Sneeuw

Gisterochtend hebben we voor het invallen van de dooi nog even kunnen genieten van alle gevallen sneeuw in de duinen bij Castricum. Dik aangekleed, bestand tegen felle sneeuwbuien en een striemende oostenwind, togen we naar het duingebied.

Jo, die nog nooit voor de lol door de sneeuw gefietst had, moest wel even wennen aan de glijdende ondergrond. Maar na een paar bochtjes en wat handige tip; gewoon je wielen laten zoeken naar het juiste spoor, niet te krampachtig je stuur vast houden, lukte het haar vrij aardig.

In het geheel in het wit getooide duin begon de uitdaging pas echt. De op de paden door PWN voertuigen plat gereden sneeuw fietste prima, maar de smalle bospaden waar slechts een enkele wandelaar met zijn hond geweest was, was een heel ander verhaal. De schoen- en pootafdrukken waren weer vastgevroren en hier doorheen fietsen was erg lastig. De wielen bleven zoeken naar houvast. Beter ging het als je door de nog maagdelijke sneeuw naast het pad fietste, of nog beter precies in het spoor van je voorganger.

Het ploegen door de verse sneeuw viel ons vrij zwaar. Vooral als je ook nog iets moest klimmen. Zaak om voldoende grip op het achterwiel te houden zodat deze niet door slipte, maar wel op het pad zien te blijven.

Na een uurtje ploegen door de sneeuw begonnen de vingers in mijn handschoenen pijnlijk aan te voelen en kon ik ze met moeite van mijn stuur los krijgen. Hoogste tijd dus om een warme kachel op te zoeken.

Op de weg naar huis toe begon het nog eens flink te sneeuwen en met de koude wind er bij waren deze laatste kilometers geen pretje. Maar des te aangenamer is de warme kachel en de hete koffie thuis dan.

ATB + 24 km

de route

Egmond pier Egmond

Waarom deed ik ook weer mee? Is dit leuk? Nog geen kilometer op het strand gereden en toen wist ik het weer. Oja, dit is zwaar. Nog 35 km te gaan. Dat wordt afzien. Banden zuigen zich in het zilte zand. Je voorganger spettert je gezicht onder en de wind probeert de toch al niet zo soepel lopende fiets nog meer af te remmen. Gewoon niet aan denken en proberen je tijd van vorig jaar (toen ik 110% in vorm was) te verbeteren. Helaas zat dat er dit jaar niet in ondanks dat de weersomstandigheden een stuk beter waren.

Gelijk na de start voelde ik de benen al, maar dat heb ik ook na de start van een tijdrit. Heel even de gashendel terug draaien en dan kan ie daarna weer vol open. Dit jaar geen gedrang om van de boulevard het strand op te draaien, ik kon gewoon blijven zitten en door trappen dankzij mijn “kopstart".

Op het strand pikte ik aan bij een groepje dat redelijk de vaart er in had. Slingerend om de langzamere deelnemers van de business klasse heen. Proberen in het wiel van het groepje te blijven. Dat lukte aardig maar bij Castricum aan Zee moest ik ze toch laten gaan. Wachtend op een volgend groepje zakte de snelheid behoorlijk terug. Gelukkig kon ik weer aan pikken en reed de trein nu in volle vaart naar Heemskerk. Nog voor Heemskerk kwamen de blauwe zwaailichten van de begeleiders van de wedstrijd rijders ons al te gemoed. Rob van der Niet (winnaar van 2012) lag op kop, op enkele seconden gevolgd door de achtervolgers met oa. Bart Brentjens, Bram Rood, Rudy van Houts en Mariane Vos. Wat een kanjer is zij toch. Trapt zich, voor het eerst met de ATB op het strand, gewoon tussen de mannelijke Nederlandse toppers. Respect!

Zelf moest ik nog even op de tanden bijten. Een groepje laten gaan, aansluiten bij een ander groepje. Kop nemen, weg fietsen, doortrappen, rammen … Eindelijk de pier. Proberen nu zo lang mogelijk te trappen om dan helaas toch af te moeten stappen en lopend verder te gaan. Op de pier weer in op de pedalen en even bij komen op de paar kilometer asfalt voordat we weer het zand op schieten, terug naar Egmond.

Nu wind in de rug. Lekker. Het nadeel van meedoen op je oude fiets is dat de “versnellingsbak” niet zo uitgebreid is. Steeds zat ik te schakelen tussen kransje 5 en 6 (van de 7) De 5 was iets te licht. De 6 iets te zwaar. Zo modderde ik naar Castricum waar we nog even getrakteerd werden op een lusje over het parkeer terrein. Fijn.

Nu de laatste 8 km. “Houd dat tempo vast, Peter. Nu niet verslappen.” Zendmast en vuurtoren komen steeds dichterbij. Protesterende bil- en bovenbeen spieren gewoon negeren. Nog een klein stukje. Toch weer moeten lopen om de strandopgang te bereiken en dan die rot kluft op, om de vuurtoren heen en dan eindelijk de finish.

Stop de tijd. 1:38:42. Toch 2 minuten langzamer dan vorig jaar. Ik ben er, maar leef ik nog? Gelukkig komt mijn meisje me te gemoed en vangt me op met een knuffel. Eindelijk een supporter speciaal voor mij! :-) Maar volgend jaar doet ze ook mee hoor. Weer een tegenstander extra.

ATB + 38 km

over de heide

Vijftig tinten grijs in de lucht volgens de weerman op de radio. Volgens mij moet ie een ander boek gaan lezen of een andere baan zoeken want hier in het Gooi was het een stralende zonnige winterdag. Of misschien wel een lente dag want met 10 graden op de thermometer voelde het niet echt winters aan.

Ik was er alleen op uit getrokken om de bossen en heide in het Gooi te verkennen daar mijn “gids” een tennistoernooi had. De kaart bestudeerd en met de ervaring van vorige week in het hoofd had ik er wel vertrouwen in dat ik op de hei zou aankomen. Uiteraard is dat gelukt. Onderweg ook wat leuke paadjes door het bos ontdekt en toen vol gas over de heide.

Helaas was ik daar niet alleen. Heel veel wandelaar en bijna net zo veel loslopende honden. Goed oppassen dus en voorzichtig en stapvoets wandelaars met kinderen passeren.

Na zo’n 2 uur crossen op de heide en door de bossen waarbij ik gewoon leuke paadjes volgde en af en toe zomaar op een verdwaalde heuvel stuitte besloot ik weer terug richting Muiderberg te fietsen. Ik was inmiddels in Hilversum beland volgens de plaatsnaambordjes. Dus eerst de rode fietsbordjes richting Bussum gevolgd maar toen ik een bekend stukje fietspad in het oog kreeg dit maar gevolgd. Slingeren door het bos fietst toch een stuk leuker dan op een saai fietspad naast de doorgaande weg.

Met 50 km op de teller belande ik weer netjes in Muiderberg waar ik nog even langs het tennistoernooi fietste. Ouder/kind toernooi; moeders wordt bijna door zoonlief van de baan gemept. Lol

de route op www.brytonsport.com
ATB + 50 km

alle tellers op 0

Met 2013 al weer 1 dag oud, zet ik de tellers weer op de 0.

De stand van 2012:
ATB = 959 km
racert = 2814 km

2012 had voor mij naast de diepe down, toch ook nog wel wat up’s te brengen.

Oa. een nieuwe fiets, een aantal leuke fietstochten en een hele leuke (fiets)vriendin.
Gelukkig ben ik (bijna) geheel weer hersteld van het letsel na de valpartij in de Franse Alpen.

En staan er voor 2013 ook al weer een aantal leuke ritjes op de rol. We gaan wederom naar Frankrijk, maar dit keer heb ik beloofd wel op de fiets te blijven zitten.

Allemaal een sportief, gezond, gelukkig en liefdevol 2013 toe gewenst.