Pech in Petten

Op de website van ATB Noord Holland kon ik niets vinden over het af lassen van de veldtoertocht heden ochtend in Petten. Smeltende sneeuw en ontdooide weilanden zouden wel eens voor een barre tocht kunnen gaan zorgen, en het aflassen was te verwachten, net zoals NH langste en de tocht van 27 dec. In Wieringen.
Maar geen melding op de website dus pakte ik vanmorgen de fiets en ging op goed geluk naar Petten.
Het was er niet druk maar de veldtoertocht ging wel door. Dus na me ingeschreven te hebben en de voorband weer op de nodige bar’s gebracht te hebben kon ik me opstellen voor de start.
We kregen nog even instructie, “zie je iemand vallen, kijk dan even of alles goed is, want je kan flink vallen in met die gladheid”. “En kijk uit voor gaten onder de sneeuw, op de meeste staan pionnen.”
Oppassen geblazen dus. In Petten en omgeving was vorige week heel veel sneeuw gevallen en de inzettende dooi van gisteren had hier nog niet veel groen kunnen maken. Ook had het vannacht nog licht gevroren dus ook de smeltende sneeuw was weer vast gevroren. Hierdoor was het rijden op verharde, niet helemaal schone wegen lastig. Je voorwiel wilde gewoon een spoor blijven volgen terwijl de berijder van de fiets dit niet altijd wilde. Lastig.
Maar ook de “tiefschnee” was moeilijk. Het bovenlaagje was bevroren maar daaronder zat dooiende massa dat alle kanten op ging als je wiel er door heen ploegde. Menigmaal stond je geparkeerd of moest je snel uitklikken om niet in de sneeuw te duiken.
De route was wel enigszins aangepast aan de omstandigheden. Niet boven op de Hondsbossche maar er naast. Maar het was al moeilijk genoeg.

Op een gegeven moment reden we boven op een duin door verse sneeuw proberend de sporen van je voorgangers te volgen, waarna we van het duin af moesten, de weg over en via het fietspad verder richting Callantsoog volgen. Tussen de rijbaan en het fietspad stonden witte paaltjes en ik dacht tussen die paaltjes door te sturen, het fietspad op. Echter door de sneeuw zag ik niet dat er tussen de paaltjes een blanke ijzerdraad gespannen was. Boem daar lag ik. Het ging nog flink hard en beide scheenbenen lagen open zag ik thuis onder de douche. Op dat moment voelde ik dat nog niet echt, en check je of de fiets er enige schade aan over gehouden had. Gelukkig niet, dus ik kon weer door. Gewaarschuwd om goed op te passen bij het oversteken.

Via bevroren akkers, parkjes, bosschages kwamen we bij de controle post. Bij een lekker soeppie en een krentenbol vertelde men dat er nog niet veel renners langs gekomen waren. Is het zo rustig of rij ik in de voorhoede?
Hierna gingen we nog langs wat akkers, duinen en tuinen en belanden uiteindelijk op het strand. Tegen de wind in moesten we terug richting Petten. Het strand was redelijk te berijden al was het wel vrij smal.
Op dit deel van de kust liggen om de paar honderd meter strekdammen in zee. Hier moet je dus overheen als je aan de kustlijn rijdt. Niets aan de hand zou je zeggen. Voorwiel even optillen en door trappen. Echter de eerste nam ik iets te enthousiast en mijn achterwiel raakte hard één van de basaltblokken/stenen. Oei dacht ik nog, maar voor de volgende strekdam reed ik op mijn velg. Lek.
Stond ik daar, op het strand mijn band te vervangen. Weer een geheel nieuwe ervaring. Niet voor herhaling vatbaar!

Nadat ik eindelijk "voldoende" lucht in de band had kon ik weer verder, maar heel veel renners waren me voorbij getrapt. Wel hier en daar een vriendelijke vraag of alles goed was, of dat ik hulp kon gebruiken, maar de band oppompen moest ik toch echt zelf doen.
Na dit avontuur op het strand kwamen we weer op de verharde weg en tegen wind in reden we terug naar Petten. Hier nog even het duin op en glibberend door de sneeuw kwamen we terug op het sportpark waar we vanmorgen vertrokken waren.

Leuke tocht en door de smeltende sneeuw redelijk zwaar. Jammer van de pech maar volgende keer beter.

Atb + 31 = 97 km
7106