woensdag - rustdag

Om ons niet te veel te vermoeien voor de 3 dubbele klim van morgen hadden we gisteravond besloten vandaag een rustdag te houden, met een klein vlak ritje om de spieren niet helemaal vast te laten roesten.

Geen wekkers, niet vroeg opstaan, gewoon een ontspannen ochtend en dan op de fiets naar Vaison la Romaine, een oud Romeins stadje was het plan. Van Bédoin naar Malaucène over de col de Madeleine, goed om de beentjes los te trappen. In Malaucène slalomment door de markt. Hier vond Marcel groene bordjes met een fietsertje er op. “Dat is een soort pontjes route, maar dan op z’n Frans”. We besloten het bordje maar te volgen, de weg ging richting Entrechaux en zo zouden we ook in Vaison la Romaine kunnen komen. In totaal nog 2 groene bordjes tegen gekomen en de laatste stond de andere kant op, maar uiteindelijk kwamen we wel in Vaison la Romaine.

In eerste instantie weinig historische waarden kunnen ontdekken. Wel lekkere koffie. (bij Piet Piraat). Toen we weer verder gingen ontdekte we de oude Romeinse nederzetting maar van reisleider Benno moesten we verder. En volgens Kees lijken al die oude gebouwen toch op elkaar. Mis je niets aan.

Net na Vaison la Romaine gingen we rechts een smal asfalt weggetje op. Hier zagen we her en der verspreid auto’s geparkeerd met een enkele man er in. Raymond vroeg zich af of dit een soort “Spaarnwoude” was. Ik reed in mijn Giro shirt dus keek wel steeds achterom …

Het asfalt zat vol gaten en Marcel reed zijn achterband lek op de rivierbedding. Na de band te vervangen te hebben kwamen we bij een splitsing waar we richting Suzette gingen. Maar de gaten in het asfalt werden steeds groter tot er op een gegeven moment geen asfalt maar kiezelsteen lagen. We waren niet op de dikkebanden fiets dus na 200 meter verkenning, misschien ligt er daar om de hoek weer asfalt, zijn we toch maar omgekeerd en de andere weg op de kruising gekozen. Met een omweg kwamen we weer in Vaison la Romaine waar we via de drukke autoweg terug naar Malaucène fietsten. Weer even de col de Madeleine over en dan dalen naar huis. Ik haalde Benno op de klim in en hij bleef plakken aan mijn achterwiel. Eindelijk toen ik mijn sprint naar de top inzette raakte ik hem kwijt.

Tegen drie uur reden we Bédoin weer in en tijdens een kopje koffie begon het buiten te omweren en te regenen! Gelukkig koelde het nu iets af, want +38 graden (op de fietscomputer) is toch wel erg warm om te fietsen.
Een ontspannen ritje was het. Met 68 km en ca. 900 hoogtemeters.

Alle foto's: http://picasaweb.google.nl/Pedorie/MontVentoux#

mijn eerste keer

De route van vandaag stond in het “routeboek” geklasseerd met moeilijkheidsgraad 3. Te doen voor iedereen, maken er een leuke dag van met diverse terrasjes. Maar boven op 1912 meter dacht menigeen toch anders over deze klassering, na 2 uur afzien met een hoofdletter A.

De dag begon al vroeg, rond half acht werd er al brood gehaald zodat we vroeg in het zadel konden en zodoende voor de zinderende hitte het bos van Sainte-Colombe en Sainte-Esteve in te kunnen rijden.
Even na half negen reden we de koperen? streep in Bédoin over en werden de stopwatches ingedrukt. 21 en een halve kilometer klimmen, met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,5% waarbij de eerste 5 km rond de 5% zit en de rest tegen en soms zelfs over de 10% hikt.

Ik reed gelijk stevig weg, maar nog wel met de 3 beklimmingen van morgen in het achterhoofd. Tot Sainte-Colombe ging het in een lekker tempo, maar dan begint het bos en stijgt de weg pas echt. Voor terug naar het kleine blad en achter tussen de 19 en 21 switchen. De weg gaat redelijk gelijkmatig omhoog, soms bij bochten iets steiler en moet je even staan om in het zelfde tempo te blijven trappen.

In het bos heb ik veel vrienden die het leuk vinden om me aan te moedigen door op m’n schouder, helm of bril te gaan zitten. Gewoon negeren en focussen op dat achterwiel in de verte dat langzaam dichterbij komt. Vele renners heb ik zo terug gehaald maar geen enkele haalde mij in. Had ik dan toch zo’n stevig tempo.

Na een bosrit van 15 km kom je eindelijk boven de boomgrens uit. Bij Chalet Reynard maak je een bocht en waan je je echt op de maan. Kaal, enkel witte stenen en rotsen. Heel speciaal. De weg is nu iets minder steil van 10% in het bos terug naar een procent of 8. Het kan hier erg spoken. De wind heeft vrij spel, maar gelukkig vandaag een dagje vrij af. Op sommige stukken kon ik zelfs een paar tandjes zwaarder trappen en de teller over de 16 km/uur heen persen.  Zig zaggend rij je nu het laatste stuk van de berg op. Nog een paar honderd meter stijgen en dan zou de klok uit kunnen en de benen rust krijgen. Nog even door bijten.

Ik werd gewaarschuwd door een dalende renner op de fotograaf in de berm. Dus even de bril recht en het shirt dicht en lachen naar het vogeltje. (foto volgt nog). Daarna weer volle aandacht op het voorwiel en de berm zodat ik bijna een hardloopster voor haar sokken reed. Sorry dame.

Een kilometer voor de top staat een monument voor de daar overleden renner Tommy Simpsom. De weg wordt hier ook gelijk steiler, maar dan ben je er bijna. Nog even volhouden, dan de laatste bocht, daar is het torentje. Nog 5 trappen en klaar. Ik ben boven.

De klok op mijn fietscomputer zegt 1 uur 44. Maar thuis blijk ik niet de stopwatch uit te lezen maar de dagteller. 1:44 is dus inclusief afdaling van ons huisje en 2 rondjes rotonde van Bédoin.  Na analyse van de grafiek houd ik het op 1:42 zuivere speeltijd. Niet slecht al zeg ik het zelf.

Nu begint het wachten J Eén voor één druppelen de mannen binnen. Benno komt verrassend als 2e boven (1:57) met Kees (1:59) op twee minuten en gelijk daar weer Marcel achter. (2:01)

Op de broertjes van G. moesten we langer wachten. Ooit reed Raymond in 1:55 omhoog, maar resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. 2:07. René zat er helemaal doorheen en klokte ongeveer 2:20.

Na dat iedereen weer terug in het land der levende was begonnen we aan de afdaling naar Malaucène over een mooie overzichtelijke strakke asfalt plak. Super hard. Dik 75 km/uur op de teller.

In Malaucène was het verzamelen voor een bakkie koffie op het terras en dan het toetje over de Col de Chaine en de Col de Suzette en dan naar huis. Maar waar bleef Raymond. Uitgerekend in de afdaling had hij een lekke voorband. Oppompen hielp heel kort dus daar moest een nieuwe band om het voorwiel. Ook zijn pomp sneuvelde dus het duurde even voor we ons neer konden vlijen op het terras.

Na een wel verdiende Cola gingen maakte we ons op voor het toetje. Omdat Rene het erg zwaar gehad had vandaag lag het tempo na de 2 colletjes erg rustig om toch met z’n alle thuis te kunnen komen.

De plannen om morgen 3x naar boven te gaan zijn tijdens het diner gesneuveld. De meesten willen de benen toch een dagje rust gunnen zodat onze monstertocht uitgesteld is naar donderdag. Maar let wel van uitstel komt GEEN afstel.

Race + 75km
2100 hoogtemeters.

om de berg heen

Maandag, de dag van Nederland - Slowakije. Dus wij startten vandaag in het oranje. Marcel had voor vandaag een leuk rondje bedacht. Gewoon om de berg heen. Omdat het overdag zo heet wordt zaten we vandaag al om half negen op de fiets. Gelukkig is het nog maar 26 graden buiten. Prima fiets weertje dus.

Vanaf Bédoin vertrokken we richting Mont Ventoux, dus over de koperen streep maar na een paar kilometer gingen wij rechts af naar Flassan. Hierna door richting Villes s Auzon en daar begon het klimmen. 15 kilometer door de kloof “Gorges de la Nesque”. Schitterend mooi. Met een gangentje van 21 km/uur reden we naar 734 meter hoog. Een hele fijne klim. Na een fotomomentje reden we door naar Sault om even te verkennen waar we woensdag moeten stempelen als we 3x de Mont Ventoux beklimmen. Gelijk maar een kopje koffie genuttigd en toen door via Aurel richting Montbrun les Bains.

Onderweg reed René weer eens lek. Hoeveel lekke banden kan iemand hebben? René is absoluut record houder. Als het blad FIETS een mini-pompen test gaat houden moeten ze René in huren. Zo veel ervaring met banden op pompen in het veld heeft niemand.

We reden na dit oponthoud door over de D41, naar de top van de Col des Aires. Het tempo werd steeds meer opgevoerd en op het laatst gingen we met dik 33 km/uur langs het Col bordje. De bergpuntjes gingen naar Raymond die op het juiste moment wist te versnellen.

Na de Col de Fontaube konden we dalen. Mooi asfalt, prettige bochten, super. We reden door naar Mollans s Ouveze maar onderweg kwamen we langs Kees z’n kerkje op de rots. Ooit had hij dit kerkje gespot maar later nooit meer terug kunnen vinden. Het staat dus in Pierreloungue, Kees.

In Mollans s Ouveze, op het terras bij de brug tijd voor een koude versnapering, om daarna de laatste etappe in te zetten. Van Mollans s Ouveze naar Malaucene en dan over de Col de Madeleine terug naar Bédoin.

Net na Malaucene had René wederom lek. Gelukkig wordt hij steeds sneller met het vervangen van de bandjes en nog geen 10 minuutjes later begonnen we al aan de laatste beklimming. De 2 mannen die ons inhaalde bij een kruising toen Kees en ik even stil stonden hebben we net voor de top nog in kunnen halen. Ze schrokken wel van de snelheid waarmee wij langs stoven. We doken de afdaling in en reden rond half drie Bédoin weer in.

Ruim op tijd voor een plons in ons zwembad en dan op de bank kijken hoe Nederland met 2-1 wint van Slowakije.

106 km
1215 hoogte meters.

zondagcohtend rit ..

.. vanuit Bédoin. Yep we zitten in de Provence, aan de voet van de kale reus.
Omdat de kernploeg van Fietsgroep Uitgeest nu voor de 10x op hoogte stage gaat, werd er vanwege dit jubileum een keer gekozen voor een locatie iets verder verwijderd van ons vaste rondje in de polder. Met negen man zouden we de reus gaan bedwingen maar helaas hadden we toch 3 afhakers. Jammer.
Maar zo stond er vanmorgen toch 6 man klaar voor het gebruikelijke ritje op zondag. Het zou een rustig rondje worden. Niet de kale berg op, dat komt maandag of dinsdag wel, maar een klein rondje om te wennen aan de omstandigheden. In Nederland is het nu warm, hier in de Provence is het heet! +33 graden Celsius. En dan een berg op fietsen. Gekkenwerk!

René en Marcel hadden een leuk rondje uit gestippeld. Van Bédoin afzakken naar Mormoiron en dan over de D77 naar Venasque, een schilderachtige middeleeuws dorpje op de top van een steile rots. Het laatste stukje liep hard omhoog en ik kon het niet laten om er even aan de sleuren en sprintend het dorp in de stuiven, langs de fontein naar het kasteeltje.

Nadat we hergroepeert waren fietsten we samen naar Gordes. Ook al zo’n mooi dorpje op een hoge rots. Hier stoppen we even voor een kopje koffie met versnapering. Alleen hadden we het advies van Manon moeten opvolgen en niet op het terras midden in het dorp gaan zitten, maar eigenlijk net achter de kerk. Want de koffie hier kostte de hoofdprijs. Dik 5 euro voor een bakkie troost. Oplichters die Fransozen.
Het smaakte echter wel.

Na Gordes kregen we enige echte col van vandaag. Col de la Ligne. 756m hoog. Na dit “puistje” was het dalen richting Méthamis via een mooi slingerweggetje. Lekker hangen in de bochten, goed sturend. Super.
Nu nog één klim naar Blauvac. Hier konden we even rusten bij de fontein in de verkoeling van de bomen. Na de bidons gevuld te hebben bij de pomp door naar Mormoiron en dan weer terug naar Bédoin.

Terug bij ons huisje stond er 88 km op de teller en 1284 hoogte meters. Echt een rustig rondje om er in te komen dus. ;-p
De fietsbroeken werden snel geruild voor zwembroeken en 5 minuten later lagen we alle 6 te spetteren in ons zwembad.

tijdrit Uitgeest

Tijdens het ritje naar mijn werk gisterenochtend had ik er nog niet veel vertrouwen in. De benen protesteerde hevig. Een lang weekend niets doen behalve te veel drinken doet niets goed aan het lijf. (maar is wel lekker op z’n tijd!) De rit naar het werk was dan ook flink afzien. Het tijdritstuur had ik al gemonteerd dus kon ik al wel in de juiste houding tegen wind? In naar Amsterdam fietsen. Terug, ook weer een deel tegen wind in, ging het al gelukkig een stuk beter. Zodat ik toch met opgeheven hoofd me gisteravond bij trainer Leo kon melden voor deelname aan de tijdrit.

Voorgaande jaren werden deze tijdrittten door verschillende IJsclubs georganiseerd en was er een beetje strijd tussen de clubs. De laatste jaren werd de spoeling van de andere clubs steeds dunner wat Leo deed besluiten om enkel voor ons cluppie een competitie op te zetten.
Een normale tijdrit, over 2 ronden, 14,8 km in totaal. Verder volgen nog een sprint over 1500 en 500 meter, een tijdrit over 1 km en een puntenkoers.
Afsluiter is de tijdrit over 1 ronde, eind September.

Gisteravond dus de “lange” tijdrit. 14,8 km. Zelfs Robert Gesink zou dit met 2 vingers in z’n neus winnen, maar de mannen van IJsclub Uitgeest hadden er een vette kluif aan. De wind stond vrij ongunstig en al hoewel Piet Paulusma geen wind van betekenis had voorspeld stond er toch een aardig briesje, die je op 3 van de 4 richtingen tegen had. Gelukkig had iedereen er last.
20 man en 1 vrouw hadden zich gemeld bij de inschrijving en klok slag half acht mocht de eerste renner vertrekken. Hierna volgde de rest, precies 1 minuut na elkaar.

Ik had startnummer 7 en ging natuurlijk te hard van start. Nog voor de eerste bocht lopen je benen helemaal vol, en moet je even “verzitten” om in de juiste cadans voor de rest van de 2 ronden. Op het tweede stuk had je de wind schuin tegen maar kon ik toch de teller tegen de 36 km/uur houden. Na bijna 2 km volgt dan een rot bocht met een vluchtheuvel in het midden. Ook was er door gebrek aan medewerkers niet geveegd in de bochten en voelde ik hier mijn achterwiel stuiteren over de los liggende steentjes. “Volgende ronde iets minder plat door de bocht, Pee”.
Nu echt tegen wind in. 1 tandje terug en liggen op dat stuur. Toch nog 33 km/uur. Een flauw bochtje door en dan nog een en het klufje bij de pont op. Ik kan de teller op 33 houden. Nu “berg af”. Tandje er bij. Terug naar de 36. Hé, wie komt daar al langs zij? Jeroen Half. Eén minuut na mij gestart en haalt me nu al in. Oei, hij gaat wel erg hard. Toch schakel ik een tandje bij, maar dat kan niet voorkomen dat hij langzaam weg rijdt. Het gat wordt niet snel groter, maar toch.
Door komst 1e ronde in 12,03. Net voor ik de laatste bocht in draai start de volgende deelnemer, Koen, die snel probeert bij Jeroen aan te pikken. Dat lukt hem niet maar daardoor loopt hij wel bij mij weg. Ook ik heb nu wind in de rug en weet het gaatje tussen ons niet groter te laten worden. De teller blijft net boven de 40 km/uur schommelen. Met een ruime bocht de Zuidervaart op. Vlaggenist Jan houdt keurig al het verkeer tegen zodat wij fietsers ruim baan hebben. Klasse. Op de teller zie ik dat mijn snelheid terug valt. Dat mag niet dus doe ik extra mijn best een weet toch weer op de 36 km/uur te komen, net zoals tijdens de eerste ronde. Lastig zou het rijden zijn zonder goed werkende fietscomputer Benno!
De bocht bij de vluchtheuvel neem ik iets voorzichtiger en beuk dan weer tegen wind in. In de verte zie ik een renner snel dichterbij komen. Dat is Frank v G. Geen bedreiging. Snel er langs steken. Jeroen en Koen zie ik nog steeds in de verte maar ik kom toch niet dichterbij.
De laatste bocht. Eindelijk. Mijn keel is al erg droog maar de dit keer wel meegenomen bidon pak ik niet. Kost te veel tijd. Die rottige wind heb je nu ook niet echt mee. Harkend kom ik dichter bij de streep. Nog even een eindsprint, “berg op”, pers ik er uit en finish in 24,11.

…dood…..

Wat bezielt iemand toch om een tijdrit te rijden. Pijn is fijn ? Ik heb zo mijn twijfels.
Al met al reed ik toch een behoorlijk vlakke ronde. Al had ik misschien op het 4e stuk in de eerste ronde nog iets kunnen winnen door eerder bij te schakelen.. We zullen het nooit weten.

Nadat iedereen gefinisht was telden Lida en Leo de tijden op en berekenden wie er gewonnen had.
Niet heel verrassend raffelde Jeroen Half de 2 rondjes af in 22,04, een gemiddelde van dik 40 km/uur.
Nummer 2, Jac Tijsen volgde op bijna 40 seconden. 22,43. Nummer 3 was de winnaar van de wielerronde, Sjaak van Vlaanderen op 22,53.
Daarna volgde een groot gat met nummer 4, Henk Prigge op 24,09 en ik als 5e op 24,11. Had ik eerder groot moeten schakelen?

De volledige uitslag kan je vinden op http://www.ijsclubuitgeest.nl/fietsgroep/tijd/uitgeest2010.htm

Het rondje:

straffe noorderwind

Afgelopen woensdagavond stond er een straffe Noorderwind maar inval trainer Benno was vast besloten. “We gaan toch naar de open polder voor onze trainingsrondjes”.  In peloton vertrokken we om 19:00 uur vanuit Uitgeest naar Akersloot waar we met een gloednieuwe pont het Noordhollandskanaal over staken. De pontbaas was zo trots op z’n nieuwe speeltje dat we allemaal gratis over mochten varen. Wel een verbetering die nieuwe pont. Nu zie je pas wat er in 132 jaar op veerpont gebied kan verbeteren. Alleen de relaxzetels ontbreken nog. ;-)

In de Schermerpolder legde Benno uit wat de bedoeling was voor de avond, maar dat was zo’n uitgebreid programma dat ik dat niet allemaal in me op nam. Komt later wel dacht ik.
Eerst mochten we een km of 5 in rijden. Over de Westdijk van lantaarnpaal naar lantaarnpaal versnellen en dan tot de volgende paal rustig aan, daarna weer versnellen maar dit alles op 70% van je kunnen en tegen wind in dus de maximum snelheid lag nog flink laag.
Hierna het zelfde stuk in 3 tallen kop over kop. Wederom tegen de noorderwind in. Dit moest 3 maal, eerst op 70%, dan op 80 en de laatste keer op 90% waarbij je volgens Benno net zo hard/snel moest finishen als je gestart was. De snelle start mocht dus niet ten koste gaan van je duurvermogen. Je moest het hele stuk gelijkmatig fietsen. Dit lukt alleen als je als 3 tal goed samenwerkt.

Ons 3 tal had toch wel de eerste 2 pogingen nodig om goed op elkaar ingewerkt te raken. Niet gelijk overnemen anders kan de 2e man niet goed in het wiel komen, maar ook niet te lang op kop want dat gaat ten kosten van je kracht. Na een aantal meters op kop naar de kant sturen en je tempo iets laten zakken zodat je ingehaald kan worden door de 2e man. Toen we het eenmaal goed door hadden konden we de 3e ronde goed afmaken. Netjes even snel gestart als gefinisht. Benno kon tevreden zijn.
Als laatste had Benno nog 3 sprintjes van een minuut op het programma staan. Hij wilde dit eerst op de Westdijk doen maar een blik op de klok leerde dat het dan wel erg laat zou worden voor we thuis waren. Hij wilde namelijk ook via Markenbinnen terug fietsen.

Het plan werd aangepast (zo soepel die Benno) en de sprintjes werden ingepland in de terugrit. Tijdens de sprintjes, met de wind in de rug gaf mijn teller zelfs 58 km/uur aan. Oei, dat is hard op de vlakke weg.
Met drie of stiekem vier sprintjes in de benen fietsten we terug langs Markenbinnen en Krommenie naar ons mooie Uitgeest. Voor de voetballiefhebbers ?? net op tijd voor de 2e helft van ZuidAfrika – Uruguay.
 
Race + 60 km

Uitgeester wielerronde

De ronde van Uitgeest is een vaste prik in de agenda van elke Uitgeester wielrenner. Iedere 2e zondag van Juni vind deze plaats. Trainer Leo schrijft dan ook alle leden van Fietsgroep Uitgeest in voor de recreanten race. 6 Rondjes om de kerk, en de winnaar krijgt een envelop met inhoud, een krentenbrood van de bakker en een rondrit op een (platte) wagen door het dorp. Niet iets om zomaar te laten schieten dus.
Verbaast was ik dan ook dat ik gisterenmiddag maar enkele IJsclub Uitgeest shirts aan de start zag verschijnen. Wat was er met de overige mannen en vrouwen? Vanmorgen al gefietst, geen zin, durf niet, en andere smoezen hoorde ik langs komen.
Maar de mannen en vrouwen die er wel waren gingen er echt voor.

Om klokslag 4 werden we weggeschoten. Ik stond in de voorste startrij, en ondanks dat ik pas ruim na de eerste bocht mijn schoen goed ingeklikt kreeg zat ik toch mee in de kopgroep. Door de bochten ging het niet al te hard en ik kon goed positie houden. Echter op het 2e lange rechte eind werd er flink gas gegeven en ik zakte steeds meer naar achter in de kopgroep. Zeker toen er voor de 2e doorkomst gesprint moest worden voor de premie raakte ik op het elastiek. Gelukkig dat de mannen daarna weer even rustig aan deden en er een her groepering kon plaats vinden. Maar na de bochten begon het elastiek alweer uit te rekken. Aanmoedigingen ten spijt, maar op de rechte einden ontstond er toch steeds een gaatje dat ik vaak wel in de bochten dicht kon rijden, maar waardoor ik niet kon antwoorden op versnellingen van de kopmannen.

In de derde ronde hoorde ik na het uitkomen van de 2e bocht opeens achter me een hoop gekraak en gegil. “Oei daar gaat 1 van de dames onderuit”, was mijn gedachte. Later bleek dat Karin Flierman haar freewheel door schoot waardoor Karin geen druk meer op de pendalen had en met haar volle gewicht op de bovenbuis van haar fiets terecht kwam. Gelukkig ging ze niet onderuit, maar uitgeschakeld voor de eind overwinning bij de dames was ze wel. Ook het plastic van haar frame bleek niet bestand tegen deze capriolen want in het carbon van haar bovenbuis zat een flinke scheur. Karin kan de fietsenmaker weer een bezoekje brengen.

Ondertussen ging de race gewoon door. Gesprint werd er voor de 2e premie en wederom kon ik me hier niet in mengen. Ik was blij de kopgroep te kunnen volgen en niet te veel moest lossen. Nog 2 ronden stond er op het ronde bord en de mannen gingen zowaar minder hard rijden. Er werd gekeken naar elkaar, maar niemand wilde op koppositie zitten. Hierdoor kon ik weer aansluiten en me handhaven bij de kopgroep. Echter ruim voor de laatste bocht werd er door de sprinters flink doorgetrokken en had ik geen antwoord meer in de benen. De mannen sprongen weg voor een sprint naar de streep en ik kwam uiteindelijk als 9e over de finishlijn. Toch nog goed voor een heel klein envelopje en een lekker krentenbrood. Gelukkig.
De einduitslag was als volgt:
1e Sjaak van Vlaanderen *, 2e Ruud van Egmond *, 3e Sjoerd Twaalfhoven, 4e Mark Andringa, 5e Jac Tijsen*
6e Koen van Egmond *, 7e Christiaan van Goethem, 8e Rene Lommers *, 9e Peter de Jeu*, 10e Henk Prigge*
En bij de dames: 1e Nancy Molenaar *, 2e Bonnie de Vries *, 3e Linda van Egmond *.
(* = lid van Fietsgroep Uitgeest)
Familie van Egmond nam dus 2 podium prijzen mee naar huis. Daar doe je het dus voor Ad ;-)

Meer foto's: http://picasaweb.google.nl/Pedorie/Wielerronde2010#

Race + 10 km =2257
2045

Limburgs Mooiste

29.000 deelnemers !!!  Althans volgens de speaker bij de finish waarvan er 22.000 betaald hadden.
Wel heel erg veel. En had je daar nu last van/erg in? In ieder geval wel tijdens het parkeren. Om 7:30 uur kwamen we in de file op de afrit van de snelweg en om 8:15 uur konden we de fietsen uit de auto halen. Hier had wel een extra verkeersregelaar of extra parkeerroute bij gemogen. Later stond er gewoon 10 km file op de snelweg. De start was ook nog erg druk met deelnemers maar onderweg had ik weinig last van de vele deelnemers. Sterker nog, ik vroeg me soms zelfs af of ik nog wel de juiste route reed want ik reed stukken helemaal alleen en zag helemaal geen andere deelnemers. Maar wel bordjes, dus ik zat goed.

Samen met Alfons heb ik deel genomen aan de 110 km MTB tocht. Nog nooit eerder had ik zo’n lange afstand op de MTB afgelegd. Alfons zal in september een week lang elke dag 100 km “moeten” mountainbiken. Hij doet namelijk mee aan Duchenne Heroes en fiets voor het goede doel in 7 dagen van Luxemburg naar Nijmegen. Je kunt Alfons nog sponsoren. Zie Alfons op  www.duchenneheroes.nl
Ter voorbereiding van deze monstertocht wilde hij ervaring op doen met zo’n lange tocht en het serieuze klimwerk. Mede door het warme weer (+28 graden) was het extra zwaar. Ik zou hem moreel ondersteunen.

De eerste 30 km hebben we samen gereden, maar al snel bleek dat Alfons nog wel wat aan zijn klimcapaciteiten moeten werken. Om mij niet langer op te houden stuurde Alfons me vast vooruit om het parcours te verkennen. Op de 2e verzorgingspost, bij de 1e al op 15 km zijn we doorgereden, hebben we de tactiek nog even door gesproken waarna ik snel verder het parcours zou verkennen en Alfons na de finish verslag zou doen.
Die nieuwe fiets daalt ook zo super. Met een hardtail kun je gewoon niet volgen.

De route was uitdagend zwaar. Veel klimmetjes, af een stukje (vals) plat en mooie technische afdalingen. Het was heet en stoffig. De 3e verzorgingspost kwam pas na 75 km. Mijn bidon was al tijden leeg, en ik kreeg het al moeilijker. Eindelijk. Na 2 bidons leeg gedronken te hebben en een klein kwartiertje onder een boom gezeten te hebben kon ik verder voor het laatste stukje.

Onderweg kruiste we vaak verharde wegen waar altijd wel een groep wielrenners van Limburgs Mooiste reden. Problemen leverde niet op. Wel goed opletten met oversteken. Bij de 4e verzorgingspost op 90 km, vulde ik nogmaals de bidon en kon ook even met mijn hoofd onder de tuinslang. Lekker zeg. Even afkoelen voor het laatste stukje bikkelen en afzien. Gelukkig loopt het parcours vaak door bossen waardoor je tijdens het klimmen nog wat schaduw kunt pakken.

Om kwart voor drie, na 5uur 55 onderweg geweest te zijn (dat is incl. rust etc.= 18,7 gemiddeld over 105 km) kwam ik in Heerlen over de finish en kreeg daar een ontvangst om nooit meer te vergeten. Op de finishlijn stonden serveersters met bladen vol bier en andere drankjes. Geweldig. Nog nooit smaakte een koud pilsje zo lekker.

Na genoten te hebben van deze wel verdiende versnapering zou ik terug gaan naar de auto, maar waar op dat weiland vol auto’s stond die van mij? “Ik zoek een blauwe”, zei ik nog, maar niemand kon me helpen. Na 10 minuten vond ik eindelijk mijn blauwe bakoven. Deuren open en fiets er in. Toen te voet terug naar het “fietsmekka” want de organisatie had douches geplaatst en ik kon wel een douchebeurt gebruiken na een dagje stof happen.
Heerlijk fris heb ik toen op de finish op Alfons staan wachten die bijna een uur langer werk had.  Hij heeft dus een uur langer kunnen genieten van het prachtige Limburgse heuvelland. Ik was wel een beetje jaloers. Maar ja had ik maar niet zo hard moeten fietsen ;-)

ATB + 105 km.
1500 hm

pittige training

Ons trainertje Leo had voor gisteravond weer een pittige training in gedachten. Na bekendmaking van de tijdrit data moest er natuurlijk getraind worden voor die eerste tijdrit op 23 juni.
Helaas gooide het uit de vaart genomen pontje van Akersloot het trainingsprogramma van Leo enigszins in de war. Na 132 jaar trouwe dienst komt er eindelijk een nieuwe pont. Deze zou gisteravond al varen, maar de werkzaamheden waren uitgelopen en zo doende moesten wij dus omfietsen via Alkmaar.

Uiteindelijk op locatie kon Leo vertellen wat de bedoeling was vanavond. We begonnen met een interval training, het zogenaamde kruispuntenspel. Op de kruising in de Schermerpolder moesten we op 80% van ons kunnen de diverse kanten op. 30 seconden richting zuid (met wind in de rug, dus een lekker sprinten.)Rustig terug naar de kruising en dan 1 minuut richting oost, iets beter je krachten verdelen. En daarna 1 minuut 30 richting noord. Oei dat is lang en doet pijn. De groep werd in 3e verdeelt en iedere groep ging een kant op. Wij begonnen gelijk met de langste afstand. Die valt altijd tegen, vooral nu tegen wind in. De streep staat altijd verder.
Dit deden we 2 maal. Hierna volgde 1 rondje over het “tijdritparkoers”. Dit moest in 2 tallen op 70%. Rene L. en ik reden samen, kop over kop. Dat ging eigenlijk we goed, al was het laatste stuk tegen wind in zwaar.

Het plan van Leo was om nogmaals het tijdritrondje te laten rijden, maar vanwege het omfietsen was hier geen tijd meer voor. Dan nog maar 1 keer het kruispuntenspel. Doordat de meeste het tijdritrondje toch wel iets harder dan de 70% gereden hadden was deze laatste keer 3x de kruising af ook wel pittig. Maar trainen doe je toch om sterker te worden?

Als laatste mochten we terug naar Alkmaar fietsen, maar dan wel in 2 tallen kop over kop tegen wind in en weer met een stevig tempo. Pff. Lekker hoor.
In Alkmaar namen we afscheid van Leo die terug naar Egmond ging, bedankt Leo, terwijl wij rustig naar Uitgeest fietsten.
Om kwart over negen zat ik met vermoeide benen aan de koffie. Weer 55 km op de teller.

race + 55