eindelijk Lente

Zondag werd het dan eindelijk lente in Nederland. Oh wat was iedereen daar hard aan toe. De weermannen kondigde het al dagen aan maar hielden op het laatste moment toch nog wel een slag om de arm; “er zou in de ochtend nog wel een spatje regen kunnen vallen”.

En inderdaad toen we zondagsmorgen vroeg de gordijnen weg schoven bleek het in Uitgeest te regenen. Geen zin in een nat pak hebben we onze fietstocht verplaatst naar de middag. Dat bleek een goede keuze. De zon brak door en de tempratuur schoot omhoog naar de 20 graden zodat de straten snel opdroogden. Maar ook de wind trok aan wat onderweg goed te merken was.

We vertrokken die middag in noordwestelijke richting en de kilometerteller liep vrij makkelijk richting 40 km/uur. Mooi om diverse records in Strava te laten sneuvelen ;-)

Echter pas bij het keerpunt van de route, de Hondsbossche zeewering in Petten, bleek hoe krachtig de zuidwesterwind was. Met moeite kreeg ik de teller op de 25, en mijn “fietsvriendinnetje” reed niet meer gezellig naast me, maar verschool zich slim achter mijn rug.

In het duingebied tussen Schoorl en Heemskerk braken bomen wel de wind maar viel ook op hoeveel “kale” gebieden er ook in de duinen zijn. Ik bedoel natuurlijk niet zo kaal als in de duinen bij Schoorl waar gewoon nauwelijks te tellen vierkante meters bos gekapt zijn om dit te laten veranderen in zandverstuivingsgebied. Maar ook de stukken duin waar enkel kniehoge struikjes staan.
Begrijpelijk dus dat de kilometerteller op de terugweg niet in de buurt van de streef cruise-snelheid van 30km/uur kwam.

Na een verkwikkende douche bleek dat deze mooie lentedag er voor gezorgd heeft dat de koersbroek zich al heel licht aftekent op de bovenbenen. Hopelijk volgen er nog vele van dit soort dagen. En als ik het dan toch mag zeggen zonder regen in de ochtend en met wat minder wind. ;-)

Race + 79 km