Het team van fietsgroep Uitgeest bestond deze maal uit 4 renners omdat René L. door een recente griepaanval zich zelf nog te zwak vond om de voorgeschotelde +2000 hoogtemeter en 165 km in goedde doen af te werken. Hij moet nog even trainen om weer op niveau te komen voor de hoogtestage in de Franse Alpen over 2 weken. Succes René.
Zodoende gingen René en Raymond van G., Kees en ik om half negen onder het startdoek door voor 165 km klimmen in de Ardennen. Raymond had zich serieus voorbereid door in de weekeinden voor de Klimclassic nog vele hoogte meters te maken terwijl het voor de rest van ons 4 tal eigenlijk de eerste echte hoogte meters van dit jaar zou worden. (een klimmetje op de Amerongse berg en het kopje van Bloemendaal niet mee gerekend). De ellende van vorig jaar wilde Raymond niet nogmaals beleven.
Het parkoers met meer dan 2000 hoogte meters was uitgedokterd door oud wielrenner Aart Vierhouten en zag er uitdagend uit. Zo reden we vanuit Maastricht de eerste beklimmingen van de Voerstreek op. Van Moerslag via Warsage naar Bols de Mauhin.
Het klimmen ging me weer goed af, al moest ik voor me gevoel toch erg veel terug schakelen om lekker omhoog te kunnen trappen. Later vertelde Kees dat die klim zeker wel een stijgingspercentage van 12% had. Dus terugschakelen was gelukkig geoorloofd. De broertjes van G. hadden toch iets meer moeite om ons (klim)tempo bij te houden, dus al gelijk na de eerste beklimming had Kees met ze afgesproken ieder ons eigen koers te rijden.
Bij de eerste ravitaillering na 58 km wilde wij net weer opstappen, de banaan en keiharde energiebar hadden we net weggespoeld met een bekertje powerdrink, toen de twee gebroeders ook het gezellige industrie terrein op kwamen rijden. Konden ze mooi hun fiets op ons plekje stallen.
Kees en ik gingen verder en de volgende beklimming diende zich al weer snel aan. Eigenlijk was nu geen meter meer vlak. Of je was aan het klimmen, of je zat in een afdaling. Lekker hoor die Ardennen.
En zo reden we Remouchamps in. Wederom niet om de beroemde grotten te bezoeken, maar om de net zo beroemde, of moet ik zeggen beruchte Côte de la Redoute te beklimmen. Hier werd je tijd opgenomen want de snelste konden een prijs winnen. Al kan ik aardig klimmen (al zeg ik het zelf) enige illusie dat ik kans zou maken op de prijs had ik niet, maar je best doen kan geen kwaad. 5:48 staat er op de uitslaglijst. Geen idee of dat sneller of trager is dan voorgaande jaren. Feit is dat de Redoute een steile hufter blijft, al kunnen we inmiddels het verloop al bijna uittekenen. De beklimming van de Côte de Trasenster, even verder op, was veel lastiger. Ook deze telde mee voor het bolletjes klassement, maar was mij totaal onbekend. Geen idee dus ook hoe het stijging verloop er uit zou zien. Doordat ik de registratiematten niet bewust opgemerkt had zat ik gewoon lekker bergop te trappen. Totdat ik ingehaald werd door rijders die wel erg hun best deden om snel omhoog te klimmen. En ach, dan pik je aan en probeer je hun klimtempo vast te houden, ook als dat wieltje voor je terug valt. Op de top zag ik wel de mat liggen. Dus toen maar even door getrokken om nog iets aan de tijd te verbeteren. 7:16 niet echt super volgens de uitslaglijsten.
Na nog wat beklimmingen ging het op een gegeven moment met “vals plat” naar beneden. Een tandje er bij en gaan! In Dalhem mochten voor de 3e maal onze bidons vullen en nog een banaan verorberen. (de 2e fourrage plek was even voor de Côte de Trasenster) Nu nog zo’n 25 kilometer tot de finish. Inmiddels begon het lichaam toch iets protesteren. De benen konden het nog wel aan, maar ik had vooral last van mn nek en schouders. Als of iemand er met een botte dolk tussen m'n schouderbladen zat te prikken. En ook de voeten voelde als of mijn schoenen in de brand stonden. Een paar keer gecheckd maar dat was niet het geval. Snel door fietsen dan maar, des te eerder kunnen de schoenen uit en spanning van de schouders af.
Verder ging het over de linker Maasoever. Er stonden nog 2 beklimmingen op de route, en zo op het eind van een dagje klimmen hakken deze er extra stevig in. De Hallembaye, gewoon een doorgaande weg, maar wel één die 13% omhoog gaat. En verderop de St. Pieterberg. Niet heel lang, maar wel een beklimming met dubbele cijfers voor het procentteken maar met een mooi uitzicht op Maastricht.
Nu was het eindelijk alleen nog maar dalen. In een treintje stormde we de stad in maar moesten nog even hard aan de noodrem hangen toen een dame op haar wielrenfiets zonder om te kijken wilde keren. Gelukkig dat Kees zo’n luide stem heeft (als het nodig is) zodat netaan een massale valpartij voorkomen kon worden. Onze hartslag zat wel dik in het rood. Het liep goed af, en zonder verdere incidenten rolde we gebroederlijk over de finish.
Na bijgekomen te zijn van onze inspanning heb ik me gemeld bij de organisatie zoals me gevraagd was. Hier kreeg ik uit handen van de Aart Vierhouten en Koen de Jong het eerste en gesigneerde exemplaar van hun boekje; Ik, de wielrenner, met mijn foto op de kaft. Cool !! Aart, Koen en Mirjam van MIR Sportmarketing BV bedankt!
Wil je ook een exemplaar van dit leuke boekje, surf dan naar http://www.klimclassic.nl/shop/index.html. Ik, als “boegbeeld” van dit boek bomvol tips, trucs, wetenswaardigheden en anekdotes van Aart Vierhouten en Koen de Jong, wil het wel voor je signeren. ;-)
de route: http://www.sportypal.com/Workouts/Details/2227615
1 opmerking:
He Peter wat leuk om op de cover van een boek te staan met de beklimming van de Redoute! Mooi verslag.
Een reactie posten