Zo toog ik vanmorgen de duinen bij Castricum in om me eerst even goed warm te rijden voordat ik het strand onder de wielen laat krisperen. Ik volg dan meestal de oranje route om bij Johanna’s hof via de Zeeweg naar het strand te koersen.
Het had vannacht flink geregend en in het duin was het nog behoorlijk nat. Dat de natte bladeren ook glad zijn en de strandbandjes van mijn 29-er hier geen grip op hebben, daar kwam ik bij het eerste scherpe bochtje gelijk achter. Voor ik het wist stond ik achterstevoren op het pad. “Oké, iets voorzichtiger door de bochten Pee”.
Die oranje route was ik na een tijdje ook kwijt, pijltje gemist, maar als je gewoon rechts houdt kom je vanzelf wel bij de Zeeweg uit. Toch kon ik op een gegeven moment de oranje pijlen weer op pikken en reed zo de route uit richting Johanna’s hof.
Hier even op adem komen op het fietspad naar het strand. Dan het klimmetje op richting Deining en dan in volle vaart het strand op. Beetje op het achterwiel hangen zodat het voorwiel zelf het juiste spoor zoekt in het mulle zand, dan op tijd met het gewicht naar voren en bij trappen om zo harde zand op te rijden. Weer gelukt.
Nu met de wind in de rug over een lekker breed en hard strand vliegen naar Wijk aan Zee. Ik had het getijde bekeken op windfinder.com (tip van Marcel) zodat ik wist dat het nu wel laag water was. Vorige week wilde ik ook op het strand trainen maar toen was het net hoogwater geweest. Het zand zoog hard aan mijn strandbandjes zodat ik na een paar kilometer het duin maar over geklommen ben om onverhard mijn route te vervolgen.
Vandaag dus geen last van. Nu op de grote plaat naar Wijk aan Zee knallen tot ik met het voorwiel tegen één van de betonblokken van de pier aan stond. Fiets omkeren en terug naar Castricum. Maar “that’s another cook” zoals Louis van Gaal ooit zei. Tegenwind maakte het toch weer zwaar. Met de ketting op het middenblad kon ik met moeite de teller op de 20 km/u houden, en als de banden zich iets dieper in het strand vraten kwam de teller nauwelijks boven de 15. Maar langzaam kwam Castricum toch in zicht. Nog even door bijten en ik kon het strand af.
Nog even van de trappen af bij de parkeerplaats (deze zitten straks ook in de officiële EPE) en toen terug naar huis. Omdat het net nog geen half elf was kon ik nog een klein stukje onverhard door duin.
De laatste kilometers naar huis vond ik dat de ketting zo raar tikte. Toen ik even de voeten stil hield zag ik de reden. Eén schelm van mijn ketting was gebroken. Gelukkig heb ik niet hard aangezet op de terugweg, anders had ik met mijn neus op het asfalt gelegen. Pff.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten