strandracen

Als je aan me zou vragen of ik strandracen leuk vind, dan zou ik je een eerlijke NEE antwoorden. Er is niets aan om dik ander half uur te stoempen op een zuigend strand. Maar of ik volgend jaar weer mee doe, antwoord ik je, waarschijnlijk wel ja. Maar wat is dat dan toch?
Het afzien, de spanning, de voldoening als je gefinisht bent. En de strijd tegen de elementen en je vrienden of bekenden. Want ben ik sneller dan die of die? Plus dat het een mega fiets evenement is dat nagenoeg in onze achtertuin gehouden wordt. Al met al had ik dus redenen genoeg om me na de superzware editie van 2011 wederom in te schrijven voor Egmond-pier-Egmond van 2012.

Rond 9 uur vanmorgen begaf ik me naar het startvak voor de recreanten/cyclosportieven. Een beetje tussen de reeds opgestelde renners wurmde ik me naar voren zodat ik een goede uitgangs- positie zou hebben. Na de start van de wedstrijdrijders, businessklasse, rekranten teams en leden van le Champion mochten wij uiteindelijk ook van start. De klok stond inmiddels op 10 minuten dus die moest ik bij het finishen van mn tijd aftrekken.

Over de boulevard van Egmond racete we naar de strandopgang om daar lopend door het mulle zand de vloedlijn op te zoeken. Nu in de pedalen en gaan. Grote plaat er op en richting Wijk aan Zee.

De wind blies met zo’n 6 Beaufort in onze rug, en de teller liep op naar de 30 km/uur. Wel blijft het opletten, want er rijdt zo’n 3500 man/vrouw op het strand en staan er geregeld dikke houten palen in het zand. Het strand was redelijk hard met weinig mulle plekken.

Net voorbij Heemskerk kwamen de wedstrijdrijders ons alweer tegemoet. Ramses Bekkenk, de winnaar van vorig jaar zag ik pas in de 3e groep zitten, geen winst dit jaar waarschijnlijk dus voor hem. (uitslag is: 1e Rob vd Niet, 2e Sander Lormans, 3e Kevin v Hoovels. 32e Ramses Bekkenk)
Goed rechts houden, maar gelukkig was het strand breed genoeg. Echter hoe dichter we bij Wijk aan Zee kwamen, des te slechter het strand werd. Er lag een laagje water op en het zand was muller en zoog harder aan de banden. De pier kwam gelukkig steeds meer dichterbij. Door het stuk los zand voor de pier kon ik heen trappen en ik kwam zodoende als één van de weinige al fietsend de pier op.

Nu even bijkomen. Een paar kilometer asfalt voordat we weer het strand op mochten. Even tijd om te eten en te drinken.

Het stuk terug was veel zwaarder. De Noordwester maakte het ons goed moeilijk. Het beste ging het nog in een groepje. Om beurten op kop en dan in de luwte naast de kopman rijden. Helaas viel het eerste groep al snel uit elkaar en moest ik nieuwe “vrienden” zoeken. Gelukkig moet iedereen die kant op en kon ik alweer snel ergens aansluiten. De waaier werd zo breed als het strand het toeliet en rechts naast de kopmannen ging het eigenlijk het beste. Als je dan op kop komt weet je tenminste waarvoor je het doet. Helaas was de dank van het peloton maar kort, want zodra je de kop over gaf moest je snel een plekje zien te vinden in die grote waaier. Dat was lastig met als gevolg dat ik tot 3 maal toe na de kop over gegeven te hebben het moest bekopen met een plekje op het elastiek, tot je er af wapperde. Bedankt mannen.
Bij Castricum aan Zee volgt altijd een korte onderbreking van de terug rit. Even van het strand, via de trap naar de parkeerplaats en dan terug naar het strand. Onderweg versperren een aantal strobalen nog de weg. Ik zag echter een gaatje tussen 2 strobalen en ben hier gewoon dwars doorheen gefietst. De toeschouwers terplekke vonden dit prachtig. “Goed zo, weg die troep”, riep men me na.

Castricum – Egmond is nog maar zo’n 6 km. Dus nog even tanden bijten. Weer vormde zich een grote waaier en weer moest ik lossen met de boulevard van Egmond in zicht. Balen. Nog even een groepje van 3 gevormd en toen het strand af, duwend door het mulle zand en dan de eindsprint naar de finish. De bovenbenen waren het niet zo eens met die eindsprint en protesteerde hevig, maar die dame naast me moest ik gewoon voorbij! Met 1 uur 47 op de grote klok, wat gecorrigeerd werd naar 1:36:23 kwam ik over de finish. Een stuk sneller dan vorig jaar, maar nu waaide het ook iets minder hard.

Op weg terug naar de auto begonnen ook de bilspieren te laten merken dat er hard gewerkt was vanmorgen. Zitten en bukken werd steeds moeilijker. Morgenochtend maar even het duin in om alles weer los te trappen.

Atb +42 km.