En die feesttent dan? Daar ben ik ’s avonds toch nog maar even heen gegaan. Het vocht tekort en de verbrandde calorieën moesten nodig aangevuld worden. Gezellig.
De eerste kilometers door de Ardennen op mijn nieuwe fiets gaan prima. Ik zit lekker en de korte beklimmingen gaan uitstekend. Na 26 kilometer dient de eerste echte beklimming zich aan. De Côte de Chambralles. Een bekende, zat vorig jaar in de LBL van le Champion maar was toen nat en glad. Nu met de top weerconditie (zon !!!, + 25C) plakte mijn witte Continentals gewoon aan het asfalt. En de Ultegra tripple is ook goed gekeurd. Geen geklooi met tandwielen steken als je een weekje klimmen gaat. Dan maar “iets” minder hip. M’n nieuwe fiets met hoge carbon velgen vloog omhoog. Zelfs zonder de vleugels van m’n oude Red Bull was ik als eerste boven en begon het wachten op m’n fietsmaatjes. ;-)
Eén voor één druppelde de mannen binnen alleen liet Erik erg lang op zich wachten. Bleek dat ie onderweg een fietsenmaker had opgezocht, (die zat in de eerste bocht banden te vervangen) om zijn achter derailleur te laten afstellen. Die tikte tegen de spaken. We waren weer compleet en konden onze weg vervolgen naar de eerste ravitaillement om de bidons bij te vullen. Het warme weer maakt je dorstig. En hoewel er volgens het routekaartje onderweg hier naar toe geen bergpunten meer te vergeven waren was de weg alles behalve vlak. Het blijven de Ardennen.
Na de splitsing van de route, de 245 doet Bastogne aan maar wij zagen niemand die kant op fietsen, kwam de volgende klim, de Ancienne Barrière en verderop de Saint-Jacques. Het klimmen was nu echt begonnen. Even later rolde we Grand-Halleux in en de beklimming van de Wanne diende zich aan. Niet omhoog langs de kerk maar even verderop slingerend tussen de boerderijen klimmen. Op de top van de Wanne, met 72 km op de teller, was de 2e bevoorrading. Tijd voor een boterham.
Na de “gevaarlijke” afdaling van de Wanner-val, en de kasseien van Stavelot, volgde de Côte d’Amermont. Ook weer zo’n steile hufter. De afdaling was wel mooi. Bijna alle bochten lekker overzichtelijk al zag ik een renner in een rood shirtje (we noemen geen namen) met ware doodsverachting de enige onoverzichtelijke binnenbocht pakken. Gelukkig geen tegenliggers.
Nu de Col du Rosier op. Niet heel steil maar wel lekker lang. Dit is hoe klimmen bedoeld is. Niet te steil en in je eigen tempo omhoog trappen. Zalig. Bij het verzamelen op de top van de Rosier bleek maatje Robbert te ontbreken. Hij zat al in de afdaling naar La Gleize omdat hij ons op de top niet zag staan. ??
Er volgde een lang stuk naar de laatste bevoorrading in Remouchamps. (=toevallig ook de voet van de beklimming de Redoute). In dit lange stuk vals plat omlaag met de wind in de rug liep het tempo op naar een gemiddelde van 40 km/uur. Kijk zo maken we het lange wachten weer goed.
Met een volle bidon (niet ideaal dus) begonnen we aan de beklimming van la Redoute. Voor 3 van ons voor het eerst en door de verhalen van Erik en mij met angst in de benen. En terecht!
Vooral op het tweede steile stuk hadden ze zich verkeken, al had ik het route profiel duidelijk beschreven; “na het tunneltje met zo’n 10% omhoog naast de snelweg, dan na de gedenksteen het steilste stuk van 20%, dan vlakt het iets af bij de bocht en volgt het laatste stuk van 17%.” Er volgt dan nog een stukje van zo’n 5% naar de eigenlijke top maar die wordt meestal niet meegenomen in de route. Deze keer echter wel en dat voelt altijd fijn als je even stil gestaan hebt.
Nog 1 heuveltje en dan “dalen” naar Luik. En zo met de wind in de rug is daar niets mis mee. Net te zuiden van Luik ligt Tilff, de thuisplaats van de organiserende wielervereniging, en ook daar lag de officiële finish van de tocht. De sprint naar de streep moest onverhoeds afgebroken worden. Verkeersregelaars en dranghekken verpestte de sprong naar victorie. Wie er “gewonnen” zou hebben is nu nog steeds onduidelijk en gespreksstof voor de komende verjaardagen en feestjes.
Om na de streep af te stappen en op een van de gezellige terrassen in Tilff te gaan zitten was wel erg aanlokkelijk. Erik was zo verstandig om ons te overtuigen eerst de beklimming van de Côte de Boncelles te nemen voordat we de laatste 5% konden weg tikken. Een ijskoude Jupiler. Proost. Die hadden we verdiend na zo mooie, maar warme tocht.
de route tm l Redoute: www.sportypal.com/Workouts/Details/2264929
race + 143 km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten