Puy de Tour

Vandaag (donderdag 25-8) niet eens gaan mountainbiken met 33 graden in de schaduw. Het weer was vanmorgen iets minder, een flinke regenbui om 9 uur maar tegen twaalven trok het al weer flink open. En dan merk je dat de zon hier toch krachtiger is dan bij ons thuis. Gelukkig ook nog af en toe een wolk zodat het niet te heet werd, mooi fietsweer dus eigenlijk. Na een stokbroodje met wat Franse kaas sprong ik dan ook op de fiets voor wat beweging. Eerst even de Dordogne volgen en dan naar het pittoreske dorpje Monceaux sur Dordogne waar de start van 2 fiets / wandel routes was. De eerste was 16 km lang en zou de toppen van de 2 heuvels aan tikken. Allebei op zo’n 450 meter. Maar de klim was zwaar. Vanwege de regen waren de paden omhoog bergriviertjes geworden. Inmiddels al wel droog gevallen maar voldoende stenen, takken en bladeren achter gelaten om het me nog extra moeilijk te maken. Af en toe moest ik toch echt lopen. Steil !!! De klim was de moeite waard en boven op de top sprong men regelmatig naar beneden te zien aan de springschans en windvaan. Maar dan wel met zo’n zeil op je rug. De afdaling begon over asfalt maar ging daarna over in steenslag en naarmate ik bij het dal kwam werd het steiler en technischer. Even spoorzoeken door het dorp en daarna beklimming 2. Ook lastig maar nu kon ik wel in het zadel blijven. Af en toe een voetje aan de vloer maar ik hoefde nu niet te lopen.
Ook vanaf top 2, Borne 473 mtr werd regelmatig ge-“hang glided” maar nu niet. Geen thermiek of wind? Het uitzicht was wel mooi. Het dal, de Dordogne slingerde er door heen en aan de overkant Puy de Tour waar ik net boven op stond. Wederom volgde een zeer technische afdaling en met kramp in de handen en rook van de remschijven kwam ik beneden. Even een blik op de klok geworpen en toen besloten om snel nog route 2 te fietsen. Die was maar 6 km lang, wel “très difficile” maar daar liet ik me niet meer door afschrikken. Af en toe lopen omdat het zo steil is betekend dat meestal.

Toen ik na een lange klim en een snelle afdaling weer terug in het dal was zag ik dat ik onderweg m’n fietspompje verloren was. Deze zit onder m’n frame in een houder maar door opspattende stenen en takken waarschijnlijk los getikt. Ik heb nog een zoektocht opgezet om de verdwaalde pomp te vinden maar na een heel stuk terug gefietst te hebben, heb ik hoop maar op gegeven. Dus mocht je verdwaalde fietspomp vinden in de Dordogne, die was van mij. Thuis maar even naar Kroone-Liefting voor een nieuwe want onderweg lek staan en de band niet op spanning kunnen brengen is nog vervelender.

Na m’n speurtocht snel terug naar de camping want het werd al laat. De kinderen zouden me eens kunnen gaan missen, en ik had beloofd dat we uit eten zouden gaan.

Atb + 45 km.

‘l Hôspital.

Mijn tweede mountainbike trip eindigde vandaag in ‘l Hôspital. Maar schrik niet, daar begon ik ook, een gehucht van 3 boerderijen en een roestige brug zo’n 4 km ten zuiden van Argentat. De wandel / fietsroute die ik daar volgde stond op de kaart wederom als très difficile te boek, maar ik vond het zelfs nog zwaarder dan de route van dinsdag. Ik had nog geen anderhalve kilometer op de teller en stond al te hijgen als een molenpaard. Want het pad bleef maar klimmen en kleiner schakelen kon ik niet meer zonder de controle over het voorwiel kwijt te raken. Nog lichter en het voorwiel schiet bij elke trap omhoog, dat is erg lastig vooral als je daardoor naast de route komt die je wilt volgen. Maar gelukkig had ik dat kleinste tandwiel voor nog. Na al die rondjes Schoorl leek het als of die er voor niets op zat, want daar in de duinen gebruik ik hem nooit. Maar nu kwam die kleine rakker hard van pas. Kruipend kwam ik boven, met m’n hart kloppend in m’n keel. En de zon was ook weer gaan schijnen. Zelfs tussen de bomen door voelde je de tempratuur klimmen na het regenbuitje en de wolken van vanmorgen. Afzien dus.

Een steile klim wordt vaak beloond met een mooie afdaling. Ook nu gelukkig weer. Het was zeker een technische daling, maar met de hand op de rem kan er niet veel mis gaan. Er volgde nog een klim maar deze was iets minder steil. De afdaling was zeker zo mooi, al werd er wel gewaarschuwd voor mogelijk gevaar. Oppassen dus. Het gevaar was dit maal een laag over het pad hangende boom. Diep bukkend wilde ik daar onderdoor rijden tot dat plotseling mijn helm vast zat aan een tak. Een kleine tak stak precies door een van de gaten van m’n helm en hing mij bijna op aan m’n kinnenbandje, want ik had nog iets van snelheid. Slik. Gelukkig ging ik niet te hard anders had dit wel in het Hospital kunnen eindigen.

Na dit rondje reed ik weer terug richting camping maar bij de waterkrachtcentrale in de Dordogne was nog een route. Even de kinderen een sms’je gestuurd dat papa toch iets later terug zou zijn. Niet dat ze het gelezen hadden want het zwembad en de tafeltennistafel eisten hun volle aandacht maar dan weten ze toch waar ik uithang. Deze route was volgens de boeken “assez facile”. Geen idee wat dat betekende maar het bleek minder heftig dan de eerste 2 routes die ik gefietst had. Wel een paar lastige klimmetjes maar minder rotsen en stenen in de afdaling. Uiteindelijk toch wel een leuke route, en ook nog wel in tegengestelde richting te doen. Wie weet in de loop van de volgende week misschien.

Met een klein half uur vertraging arriveerde ik bij een gesloten caravan. Ik had geen sleutel meegenomen en wilde dochter Lotte net gaan zoeken bij het zwembad toen ze net aan kwam lopen. Fris gedoucht. “Stond je hier al lang. Pap?” “Nee gekkie, ik ben er net, had je m’n bericht niet gelezen?” “Bericht?” Lekker he, pubers.
Atb + 40 km.

Warming-up in de Dordogne.

Alles moest even omschakelen naar de vakantie-stemming. Na een autoreis van meer dan 1000 km arriveerden we op camping “Le Gibanel” in de Dordogne, nabij Argentat. Ook het weer moest nog even wennen want het was bewolkt en van tijd tot tijd viel er een klein buitje. Hmm, we waren de herfst in Nederland toch ontvlucht? Gelukkig wordt het steeds beter en terwijl ik dit typ hebben we net een dag van rond de 33 graden gehad.

Gisteren ben ik dan ook op tijd op de mountainbike gestapt om de omgeving te verkennen. De receptionist had me een kaart met wandel en fietsroutes in de buurt gegeven en de route het dichts bij de camping was volgens hem “tres difficile”. Nou dat moeten we nog eens zien. Volgens de kaart was de route niet lang, 8km maar wel met het nodige hoogteverschil. Dat bleek gelijk al, gelijk na het verlaten van de camping kroop de weg omhoog. Nadat ik de start van de route gevonden had bleek dat de moeilijkheid in ieder geval ook in de klim kilometers zat. Vrij steil tussen de stenen en boomwortels moest ik omhoog. Ook de tempratuur was een geduchte tegenstander. Want na een paar honderd meter klimmen droop het zweet al uit m’n helm. Onderweg had ik nog mooi uitzicht op het kasteel bij de camping. Eenmaal boven begon het echte werk. Dalen. Een smal wandelpad met veel los liggende keien en hier een daar een boomstammetje. Gelukkig werd wel aangegeven waar het “gevaarlijk” werd. Kon ik extra goed opletten en behoudend over het obstakel heen sturen. Beneden had ik kramp in m’n vingers van het remmen.

De route ging nu verder over een asfalt weg langs het meer. Helaas niet zo spannend meer. Terug bij het startpunt besloot ik nog maar een rondje te doen, maar na de 2e klim en 2e afdaling besloot ik niet via de asfalt weg maar de zelfde weg terug te nemen. De lastige afdaling werd nu een hele moeilijke klim. Op het kleinste tandwieltje voor kon ik net aan boven komen, met hier en daar een stukje “wandelen”. De klim werd nu afdaling en was een “eitje”. Wel hier en daar bij remmen maar goed te doen.

Met bijna 20 km op de teller en flink wat hoogte meters in de benen ben ik goed opgewarmd voor de rest van de vakantie. Eens kijken of ik morgen een grotere route kan maken.

weer of geen weer?

Het lijkt wel herfst, al was het gisterochtend hier zonnig en blauw. Dus al trappend naar de baas kon ik er volop van genieten. Maar toen ik op het eind van de middag terug naar Uitgeest fietste regende het zachtjes en blies de wind met kracht 5 om m’n oren. Zou de fietsgroep training ’s avonds ook in het water vallen?

Na een heerlijk, zelf bereid 3 sterren diner (gebakken aardappeltjes, hamburger en witte bonen in tomaten saus) bleef de twijfel. Wel of niet op de fiets springen. Buienradar gaf ook niet echt duidelijkheid. Af en toe een buitje, al leek het tussen 7 en 8 “even” droog te zijn boven onze omgeving. Twijfel, twijfel. Nee ik ga niet, rot weer…. Hmm nu wel droog…. Koud buiten….. he Ruud gaat wel…. Toch maar snel overschoenen aan en regenjasje in de achterzak. Op de racefiets naar het verzamelpunt. Daar staan 6 bikkels (incl mijzelf) klaar om het herfstweer te trotseren.

Trainer Leo stelt voor om naar het duin te gaan. Daar kan je redelijk beschut rijden tussen de bomen. Het blijkt waar. Tussen de bomen nauwelijks last van de wind of regen en toch kunnen werken aan de kracht en conditie. Leo liet ons het rondje bij Kijk Uit een aantal maal rijden, zo’n 5 km per ronde.

De eerst op 80%, de 2e op 90%, daarna een rondje rust en dan nog maals 80%, 90% en eentje rustig aan. Samen met Ruud werd het toch een goede training, al had ik wel meer moeite om mijn fiets door de krappe, natte en gladde bochten te krijgen dan Ruud. Of is dat meer lef hebben?

Na deze zes ronden vond trainer Leo het wel mooi, en ook om het weer niet langer te tarten fietsten we snel terug naar Uitgeest, met wind in de rug. Lekker.

Race + 45 km

Verboden voor fietsers

Een mooi rond verbodsbord hangt er tegenwoordig op de weg naar de Noord pier in Wijk aan Zee. Want gemeente Beverwijk heeft tonnen besteed aan het realiseren van een vrij liggend fietspad naast de hoofdrijbaan. Dus daar mogen geen fietsers meer komen. Gelukkig dat Raymond dat hele kleine bordje eronder zag, “geldt alleen als het druk is”, want anders waren de training plannen van trainer Kees in het water gevallen.

Hij wilde ons namelijk van af Wijk aan Zee kop over kop naar de pier laten stormen. Over zo’n betrekkelijk smal fietspad is dat natuurlijk niet goed mogelijk. Gelukkig was het niet druk en mochten we dit dus gewoon op de rijbaan doen. We kwamen maar een enkele auto tegen maar die was blijkbaar erg breed want hij reed midden op de weg. Of doen automobilisten dit expres? Fietsertjes pesten want jullie moeten op je eigen fietspad rijden ??

In dat stuk naar de pier zitten wat hoogte verschil. Als je dan net kop moet overnemen als het omhoog loopt dan lopen de benen wel eens vol nog voor je overgenomen hebt. ..Ray ;-)

Na vier maal de weg onveilig gemaakt te hebben vond trainer Kees het wel goed en reden we weer gemoedelijk terug naar Uitgeest, al voerde Ruud het tempo wel erg hoog op. Waarom?
“Dan kan ik snel naar bed”, was Ruud zijn antwoord. Ja, right. ;-)

Race + 45 km