De 2e BIG op ons lijstje was de Schwarzer Mann, een puist in de Vulkaan Eifel van 697 meter hoog.Op de website van BIG hadden we al gezien dat de beklimming vanuit Niedermehlen het mooist zou zijn. René had gisteravond de route van René v G zo aangepast dat we de beklimming vanuit de juiste kant zouden benaderen. 95 kilometers rekende de Garmin software voor ons uit, met eventuele 2 afsteekjes voor als het weer wat minder zou zijn.
Maar de weergoden waren ons vandaag gunstig gestemd. Een paar maal werd de lucht wel heel erg donker maar op een paar spattertjes na hielden we het droog.
Na het passeren van Niedermehlen begon de officiële beklimming van de Schwarzer Mann. Benno had er zin in want op een tussenheuveltje voor Hontheim sprintte hij René en mij al voorbij om als eerste boven te zijn. Natuurlijk telde dat niet mee, want als hij het routeboek goed bestudeerd had, zou hij geweten hebben dat pas na een T-splitsing de laatste kilometers naar de top zouden beginnen. Maar Benno was niet stuk te krijgen en zette gewoon in voor de totaal overwinning. Op het moment dat René even de teugels los liet om een slok uit de bidon te nemen zette Benno aan en sprong er vandoor. Ik kon nog net aanpikken en samen stoomden we de heuvel op. Echter de top was nog ver en op het moment dat het wegdek even wat vlakker werd zat Rene al weer in ons wiel.
Gedrieën klommen we door tot we na de bocht de antenne van de top en de auto van Aad zagen staan. Nu werd het even sprinten naar boven. Benno kon het niet meer bijbenen maar om voor René te blijven moest ik toch lang aan blijven gaan. Dat deed wel pijn maar uiteindelijk zag ik dat wieltje niet meer naast me. Toch weer alle bollenpunten verdient. ;-)
Na de koffie “Zum Schwarzer Mann” moesten de regenjasjes toch even aan. Maar een half uurtje later konden die toch weer uit want de zon kwam langzaam maar zeker door de wolken heen.
Onderweg bleef het stoeien met Benno en René. Maar die kracht inspanning op de Schwarzer Mann voelden we toch allemaal wel in de benen.
Omdat de zon nu bleef schijnen hebben we het originele rondje van 95 km gereden. Maar 2 maal moesten we even terug om de Garmin het juiste weggetje te laten aan wijzen maar over het algemeen ging goed. Geen spoorzoeken meer.
Rond 4 uur reden we Gerolstein weer in. De eindsprint naar ons huisje leek René op z’n naam te kunnen schrijven, want in de voorlaatste bocht lag ik nog een behoorlijk stuk achter. Maar in de laatste meters kon ik dat net nog goed maken. Pff. Dat deed pijn.
Nu kunnen we rusten. Eerst lekker uit eten en morgen terug sturen naar Uitgeest. De 1e tijdrit van dit jaar is woensdag pas. Kijken of deze hoogte stage nog van invloed is op het tijdrit vermogen. Zo ja dan hebben we een goed excuus.
Race + 96 km / 2097 hm
klik hier voor alle foto's.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten