AmstelGoldRace 2010

Gisterochtend ging de wekker om 3:40, om na een kop thee en een boterham in alle stilte af te reizen naar het zonnige zuiden. Sibbe, naast Valkenburg om precies te zijn. Daar kampeerden Kees, Marcel + ega. Na een kop koffie in de caravan vertrokken we naar de start van de AmstelGold. Maar wat was het koud. 0 graden volgens de teller van Marcel. Mijn vingers vroren er bijna af. Met pijn in de vingers kon ik nog net de remhandels bedienen tijdens de afdaling naar downtown Valkenburg.
Na onze startbescheiden (champion chip, nummerbord en polsbandje) opgehaald te hebben konden we van start. Ook René v G, die ’s nachts de Keutenberg bewaakt had, voegde zich bij ons en zo vertrok Fietsgroep Uitgeest met 7 man van start. Ook de omroeper zag onze mooie jasjes en noemde ons nog even bij naam.

Zo na de start is het natuurlijk heel druk op straat met allemaal fietsers. Dus als jij als fietser daar rijdt en plotseling bedenkt dat je nog snel iets uit je auto wil halen dan hoef je niet over je schouder te kijken maar kan je gelijk naar links sturen. http://www.buzzworks.nl/files/products/S_klootzak.jpg. Daar lag ik bijna. Dankzij mijn scherpe en snelle reflexen kon ik nog net hard remmen en deze @!kel ontwijken. Goed, mijn schrik momentje had ik al vast gehad voor de dag.

De jongens hadden er zin in en nadat we lekker warm getrapt hadden konden we aan de 1e beklimming beginnen. De Geulhemmerberg, 1000 m, 6.2% gemiddeld. Mooie warming up van de klimspieren dus. Iedereen kon goed volgen dus we konden gelijk door.
De route was het zelfde als voorgaande jaren en had geen verrassingen voor ons. Op René L na dan, want het was zijn 1e AGR. Maar René liet zich niet gek maken en klom onverstoorbaar mee. Af en toe rondvragend welke beklimming we nu gehad hadden. Sterker nog René deed verwoede aanvallen op het bolletjes klassement.
In Euverem stond plotseling mijn zus langs de kant om ons aan te moedigen. Leuk! Zwager Erik, met broer Marco en vriend Ed reden ook mee, maar durfde niet samen met ons te starten. Erik had naar eigen zeggen te weinig trainingskilometers gemaakt en wilde ons niet ophouden.

Na Euverem volgde de eerste ravitaillering, en na de bidons bijgevuld te hebben begonnen we aan de beklimming van de Loorberg. Dat vind ik altijd een fijne beklimming. Mooi egaal, en niet te steil. 5.5% en 1500 m. Samen met René L kwam ik boven. De beklimming van de Schweiberg werd een ander verhaal. René bleef in mijn wiel en hoe ik ook versnelde hij bleef naast me zitten. De Schweiberg begint rustig maar gaat lang door. Dat viel me even tegen, en na een bochtje werd het nog even steiler. René sprong nu weg, en ik had het nakijken. Ships, de puntjes waren voor René.

Nu reden we België in en het begon lekker warm te worden. Beenstukken konden af, maar helaas had ik die niet aan L. De beklimming in Teuven staat niet genoemd in het draaiboek maar zit er elk jaar wel in. Het Walonische asfalt was erg slecht dus opletten waar je je voorwiel heen stuurde. Eén kuiltje en je ligt. Nu volgde Camerig. 4500 m en gemiddeld 3,5%, maar omdat je ook stukken daalt zijn de klimmeters veel steiler. Na de top reden René en ik samen verder. We konden de koffie al ruiken, tijd om te wachten hadden we dus niet. Nog even hard tegen het drielandenpunt op en dan was er koffie.

Op het terras zaten Erik, Marco en Ed met een halve rijstevla achter de kiezen zich klaar te maken voor hun finale. Na even wat strategieën door genomen te hebben vertrokken de Dennemannen. Alle Uitgeesters waren inmiddels gearriveerd en ook de koffie met vla stond op tafel. Bedankt René. Een gast op het terras merkte op dat niemand naar Marcel luisterde terwijl hij al zijn sms-jes voor las. Niets nieuws voor ons, maar misschien voor een buitenstaander opvallend.

Na het Drielandenpunt is de koers open. Er hoeft niet meer gewacht te worden. Benno opende, pakte een mooi wieltje en er moest flink gereden worden om wiel te houden. De 4 man in de kopgroep begonnen aan de eerste klim van de finale, de Kruisberg. 7,5 % gemiddeld, maar met een steil begin. Benno verspeelde hier het wieltje en moest alleen verder, maar de volgende klim diende zich al aan. De Eyserbosweg, 8,1% en 1100 meter lang, waarvan het laatste stuk het steilst is, 16% volgens mijn tellertje. 2 man op kop, op de voet gevolgd door Kees met Benno op het elastiek. Hierna volgt de beklimming in Huls, tussen de bungalows omhoog. René liet mijn wiel niet los en wederom kwamen we samen boven. In de afdaling en de stukken daarna bepaalde Kees het tempo. Op de grote plaat werd er stevig door gereden naar voet van de Fromberg. Hier verschakelde ik me en moest even in de berm mijn ketting op het voorste blad leggen. René en Kees reden door en ook Benno kwam langs. Snel sprong ik weer op de fiets en kon nog even lachen naar Benno voor ik op de top was. Kees en René zag ik niet meer, maar op die vieze lange klim van het viaduct zat ik weer naast René en Kees.

In Schin op Geul was het even opletten. Alleen de 150, 200 en 250 km ging hier links richting Keutenberg, de rest ging rechtsaf naar de Sibbergrubbe. Wij moesten dus links en mochten na het oversteken van de provinciale weg beginnen aan de beklimming van de Keutenberg. Ik vertelde René dat de beklimming gelijk na de bocht zou beginnen met 20%. Terug op het kleinste blad en gaan! Op de tanden bijten, want het doet wel even pijn. Hijgend kwam ik boven en René volgde op enkele meters afstand. Bovenop de Keutenberg liet ik het kleine verzetje nog even staan om “het vuil” uit de benen te trappen. Terwijl we nog aan het na praten waren kwam Kees ons in hoog tempo voorbij. Die mochten we niet te veel ruimte geven dus pikte wij aan en reden met dik 35 km/uur de laatste kilometers. In Sibbe stonden Ans en Erica langs de kant en riepen ons bemoedigd aan. Het was nu niet ver meer. Even dalen naar Valkenburg en dan om de terrasjes heen de Cauberg op. René trapte in de afdaling flink door, werd bijna nog de berm in gereden door de auto’s die rechtsaf moesten. Ik moest nog even door trappen om de eindoverwinning niet al aan de voet van de Cauberg te verspelen.

Maar nee, we konden naast elkaar aan de beklimming, of moet ik slalom zeggen, beginnen. Het was erg druk, en helaas houdt niet iedereen netjes rechts. Soms was er zo weinig ruimte dat we genoodzaakt waren om op de linkerhelft van de weg, welke gereserveerd was voor het overige verkeer, te klimmen. René deed dapper zijn best, maar moest de “eindoverwinning” aan mij laten. Bedankt.

Maar uitrijdend naar het finishdorp zag ik plotseling Benno vóór ons fietsen. Hè, waar is die ons voorbij gekomen? Hoe kan Benno nu als eerste boven zijn? Is de bolletjes trui dan toch voor Benno? Hoe kan dit, waar hebben wij zitten slapen?
Wat blijkt; Benno die als enige een routekaart bij zich had, had in Schin op Geul de 100 km route gevolgd en daardoor de Keutenberg gemist. Hierdoor kon hij net voor ons aan de beklimming van de Cauberg beginnen. Dat is vals spelen Benno! Gediskwalificeerd dus!

In het finishdorp kreeg iedereen een medaille en kon je je stuurbordje omruilen voor een zak Isostar of een koude goudgele rakker. Uiteraard koos ik voor het laatste en samen met René proostte ik op de goede afloop.

Nadat Marcel, René v G. en Raymond ook binnen kwamen fietsten we terug naar de camping waar we na de soep met broodjes aan de terugreis naar Holland konden beginnen. Bedankt iedereen voor deze leuke en sportieve dag.

Foto's op http://picasaweb.google.nl/Pedorie/AGR2010#

Race + 151 km = 825 km
1995 hoogtemeters
772