En dat terwijl ik vroeger tijdens mijn BMX carrière regelmatig op het ereschavot stond. BMX-en is ook kort sprint werk, maar dan iets ”technischer” dan een sprintje op de racefiets. Een tijdrit over zo’n kilometer of 8 ligt me nu meer, of beter nog berg op. Kom maar op dan!
Gisteravond had Leo het programma iets aangepast. Omdat zijn wederhelft Lydia thuis zit met een op 3 plaatsen gebroken enkel (lastige dingen die keukentrapjes) en ze Leo dus niet kon helpen met klokken (beterschap Lydia). In plaats van de puntenkoers nu dus een sprinttijdrit.
Gelukkig kon Leo wel rekenen op steun van Peter Vosse en Aad Tock bij het starten, en op massale opkomst van de trainingsleden.
Voor we startten met het sprinttijdritje moesten we eerst wat warm rijden en wat korte sprintjes maken.
Daarna was het opstellen en werden we om de minuut weg gestart door starter Aad.
Tijdens de eerste start, voor de 500 meter, stond ik iets te zwaar waardoor ik voor mijn gevoel wat langzaam op gang kwam.
Dan volle bak, schakelen, trappen. 300 meter. De benen lopen vol, nog een klein stukkie. AU. Finish. Was het hard genoeg?
Even uitrijden en dan klaar maken voor de 1500 meter. Dat is lang hoor voor een sprint.
3, 2, 1. Go !
Nu wel gestart op een licht verzet. Opschakelen, doorgaan. Daar is de 500 meter streep, nog een kilometer. In de tijdrit positie. Fietsen.
Benen beginnen pijn te doen, maar door trappen man. De snelheid begint te dalen. Kom op volhouden. Oei dit is lang.
Waar staat Leo nou? Ja daar. Trappen, nog een tandje er bij. Eind sprint. Finish.
Was dit goed? Kon ik nog harder? Had ik eerder zwaarder moeten schakelen?
De uitslag bood duidelijkheid. JA het kan nog veel sneller. Ik werd maar 13e.
Geef mij maar een klimtijdritje, maar ik val in herhaling.
Uitslagen volgen op http://fietsgroep.ijsclubuitgeest.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten