argentat. De wandel / fietsroute die ik daar volgde stond op de kaart wederom als très difficile te boek, maar ik vond het zelfs nog zwaarder dan de route van dinsdag. Ik had nog geen anderhalve kilometer op de teller en stond al te hijgen als een molenpaard. Want het pad bleef maar klimmen en kleiner schakelen kon ik niet meer zonder de controle over het voorwiel kwijt te raken. Nog lichter en het voorwiel schiet bij elke trap omhoog, dat is erg lastig vooral als je daardoor naast de route komt die je wilt volgen. Maar gelukkig had ik dat kleinste tandwiel voor nog. Na al die rondjes Schoorl leek het als of die er voor niets op zat, want daar in de duinen gebruik ik hem nooit. Maar nu kwam die kleine rakker hard van pas. Kruipend kwam ik boven, met m’n hart kloppend in m’n keel. En de zon was ook weer gaan schijnen. Zelfs tussen de bomen door voelde je de tempratuur klimmen na het regenbuitje en de wolken van vanmorgen. Afzien dus.

Een steile klim wordt vaak beloond met een mooie afdaling. Ook nu gelukkig weer. Het was zeker een technische daling, maar met de hand op de rem kan er niet veel mis gaan. Er volgde nog een klim maar deze was iets minder steil. De afdaling was zeker zo mooi, al werd er wel gewaarschuwd voor mogelijk gevaar. Oppassen dus. Het gevaar was dit maal een laag over het pad hangende boom. Diep bukkend wilde ik daar onderdoor rijden tot dat plotseling mijn helm vast zat aan een tak. Een kleine tak stak precies door een van de gaten van m’n helm en hing mij bijna op aan m’n kinnenbandje, want ik had nog iets van snelheid. Slik. Gelukkig ging ik niet te hard anders had dit wel in het Hospital kunnen eindigen.

Na dit rondje reed ik weer terug richting camping maar bij de waterkrachtcentrale in de Dordogne was nog een route. Even de kinderen een sms’je gestuurd dat papa toch iets later terug zou zijn. Niet dat ze het gelezen hadden want het zwembad en de tafeltennistafel eisten hun volle aandacht maar dan weten ze toch waar ik uithang. Deze route was volgens de boeken “assez facile”. Geen idee wat dat betekende maar het bleek minder heftig dan de eerste 2 routes die ik gefietst had. Wel een paar lastige klimmetjes maar minder rotsen en stenen in de afdaling. Uiteindelijk toch wel een leuke route, en ook nog wel in tegengestelde richting te doen. Wie weet in de loop van de volgende week misschien.

Met een klein half uur vertraging arriveerde ik bij een gesloten caravan. Ik had geen sleutel meegenomen en wilde dochter Lotte net gaan zoeken bij het zwembad toen ze net aan kwam lopen. Fris gedoucht. “Stond je hier al lang. Pap?” “Nee gekkie, ik ben er net, had je m’n bericht niet gelezen?” “Bericht?” Lekker he, pubers.
Atb + 40 km.