toertocht op Texel

Zondagmorgen ging de wekker weer vroeg. Even omdraaien en nog 10 minuten doezelen mag maar daarna moeten we er toch echt uit willen we de boot naar Texel niet missen.
Een paar maal per jaar wordt daar een mountainbike tocht georganiseerd en de editie van afgelopen zondag wilde we niet aan ons voorbij laten gaan. Waarom? Omdat de tocht over de mooiste stukjes van het eiland voert en zeg nou eerlijk, hoe vaak kom je anders op Texel?

Om klokslag 10 uur stuiteren er dan zo’n kleine 300 mountainbikers van het autodek Teso-stomer het eiland op. Ergens daar tussen rijden wij in onze poging het eiland “onveilig” te maken. (uiteraard houden we ons netjes aan de regels van de organiserende vereniging ;-) )

Eerst volgen een paar verplichte asfalt kilometers om daarna de mountainbike route in het bos bij de Koog op te schieten. Helaas reden we ergens in de middenmoot waardoor we te maken hadden met filevorming op de singletrack. (verkeersinformatie niet gehoord?)
Met het zwaailicht op mijn helm kon ik passeren via de vluchtstrook om op de mooie heuveltjes nog even met de wieltjes los te komen, maar maatje Jo moest zelfs van de fiets af omdat voor haar een paar rijders een bodemonderzoek ingelast hadden. Bummer.

Na het eerste deel van het mountainbike parkoers lossen de bos- en zandpaden de stroken asfalt en fietspaden elkaar af. Wat mij betreft mogen die laatste wel in de minderheid blijven maar ik begreep dat de organisatie ons niet overal mag laten rijden. Jammer want er ligt genoeg groen waar onze nopjes zich wel in wilde graven.
Wel mochten onze wielen een stukje heide nemen maar daar stond helaas erg veel water op. Gelukkig was de rest van de tocht over het eiland minder modderig.
Op het noordelijkste puntje van de route duiken we normaal gesproken het strand op om ploeterend door het zilte zand bij EcoMare weer op asfalt getrakteerd te worden. Deze editie schoten we echter net voor de strandopgang links af het terrein van de duincamping op. Tussen de verdwaalde tentharingen door ploeterde we tegen wind in naar het zuiden. Dat vriendinnetje Jo geen strand- (of beter zand-)doop kreeg op de MTB was voor haar een hele verademing. Tegen een windkracht 6 in voor het eerst je weg zoeken over het strand met je MTB is geen pretje. Volgende keer misschien Jo, als het niet zo hard waait.

Even voorbij EcoMare duiken we na wat stroken fietspad weer de singletracks van de vaste mountainbike route op. Ook hier is het eerst modderig maar even verder op wordt de ondergrond beter en racen we naar de “koek en zopie”. Met een hete kop bouillon en een krentenbol moeten we de laatste kilometers wel kunnen volbrengen. Er volgen nu nog een paar pittige klimmetjes en een aantal snelle bochtjes van de vaste MTB route voordat we weer naar de boot mogen peddelen.

Maar daar stel ik voor om het MTB parkoers nog een keer te rijden. Nu geen slome rijders voor je die het tempo er uit halen. Na wat getwijfel stemt fietsmaatje Jo in en vlieg ik vooruit over de verlaten singletracks, om even later terug te rijden en haar op te pikken.
We rijden nu de officiële MTB route en laten de afsteekjes van de toertocht organisatie links (of eigenlijk rechts) liggen zodat we nog een paar hele stevige klimmetjes te verwerken krijgen. Jo moet zelfs een paar keer afstappen maar dat komt natuurlijk door haar pijnlijke knie. De afdalinkjes neemt ze wel “full speed”. Kanjer!

Na 8 km spelen met de fiets is het toch echt klaar en rijden we terug naar de boot. Precies op tijd want wanneer we aan boord gaan van de MS. Dokter Wagemaker, barst de voorspelde regen in alle hevigheid los.

Genietend van onze wel verdiende kop erwten- of tomatensoep varen we terug naar het vaste land.

De route

MTB + 43 km