Rabotop Spaarnwoude

Van de RaboTop ATB wedstrijd in Spaarnwoude weet je vooraf altijd al 1 ding: “Het wordt zwaar!”
Minimaal 2x per ronde moet je die skiheuvel op, en afhankelijk hoe de parkoersbouwers ons pijn willen doen nog diverse malen alle andere bultjes en kluftjes op die hier op deze oude vuilnisbelt liggen. Ook is het hier bijna altijd modderig en vies zelfs al is het een week droog. Dus ook vanmorgen hadden we te maken met vette, zuigende klei die tussen de noppen bleef plakken en het ons moeilijk maakte om niet weg te glijden in de talloze bochten.

Vanwege mijn niet onverdienstelijke deelname aan 3 van de 4 voorgaande wedstrijden mocht ik nu vooraan bij de eerste 20 renner staan (als 20e). Dus een goede uitgangspositie voor de start, welke heuvel op was.

Na het startschot dus gelijk volle bak de heuvel op. Ik kon in de eerste bocht krap binnendoor steken en gelijk een aantal man achter me laten. Het werd nu ook smal waardoor men er niet meer langs kon, maar ik m’n voorganger ook niet. Na een krappe bocht volgde nu voor de 1e maal de beklimming van de skiheuvel. Op een klein verzetje peddelde ik naar boven en kon net voor de top nog 2 man voorbij.

Na de afdaling volgde een technisch stuk tussen de bomen door. Zaak was het om goed te sturen om geen boom aan te tikken met stuur of schouder. Vooral als je moe wordt (na 4 – 5 ronden) is het moeilijk om hier de concentratie te behouden. Na dit stukje techniek weer omhoog om de heuvel voor de 2e keer te beklimmen. Iets minder steil en met de mogelijkheid om renners in te halen of ingehaald te worden. Want na de afdaling volgde wederom een technisch stukje waar je zeker niet kon passeren.
Na de techniek een korte klim, een stukje asfalt en dan een schuine strook gras waar ik tijdens m’n verkenningsrondje plotseling 180° gedraaid stond. Mijn voorwiel gleed weg en de achterkant ook en ik reed zomaar de andere kant op. Bizar.

Dit mocht dus niet gebeuren in de wedstrijd. Door iets meer het platgereden gras te berijden kon ik het voorkomen al had ik tijdens de wedstrijd nog wel een paar maal dat het net goed ging. Een snel stukje volgde nu en dan een stukje van het vaste parkoers met een steile klim en een modderige afdaling. Nu het laatste stukje naar de finish en dan begon de volgende ronde.
In totaal 6 maal over de streep gekomen voordat we eindelijk mochten afstappen. Zwaar hoor.

Onderweg had ik steeds “mot” met de rijder achter me. Hij haalde me in tijden de 2e klim, pakte ik hem weer terug op het snelle stukje. Kwam hij weer langs bij de finish, pakte ik hem terug op het paarden pad. Zo ging het de hele wedstrijd door. Hete adem in mijn nek. Maar de laatste ronde had ik eindelijk een paar meter gewonnen op hem. Zo werd hij elke ronde op een vast punt door zijn supporters aangemoedigd, de laatste ronde waren die erg stil toen ik langs kwam. Voor de zekerheid toch nog maar even de eindsprint ingezet naar de finish maar Jeroen (zo heette hij) kwam niet meer langs. Pff.

Op de uitslagen lijst op internet zag ik dat ik als 11e geëindigd ben. Heeft die boterham met pindakaas toch geholpen Benno.

Atb + 26