Jo, die nog nooit voor de lol door de sneeuw gefietst had, moest wel even wennen aan de glijdende ondergrond. Maar na een paar bochtjes en wat handige tip; gewoon je wielen laten zoeken naar het juiste spoor, niet te krampachtig je stuur vast houden, lukte het haar vrij aardig.
In het geheel in het wit getooide duin begon de uitdaging pas echt. De op de paden door PWN voertuigen plat gereden sneeuw fietste prima, maar de smalle bospaden waar slechts een enkele wandelaar met zijn hond geweest was, was een heel ander verhaal. De schoen- en pootafdrukken waren weer vastgevroren en hier doorheen fietsen was erg lastig. De wielen bleven zoeken naar houvast. Beter ging het als je door de nog maagdelijke sneeuw naast het pad fietste, of nog beter precies in het spoor van je voorganger.
Het ploegen door de verse sneeuw viel ons vrij zwaar. Vooral als je ook nog iets moest klimmen. Zaak om voldoende grip op het achterwiel te houden zodat deze niet door slipte, maar wel op het pad zien te blijven.
Na een uurtje ploegen door de sneeuw begonnen de vingers in mijn handschoenen pijnlijk aan te voelen en kon ik ze met moeite van mijn stuur los krijgen. Hoogste tijd dus om een warme kachel op te zoeken.
Op de weg naar huis toe begon het nog eens flink te sneeuwen en met de koude wind er bij waren deze laatste kilometers geen pretje. Maar des te aangenamer is de warme kachel en de hete koffie thuis dan.
ATB + 24 km
de route
Geen opmerkingen:
Een reactie posten