StevenRooksClassic

Hemelvaartdag 2010, 160 km, 2300 hmtr

De StevenRooksClassic beleefde afgelopen donderdag alweer zijn 7e editie. En ik geloof dat het onze 4e of 5e keer is dat we bij Steven op koffie komen.
Steven had weer flink zijn best gedaan op de route, waardoor deze (mede met wat “hulp” van de Waalse overheden) er weer totaal anders uit zag.
Vanaf 8:00 uur mocht men starten vanaf het MECC in Maastricht, en het leek minder druk dan voorgaande jaren. Was dat het grijze, druilerige weer, de gespreide start procedure (110 km mocht pas vanaf 8:30 starten), of de afschaffing van de daginschrijving? Geen idee. Maakt ook niet uit, maar maakt het wel minder nerveus in de begin kilometers.
Uiteraard moest er in de eerste kilometer nog even aan de fiets van Raymond geprutst worden, was dat vorig jaar ook niet zo? Maar toen waren we er helemaal klaar voor. 160 kilometers en 2300 hoogtemeters, op papier dus zwaarder dan de AmstelGoldRace. Maar omdat we al een maand verder zijn geen probleem voor de stoere mannen uit Uitgeest. Of toch Marcel? Marcel kwam erg moeilijk berg op, het eerste deel van de rit. Toch maar overstappen op de E-bike?
Natuurlijk reed René onderweg weer lek, ondanks de nieuwe binnen- en buitenbanden. René had zelfs de band die het beste uit de bandentest van FIETS kwam aangeschaft, maar ondanks dat sloeg het noodlot weer bij hem toe. Vreemd.

Op de vele klimmetjes in het parkoers was de fietsgroep al in twee stukken gescheurd. De klimmers voorop, en daarachter de noodlottige familie van Goethem.  Niet dat we express niet met de van Goethems wilden fietsen anders hadden we Marcel wel gezegd dat we er een wedstrijd van zouden maken zodat hij gelijk kon afhaken, maar het liep gewoon zo. Boven op elke top wachten kan als het mooi zonnig weer is, maar met 8 graden, en een grijs lekkend wolken dek sta je niet graag stil. Sorry mannen.
Bij de eerste foerage hebben we nog even gewacht, maar na de eerst volgende klim brak de peloton weer in 2e. De lekke band van Raymond hielp daar ook aan.

Gedrieën reden we door het Belgische land en geraakte zo aan de voet van le Redoute. Een kuitenbijter 1e klas, welke geen verdere vermelding nodig heeft.
René L. die mijn verhaal van de AGR duidelijk nog op z’n netvlies had staan week tijdens de voorgaande klimmetjes geen millimeter van me. Steeds kwamen we samen boven. Versnelde ik iets, dan reageerde René direct. Leuk.
Maar le Redoute deed hem toch kraken. Of was het zijn voorderailleur? Door het opspattend vuil zou die niet goed meer reageren. Maar feit was dat ik René toch kwijt raakte op het 2e steile deel van de beklimming van La Redoute. Een fan van PHIL (Philippe Gilbert, de lokale wielergrootheid) had de naam PHIL wel 1000x maal op het asfalt gekalkt. Prima, maar door de nattigheid was de verf juist glad geworden. Als je ging staan en kracht wilde zetten op het moment dat je over PHIL heen reed, slipte je achterwiel (bijna) door. Niet prettig dus. Ook niet fijn voor PHIL als hij weer eens moet winnen op de La Redoute tijdens nat weer.
Er was van La Redoute een klimtijdrit gemaakt en ik klokte (volgens de website van Steven) 6:05,9 op de klim.

Na la Redoute volgde nog wat klimmen waaronder de Côte de Cornemont - max 9% - 3.000 m en La Trasenter - max 15% - 2.900 m.
Op de Bois d'Olne - max 22% - 1.100 m, werd wederom een tijdregistratie gedaan. Hier klokte ik 4:55,8. Maar omdat het de eerste keer was (zover ik me kan herinneren, dus dat zegt niets) dat we deze beklimming voorgeschoteld kregen wist ik niet hoe ie zou lopen. Ik had wel wat op internet gezien. Het venijn zou in de staart zitten, maar waar begint die staart? Nou dat bleek toen de “normale weg” rechts ging en er een boerenpad steil naar boven liep. Dat was de staart, maar hoe lang en hoe steil dan? Dat voelde we wel in de benen. Gewoon trappen, en staan als het niet meer gaat. Men vond hem zwaarder dan La Redoute maar dat komt ook door het onbekende.

Het was nog niet gedaan met het klimmen maar toen we door een dorpje reden waar niet elk raam en winkel hermetisch gesloten was kneep René hard in de remmen. "Hier Koffie", riep hij hard uit. Het cafeïne lampje knipperde al bijna een uur voor de ogen van René en hij kon het niet langer negeren. Wij “moesten” mee de plaatselijke pizzeria in, en nadat de koffiebonen uit Colombia ingevlogen waren konden we ons cafeïne niveau weer op pijl brengen. Toegegeven het was een heel lekker bakkie, René.
De laatste ravitaillering sloegen we over en reden de laatste beklimming op, Les Waides - max 14% - 2.500 m. René zijn vingers speelde nu voor derailleur en vakkundig legde hij de ketting om het kleinste blad voor zonder af te stappen of een vinger te verspelen tussen de ketting.

Hierna was het enkel nog “dalen” tot Maastricht. In Eijsden pikten we aan aan een voorbij razend treintje, al had het laatste wagonnetje wat moeite om het spoor te blijven volgen. Dat maakte het laatste stukje erg nerveus. Steeds weer opletten wat die gozer nu aan het sturen was. Om 5 voor 3 reden we onder het finish doek in Maastricht door, en verdwenen toen gelijk in de auto om ons op te frissen en in warme droge kleren ons weer bij het NH Hotel in Maastricht te vervoegen voor een vette zak friet en een goud gele rakker. Na een half uurtje kon oom Donald en de neefjes zich ook bij ons voegen en waren de sterke verhalen weer niet van de lucht. "De binnenband van Raymond liep na vervangen langzaam leeg doordat broer René deze er niet goed ingelegd zou hebben." Grote broer René was dusdanig gepikeerd dat hij kleine broertje Raymond niet meer helpt als deze ook een keer lek rijd. Nou we zullen ziet.

In iedergeval, Steven Rooks bedankt voor deze mooie tocht en tot volgend jaar.