Al had ik wel verwacht dat ik als bollenkoning 2010 bij de inschrijving vrije doorgang zou krijgen. Helaas moest ook ik minimaal 30 minuten wachten om mijn email om te ruilen voor een bordje en polsbandje. Dat kan toch beter?
Om 9 uur gingen we van start om gelijk in België een hele andere route dan voorgaande jaren te volgen. De Belgische overheden zijn niet meer zo blij met deze massale fietstochten omdat er enkele aso’s tussen rijden die zich niet aan de verkeers regels, of rekening met het overige verkeer houden. De organisatie was er gelukkig toch in geslaagd om een uitdagende route uit te stippelen al was de kwaliteit van het asfalt ver onder de maat. Maar was dat niet meer de schuld van koning Winter?
We waren lekker aan het fietsen, genietend van de vele klimmetjes, het Wallonische landschap en het mooie weer toen er plotseling naast me een kanonskogel afgevuurd werd. Althans zo leek het. Met suizende oren keek ik om me heen en bleek dat de achterband van René Lommers ontploft was. René had woensdagavond ontdekt dat er een gat in de buitenband van z’n achterwiel zat. Naar de fietsenmaker ging niet meer, maar gelukkig had Marcel nog 2 reserve banden in de schuur hangen. Gebruikt maar ogenschijnlijk nauwelijks versleten. René koos de gele, al adviseerde Marcel hem de rode.
Had René de goede raad van Marcel maar opgevolgd dan was ons dit misschien behouden gebleven. Want na zo’n 55 km fietsen was de hieldraad van de buitenband los geraakt van het canvas. De binnenband wurmt zich onder druk door elk gaatje maar is natuurlijk niet berekend op direct contact met het asfalt. Je kunt wel raden wat er dan gebeurt. En dat gebeurde ook…klapband.
Helaas hadden we de rode achterband niet bij ons, dus stonden we daar radeloos in Sprimont. De plaatselijke fietsenmaker was natuurlijk dicht, maar het noodnummer op het routekaartje bracht uitkomst. Steven Rooks had een team van mobiele fietsenmakers ingehuurd en na 1 telefoontje werd ons beloofd dat hulp onderweg zou zijn, echter het kon wel even duren want ondanks het mooie weer had men met vele pechgevallen te kampen.
René stelde ons voor om verder te fietsen en zou dan zelf wel wachten op de pechhulp. Wij vonden het geen goed plan om René verder alleen te laten. Je weet nooit wat er onderweg nog kan gebeuren.
Dus “offerde” ik me op om René gezelschap te houden en vertrokken de overige 4 Uitgeesters voor de rest van hun toch. In het zonnetje bleven wij op de mobiele fietsenmakers van FietsNed wachten.
Na een uur kwam onze redder in nood en tien minuten later waren we weer onderweg. Nu volgde nog dik 110 km heuvels. René had er zin in al moest ik op de klimmetjes toch even op hem wachten.
De Redoute naardere we vanuit een vreemde kant, normaal komen we vanaf een heuvel, langs het water, dan langs de grotten van Remouchamps naar de beklimming. Nu kwamen we van een andere kant, maar aan het tunneltje herkende ik het weer. Snel de ketting op het kleinste blad en in de klim houding. Halverwege werden video opname gemaakt en ik wilde stoer doen door op het achterwiel langs de camera te fietsen. Helaas pakte dat iets anders uit. Zie de video: klik !
Na de Redoute ging de route verder. Ook de klok tikte verder want pas rond 17:00 uur waren bij de 3e verzorgingspost op 140 km. Na de bidons gevuld te hebben gingen we door en na een kilometer volgde de volgende klim. Tot dat we langs een opvallend huis gingen wat ik herkende van zo’n anderhalf uur geleden. Toen waren we daar ook langs gereden. René kneep direct in de remmen, want volgens hem gingen we fout. Na even getwijfeld te hebben zijn we omgekeerd en inderdaad kwamen we niemand tegen. Terug bij de verzorgingsplaats bleek dat we inderdaad de verkeerde kant op gereden waren. Een busje blokkeerde precies de route pijl welke de andere kant op wees.
Volgens de teller nog maar 20 kilometers en in het routeboek stond nog 1 beklimming, de St. Pietersberg in Maastricht. Het bleken twee beklimmingen te zijn. Een asfalt weg langs een mergelsteengroeve welke gemeen steil ophoog liep. Hier, hoorde we later, hadden Marcel en Raymond over het stuur gehangen om hun maag inhoud terug aan de natuur te schenken. Een beste pukkel dus.
Na de 2e klim, de St. Pietersberg nog maar een paar kilometers en daarna de finish in Maastricht. We verwachtten eigenlijk dat het gehele IJsclub team ons bij de finish op zou staan te wachten want die zouden al dik een uur binnen moeten zijn, maar helaas.
Raymond en Marcel zaten bij de medische post bij te komen. René zat bezorgt bij z’n kleine broertje. Christiaan was patat aan het halen. Maar Kees bood wel direct aan bier te halen op het moment dat hij ons zag. Klasse want dat hadden we zeker verdiend na zo’n “barre tocht”.
Met een half uurtje was het leven weer terug gekeerd in Marcel en ook Raymond kreeg wat meer kleur. We konden dus veilig aan de terugtocht naar Holland beginnen.
Nogmaals bedankt Steven voor deze mooie tocht.
Race + 170 km.
1 opmerking:
Je maakt wat mee op zon tochtje zeg..:-) Gelukkig had je er prachtig weer bij!
Een reactie posten